Τον Σάνκλι αντικατέστησε το 1974 ο Πέισλι, ο οποίος με τη σειρά του παρέδωσε τα ηνία στον Φάγκαν το 1983 και με τον Νταλγκλίς να αναλαμβάνει κατόπιν. Ο Σκοτσέζος μπορεί να μην είχε μαθητεύσει εξ ολοκλήρου στο «Boot Room», αλλά τόσο ο Πέισλι, όσο και ο Φάγκαν, είχαν αρχίσει από τότε που ήταν ακόμα παίκτης της ομάδας, να τον καλούν σταδιακά, μιας και είχε φανεί από τότε ότι θα ήταν ο επόμενος μάνατζερ των Reds. Ο Νταλγκλίς τα πήγε εξαιρετικά, δικαιώνοντας τους προκατόχους του. Το μυστικό ήταν πως δεν άλλαξε τίποτα και εκείνος ήταν που σήκωσε το τελευταίο πρωτάθλημα το 1990.
Με την αποχώρηση του την επόμενη χρονιά, τη δουλειά ανέλαβε ο Γκρέιαμ Σούνες. Ο επίσης Σκοτσέζος, μπορεί να υπήρξε ένας θρυλικός μέσος της Λίβερπουλ, αλλά δεν είχε καμία απολύτως επαφή με το «Boot Room». Ο Σούνες λοιπόν έκανε το λάθος να προχωρήσει σε ριζικές αλλαγές τόσο στην αγωνιστική φιλοσοφία όσο -κυρίως- στο τεχνικό επιτελείο και αυτό του κόστισε την απόλυση του τρία χρόνια αργότερα, έχοντας συλλέξει μονάχα ένα Κύπελλο. Το σημαντικότερο όμως ήταν ότι οι αλλαγές του Σούνες κόστισαν τα μέγιστα στο σύλλογο που όπως φάνηκε μακροπρόθεσμα, απώλεσε πολλά winner χαρακτηριστικά και δεν κατάφερε να φτάσει ποτέ ξανά στην κορυφή του Νησιού. Μάλιστα εκείνος ήταν που θεώρησε αχρείαστο εκείνο το δωματιάκι και το μετέτρεψε σε μικρή αίθουσα Τύπου.
Αφορμή για όλη αυτή την εξιστόρηση της μυθικής περιόδου των Κόκκινων αποτέλεσε η συμπλήρωση εννέα ετών από τότε που ο Αλεξ Φέργκιουσον ανακοίνωσε το βαρύτερο προπονητικό αντίο στην ιστορία του ποδοσφαίρου, με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ να μην έχει καταφέρει ποτέ να πετύχει την αντίστοιχη διάδοχη κατάσταση και ακόμα να παλεύει να βρει τον εαυτό της. Λίγους μήνες αργότερα από το φινάλε του Σερ Αλεξ, είχε ακολουθήσει μία δήλωση του Ερικ Στιλ. Ο εν λόγω κύριος ήταν ο προπονητής τερματοφυλάκων της Γιουνάιτεντ, ο οποίος αποκάλυψε μία λεπτομέρεια που ίσως να είναι αρκετή να εξηγήσει το αποτυχημένο ξεκίνημα του Ντέιβιντ Μόγιες στην δυσκολότερη προπονητική διαδοχή στην ιστορία του αθλήματος. Ο Στιλ είχε εξηγήσει ότι ο Φέργκιουσον είχε συμβουλέψει τον αντικαταστάτη του να μην αλλάξει το τεχνικό επιτελείο του. «Κράτησε τους κοντά σου. Τουλάχιστον για την αρχή και εκείνοι ξέρουν, θα σε οδηγήσουν στα δύσκολα», φέρεται να προέτρεψε τον συμπατριώτη του.
ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΤΟΥ ΜΟΓΙΕΣ
Ωστόσο, ο Μόγιες έκανε τα… δικά του. Εδιωξε τον Στιλ και κυρίως τον βοηθό του Φέργκι, τον Μάικ Φίλαν, ο οποίος υπήρξε και παίκτης της ομάδας (1989-’94), ενώ μόνος του αποχώρησε ο άλλος βοηθός, ο Ολλανδός Ρενέ Μιούλενστιν, που προτίμησε να δουλέψει στην Ανζί. Αντί του Φίλαν, δουλειά έπιασε ο Φιλ Νέβιλ, ο οποίος έχει το συν του παρελθόντος του στο σύλλογο και το ότι ήξερε καλά όσα ζητούσε ο Μόγιες, τον οποίο υπηρέτησε ως παίκτης στην Εβερτον. Με λίγα λόγια, όλα τα παραπάνω θυμίζουν την ιστορία με τον Γρέιαμ Σούνες και δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με τη φιλοσοφία του «Boot Room», αλλά για τη μη ύπαρξή του έφταιξε ο Σερ Αλεξ…
ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΤΟΥ ΦΕΡΓΚΙ
Στις 26 σεζόν του στο «Ολντ Τράφορντ», ο Φέργκιουσον δεν φρόντισε ποτέ για τη διάδοχη κατάσταση. Δεν εκπαίδευσε κάποιον. Δεν επέλεξε έναν εκλεκτό για να τον μυήσει στα μυστικά του (σ.σ.: ο Κάρλος Κεϊρός αποδείχτηκε κατώτερη των περιστάσεων περίπτωση). Δεν έστησε το δικό του δωματιάκι για ποδοσφαιροκουβέντα με 2-3-4 δικούς του. Κάτι αντίστοιχο θα μπορούσε κάλλιστα να είχε πράξει με τον Ράιαν Γκιγκς για παράδειγμα, τον Πολ Σκόουλς ή τον Ρόι Κιν. Δεν το έκανε. Προτίμησε να την δώσει σε κάποιον απ’ έξω που δεν είχε περάσει ποτέ του το κατώφλι των αποδυτηρίων των γηπεδούχων του «Θεάτρου των Ονείρων».
Οπότε το σφάλμα είναι διπλό. Τόσο του Μόγιες, όσων τον ακολούθησαν και τις διοίκησης με τις λανθασμένες επιλογές και τις ριζικές αλλαγές, όσο και του Φέργκι που στα 26 απολυταρχικά χρόνια του στο Μάντσεστερ δεν φαίνεται να ασχολήθηκε όσο έπρεπε και από χρόνια τώρα με την -μετά από αυτόν- ζωή της ομάδας. Ολα αυτά θα μπορούσαν να αποτελούν μία σοβαρή αιτία που να εξηγεί κατά πολύ, το γιατί τα επτά χρόνια που έχουν ακολουθήσει, είναι βουτηγμένα στη γκρίνια και την αβεβαιότητα.
Και μπορεί να είναι ακόμα νωρίς για τον τωρινό κόουτς, Ολε Γκούναρ Σόλσκιερ και στο μέλλον να αντιστρέψει την κατάσταση, αλλά όσο υπομονή και να υπάρχει μαζί του στο «Ολντ Τράφορντ», ένα είναι το βέβαιο: Τα πράγματα στη Γιουνάιτεντ έχουν αλλάξει άρδην από το 1989, τότε που κάποιοι οπαδοί της είχαν αναρτήσει ένα πανό κατά του Σερ Αλεξ: «Τρία χρόνια δικαιολογιών και ακόμα βλέπουμε μία αηδία. Δίνε του Φέργκι!» Η περίοδος χάριτος στον οποιονδήποτε μετά τον Φέργκιουσον δεν θα είναι ποτέ ξανά και για κανέναν τόσο μεγάλη. Και ίσως γι’ αυτό να έχει σφάλει ο ίδιος ο αρχιτέκτονας εκείνου του θαύματος, που άφησε το μέλλον στην τύχη…
Πηγή: Gazzetta
