Του Νίκου Παπαδογιάννη
Στις 9 Αυγούστου 2012, η οικογένεια Αντετοκούνμπο, δύο γονείς και τέσσερα μαντράχαλα αγόρια, κάθισε στο φτωχικό της τραπέζι και μοίρασε δύο σουβλάκια στα έξι. «Φάτε εσείς, εγώ δεν πεινάω», είπε ο πατέρας, επαναλαμβάνοντας το μονότονο τροπάριο που τα παιδιά είχαν ακούσει τόσες φορές. Ο πρωτότοκος γιος της οικογένειας βρισκόταν κάπου στο Λάγκος και μετρούσε ήδη είκοσι χρόνια προσωρινής ορφάνιας.
Στις 9 Αυγούστου 2022, οι τέσσερις μαντράχαλοι θα φορέσουν όλοι, ταυτόχρονα, τη φανέλα της Εθνικής Ελλάδας, για το φιλικό ντέρμπι με την Ισπανία. Ο Θανάσης, ο Γιάννης, ο Κώστας, ο Άλεξ. Δεν έχει σημασία αν ο μικρός θα παίξει ή όχι, σημασία έχει ότι ένα όνειρο πιο τρελό και από την τρέλα γίνεται πραγματικότητα μπροστά στα μάτια μας. Η μάνα Βερόνικα θα καμαρώνει από την κερκίδα, σαν «μητέρα βασίλισσα», όπως την αποκαλεί το πρώτο της παιδί.
Ο Φράνσις θα κάθεται δίπλα της και θα αναρωτιέται ποιος καλός άνεμος άλλαξε έτσι ριζικά τη ζωή αυτής της κάποτε πάμπτωχης και κυνηγημένης οικογένειας. Θα απουσιάζει μόνο ο Τσαρλς, σώματι, αλλά όχι πνεύματι. Πάνω στους δικούς του ώμους χτίστηκε αυτό το γλυκό παραμύθι.
«Κάποια μέρα ίσως αξιωθούμε να δούμε τέσσερις Αντετοκούνμπο στην Εθνική», έγραφα μια φορά κι έναν καιρό, με αφορμή τη δήλωση του Γιάννη, ότι «ο Άλεξ θα γίνει καλύτερος απ’ όλους». Ούτε εγώ το πίστευα ούτε ο Γιάννης το πίστευε ούτε ο Άλεξ το πίστευε.
Ας μη κοροϊδευόμαστε, η πρόσκληση του βενιαμίν δεν ήταν παρά μία χειρονομία της Ομοσπονδίας πριν τον σούπερ σταρ του ΝΒΑ, όπως και το συμβόλαιο που πρόσφεραν στον Άλεξ οι Μιλγουόκι Μπακς μέσω των θυγατρικών Ουισκόνσιν Χερντ. Ο Αλέξανδρος (Εμέκα) κλείνει τα 22 του σε λίγες μέρες και ακόμη δεν έχει παίξει οργανωμένο μπάσκετ στη ζωή του. Θα είναι, ωστόσο, χρήσιμος στις προπονήσεις, οι οποίες θα είναι χρήσιμες για τον ίδιον.
Έστω σε επίπεδο συμβολισμών, η παρουσία του μικρού στην προετοιμασία της «επίσημης αγαπημένης» είναι ένα μήνυμα προς όλες τις κατευθύνσεις. Με όλη την αγάπη και την εκτίμηση στα παιδιά των «παραθύρων» και στους 5-6 πρωτοκλασάτους που μας έχουν απομείνει στις επάλξεις, οι Αντετοκούνμπο είναι το σήμερα και το αύριο της Εθνικής ομάδας.
Αφαιρέστε το τρίο από την εξίσωση της τριετίας που έρχεται (Ευρωμπάσκετ 2022, Μουντομπάσκετ 2023, Ολυμπιακοί Αγώνες 2024) και θα έχετε στα χέρια σας ένα σύνολο μικρομεσαίων, στην καλύτερη περίπτωση, δυνατοτήτων. Ακόμα και αν εμφανιστεί δίχως άλλες απώλειες, πράγμα διόλου βέβαιο.
Αλλά ο συμβολισμός ξεφεύγει κατά πολύ από το μπάσκετ και γίνεται καρφί στο μάτι των «νοικοκυραίων». Με την προσθήκη και του Τάιλερ Ντόρσεϊ, η Εθνική της 9ης Αυγούστου θα έχει πέντε μαύρους στη σύνθεσή της. Και κανένας από αυτούς δεν είναι ξένος εκ μεταγραφής, όπως π.χ. ο «Ισπανός» Λορέντζο Μπράουν ή ο «Τούρκος» Σέιν Λάρκιν.
Η πανίσχυρη υπουργάρα που κάποτε (όχι πολύ παλιά) μίλησε σαρκαστικά για «κάποιον Ακενοτούμπο γεννημένο στην Αφρική» θα λάμπει διά της απουσίας της στο ΟΑΚΑ, οι δε Αντετοκούνμπο θα εξακολουθήσουν να μποϊκοτάρουν σιωπηρά τη Γιορτή της Δημοκρατίας, μέχρι να σταματήσουν οι αποκλεισμοί και οι διακρίσεις σε βάρος των μεταναστών.
Παρακολουθώντας τα Ευρωμπάσκετ των μικρών ηλικιών, το πρώτο πράγμα που προσέχει κανείς είναι ότι όλες σχεδόν οι δυτικοευρωπαϊκές ομάδες έχουν στις τάξεις τους πάμπολλα μεταναστάκια από την Αφρική και όχι μόνο: η Γερμανία, η Ιταλία, το Βέλγιο, η Ισπανία, εννοείται η Γαλλία και η Βρετανία, όλοι. Στον στίβο, τα ίδια. Στο ποδόσφαιρο, τα ίδια και καλύτερα.
Εμείς δεν έχουμε να παρουσιάσουμε σχεδόν κανένα παιδί της μετανάστευσης, με εξαίρεση τους Αντετοκούνμπο (που πήραν το διαβατήριο «χαριστικά» και μετά από χίλια παρακάλια, όσοι τέλος πάντων το πήραν) και μια χούφτα αθλητές που συνέβη να έχουν έναν Έλληνα γονιό: Σχορτσανίτης, Ντόρσεϊ, Δουβαλίδης, Κοκκαλάνης, Καραλής.
Οι δεκαετίες σκληρής δεξιάς διακυβέρνησης –με σκόρπια διαλείμματα- κράτησαν ερμητικά κλειστές τις πόρτες της ενσωμάτωσης και ξαπόστειλαν στο περιθώριο εκατοντάδες νεαρούς αθλητές, που δεν έχουν το δικαίωμα της πολιτογράφησης (και όλα τα συμπαρομαρτούντα) στη χώρα όπου γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και πήγαν σχολείο.
Τους Αντετοκούνμπο ακόμη, που είναι Έλληνες όσο εγώ και εσείς, αν όχι περισσότερο, προλάβαμε στο αμήν να τους ντύσουμε στα μπλε και στα …χακί. Η fast track διαδικασία κινητοποιήθηκε όταν μαθεύτηκε ότι η Νιγηρία είχε έτοιμα διαβατήρια για να τους προσφέρει, ο δε Γιάννης ετοιμαζόταν για μετανάστευση στην Ισπανία (Σαραγόσα).
Η μαμά Βέρα και ο Άλεξ παρέλαβαν τα χαρτιά της μόλις τον περασμένο Σεπτέμβριο με τζίφρα Βορίδη σε μία φιέστα εκπάγλου ξεδιαντροπιάς, ενώ ο Φράνσις ζει εδώ και τέσσερα χρόνια στην Ελλάδα με προσωρινή άδεια παραμονής, που ανανεώνεται διαρκώς.
Ο ξένος θα βλέπει το κουαρτέτο των Αντετοκούνμπο ντυμένο στα μπλε και θα νομίζει ότι η πρωταθλήτρια των pushbacks Ελλάδα είναι μία χώρα φιλική προς τους μετανάστες και ανοιχτή προς όλους. Η παρουσία των τεσσάρων αδελφών στην Εθνική ομάδα αποτελεί διαφήμιση για τη χώρα σε όλα τα επίπεδα, αν και υπαινίσσεται μία «πραγματικότητα» κίβδηλη και ανύπαρκτη.
Στην πρώτη προπόνηση, την ερχόμενη Δευτέρα, οι φωτογράφοι θα απαθανατίσουν το ιστορικό γεγονός και θα στείλουν το ενσταντανέ στα πέρατα του Κόσμου, από το Μιλγουόκι που έγινε τρίτο σπίτι για τη φαμίλια μέχρι τη Νιγηρία όπου γεννήθηκαν οι δύο γονείς.
Ο Γιάννης λέει ότι θα έδινε τα πάντα για ένα μετάλλιο με την Εθνική Ελλάδας, αλλά πολλοί τον σκέφτονται πάνω στο βάθρο και στραβώνουν, πόσο μάλλον όταν τον φαντάζονται σημαιοφόρο της ελληνικής αποστολής στο Παρίσι, πρώτο και καλύτερο στο «Σταντ Ντε Φρανς» και στις όχθες του Σηκουάνα, όπου θα γίνει –με μπατό μους- το πανηγυρικό σκέλος της Τελετής Έναρξης.
Οι Αντετοκούνμπο συμβολίζουν την Ελλάδα, όπως αυτή θα έπρεπε να είναι, όπως θα την ήθελε κάθε προοδευτικός άνθρωπος. Ποτέ πια δεν θα ξαναχρειαστεί να μοιράσουν δύο σουβλάκια σε έξι ίσα μέρη για να ξεγελάσουν την πείνα τους.
Πηγή: Gazzetta
