Του Νίκου Παπαδογιάννη
Το πρώτο πράγμα που αντικρύζει κανείς μόλις μπαίνει στο άδυτο του Βαγγέλη Λιόλιου είναι εικονίσματα και Παναγίτσες δίπλα στα κύπελλα. «Ίσως να είναι δώρα από την πρόσφατη επίσκεψη στο Πατριαρχείο», σκέφτηκα, και το προσπέρασα.
Το δεύτερο, δύο φωτογραφίες του Γιώργου Βασιλακόπουλου. «Αυτό δεν προσπερνιέται με καμία Παναγία», σκέφτηκα. Το απέδωσα σε όψιμη γαλαντομία και σχολίασα μέσα μου ότι ο προκάτοχος δεν θα έκανε ποτέ κάτι τέτοιο.
Όταν το δωμάτιο ανήκε στον Βασιλακόπουλο, το μοναδικό κάδρο που απεικόνιζε κάποιον παρείσακτο από το παρελθόν ήταν εκείνο του Ανδρέα Παπανδρέου.
Κοίταξα αριστερά, κοίταξα (με το συμπάθειο) δεξιά, αλλά το πορτρέτο του –κατά τον Φίλιππο Συρίγο– «λευκού Πελέ» της πολιτικής δεν το είδα πουθενά. Ίσως έρχονται στ’ αλήθεια άλλες εποχές…
Αστειεύομαι γιατί μόνο το χιούμορ μπορεί να μας σώσει με όσα ζούμε. Ανήκω άλλωστε όπως ξέρετε σε εκείνους –τους ελάχιστους- που ούτε δαιμονοποίησαν ούτε θεοποίησαν τον προκάτοχο του Λιόλιου.
Η μορφή του Βασιλακόπουλου δεσπόζει σήμερα από δύο φωτογραφίες αναρτημένες φάτσα στο γραφείο του Πατρινού: μία από την απονομή του τροπαίου στο Βελιγράδι και μία από την απονομή των ασημένιων μεταλλίων στη Σαϊτάμα.
Στην πρώτη, με τον Μιχάλη Κακιούζη, τα χαμόγελα ξεχειλίζουν από το ενσταντανέ. Στη δεύτερη, πάλι, όσοι φορούν μπλε είναι μουτρωμένοι.
«Να γιατί λέω συχνά ότι μόνο ο πρώτος χαίρεται», μου είπε ο Λιόλιος. «Όπως βλέπεις, όλοι οι παίκτες της Εθνικής μας ανέβηκαν στο βάθρο σκασμένοι από τη στενοχώρια».
Και πού να τους έβλεπε και στο τσάρτερ της επιστροφής από την Ιαπωνία, όπου είδα κι έπαθα για να ξεθάψω ένα μετάλλιο και ένα χαμόγελο από τις αποσκευές των δευτεραθλητών Κόσμου…
Ο νέος πρόεδρος της πολύπλαγκτης ΕΟΚ ισχυρίζεται ότι ταξίδεψε στη Σερβία το 2005 για να δει τον τελικό του Ευρωμπάσκετ.
«Μπήκαμε τρία άτομα σε ένα αμάξι στην Πάτρα, ξαπλωμένος εγώ στο πίσω κάθισμα, και ξεκινήσαμε για το Βελιγράδι. Μάλιστα δεν είχαμε δωμάτιο και κοιμηθήκαμε σε μία φοιτητική εστία».
Το πιστεύω, γιατί το ίδιο έπραξαν και πολλοί φίλοι ή γνωστοί που καβάλησαν τα αυτοκίνητα και τα τρένα και τα αεροπλάνα μόλις το σουτ του Διαμαντίδη βρήκε διχτάκι και εμείς οι σχολιαστές χάσαμε μεμιάς τη φωνή μας.
«Η Ιαπωνία μου έπεφτε μακριά», μου είπε ο Λιόλιος, όταν του επισήμανα ότι ειδικά εκείνη η δεύτερη θέση ήταν καλύτερη και από την πρωτιά του Βελιγραδίου.
Φυσικά, η συζήτηση πήδηξε από το χθες στο αύριο. «Δεν σου λέω το όραμά μου, γιατί θα με πεις μεγαλομανή». Με τα πολλά του το εκμαίευσα.
«Ονειρεύομαι τρία μετάλλια. Ευρωμπάσκετ, Παγκόσμιο, Ολυμπιακοί Αγώνες. Και τον Γιάννη Αντετοκούνμπο να μπαίνει πρώτος στο Στάδιο στο Παρίσι, με την ελληνική σημαία στα χέρια. Αλλά μη το γράψεις».
Σιγά, που δεν θα το γράψω…
Ο Λιόλιος ισχυρίζεται ότι θα βγαίνει μπροστά όχι στις νίκες της Εθνικής, αλλά στις νίλες. Του απάντησα ότι θα περιμένω να το δω στην πράξη, όταν για παράδειγμα η «επίσημη αγαπημένη» στραπατσαριστεί σε κάποιο κρίσιμο ματς στο Ευρωμπάσκετ που πλησιάζει ολοταχώς.
«Κάποιος άλλος έφευγε πέντε λεπτά πριν τη λήξη», είπα, λίγο πικρόχολα ομολογώ. Οι αποτυχίες της Εθνικής μας πονάνε όλους. Και φέρνουν αντιδράσεις σπασμωδικές.
Στο πρώτο τετράμηνο της θητείας του, ο Βαγγέλης Λιόλιος τα έκανε σχεδόν όλα λάθος. Το έγραψα κατ’ επανάληψη σε αυτήν εδώ τη στήλη και αμαρτίαν ουκ έχω. Όλες οι «κυβερνήσεις», βέβαια, επικαλούνται το δόγμα των 100 ημερών και ζητούν επιείκεια.
Ακολούθησε μία ομοβροντία που άλλαξε το κλίμα και του πρόσφερε τα πρώτα γαλόνια.
Η συμμετοχή των παικτών Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού στην Εθνική ομάδα και οι δύο πολύτιμες νίκες επί της Τουρκίας.
Η αναίμακτη και με ελάχιστα παρατράγουδα διεξαγωγή του φάιναλ-φορ του Κυπέλλου στο Ηράκλειο.
Η χορηγική συμφωνία με τον ΟΠΑΠ, που στέλνει την ΕΟΚ στην αγκάλη του στοιχήματος, αλλά διπλασιάζει τα ετήσια έσοδά της.
Δεν είναι λίγα ούτε ασήμαντα. Ούτε σηκώνουν αμφισβήτηση
Πέρασα από το αρχηγείο της ΕΟΚ για επίσκεψη εθιμοτυπική και ευχετήρια. «Πρώτη φορά μπαίνω στο γραφείο του προέδρου», ομολόγησα πριν τις χαιρετούρες. Αλήθεια είναι.
Από την άλλη, τι εθιμοτυπική επίσκεψη να έκανα στον Βασιλακόπουλο; Όταν πρωτοκάθισε στη βαριά καρέκλα, ήμουν ακόμη μαθητής του γυμνασίου. Ή ίσως του δημοτικού.
Ο Λιόλιος πιστεύει ότι πηγαίνει κόντρα στο ρεύμα, χωρίς στηρίγματα. Προσωπικά πιστεύω το ακριβώς αντίθετο: έχει όλους τους συμμάχους που χρειάζεται και άφθονη πίστωση χρόνου.
Αλλά δεν αρκεί, σε καμία περίπτωση, να εμφανιστεί καλύτερος του Βασιλακόπουλου. Σε κάθε περίπτωση υποσχέθηκα δημιουργική αντιπολίτευση. «Δεν υπάρχει τίποτε», τον άκουσα να ψιθυρίζει σε κάποιον συνεργάτη.
Στη μία ώρα που πέρασα στα ενδότερα της Ομοσπονδίας είδα τον Δήμο Ντικούδη, τον Κώστα Τσαρτσαρή, την Εβίνα Μάλτση, τον Κώστα Μίσσα, την Άννυ Κωνσταντινίδου. Και ελάχιστους σφογγοκωλάριους.
Από αυτή την άποψη, της οσμής του παρκέ στα γραφεία, είναι ορατό διά γυμνού οφθαλμού ότι η εικόνα αλλάζει. Και ας μην έχει ο νέος πρόεδρος τα χιλιόμετρα του προκατόχου του στα γήπεδα.
Το πρώτο πράγμα που μου εξομολογήθηκε ο Βαγγέλης Λιόλιος, και απολογούμαι για τη δημοσίευση, είναι ότι δεν σκοπεύει να ξαναβάλει υποψηφιότητα μετά το τέλος της θητείας του.
«Έχω παρατήσει τη δουλειά μου, την ομάδα μου, την οικογένειά μου, τη ζωή μου», εξήγησε. Μάλλον τον περίμενε λιγότερο δύσβατο τον δρόμο που οδηγεί στο αύριο.
Τα υπόλοιπα που είπαμε, και ήταν πολλά και ζουμερά, θα τα κρατήσω για τον εαυτό μου διότι έτσι υποσχέθηκα.
Μία επιτηδευμένα αινιγματική ατάκα μόνο για το φλέγον θέμα του προπονητή της Εθνικής: «Όλα θα πάνε καλά». Να το δω και να μη το πιστέψω.
Φεύγοντας, έβρεξα το πάτωμα με μία γουλιά από τον καφέ μου, χοή στη μνήμη της Βάσως Μπεσκάκη και του Δημήτρη Καρβέλα, που αποδήμησαν πρόωρα. Τα δικά τους όνειρα έσβησαν πολύ νωρίς.
Πηγή: Gazzetta
