Του Νίκου Παπαδογιάννη
Η αυγή του έτους που μόλις έφυγε βρήκε την Εθνική μπάσκετ σε παράξενο σταυροδρόμι. Αρχές του Γενάρη του 2022 –ακόμη νεόκοπη- διοίκηση της ΕΟΚ είχε μόλις εκπαραθυρώσει τον προπονητή που είχε κρατήσει την ομάδα όρθια μέσα στο χάος της «κοκκινοπράσινης» διαμάχης και των μισόκλειστών «παραθύρων» και πορευόταν με μπαταριές στον αέρα, ελπίζοντας ότι θα γίνει κάποιο θαύμα, ή κάποιος πόλεμος, ώστε να εκπληρωθεί η προεκλογική δέσμευση για στρατολόγηση του Δημήτρη Ιτούδη.
Η ΤΣΣΚΑ δυσανασχετούσε, ο ίδιος ο Ιτούδης εκτόξευε τη μπάλα στις κερκίδες και Σχέδιο Βήτα δεν υπήρχε, αν και η απόλυση του Σφαιρόπουλου από την ΤΣΣΚΑ λίγο αργότερα πρόσφερε ένα πρώτης τάξης μαξιλάρι. Κάποιοι πρωτοκλασάτοι παίκτες δυσανασχετούσαν και απαιτούσαν απτές αποδείξεις φιλοδοξίας πριν δεσμευτούν για συμμετοχή στο Ευρωμπάσκετ. Ο Βαγγέλης Λιόλιος έπαιξε τα ρέστα του στο δίδυμο Νίκου Ζήση και Δήμου Ντικούδη, αλλά πρώτα απ’ όλα πόνταρε στο όνομά του. «Κύριοι, εγώ δεν λέγομαι Βασιλακόπουλος», έμοιαζε να λέει σε κάθε δημόσια εμφάνισή του.
Η πολυετής χορηγία της Eurobank βάδιζε προς τη λήξη της και τα μηνύματα που εισέπρατταν οι άνθρωποι της τράπεζας υπαινίσσονταν βελούδινο διαζύγιο. Την Πρωτοχρονιά του 2022, δεν υπήρχε στο στρατόπεδο της «επίσημης αγαπημένης» σχεδόν τίποτε, εκτός από τη διακαή επιθυμία του Γιάννη Αντετοκούνμπο να παίξει στο Μιλάνο και στο Βερολίνο. «Ο Γιάννης θα φροντίσει για όλα», ήταν το κρυμμένο ανάμεσα στις θολές γραμμές μήνυμα.
Ο Γιάννης φρόντισε για όλα. Μπροστά στην προοπτική της διάκρισης και της συνύπαρξης με τον σούπερ σταρ των Μπακς, ο Νικ Καλάθης και οι λοιποί βετεράνοι απέσυραν κάθε επιφύλαξη. Η εμπορικά εκτυφλωτική παρουσία του Greek Freak έφερε μία χορηγία, στοιχηματική έστω (με τον ΟΠΑΠ), αξίας σχεδόν τετραπλάσιας από την προηγούμενη.
Το τουρνουά Ακρόπολις και το «παράθυρο» του Αυγούστου έβγαλαν φτερά και μεταμορφώθηκαν σε κότα που γεννά χρυσά αυγά, όπως θα γίνει και φέτος και του χρόνου και όποτε άλλοτε φορέσει τα μπλε ο Γιάννης. Όσο για το πόστο του προπονητή, το μεγάλο βήμα το έκανε ο …Πούτιν. Οι αντιρρήσεις της ΤΣΣΚΑ κάμφθηκαν μόλις έγινε φανερό ότι ο Δημήτρης Ιτούδης βρισκόταν εκών άκων στο αεροδρόμιο Σερεμέτιεβο, με εισιτήριο χωρίς επιστροφή.
Ακόμα και τον Ιτούδη, βέβαια, ο Γιάννης τον έντυσε στα μπλε. Εάν στον ορίζοντα του Ευρωμπάσκετ 2022 (και του Μουντομπάσκετ 2023 και των Ολυμπιακών Αγώνων του 2024) αχνοφαινόταν μία αδύναμη «Εθνική Ελπίδων» χωρίς τα λαμπρά αστέρια της και χωρίς τις ελπίδες, ο πολυνίκης προπονητής θα σέρβιρε ευγενική χυλόπιτα στον Λιόλιο. Ο Ιτούδης φόρεσε τη φόρμα του Ομοσπονδιακού όχι για να χτίσει την Εθνική του μέλλοντος, αλλά για να κερδίσει τρία μετάλλια πριν κρεμάσουν τη φανέλα οι Σλούκας, Καλάθης, Παπανικολάου.
Το ίδιο, άλλωστε, ονειρευόταν εξαρχής ο Λιόλιος, που (λέει ότι) δεν σκοπεύει να διεκδικήσει επανεκλογή το 2025. Το πρώτο από τα τρία μετάλλια του ονείρου κατέληξε σε ξένα χέρια, αλλά τα επόμενα δύο παραμένουν διεκδικήσιμα. Με όλα τα μωρά –και λιγότερο μωρά- στην πίστα.
Ο Θανάσης Σκουρτόπουλος, στο μεταξύ, έχει ραντεβού με την ΕΟΚ στα δικαστήρια, μέσα στις επόμενες εβδομάδες, χωρίς πλέον την πιθανότητα αναβολής. Ο ίδιος ισχυρίζεται ότι το συμβόλαιο που θα τον κρατούσε στο τιμόνι της Εθνικής μέχρι το φθινόπωρο του 2023 ήταν ισχυρό, συνεπώς διεκδικεί με αξιώσεις αποζημίωση απόλυσης και ένσημα. Οι άνθρωποι του Λιόλιου απαντούν ότι η απερχόμενη διοίκηση Βασιλακόπουλου δεν είχε δικαίωμα υπογραφής και αποφάσεων που υπερέβαιναν το όριο της θητείας της. Η υπόθεση μπορεί να λυθεί εξωδικαστικά, αλλά οι πόρτες που ο Σκουρτόπουλος χτύπησε τους τελευταίους δώδεκα μήνες παρέμειναν ερμητικά κλειστές. Και οι πορτιέρηδες, περίεργα βαρήκοοι.
Η Εθνική των τελευταίων «παραθύρων» αποδείχθηκε ικανή ισορροπίστρια στο τεντωμένο σχοινί, κόντρα στους αδέξιους χειρισμούς που σηματοδότησαν την απουσία των Σλούκα, Παπαγιάννη, Παπαπέτρου από τον καθοριστικό αγώνα στο Βέλγιο. Η πρόκριση στο Μουντομπάσκετ επιτεύχθηκε, in extremis αλλά πάντως επιτεύχθηκε, δίχως τον ψυχοφθόρο πονοκέφαλο των αγώνων του Φλεβάρη και την ανάγκη για σύγκρουση της ΕΟΚ με Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό. Γενάρη του 2023, βρισκόμαστε σε παρόμοιο σταυροδρόμι του 2022, αλλά χωρίς το προπονητικό κενό, με πιο γεμάτα τα ταμεία και χωρίς τις αμφιβολίες για συμμετοχή βετεράνων παικτών.
Στη Μανίλα ή στη Τζακάρτα ή στην Οκινάουα θα εμφανιστεί στις 25 Αυγούστου μία αποστολή που θα μοιάζει πολύ με την αντίστοιχη περυσινή του Μιλάνου, ελπίζω χωρίς τους σοβαρούς τραυματισμούς (Παπαγιάννης, Σλούκας, Παπαπέτρου, Κ. Αντετοκούνμπο), που έκοψαν τη φόρα της ομάδας του 2022. Με τον Ιτούδη στο πηδάλιο, με Γιάννη, με Νικ, με Σλούκα, με τους τρεις «Παπ», με «Λάρι», με Ντόρσεϊ, με Θανάση και Κώστα, με «Άγρα», ελπίζω από κάποιο θαύμα να μπει στο αεροπλάνο καθαρός και ο Ντίνος Μήτογλου.
Ομάδα μεταλλίου; Θεωρητικά ναι, όπως και η περυσινή, αλλά το Βερολίνο των εκπλήξεων και των θαυμάτων υπενθυμίζει πόσο απέχει η θεωρία από την πράξη. Πόσοι περίμεναν αυτή την Ισπανία πρωταθλήτρια, τη Γερμανία στο βάθρο, την Πολωνία στα ημιτελικά και τους Γιάννη, Γιόκιτς, Ντόντσιτς εκτός τετράδας; Κακά τα ψέματα και ακόμα χειρότερες οι αυταπάτες, η Εθνική μας εμφανίστηκε κατώτερη του αναμενομένου στα κρίσιμα σταυροδρόμια του Ευρωμπάσκετ. Αγωνιστικά, πνευματικά, ψυχολογικά, προπονητικά. Έχει περισσότερα από ένα άλλοθι, ωστόσο πήγε στον πόλεμο πλήρης.
Θέλω να πιστεύω ότι κάποια παθήματα έγιναν μαθήματα και θα αξιοποιηθούν όταν φτάσει η ώρα της κρίσης. Φωνές από κάθε κατεύθυνση καλούν σε αναθεώρηση της αγωνιστικής ταυτότητας, αφού ο «εκσυγχρονισμός» αποδεικνύεται παγίδα όταν εγκαταλείπονται αδικαιολόγητα οι πατροπαράδοτες αρχές της ελληνικής σχολής. Επίσης, πρέπει με κάποιον τρόπο να προστεθούν στην εξίσωση και ορισμένοι νεώτεροι παίκτες, ώστε να έχουμε ελπίδες να προφτάσουμε και το τρένο προς το μέλλον.
Ποιοι, όμως; Βλέπετε εσείς κάποιον εκεί έξω ικανό να χρεωθεί φανέλα και να προσφέρει ως ισότιμο μέλος; Οι περυσινοί επιλαχόντες ήταν ο Μποχωρίδης , ο Κασελάκης και ο Γόντικας, δηλαδή τρεις έμπειροι, ηλικίας 28-32 ετών. Οι νεαρότεροι που δοκιμάστηκαν δίπλα στις παλιοσειρές, όπως ο Π. Καλαϊτζάκης και ο Μωραΐτης, κρίθηκαν ανέτοιμοι και κόπηκαν νωρίς. Ο Μαντζούκας παίζει ελάχιστα στον Παναθηναϊκό, όπως και ο Λούντζης (που πέρυσι έφτασε στη 12άδα της Εθνικής) στον Ολυμπιακό. Στο Βέλγιο, διέπρεψε ο Τσαλμπούρης, που όμως πλησιάζει και αυτός τα 27. Ο Ραγκαβόπουλος (2001) είναι μία κάποια ελπίς.
Στα ενδότερα της Ομοσπονδίας ξεκίνησε διστακτικά και η συζήτηση για ελληνοποίηση κάποιου Αμερικανού παίκτη όπως ο Τόμας Ουόκαπ, σε αναζήτηση του (σχεδόν) Έλληνα Λορέντζο Μπράουν, αλλά η ελληνική Πολιτεία κινείται με ταχύτητες παγετώνα σε θέματα ιθαγένειας και ξεκινάει από δεκάδες «όχι» πριν πιάσει τη μπλε σφραγίδα. Άλλωστε, η συμμετοχή ενός «νατουραλιζέ» αποκλείει αυτόματα τον πολύτιμο Τάιλερ Ντόρσεϊ, αλλά και τον Ναζ Μήτρου-Λονγκ που περιμένει εδώ και πολλούς μήνες το διαβατήριο. Συνεπώς, το τυχόν δώρο θα είναι σχεδόν άδωρο.
Προχωράμε και βλέπουμε, λοιπόν. Ελπίζω χωρίς απώλειες και αναποδιές. Αν μη τι άλλο, δεν έχουμε να φοβόμαστε Βέλγους και Λετονούς. Η κλήρωση των Ομίλων του Μουντομπάσκετ 2023 θα γίνει στις 29 Απριλίου στη Μανίλα και γνωρίζω έναν τουλάχιστον δημοσιογράφο που έχει ήδη κλείσει δωμάτια σε όλες τις πόλεις που μπορεί να φιλοξενήσουν το όνειρο της Εθνικής μας τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο. Τρεις εβδομάδες σε πόλη 25 εκατομμυρίων, που δεν έχει καν μετρό για να μετακινηθείς εύκολα και γρήγορα; Μα ναι, ναι, εννοείται πως ναι. Θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό.
Πηγή: Gazzetta
