Του Νίκου Παπαδογιάννη
Το κακό όνειρο με τον Κώστα Σλούκα το είδα όταν η Εθνική έπαιξε ερήμην αυτού τα τελευταία λεπτά και την παράταση του ντέρμπι στο Βελιγράδι. «Φοβάμαι ότι έχει τραυματιστεί», έγραψα και ξανάγραψα στο live του Gazzetta, ελπίζοντας να διαψευστώ στην πράξη.
Ο αγώνας τελείωσε και ο Σλούκας δεν επέστρεψε ποτέ στην πεντάδα της Εθνικής, μολονότι αυτή χρειαζόταν απεγνωσμένα μία παραπανίσια σπίθα για να σπρώξει τους Σέρβους στον γκρεμό. Συνεπώς, υπήρχε πρόβλημα και μάλιστα σοβαρό.
Για τον Κώστα Αντετοκούνμπο, δεν χρειαζόταν μαντεψιά. Ο νεαρότερος από τους τρεις διεθνείς «bros» τέντωσε υπερβολικά το γόνατό του στη φάση όπου κέρδισε επιθετικό ριμπάουντ πάνω από το κεφάλι του Γιόκιτς, και ζήτησε αλλαγή χωλαίνοντας λίγα δευτερόλεπτα αργότερα. Ήλπιζα, όμως, ότι ο τραυματισμός θα ήταν επιπόλαιος. Δεν είναι.
Λαβωμένο γόνατο. Και για τους δύο. Οχτώ μέρες πριν το τζάμπολ. Διπλή καταστροφή. Τα γόνατα δεν γιατρεύονται με μαντζούνια και προσευχές. Ιδίως όταν μιλάμε για μπασκετμπολίστες, με τις ακραίες επιβαρύνσεις, τα ατελείωτα άλματα και τις συνεχείς αλλαγές κατεύθυνσης.
Δεν θυμάμαι ποτέ άλλοτε τέτοιο «θανατικό» στην Εθνική, με το συμπάθιο, με εξαίρεση ίσως τα δύο Προολυμπιακά τουρνουά, του 2016 και του 2021. Δείτε τη σύνθεση της ομάδας που ταξίδεψε (μάταια) στο Τορίνο και στη Βικτόρια και θα καταλάβετε. Οι ατυχίες κόστισαν δύο χαμένες Ολυμπιάδες.
Τέσσερις μέρες πριν το ταξίδι για το Μιλάνο και έξι πριν την αναμέτρηση της πρεμιέρας του Ευρωμπάσκετ με την Κροατία, η Εθνική έχει σαραβαλιασμένους τους αναντικατάστατους Σλούκα, Παπαγιάννη, Παπαπέτρου, καθώς και τον Κώστα Αντετοκούνμπο που τις τελευταίες 20 μέρες ήταν ο μοναδικός υγιής σέντερ και παράλληλα ο μόνος παίκτης που πραγματοποιούσε υπέρβαση μπροστά στα μάτια μας.
Τραυματίστηκε επίσης ο σκληροτράχηλος Κωστής Γόντικας, που αποκλείστηκε που ήδη χειρουργήθηκε στον καρπό, ενώ απουσιάζει εξαρχής, για άλλους λόγους, ο Ντίνος Μήτογλου.
Η Εθνική έχει απομείνει με αυτά που οι Άγγλοι αποκαλούν «bare bones»: με τα κόκαλά της να φαίνονται γυμνά. Ο Δημήτρης Ιτούδης υποχρεώθηκε να καλέσει τον καλό στρατιώτη Δημήτρη Κακλαμανάκη, ο οποίος δεν ανήκε καν στην 24άδα της προεπιλογής. Και μπράβο του, που έσπευσε. Έχει πιθανότητες ακόμα και για την τελική 12άδα.
Ο έμπειρος σέντερ, που δεν είναι μεγάλη κλάση αλλά βοήθησε πολύ στα «παράθυρα», συνάντησε στο ΟΑΚΑ ακριβώς δώδεκα ετοιμοπόλεμους: Καλάθη, Μποχωρίδη, Λούντζη, Ντόρσεϊ, Καλαϊτζάκη, Λαρεντζάκη, Παπανικολάου, Κασελάκη, Αγραβάνη, Κουζέλογλου, Θανάση και Γιάννη Αντετοκούνμπο.
Αυτοί θα αποτελέσουν τη δωδεκάδα της Εθνικής στο αυριανό ματς με το Βέλγιο στο γεμάτο ΟΑΚΑ, αρκεί να μην έχουμε κανένα νέο απρόοπτο. Και να είναι υγιής ο Γιάννης, βέβαια…
Η κατάσταση είναι πιο περίπλοκη από ότι φαίνεται στο γυμνό μάτι και ο Δημήτρης Ιτούδης βασανίζεται από φριχτά διλήμματα. Ουδείς από τους τέσσερις τραυματίες είναι ξεγραμμένος και ουδείς -με εξαίρεση ίσως τον Παπαπέτρου- θεωρείται βέβαιος για το ταξίδι στο Μιλάνο.
Ο Παπαγιάννης αισθάνεται καλύτερα και λέγεται ότι θα μπει στο κανονικό πρόγραμμα από Δευτέρα, αλλά έχει μείνει πολύ πίσω. Ο Σλούκας υποφέρει από οστικό οίδημα και επιδίδεται κούτσα κούτσα σε αγώνα δρόμου, μπας και προλάβει.
Ο μικρός Αντετοκούνμπο έχει ερεθισμό στο γόνατο και δεν υπάρχει ακόμη πληροφόρηση για τη σοβαρότητα του προβλήματος. Του Παπαπέτρου ο τραυματισμός είναι πιο ελαφρύς από τον αντίστοιχο του Παπαγιάννη, αλλά ο φόβος υποτροπής αποτρέπει την γρήγορη επανένταξή του.
Ειδικά για τον Σλούκα, του οποίου τυχόν απουσία θα πονέσει πολύ, η κατάστασή του θα ξεκαθαρίσει στις αρχές της εβδομάδας. Ο ίδιος αφήνει να εννοηθεί ότι η συμμετοχή του στην πρώτη φάση είναι φίφτυ-φίφτυ.
Τι θα κάνει ο ατυχής Ιτούδης; Πόσα «ίσως», πόσα «day to day» και πόσες ασπιρίνες αντέχει να βάλει στις αποσκευές του εν όψει Ευρωμπάσκετ;
Για παίκτη «αναλώσιμο», της δεύτερης γραμμής, η καταληκτική ημερομηνία θα ήταν προφανώς η 2α Σεπτεμβρίου, όταν η Εθνική θα δώσει τον πρώτο αγώνα της, απέναντι στον Σάριτς και στον Μπογκντάνοβιτς, τους ίδιους που της έκλεισαν το σπίτι πέντε χρόνια νωρίτερα, 150 χιλιόμετρα δυτικότερα.
Για έναν από τους 7-8 αναντικατάστατους, όμως, η «D-Day» έρχεται εννέα μέρες πιο μετά, την -ελπίζω όχι σημαδιακή- 11η Σεπτεμβρίου στο Βερολίνο, όταν θα διεξαχθεί η πρώτη νοκ-άουτ αναμέτρηση. Τότε θα πέσουν όλα τα χαρτιά στο τραπέζι και θα ξεκινήσει το πραγματικό Ευρωμπάσκετ.
Σε ακραία περίπτωση, η Εθνική θα μπορούσε να περιμένει έναν τραυματία ως τις 13 ή 14 Σεπτεμβρίου, ημερομηνία των προημιτελικών – αρκεί να φτάσει μέχρι εκεί. Αλλά πόσους πια να στριμώξει στον θερμοθάλαμο για μελλοντική χρήση ο Ιτούδης; Μοιάζει αδιανόητο να πάει η Εθνική στο Μιλάνο με 3 ή 4 αμφίβολους στη σύνθεσή της, ρισκάροντας να δώσει τόσα ματς με 8 ή 9 παίκτες.
Εάν προστεθεί στην ίδια εξίσωση η ανάγκη ειδικής διαχείρισης του Γιάννη Αντετοκούνμπο και η πιθανότητα νέων τραυματισμών, τα κόκαλα φαίνονται ακόμα πιο γυμνά. Πόσο κουπί να τραβήξει στα 33 του ο Νικ Καλάθης, πόσες άμυνες να βγάλει ο Παπανικολάου και πόσα φάουλ να θυσιάσουν ο Αγραβάνης με τον Θανάση;
Φοβάμαι ότι ο Δημήτρης Ιτούδης θα αναγκαστεί να «θυσιάσει» όποιον παίκτη κουβαλάει μαζί του τις περισσότερες αμφιβολίες, τουλάχιστον έναν, προκειμένου να έχει επαρκή αριθμό ετοιμοπόλεμων παικτών και να ελαχιστοποιήσει τον κίνδυνο αποδεκατισμού.
Έχει όμως την πολυτέλεια να ξεγράψει τον Σλούκα; Εκτός του Καλάθη, δεν υπάρχει άλλος γκαρντ με στόφα πρωταγωνιστή, ενώ οι συγκεκριμένες δεξιότητες του Σλούκα (σουτ, δημιουργία, αυτοματισμοί, αυτοπεποίθηση) τον καθιστούν παίκτη-κλειδί αυτής της ομάδας.
Ο καημένος ο Κωστάκης Αντετοκούνμπο μπορεί, ίσως, να γίνει «Ιφιγένεια», αλλά μόνο αν η θυσία του συνδυαστεί με άμεση ενεργοποίηση του Παπαγιάννη. Ειδάλλως θα ξεμείνουμε από ψηλούς, θα σκαρφαλώσουμε όλοι μαζί στην πλάτη του Γιάνναρου και ο σώζων εαυτόν σωθήτω.
Για τον ρόλο του Ιωάννη Παπαπέτρου, που φαίνεται ότι προορίζεται για «έκτος παίκτης» της ομάδας και μπροστάρης του second unit εξ ημισείας με τον Σλούκα, υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις στη δωδεκάδα, αλλά όχι με την ίδια κλάση και προσωπικότητα.
Το ιδανικό σενάριο θα είναι να ανάψουν πράσινο (ή έστω πορτοκαλί) φως τη Δευτέρα οι γιατροί για τον Σλούκα, τον Παπαπέτρου, και έναν τουλάχιστον από τους δύο τραυματίες ψηλούς. Να πουν π.χ. ότι οι δύο «Παπ» είναι σχεδόν έτοιμοι και ότι ο Σλούκας έχει σοβαρές πιθανότητες να παίξει σε κάποια ματς του πρώτου γύρου.
Αυτό όμως δεν είναι καθόλου βέβαιο – και δεν προσθέτω καν στην εξίσωση πιθανές αντιρρήσεις του Ολυμπιακού ή του Παναθηναϊκού ή δεν ξέρω ποιου άλλου. Θέλω να πιστεύω ότι τέτοια φαινόμενα δεν έχουμε φέτος. Πάντως και οι δύο «αιώνιοι» έχουν δικό τους άνθρωπο στο τιμ της Εθνικής, κάτι που θα πρέπει να αναγνωριστεί ως ρούμπος του Λιόλιου.
Χρήσιμο είναι να θυμόμαστε, ότι ο Κώστας Σλούκας είχε υποστεί παρόμοιο τραυματισμό και πριν το Μουντομπάσκετ του 2019, σε αγώνα με την Ιταλία για το τουρνουά «Ακρόπολις». Το αρχικό προγνωστικό ήταν δυσοίωνο, αλλά ο αθλητής πέρασε ατελείωτες ώρες στο ιατρείο του Δημήτρη Σκορδή και κατέφτασε στη Ναντζίνγκ την παραμονή της πρεμιέρας.
«Ο στόχος είναι να πάρει κάποια λεπτά συμμετοχής στο δεύτερο και τρίτο ματς ώστε να είναι πανέτοιμος στον δεύτερο γύρο», έλεγε αποχαιρετώντας τον στην Αθήνα ο φυσιοθεραπευτής. Αλλά ο Σλούκας δεν έχασε ούτε ένα παιχνίδι στην Κίνα. Σας θυμίζει κάτι;
Αποδελτιώνω από συνέντευξη του Σκορδή στη Sportime (Στ. Σύριγγας) στο κατώφλι του Μουντομπάσκετ του 2019: «Δεν θα καταφέρναμε τίποτα αν δεν υπήρχε η θέληση του παίκτη και φυσικά η αντίδραση του οργανισμού και το σώματός του. Ο Σλούκας ήθελε όσο τίποτα να πάει στην Κίνα. Μου έλεγε συνέχεια: “Θέλω να παίξω”! Η θέληση νικάει τα πάντα. Ήμασταν μαζί 7 ώρες την μέρα όλο αυτό το διάστημα. Ερχόταν για θεραπείες στις 10 πρωί, έφευγε στις 1.30 το μεσημέρι, ξαναρχόταν στις 6 το απόγευμα και έφευγε 9 το βράδυ».
Μεσολάβησαν ακριβώς δύο εβδομάδες, από το βράδυ του τραυματισμού στο ΟΑΚΑ (16/8) μέχρι την πρεμιέρα του Μουντομπάσκετ με τους Μαυροβούνιους (1/9). Tότε βέβαια ο Σλούκας ήταν μόλις 29 ετών και δεν είχε στα πόδια του τα ατελείωτα χιλιόμετρα μίας πρόσθετης τριετίας στην Euroleague.
Εάν πράγματι «η θέληση νικάει τα πάντα», η Εθνική θα παραταχθεί πλήρης την Παρασκευή στο Φόρουμ του Ασάγκο. Ίσως αυτή να είναι και το μεγαλύτερο όπλο της.
Πηγή: Gazzetta
