Του Νίκου Παπαδογιάννη
Toν περασμένο Ιούνιο, στη Βικτόρια, ο Κώστας Αντετοκούνμπο φόρεσε για πρώτη φορά τη μπλε στολή, στο πικρόγλυκο για την Εθνική μας Προολυμπιακό τουρνουά.
Μισό λεπτό, επιτρέψτε μου να ανασκευάσω. Ψάχνοντας τα κιτάπια της ΕΟΚ, βλέπω ότι είχε παίξει και με την Εθνική Νέων Ανδρών το 2016, στην τρυφερή ηλικία των 18-19 ετών, και μάλιστα σε επίσημους αγώνες (Ευρωμπάσκετ Β’ κατηγορίας).
Πότε ακριβώς απέκτησε το ελληνικό διαβατήριο ο Κώστας; Θα σας γελάσω και δεν θα το ήθελα. Πάντως όχι μαζί με τους Θανάση και Γιάννη και προφανώς όχι με τη Βερόνικα και τον Άλεξ.
Ο φτωχός Τσαρλς δεν αξιώθηκε ποτέ να δει το όνομά του πάνω στο μαγικό κόκκινο βιβλιαράκι που ανοίγει πόρτες.
Πέντε χρόνια μετά από εκείνες τις παρθενικές εμφανίσεις, ο Κώστας έπαιξε σε επίσημο τουρνουά με την Εθνική Ανδρών. Είχε ήδη στο βιογραφικό του θητεία τριών ετών στο ΝΒΑ, περισσότερο στους πάγκους και στα προπονητήρια των Μάβερικς και των Λέικερς, παρά στους (μόλις 22) αγώνες.
Στις 20 του ερχόμενου Νοεμβρίου, θα κλείσει τα 24 του. Δεν είναι 20 ετών όπως πιθανόν να νομίζουν όσοι μετρούν την ηλικία με κριτήριο τα μπασκετικά βιώματα. Όχι 4-5 χρόνια μικρότερος από τον Παπαγιάννη, αλλά σχεδόν συνομήλικός του.
(Έτσι, τουλάχιστον, βλέπω στην ιστοσελίδα του Euroleague , καθώς και στην αντίστοιχη του ΝΒΑ , αλλά και της FIBA: Kostas Antetokounmpo, ημερομηνία γέννησης 20 Νοεμβρίου 1997. Σύμφωνα με την ΕΟΚ, και δεν σας κάνω πλάκα, ο ίδιος Κώστας είναι γεννημένος στις 16 Μαΐου 1998. Χμμμ…)
Αν πρέπει να γίνω κυνικός, ο Κώστας χρειάστηκε να φτάσει 23-24 ετών, να φύγει από το ΝΒΑ και να μετακομίσει στη Γαλλία, για να γίνει μπασκετμπολίστας.
Εάν δεν είχε μεγάλο αδελφό τον Γιάννη, μπορεί να βολόδερνε ακόμη στους δρόμους της Αθήνας, αόρατος όπως τόσοι και τόσοι μετανάστες, γεννημένοι -όπως ο ίδιος- στην Ελλάδα αλλά στερημένοι τα αυτονόητα.
Με τέτοιο κορμί και τόση ελαστικότητα, βέβαια, μπορεί να έπεφτε στα χέρια κανενός Πομάσκι και να γινόταν τριπλουνίστας κλάσης, σαν τη Γιουλιμάρ Ρόχας που κοντεύει να βγει από το σκάμμα αν και έχει υποτυπώδη τεχνική.
Και να ετοιμαζόταν τώρα για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, που συμπτωματικά θα διεξαχθεί στο Γιουτζίν του Όρεγκον! Πέντε απλωτές και έναν συνοριακό έλεγχο απέχει από τη Βικτόρια η πόλη της Ευγενείας.
Ζητώ και πάλι «δικαίωμα», για να βάλω τα πράγματα στη θέση τους και για να είμαι δίκαιος με το παλικάρι.
Ο Κώστας Αντετοκούνμπο με έχει εντυπωσιάσει τους τελευταίους μήνες. Τώρα αναφέρομαι αποκλειστικά στις επιδόσεις του στο παρκέ.
(Τα μη αγωνιστικά θα τα διαβάσετε στο βιβλίο της Mirin Fader, μεταφρασμένο από την αφεντιά μου, που θα παρουσιαστεί επίσημα τη Δευτέρα 8 Νοεμβρίου στο Public της Πλατείας Συντάγματος (20.30). Τέλος γκρίζας διαφήμισης.)
Εντυπωσιάστηκα, διότι -κάπου ανάμεσα στην Αμερική, στην Ευρώπη και στο οικογενειακό σπίτι των Αντετοκούνμπο- ο Κώστας έχει μάθει σωστά το μπάσκετ.
Σύμφωνοι, δεν έχει κινήσεις με πλάτη στο καλάθι ούτε ξέρει τι να κάνει με τη μπάλα εάν την υποδεχθεί στα 4-5 μέτρα.
Μήπως είναι ο μοναδικός σέντερ με τέτοιο έλλειμμα; Θέλετε να συζητήσουμε για τον Παπαγιάννη; Για τον Μπουρούση; Για τον Σχορτσανίτη; Για τον Ντουάιτ Χάουαρντ και τον ΝτεΑντρέ Τζόρνταν; Πάμε παρακάτω, λοιπόν.
Ο Κώστας σκοράρει αποκλειστικά με καρφώματα και φόλοου, ναι. Ωστόσο, ξέρει να πλασάρεται στο κατάλληλο σημείο, σαν να μυρίζεται πού θα πάει η μπάλα, μετά το άστοχο σουτ.
Όταν ξεχύνεται στον αιφνιδιασμό σε αναμονή πάσας, δεν τρέχει κουτουρού, αλλά γεμίζει σωστά τον κεντρικό διάδρομο, είναι γρήγορος σαν ελάφι, παρακολουθεί τον χειριστή με άγρυπνο βλέμμα και έχει χέρια που του επιτρέπουν να γραπώσει τη μπάλα ενώ καλπάζει με χίλια.
Τίποτε από τα παραπάνω δεν είναι αυτονόητο ή ενστικτώδες. Όσο το παιχνίδι του είναι αυτό που είναι, ο Κώστας είναι «καταδικασμένος» να τελειώσει χρονιές με ποσοστό πάνω από 70% εντός παιδιάς.
Στη φετινή Euroleague μετράει 21/26 σουτ σε έξι αγώνες. Όχι εβδομήντα, αλλά ογδόντα και κάτι. Και 5/7 βολές και 0/2 τρίποντα.
Α, και 13-10 ριμπάουντ και 5 τάπες και 4 κλεψίματα, αλλά 0 ασίστ. Με 14:46 μέσης συμμετοχής, χωρίς να υπολογίζεται το ματς με την ΤΣΣΚΑ, όπου έμεινε εκτός δωδεκάδας.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Σε μία ομάδα με αρκετά έντονο ανταγωνισμό από παίκτες παρόμοιων προδιαγραφών και «κυβικών», ο Κώστας κερδίζει την εμπιστοσύνη του προπονητή του (Τι Τζέι Πάρκερ) και μένει στο παρκέ στα τελευταία λεπτά αγώνων. Αμφίρροπων αγώνων.
Προφανώς όχι με την ελπίδα κάποιου νικητήριου φόλοου, σαν εκείνο που σφράγισε τον θρίαμβο της Βιλερμπάν επί της Εφές. Τουλάχιστον όχι μόνο για αυτό.
Στο ίδιο παιχνίδι, η φάση που με ξάφνιασε ευχάριστα ήταν αυτή που ακολούθησε μερικά δευτερολεπτα αργότερα, αμέσως μετά το καλάθι που έκανε τη διαφορά (75-73).
Πάνω στην άμυνα με αλλαγές, ο Κώστας βρέθηκε να μαρκάρει τον Σέιν Λάρκιν, σε κατάσταση «απομόνωσης», προφανώς όχι τυχαία, αλλά βάσει σχεδίου.
Υποθέτω ότι δεν χρειάζεται να σας εξηγήσω εγώ, πόσο δύσκολο είναι αυτό το ενώπιος ενωπίω, με τον κορυφαίο ίσως γκαρντ της Euroleague. Μονομαχία στα μαρμαρένια αλώνια και μάλιστα σε επίθεση 12 δευτερολέπτων!
Ο Αμερικανός (που είχε 2/5 τρίποντα ως τότε) έκανε τα τσαλιμάκια του, πήγε από δω, πήγε από κει, ελίχθηκε, αλλά δεν μπόρεσε να αποφύγει το Ελληνόπουλο με τα γρήγορα πόδια.
Όταν δοκίμασε το σουτ «της νίκης», αναγκάστηκε να δώσει μεγάλη καμπύλη, ειδάλλως τα δάχτυλα του Κώστα θα αλλοίωναν την πορεία της μπάλας.
Έτσι κι αλλιώς αλλοίωση στοιχειοθετειται, παρ’ όλο που ο δικός μας δεν την ακούμπησε καθόλου τη στρογγυλή θεά. Κλανγκ! Στεφάνη. Τέλος.
Πριν την αστρονομική βελτίωση του Γιώργου Παπαγιάννη, δεν υπήρχε Έλληνας σέντερ ικανός να βγάλει τέτοια άμυνα χωρίς να ηττηθεί κατά κράτος.
Στο ματς της Παρασκευής με τον Παναθηναϊκό, ο Κώστας έβγαινε συχνά πάνω στον Μέικον, για να του κρύβει τα σύννεφα. Και φυσικά κοίταζε στα μάτια τον ίδιο τον Παπαγιάννη.
Οι δυό τους, Γιώργος και Κώστας, μπορούν να γίνουν δίδυμο στην Εθνική Ανδρών για πολλά χρόνια, όπως έγιναν και στο Προολυμπιακό τουρνουά με καθοδηγητή τον Ρικ Πιτίνο (δίπλα στον κατά τι πρεσβύτερο Ντίνο Μήτογλου και με έξτρα βοήθεια από τον Βασίλη Καββαδά).
Στο Ευρωμπάσκετ που έρχεται, θα δούμε πιθανότατα τρεις Αντετοκούνμπο μαζί στην «επίσημη αγαπημένη», όπως τους είδαμε και σε κάποιες προπονήσεις το 2019.
Μακάρι κάποια στιγμή να γίνουν κουαρτέτο, σαν τους …Αδριανοπουλαίους! Και με τη μαμά Βερόνικα, να λάμπει από υπερηφάνεια στην εξέδρα.
Τα τρία αδέλφια συνυπήρξαν στην παρουσίαση της ομάδας στο “Κάραβελ”, αλλά όχι σε κάποιο ματς, αφού ο Θανάσης απουσίασε από το 83-59 επί της Ουγγαρίας στο Ηράκλειο, στις 9 Αυγούστου 2019 (όπου ο Γιάννης και Κώστας έπαιξαν μαζί).
Μετά από λίγο, ο Κώστας «κόπηκε», αφού παραήταν άγουρος για τη 12άδα του Μουντομπάσκετ της Κϊνας. Τις μέρες της Βικτόρια, πάλι, οι Γιάννης και Θανάσης είχαν άλλες δουλειές. Και τι δουλειές, ε;
Θα μπορούσε να παίζει σε ελληνική ομάδα ο Κώστας Αντετοκούνμπο, αντί να γίνει γκασταρμπάιτερ στην κοιλάδα του Ροδανού;
Πιθανότατα ναι, αφού μάλιστα ο Ολυμπιακός του έκανε γενναιόδωρη προσφορά το περασμένο καλοκαίρι, όταν ο νεαρός σέντερ μπαινόβγαινε στο ΣΕΦ και στο ΟΑΚΑ.
Από ό,τι ακούω, ο Κώστας προτίμησε τη Βιλερμπάν, με κάπως λιγότερα χρήματα, επειδή οι Γάλλοι του εγγυήθηκαν χρόνο συμμετοχής – και προφανώς έλεγαν αλήθεια.
Το περιστατικό της Παρασκευής, με τον αγαπησιάρικο αστεϊσμό του Γιάννη που έγινε ανατολικό ζήτημα στα χείλη και στα πληκτρολόγια των ένθεν κακείθεν φανατικών (και των ασχέτως λαβάρου ρατσιστών), υπενθυμίζει ότι η Ελλάδα παραμένει τόπος αφιλόξενος, ακόμα και αν μιλάμε για μία οικογένεια που εξελίσσεται σε εθνικό σύμβολο.’
Για να το πω σε απλούστερα ελληνικά, οι Αντετοκούνμπο είναι τυχεροί που γλίτωσαν από αυτόν τον τόπο, τον ακριβό στα πίτουρα και φτηνό στο αλεύρι.
Ο Γιάννης και ο Θανάσης κρατούν πλέον κάποιες αποστάσεις από τη λουμπεναρία – με τρανή ένδειξη τη διπλωματική ασθένεια που επικαλέστηκαν για να μην ανταμώσουν στη Γιορτή της Δημοκρατίας με αυτούς που τους αποκαλούσαν «Ακενοτούμπο» – αλλά ο Κώστας δεν είχε λόγο να μπλέξει με αυτή την παρακμή.
Το καλοκαίρι, άλλωστε, οι χυδαίοι των γηπέδων παίρνουν ρεπό διαρκείας και δεν καταδέχονται να αισθανθούν εθνικά υπερήφανοι για αθλητές που μπορεί να φοράνε τα μπλε αλλά έχουν σκούρο δέρμα.
Ίσως να τους ξανασυναντήσουμε στα αεροδρόμια και στα σόσιαλ μύδια τον Σεπτέμβριο του 2022, αν τυχόν τα αδέλφια επιστρέψουν από το Βερολίνο με κανένα μεταλλιάκι στο στήθος και με ελληνική σημαία στους ώμους.
Πηγή: Gazzetta
