Του Νίκου Παπαδογιάννη
Η θέση αυτής της στήλης είναι γνωστή και δεν αλλάζει αλα-καρτ: κάθε άρνηση συμμετοχής στην Εθνική ομάδα είναι επί της αρχής απαράδεκτη. Παράλληλα, ωστόσο, είναι προτιμότερο να μείνει στο σπίτι του όποιος νιώθει κουρασμένος ή απρόθυμος, παρά να φορέσει τα μπλε με μισή καρδιά. Η Εθνική είναι δυνατή και αξιόμαχη μόνο όταν όλοι οι παίκτες και προπονητές της τρέχουν με την ίδια ταχύτητα προς την ίδια κατεύθυνση. Εγώ, από το μετερίζι μου, απαιτώ όχι να παίξουν όλοι, αλλά να θέλουν όλοι.
Εκεί που σταματάει ο παραπάνω αφορισμός αρχίζουν οι αστερίσκοι, τα «ναι μεν αλλά», οι κλιμακώσεις και η περιπτωσιολογία. Ο ένας αποχώρησε στα 30 του, ο άλλος σταμάτησε αλλά επέστρεψε στα 38, ο τρίτος ζήτησε εξαίρεση για ένα καλοκαίρι και δεν ξανακλήθηκε, ο τέταρτος μετράει περισσότερες κοπάνες παρά παρουσίες, ο πέμπτος έρχεται όποτε δεν έχει κάτι καλύτερο να κάνει, ο έκτος μπλοκάρεται πότε πότε από τον σύλλογό του, η αιώνια καλοκαιρινή συννεφιά της επίσημης περιφρονεμένης.
Πού θα βρισκόμασταν αν δεν είχε εμφανιστεί στο προσκήνιο η ευλογημένη οικογένεια Αντετοκούνμπο, με το πάθος της για μια πατρίδα που δεν της πρόσφερε ποτέ το παραμικρό; Πολύ φοβάμαι, ότι με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο θα βαρέσουμε διάλυση. Ναι, όπως αυτή που θα βαρέσουμε δίκην ντόμινο, εάν –που δεν το βλέπω, παρά τις φήμες- ο Γιάννης θελήσει να ξεκουράσει και αυτός το δικαίως χρυσοπληρωμένο κορμί του. Ο πρόωρος αποκλεισμός των Μιλγουόκι Μπακς ήταν το καλύτερο πράγμα που θα μπορούσε να συμβεί στην Εθνική του 2023.
Όποιος αμφισβητήσει την αφοσίωση του Κώστα Σλούκα στην Εθνική ομάδα κινδυνεύει να καταρρίψει κάθε ρεκόρ γελοιότητας. Ο 33χρονος γκαρντ φοράει ανελλιπώς τα μπλε όχι από το 2011 (όταν εμφανίστηκε άγουρος και με τρεμάμενα χέρια ένεκα λειψανδρίας στο Ευρωμπάσκετ της Λιθουανίας), αλλά από το 2005, πάει να πει σχεδόν δύο δεκαετίες. Πριν την πρώτη από τις 118 συμμετοχές του στην Ανδρών, φόρεσε 122 φορές τη φανέλα των μικρότερων Εθνικών ομάδων, με τις οποίες κέρδισε ένα σκασμό μετάλλια.
Ο Σλούκας έχασε μία και μοναδική διοργάνωση της Ανδρών, το Προολυμπιακό του 2016 στο Τορίνο, όταν αντιμετώπισε σοβαρό πρόβλημα στο πέλμα. Ακόμα και τότε δήλωσε διαθέσιμος για ώρα ανάγκης, και, αντιγράφω από την ανακοίνωση της τότε Ομοσπονδίας, «ενδεχομένως να κατάφερνε μέχρι τα κρίσιμα παιχνίδια να είναι σε θέση να συμμετάσχει για κάποια λεπτά, χωρίς όμως αυτό να είναι το πιθανότερο και χωρίς να έχει κάνει προπονήσεις μέχρι τότε παρά μόνο θεραπείες».
Μοιραία ο Φώτης Κατσικάρης τον απέκλεισε από την αποστολή για το Τορίνο, με προοπτική μάλιστα να καλέσει τον παίκτη (και κάποιους άλλους απόντες) για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, ένα μήνα αργότερα, εάν η Εθνική μας εξασφάλιζε την πρόκριση. Όπερ και ουκ εγένετο, αφού η αποδεκατισμένη ομάδα αποκλείστηκε από τους Κροάτες.
Τόσο στο Μουντομπάσκετ του 2019, όσο και στο περυσινό Ευρωμπάσκετ, δύο φορές την τελευταία τετραετία, ο Σλούκας τραυματίστηκε αρκετά σοβαρά σε αγώνα προετοιμασίας περίπου 10-12 μέρες πριν τη διοργάνωση και έκανε απίστευτο αγώνα δρόμου, με εντατικές θεραπείες τρις ημερησίως στο ιατρείο του Σκορδή. Οι επιστήμονες έβαλαν τα δυνατά τους και ο παίκτης πρόλαβε στο τσακ και τις δύο διοργανώσεις.
Στην Κίνα, μάλιστα, κατέφτασε για να συναντήσει τους άλλους την παραμονή του πρώτου τζάμπολ, ενώ πέρυσι στο Μιλάνο η συμμετοχή του αποφασίστηκε μία μέρα πριν τον εναρκτήριο αγώνα. Άλλος στη θέση του θα έλεγε «αντίο και καλή τύχη». Ποια Κίνα τώρα και ποια Εθνική; Τόσο ο Σλούκας, όσο και οι Παπαγιάννης, Παπαπέτρου, Κ. Αντετοκούνμπο αγωνίστηκαν –όσο αγωνίστηκαν- τραυματίες στο Ευρωμπάσκετ, με όσα αυτό συνεπάγεται. Και φυσικά άκουσαν τα σχολιανά τους, όταν η ομάδα «απέτυχε».
Ο Σλούκας εξαιρέθηκε χωρίς την παραμικρή εξήγηση από τις κλήσεις για το κρισιμότατο δευτεριάτικο ματς (στο Βέλγιο) που θα μπορούσε να αφήσει την Εθνική εκτός Μουντομπάσκετ. Το ίδιο ίσχυσε για τον Γιώργο Παπαγιάννη, αλλά η δική του απουσία είχε να κάνει με τις εσωτερικές ισορροπίες. Ένας κόκκινος έξω, ένας πράσινος έξω. Η ιστορία της ζωής μας.
Η διπλή απώλεια θεωρήθηκε –και σωστά- βαριά ήττα του Βαγγέλη Λιόλιου στο διπλωματικό πεδίο, αλλά ο θρίαμβος της αποδεκατισμένης Εθνικής στο Σαρλερουά, σε συνδυασμό με την επικοινωνιακή υπεροπλία της διοίκησης, έσβησε τις φωτιές. Ήδη, όμως, από τότε (Νοέμβριος) φάνηκε ότι ο καταπονημένος Σλούκας βρίσκεται πλέον σε διαφορετικό καθεστώς «συντήρησης». Η απόφασή του να απόσχει από το Μουντομπάσκετ δεν θα πρέπει να θεωρηθεί έκπληξη.
Οι δικοί του φρόντισαν να διαδώσουν ότι η αποχή του αφορά το φετινό καλοκαίρι και μόνο αυτό, αλλά η ηλικία του παίκτη δεν αφήνει περιθώγιο για πολλά «θα». Εκτός απροόπτου, το καλοκαίρι του 2024, με τη σχεδόν βέβαιη συμμετοχή της Εθνικής Ιούνιο μήνα σε Προολυμπιακό τουρνουά που ελπίζω ότι θα διεξαχθεί στην Αθήνα εν όψει Παρισιού, θα είναι μάλλον το κύκνειο άσμα για τους περισσότερους από τους νυν διεθνείς. Και όχι μόνο για την «τριανταφεύγα» γενιά των Καλάθη (1989), Σλούκα (1990), Παπανικολάου (1990).
Για την Εθνική ομάδα, ο Σλούκας είναι αναντικατάστατος. Κανένας άλλος γκαρντ δεν έχει το δικό του πακέτο: ηγετική φυσιογνωμία, διάβασμα του παιχνιδιού, πικ-εντ-ρολ, τρίποντο, σουτ μετά από ντρίμπλα. Η απουσία του ουσιαστικά οριστικοποιεί τη συμμετοχή του Τόμας Γουόκαπ έναντι του Τάιλερ Ντόρσεϊ (που δεν είναι χειριστής ούτε δημιουργός), αλλά και του Μιχάλη Λούντζη με αναβαθμισμένα καθήκοντα, είτε παίξει ο Νικ Καλάθης είτε όχι. Ο Δημήτρης Μωραΐτης είναι ο επόμενος γκαρντ στην ιεραρχία.
Το πρόβλημα του σουτ γίνεται πλέον βασανιστικό, οπότε το μέλημα του Δημήτρη Ιτούδη, του προπονητή τέλος πάντων, θα είναι να φτιάξει ένα αμυντικό τέρας και να κατεβάσει το σκορ των αγώνων κοντά στο 75, όπως έκανε με τη Φενέρμπαχτσε απέναντι στον Ολυμπιακό. Αυτή, άλλωστε, είναι η ελληνική σχολή. Όποτε προσπαθήσαμε να ακολουθήσουμε μοντέλο που δεν μας ταιριάζει, φάγαμε τα μούτρα μας.
Ουδείς γνωρίζει πόσοι άλλοι θα βρεθούν εκτός νυμφώνος μέχρι τις 26 Αυγούστου. Με τα σημερινά δεδομένα, πάντως, ο Νίκος Ρογκαβόπουλος παίρνει τη θέση του Σλούκα στο αεροπλάνο σε σχέση με την περυσινή 12άδα και προχωράμε παρακάτω, με Γουόκαπ αντί του Ντόρσεϊ και με Τσαλμπούρη ή Μαντζούκα αντί του Κώστα Αντετοκούνμπο, εάν αυτός μπει στο χειρουργείο όπως φημολογείται.
Οι αιθεροβάμονες μπορούν να μιλούν για μετάλλιο μέχρι να βγάλουν αφρούς από το στόμα, αλλά ο ρεαλιστικός στόχος της Εθνικής είναι να νικήσει τις Νέα Ζηλανδία, Ιορδανία στον εναρκτήριο γύρο και τη Λιθουανία (που χάνει τον Σαμπόνις) στο πρώτο νοκ-άουτ, το οποίο οδηγεί στα προημιτελικά και στα δόντια των Σέρβων. Ας μετρηθούμε πρώτα οι τα γαλανά φορούντες στη Μανίλα να μετρήσουμε πόσοι και ποιοί είμαστε και μετά το ξαναβλέπουμε.
Πηγή: Gazzetta
