Του Νίκου Παπαδογιάννη
Δυστυχώς, κύριοι, επτωχεύσαμεν. Στο μεγαλύτερο ματς της 15ετίας, στο ματς της ζωής της αν θέλετε, η Εθνική έκανε τη χειρότερη εμφάνιση της ζωής της και τσαλαπατήθηκε από έναν αντίπαλο που, αν θέλουμε να είμαστε τίμιοι, ήταν του χεριού της.
Ο προημιτελικός με τη Γερμανία εξελίχθηκε σε απόλυτη απομυθοποίηση της Εθνικής ομάδας, των παικτών της, του μπάσκετ που υποσχέθηκε να παίξει και του προπονητικού επιτελείου της. Όποιος ισχυριστεί ότι διασώθηκε από το ναυάγιο ή ότι δικαιούται να εξαιρεθεί από τη σκληρή κριτική κοροϊδεύει εαυτόν και αλλήλους.
Οι 107 πόντοι των Γερμανών σε μία ομάδα που βαυκαλιζόταν ότι θα γίνει αμυντικός χαμαιλέων θα χτυπάνε για χρόνια στα ταλαιπωρημένα αυτιά μας. Η εικόνα μίας ομάδας που μπήκε στο γήπεδο σαν υπνωτισμένη, όχι μόνο στο πρώτο αλλά και στο δεύτερο ημίχρονο, θα μας στοιχειώνει μέχρι να σβήσει ο ήλιος.
Η αστοχία της τακτικής που επελέγη για να βραχυκυκλώσει την επιθετική μηχανή της Γερμανίας θα μείνει μουντζούρα στο βιογραφικό του Δημήτρη Ιτούδη και των συνεργατών του. Οι αριθμοί που δείχνουν ότι στο παρκέ του Βερολίνου αναμετρήθηκαν άντρες με παιδιά ή γίγαντες με νάνους (π.χ. τα 32-14 ριμπάουντ του β’ ημιχρόνου) θα γίνουν μνημείο έλλειψης αθλητικότητας και πυγμής.
Δυσκολεύομαι να αποφασίσω αν ήταν πιο δυσάρεστη έκπληξη η αδιανόητη νωθρότητα του πρώτου πενταλέπτου (όταν οι Γερμανοί πέτυχαν 28 πόντους με 8 στα 10 ελεύθερα τρίποντα) ή η απελπιστική αδράνεια που ακολούθησε το ενθαρρυντικό 61-57 της ανάπαυλας.
Στην γ’ περίοδο, η Εθνική -που θυμίζω ότι έπαιζε το ματς της ζωής της και επιπλέον είχε για εφαλτήριο το +4 και την «τορπίλλη» του Σλούκα- από τη σέντρα δέχθηκε 26 πόντους και έβαλε μόνο 10, με 2/7 δίποντα, 1/9 τρίποντα, 3/6 βολές και …μηδέν λάθη.
Θα χρειαστώ πολύν καιρό για να συνέλθω από το σοκ αυτού του εφιαλτικού δεκαλέπτου, το οποίο ήταν τελικά χειρότερο και από το πρώτο. Αν μη τι άλλο, η Εθνική τουμπάρισε το αρχικό 28-19, προσπέρασε με μεθοδικότητα, και άφησε να εννοηθεί ότι η πλημμύρα των πρώτων λεπτών ήταν προϊόν συγκυρίας.
Για το δεύτερο ημίχρονο, όπου οι Γερμανοί μας ισοπέδωσαν χωρίς να κάνουν κάποια υπέρβαση στο παρκέ, ποια ακριβώς ήταν η δικαιολογία; Τι έχουν να πουν προπονητής και παίκτες; Ίσως θα πρέπει να αποδεχθούμε, ότι αυτό το γάλα βγάζει η στάνη. Ή να ξαναγυρίσουμε στις αρχές της ελληνικής σχολής, αυτές που έφεραν τους θριάμβους του 2005 και του 2006.
Ελληνικό μπάσκετ χωρίς ανταρτοπόλεμο και χωρίς βρωμόξυλο στην άμυνα δεν νοείται. Σε αγώνα 100-110 πόντων, μπορούμε να διακριθούμε μόνο ως φόντο στο πόστερ του αντιπάλου.
Ειλικρινά θα ήθελα να με κλείσουν σε ένα δωμάτιο οι προπονητές της Εθνικής μας και να μου εξηγήσουν με λεπτομέρειες ποιο ακριβώς ήταν το αμυντικό πλάνο και για ποιους λόγους θεωρήθηκε βιώσιμο. Οι αλλαγές στα μαρκαρίσματα άφηναν τους κοντούς εγκλωβισμένους στην πίσω γραμμή, υποχρεωμένους να τρακάρουν με δέντρα.
Η άμυνα στον Σρέντερ, στον Βάγκνερ, στον Ομπστ, στον Φόιγκτμαν ήταν αυτή που βόλευε τον Σρέντερ, τον Βάγκνερ, τον Ομπστ, τον Φόιγκτμαν. Όταν οι δυο «πύργοι» συνυπήρχαν στο παρκέ, έπαιζαν και οι δύο ψηλά στην περιφέρεια, με αποτέλεσμα να μένει η διάβαση αφύλακτη, για όποιον επιχειρούσε μπούκα ή πάσαρε στον ψηλό με λόμπα.
Όλα έγιναν λάθος στην πρώτη πράξη του προημιτελικού και ξανάγιναν λάθος, ακόμα πιο λάθος, μετά το διάλειμμα του ημιχρόνου. Τι προσπαθήσαμε να κάνουμε και ποιες αστοχίες υπήρξαν στην εφαρμογή του σχεδίου; Πώς εξηγείται να είναι κορυφαίος παίκτης της ομάδας ένας ρολίστας που κατά κανόνα μπαίνει σε ένα παιχνίδι για να το κανει ρημαδιό;
Στην επίθεση, πάλι, διαλύθηκαν τα πάντα και χάθηκε κάθε ίχνος ψυχραιμίας και στρατηγικής όταν το ματς άρχισε να ξεγλιστράει από τα δάχτυλα, μετά το 64-62 του 23ου λεπτού. Τα τρίποντα πήγαν περίπατο, οι βολές το ίδιο, οι κουκλίστικοι αριθμοί του πρώτου ημιχρόνου (π.χ. οι 8 ασίστ του Γιάννη) κλειδώθηκαν στο συρτάρι και το πλάνο της εφόδου εκφυλίστηκε σε προσευχή προς τον Έλληνα θεό του μπάσκετ: «Πάρε τη μπάλα, Γιάννη, και κάνε ό,τι καταλαβαίνεις, νίκησέ τους μόνος σου».
Ένα τρίποντο και ένα κλέψιμο του Greek Freak έφεραν την ύστατη αναλαμπή (79-69 από 77-62), αλλά χωρίς άμυνα δεν γινόταν δουλειά. Οι Γερμανοί συνέχισαν να σκοράρουν χωρίς να να νιώθουν την παραμικρή αντίσταση και τελείωσαν τον αγώνα δίχως μώλωπες στο κορμί.
Η παραπανίσια μέρα ξεκούρασης ασφαλώς τους ωφέλησε, αλλά και η ελληνική ομάδα παρέδωσε τα όπλα πριν την ώρα της. Όταν το σκορ μειώθηκε σε μονοψήφιο νούμερο, 87-78, το χρονόμετρο έδινε στην Εθνική μας ένα παράθυρο 8 λεπτών. Περίμενα ότι θα έπεφτε το ξύλο της αρκούδας, αλλά στην αμέσως επόμενη φάση ο Βάγκνερ σούταρε τρίποντο ανενόχλητος, όπως και ο Τάις -πατώντας γραμμή- στη μεθεπόμενη. Πού ήταν κρυμμένοι οι αντάρτες με τα μπλε;
Οι Έλληνες φίλαθλοι χειροκρότησαν τους παίκτες, αλλά η καρδούλα τους το ξέρει. «Δεν πειράζει», φώναζαν οι περισσότεροι. Διαφωνώ απόλυτα με αυτό το δόγμα. Παίκτη του «δεν πειράζει» δεν τον θέλω στην επίσημη αγαπημένη μου.
Πειράζει και παραπειράζει, αυτή η ήττα, και ελπίζω να τη βλέπουν στα όνειρά τους παίκτες και προπονητές για χρόνια. Δεν έχουμε πια την πολυτέλεια να χάνουμε ευκαιρίες. Ίσως το αποψινό ματς να ήταν το τέλος του δρόμου για τον σκληρό πυρήνα αυτής της Εθνικής, ιδίως αν χαθεί άδοξα η πρόκριση για το Μουντομπάσκετ.
Στις 8.45 ώρα Βερολίνου απόψε, η Εθνική μας απείχε μία νίκη επί της βατής Γερμανίας, μία επί της ανανεωμένης Ισπανίας και μία επί της Σλοβενίας ή της Γαλλίας από το χρυσό μετάλλιο. Αντ’ αυτού, επιστρέφει πρόωρα στην Αθήνα και σκορπίζει στους πέντε ανέμους, την ίδια ώρα που οι μνηστήρες αυτού του απίθανου Ευρωμπάσκετ θα διεκδικούν το «δικό της» μετάλλιο.
Πειράζει. Πολύ. Και πειράζει ακόμα περισσότερο η εικόνα που παρουσίασε απόψε στο κοινό που την ερωτεύτηκε ξανά. Ελπίζω ότι το ελληνικό αποδυτήριο είναι αυτή τη στιγμή γεμάτο από διάσπαρτα κατεστραμμένα αντικείμενα. Ότι υπάρχει θυμός και απογοήτευση. Όχι αδιαφορία. Όχι αδημονία για την επιστροφή.
Δεν είμαστε Σέρβοι και Ισπανοί, για να γεμίσουμε τη δεξαμενή με μεγάλα ψάρια χωρίς να βρέξουμε τον πισινό. Χρειαζόμαστε λίπασμα για την επόμενη μέρα και φεύγουμε από το Βερολίνο με τα κιούπια άδεια. Όπως λέει και μια ψυχή, όποιος δεν προσαρμόζεται πεθαίνει. Ομολογώ ότι τη φετινή ομάδα την είχα πιστέψει και δεν περίμενα ότι το Ευρωμπάσκετ θα τελείωνε με τέτοιο μνημόσυνο. Φεύγω από το γήπεδο σχεδόν τελευταίος και πετάγομαι να δω αν ο Τούρκος απέναντι σερβίρει κόλλυβα.
Πηγή: Gazzetta
