Του Βασίλη Σκουντή
Τότε το Παγκόσμιο Κύπελλο το λέγαμε ακόμη Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, χώρια που εγώ επέμενα να το αποκαλώ Μundobasket για να θυμάμαι το ντεμπούτο μας σε αυτή τη διοργάνωση το 1986…
Τότε την Εθνική ομάδα του μπάσκετ την αποκαλούσαμε ακόμα “επίσημη αγαπημένη όλων των Ελλήνων”.
Τότε έπαιζαν ακόμα όλοι μα όλοι οι τελευταίοι ήρωες μας και τώρα αντέχουν ακόμη o Παναγιώτης Βασιλόπουλος (εκτός κι αν αποφασίσει κι ελόγου του να βγει στη σύνταξη) και ο Αντώνης Φώτσης για τη χαρά του παιχνιδιού.
Ο Batman όμως δεν πιάνεται, είναι μια κατηγορία μόνος του.
Τότε λοιπόν, σαν σήμερα πριν από 16 χρόνια, ρίχναμε στο κανναβάτσο τους Αμερικανούς και περνάγαμε ζωή χαρισάμενη!
Σκάσε και ονειρέψου
Σήμερα το πρωί είχαν την τιμητική τους, δυο ευχές…
Καλό μήνα και -σε πιο μελαγχολική βερσιόν- καλό χειμώνα!
Στα ενδότερα των κόλπων της μπασκετικής μασονίας, όπως και στις 14 Ιουνίου και στις 25 Σεπτεμβρίου, παρομοίως και κάθε 1η Σεπτεμβρίου ανταλλάσσουμε και μια τρίτη ευχή…
Χρόνια Πολλά!
Να ‘μαστε καλά, να ζήσουμε να τα θυμόμαστε και άμποτε να αξιωθούμε να τα ξαναδούμε να συμβαίνουν…
Όχι στα DVD και στο YouTube, αλλά στην πραγματικότητα, αν και αυτό το κόβω για κομματάκι δύσκολο, οπότε σκάσε και ονειρέψου.
Μιας και το ‘φερε η κουβέντα στα DVD, εκείνη τη διοργάνωση την έχω πλήρως καταγεγραμμένη: έβαλα μια φίλη μου να ξημεροβραδιάζεται μπροστά στην τηλεόραση και όταν γύρισα μου παρέδωσε έναν σκασμό από δαύτα, με όλα τα ματς, τις εκπομπές και τα συμπαρομαρτούντα…
Κάθομαι καμιά φορά τα βράδια, ρίχνω μερικές ματιές στον τελικό, μερακλώνω, ρουφάω και καμιά γουλιά από το σάκε που είχα φέρει και ξαναζώ το όνειρο μου.
Η έκσταση και ο παροξυσμός
Για την ακρίβεια, ξαναζώ το ξεσάλωμα, την έκσταση και το παραλήρημα υπό το κράτος των οποίων βρέθηκα εκείνη την ημέρα και δεν νομίζω πως με έχει ξανακυριεύσει σε τέτοιο βαθμό στην καριέρα μου και στη ζωή μου ολόκληρη…
Ο Θεός με ευλόγησε και η επαγγελματική τύχη με αξίωσε να είμαι παρών και να περιγράψω μεγάλες στιγμές του ελληνικού αθλητισμού και δη του μπάσκετ, αλλά τόσος παροξυσμός δεν με κατέλαβαν ποτέ μέχρι τότε και ποτέ από τότε…
Εκ των υστέρων, άκουσα μετά προσοχής τι είπε ο στόμας μου σε εκείνο τον ημιτελικό με τους Αμερικανούς και ακόμη απορώ εάν όντως με παρέσυρε η διθυραμβική του αγώνα ή μπας είχα πάρει ληγμένα!
Ειδικότερα δε τη στιγμή που μετά από ένα τρομερό κάρφωμα του ΛεΜπρόν Τζέιμς κι ενώ ο αγώνας είχε κριθεί, αναρωτήθηκα «εάν θα το φάει εδώ ή θα το πάρει για το σπίτι»!
Δεν πήρα πάντως παστίλιες ή χάπια, για την αφωνία όπως είχε συμβεί την προηγούμενη χρονιά στο Βελιγράδι, ετούτη τη φορά οι χορδές μου με έβγαλαν παλικάρι, άλλωστε πέρασαν 48 ώρες μέχρι τον τελικό με την Ισπανία, που (αυτόν) δεν θέλω να τον θυμάμαι…
Σήμερα λοιπόν συμπληρώνονται 15 χρόνια από εκείνη τη μαγική νύχτα, ή μάλλον από εκείνο το μαγικό μεσημέρι που έκανε όλη την Ελλάδα να… ηδονιστεί και να παραλύσει…
Τα basket… balls του Ντικούδη
Πρώτη Σεπτεμβρίου του 2006, μια ημερομηνία που αποτελεί ορόσημο στο ελληνικό αθλητικό γίγνεσθαι και επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά τον κλισέ (σε τέτοιες περιπτώσεις) μύθο του Δαυίδ με τον Γολιάθ. Συνάμα απέδειξε περίτρανα πόσο δίκιο είχε ο Δήμος Ντικούδης για τη φράση που έγραψε (με σαφές σεξιστικό υπονοούμενο) στον πίνακα των αποδυτηρίων.
Greek have basket…balls!
Nαι, όντως οι Ελληνες έχουν από δαύτα και τα επέδειξαν σε αυτόν τον ημιτελικό κόντρα στους Αμερικανούς, απλώς –και σε πείσμα του παγκόσμιου πάταγου που προκάλεσε το 101-95- το παραμύθι δεν είχε το πρεπούμενο happy end.
Mας το χάλασαν το μεθεπόμενο βράδυ οι Ισπανοί και χάθηκε η ευκαιρία να κεφαλαιοποιηθεί σε χρυσό ο θρίαμβος, που ωστόσο θα μνημονεύεται εις τους αιώνας των αιώνων ως ένα έπος!
Το ταξίδι στην Ιαπωνία ήταν από μόνο του και χωρίς να μπαίνει στον λογαριασμό το μπασκετικό σκέλος μια μεγάλη εμπειρία. Η αφεντιά μου είχε φτάσει μέχρι τη Σεούλ το 1988 και έμελλε να ταξιδέψω και στο Πεκίνο το 2008, αλλά το modus vivendi και η κουλτούρα των Γιαπωνέζων μας έβαλαν σε άλλες σφαίρες.
Σταχυολογώ πολύ πρόχειρα μονάχα δυο σκηνές που μου έκαναν εντύπωση με το που πάτησα το πόδι μου στη Χαμαμάτσου: Πρώτον, η πολύ συχνή εικόνα των επιβατών του μετρό ή των θαμώνων στα εστιατόρια που τους έπαιρνε ο ύπνος είτε όρθιους κρατώντας τις χειρολαβές, είτε πάνω στα τραπέζια. Και δεύτερον, τα λευκά, κεντητά, ολοκάθαρα σεμεδάκια που κοσμούσαν τα ταξί, οι οδηγοί των οποίων έβγαιναν για να σου ανοίξουν την πόρτα και να κατέβεις!
Η Εθνική πήγε στην Ιαπωνία, υπερασπιζόμενη τα σκήπτρα και κουβαλώντας νωπές τις δάφνες του θριάμβου της προηγούμενης χρονιάς στο Βελιγράδι.
Ο σέντερ – μπετονιέρα
Σε σχέση με το ρόστερ του Ευρωμπάσκετ, ο Παναγιώτης Γιαννάκης είχε κάνει μονάχα μία αλλαγή επιλέγοντας αντί του Γιάννη Μπουρούση, τον Σοφοκλή Σχορτσανίτη.
Η παρουσία του “Big Sofo” υπήρξε θεμελιώδης στον ημιτελικό (όπου τα έβαλε απέναντι σε παίκτες που φιλοδοξούσε να αντιμετωπίσει στο ΝΒΑ και τους ισοπέδωσε), μετά τη λήξη του οποίου ο συχωρεμένος ο Φίλιππος Συρίγος του έβγαλε το παρατσούκλί “ο σέντερ… μπετονιέρα”!
Οχι απλώς δεν θα ξεχάσω την παρακάτω σκηνή, αλλά ανατριχιάζω κιόλας κάθε φορά που την ανακαλώ στη μνήμη μου…
Την παραμονή του ημιτελικού, μετά την προπόνηση της Εθνικής, στάθηκαν ο Παναγιώτης Γιαννάκης και ο Δημήτρης Διαμαντίδης για να κάνουν δηλώσεις στους πολυάριθμους εκπροσώπους των ελληνικών ΜΜΕ.
Την ώρα λοιπόν που άρχισε να μιλάει ο 3D, ξαφνικά το έδαφος άρχισε να τρέμει από κάτω μας και πανικοβληθήκαμε. Ως γνωστόν, η Ιαπωνία είναι η πιο σεισμογενής χώρα του κόσμου και οι κάτοικοι της έχουν εξοικειωθεί απολύτως και γι’ αυτό κιόλας δεν πανικοβάλλονται ποτέ από τα ταρακουνήματα της Γης, χώρια που υπάρχει και σχετικό μάθημα στα σχολεία.
“Λες να γίνει σεισμός και στο γήπεδο;”
Στον αντίποδα εμείς οι ανυποψίαστοι επισκέπτες, θορυβηθήκαμε και ανησυχήσαμε από αυτό το παρατεταμένο και αρκετά ισχυρό κτύπημα του Εγκέλαδου, αλλά επειδή εκείνη την ώρα κρατούσα το μικρόφωνο της ΕΡΤ δεν έχασα την ψυχραιμία μου, αλλά ούτε και την ευκαιρία.
“Λοιπόν, Δημήτρη, αυτή τη στιγμή κάνει σεισμό και τον νιώθουμε όλοι. Πιστεύεις ότι μπορεί να γίνει ένας σεισμός και αύριο στον αγώνα;” Δεν θυμάμαι τι μου απάντησε ο Διαμαντίδης, αλλά και μόνο η σύμπτωση ήταν από μόνη της αρκετή για να “φτιάξει” ένα ενδιαφέρον τηλεοπτικό θέμα!
Παρεμπιπτόντως το παρατσούκλι 3D, που προέρχεται από το κοινό αρχίγραμμα των λέξεων Dimitris – Diamantidis γεννήθηκε εκείνες τις μέρες με “νονό” τον αρχισυντάκτη της επίσημης ιστοσελίδας της FIBA, Τζεφ Τέιλορ ο οποίος το έγραψε μια φορά και το καθιέρωσε.
Την ίδια ημέρα, στην (ανοικτή για τα ΜΜΕ) προπόνηση των Αμερικανών, ο Ρούντι Τομζάνοβιτς, που είχε την ευθύνη του scouting επισήμανε ότι “πρέπει να προσέξουμε ιδιαιτέρως τον Διαμαντίδη διότι είναι πολύ καλός σουτέρ“.
Οι μεν (Ελληνες) δημοσιογράφοι κοιταχτήκαμε μεταξύ μας, ο δε Διαμαντίδης στον οποίο μεταφέραμε την άποψη του προπονητή των Ρόκετς γούρλωσε και αναρωτήθηκε αυτοσαρκαζόμενος: «Εγώ καλός σουτέρ; Λάθος βίντεο θα είδε ο Τομζάνοβιτς»!
Είκοσι τέσσερις αργότερα πάντως αποδείχτηκε ότι ο Rudy-T είχε δει το σωστό βίντεο, καθότι ο γκαρντ του Παναθηναϊκού πέτυχε, μεταξύ άλλων, δύο τρίποντα.
Το είπα κιόλας κάποια στιγμή αυτό στη μετάδοση…
Ο Καρμέλο και τα 42 pick n’ roll
Ο ημιτελικός εξελίχθηκε όχι απλώς στη χαρά, αλλά στην απόλυτη αποθέωση του ελληνικού Pick n’ Roll!
Προεξάρχοντος του Θοδωρή Παπαλουκά που έστηνε το ένα μετά το άλλο, η Εθνική διέλυσε την άμυνα των (ανυποψίαστων και απροετοίμαστων να αντιμετωπίσουν το παιχνίδι με το σκριν στην μπάλα) Αμερικανών και αυτό υπήρξε ένα από τα κομβικότερα σημεία που έκριναν τον αγώνα.
Εξήμισι χρόνια αργότερα ο Καρμέλο Αντονι όχι μόνο δεν είχε ξεχάσει εκείνη την υπόθεση, αλλά τη θυμόταν και την ανακάλεσε στη μνήμη του με… ανατριχιαστικές λεπτομέρειες!
Τον συνάντησα στο Λονδίνο τον Ιανουάριο του 2013 και στο περιθώριο του αγώνα των Νικς με τους Πίστονς κι όταν τον ρώτησα για εκείνο τον αγώνα μου είπε: “Ξεχνιέται ποτέ; Ήταν η πιο δυσάρεστη μπασκετική εμπειρία της ζωής μου και ακόμη νιώθω ζαλισμένος από τα 42 pick n’ roll που φάγαμε από τους Ελληνες“!
Δεν έχω μετρήσει ποτέ τα pick n’ roll που έστησε και τελείωσε η Εθνική, αλλά για να το λέει ο “Μέλο”, τόσα θα ήταν…
Ίσως και παραπάνω, εδώ σας θέλω μάστορες που μου ζαλίζετε κάθε τρεις και λίγο τον έρωτα με το InStat Scout!
The number four
Αυτουργός των pick n’ roll ήταν ο μετρ του είδους Θοδωρής Παπαλουκάς. Σε μια από τις πιο φαντασμαγορικές εμφανίσεις της ζωής του, ο Τεό έστηνε το ένα με το άλλο με μοναδική μαεστρία, μοίρασε 12 ασίστ και έκανε τους Αμερικανούς να αλαλιάσουν!
Στη συνέντευξη Τύπου μετά τον ημιτελικό, ο Μάικ Σιζέφσκι δεν σταμάτησε να αναφέρεται σε αυτή την υπόθεση, αλλά μη έχοντας συγκρατήσει το όνομα του «δήμιου» της ομάδας του, τον ανέφερε συνεχώς ως “The number four”!
Οκτώ χρόνια αργότερα στη Βαρκελώνη ο (τότε παθών) Μάικ Σιζέφσκι διέκοψε τη συνέντευξη Τύπου μετά τον ημιτελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου ανάμεσα στις ΗΠΑ και στη Λιθουανία μόλις είδε φάτσα κάρτα μπροστά του τον “Δράκο” και τον αποθέωσε για τα pick n’ roll και την τακτική του δηλώνοντας μάλιστα ιπποτικά ότι “ο κόουτς που βλέπετε εδώ μας δίδαξε πολλά και μας άλλαξε την κοσμοθεωρία μας”.
Αυτό κι αν είναι παράσημο!
Η Χιροσίμα και το Ναγκασάκι
Από την πρώτη έως την τελευταία στιγμή του ημιτελικού -και σε αντίθεση με τους Ισπανούς και τους Αργεντινούς, οι οποίοι βρίσκονταν στην εξέδρα περιμένοντας τον μεταξύ τους δεύτερο ημιτελικό- οι Γιαπωνέζοι θεατές υποστήριζαν ανοικτά και με μεγάλο ενθουσιασμό τους Αμερικανούς.
Αρκετοί από αυτούς κρατούσαν μικρά πλακάτ με την αστερόεσσα και σε κάθε φάση επευφημούσαν τους λεγάμενους, ενώ στη λήξη του αγώνα δεν έκρυψαν την απογοήτευση τους. Το γεγονός δεν πέρασε απαρατήρητο από τον αρχηγό της Εθνικής -και γνωστό για τις θανατηφόρες ατάκες του- Μιχάλη Κακιούζη, ο οποίος μετά τη λήξη του ματς γύρισε και ρώτησε έναν παρατυχόντα Γιαπωνέζο: “Απορώ πώς τους υποστηρίζετε τόσο θερμά; Αλήθεια ξεχάσατε τι έκαναν στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι;“.
Ηταν τέτοιο το σοκ των Αμερικανών από την αναπάντεχη ήττα και τόση η πρεμούρα τους να φύγουν μια ώρα αρχύτερα από τη Σαϊτάμα, που για πρώτη φορά στα χρονικά ένας μικρός τελικός δεν διεξήχθη πριν από τον μεγάλο!
Η FIBA έκανε δεκτό το αίτημα της USA Basketball και κατά παράβαση του προγράμματος, αλλά και του πρωτοκόλλου των απονομών, ο μεν αγώνας για την τρίτη θέση έγινε την επόμενη μέρα (Σάββατο), ο δε μεγάλος τελικός την Κυριακή.
Με το που ακούστηκε η κόρνα της λήξης του ημιτελικού, έγινε «το έλα να δεις»! Τα μέλη της ελληνικής ομάδας έστησαν χορό στον αγωνιστικό χώρο και συνήγειραν τους φιλάθλους στις κερκίδες και τους δημοσιογράφους στην εξέδρα Τύπου.
Τα γυαλιά και η γραβάτα του Ιωάννου
Στην πιο ξεχωριστή σκηνή των πανηγυρισμών κι ενώ ο Βαγγέλης Ιωάννου είχε μαζέψει όλους τους παίκτες στον χώρο των flash interviews, ο Δήμος Ντικούδης του άρπαξε τα γυαλιά και τα φόρεσε, ο Αντώνης Φώτσης του έβγαλε τη γραβάτα και την πέρασε στον δικό του λαιμό!
Ακολούθησε κι ένα εντυπωσιακό μπουγέλο που μεταδόθηκε ζωντανό από την ΕΡΤ, ντυμένο ηχητικά από το τραγούδι που ταίριαζε στην περίσταση και ήταν για δυο χρόνια ο… επίσημος ύμνος της Εθνικής: το “Ονειρο ζω και μη με ξυπνάτε τώρα” του Μιχάλη Χατζηγιάννη.
Ο θρίαμβος της Εθνικής έβαλε για τα καλά πάνω στο τραπέζι το θέμα της προοπτικής των Ελλήνων παικτών να αγωνιστούν στο ΝΒΑ.
Ήδη ο Βασίλης Σπανούλης ετοίμαζε τις βαλίτσες του για το Χιούστον (και μάλιστα στο ματς με την Κίνα, ο Γιάο Μινγκ τον απειλούσε ότι θα του κάνει καψόνια στους Ρόκετς), ενώ ο Σχορτσανίτης που είχε επιλεγεί στο ντραφτ από τους Κλίπερς εισέπραττε την αναγνώριση των Αμερικανών, αλλά δεχόταν κιόλας την παρότρυνση τους να διαβεί τον Ατλαντικό.
Ο Παπαλουκάς το σκεπτόταν και μάλιστα δέχτηκε κάποιες κρούσεις, αλλά το πεπρωμένο του ήταν γραμμένο στα ρωσικά, ενώ ο Διαμαντίδης κάθε φορά που του άνοιγαν μια τέτοια κουβέντα έκανε μια γκριμάτσα δυσφορίας και έδινε την ίδια στερεότυπη απάντηση: “Δεν κάνω εγώ για το ΝΒΑ, ούτε απ’ έξω δεν μπορώ να περάσω“!
Οι απαγωγές των παικτών
Ο χαμός στο ίσωμα μεταφέρθηκε και συνεχίστηκε στο ξενοδοχείο, όπου είχαν καταλύσει οι αποστολές και μετατράπηκε σε Κέντρο Διερχομένων!
Θυμάμαι ότι οι όσοι δημοσιογράφοι δουλεύαμε σε τηλεοπτικούς σταθμούς και με την ανοχή του συχωρεμένου του Φίλιππου Συρίγου, που εκείνη την εποχή ήταν Υπεύθυνος Τύπου της Εθνικής, κάναμε απαγωγές παικτών και τους οδηγούσαμε μέσω μιας γέφυρας στον χώρο όπου είχαν στηθεί οι κάμερες για τις αλλεπάλληλες ζωντανές συνδέσεις.
Η Ισπανία επέζησε του δραματικού δεύτερου ημιτελικού που κρίθηκε στον πόντο (75-74), με τον Αντρες Νοτσιόνι να αστοχεί στην εκπνοή, αλλά η νίκη αποδείχτηκε “Πύρρεια” λόγω του τραυματισμού του Πάου Γκασόλ.
Το ίδιο βράδυ, μετά τον θρίαμβο στον ημιτελικό, αυτό το γεγονός έβαλε σε ένα περίεργο τριπάκι και προκάλεσε αποπροσανατολισμό και σύγχυση στην ελληνική αποστολή, καθώς οι μισοί πίστευαν ότι ο Καταλανός σέντερ θα είναι απών και οι άλλοι μισοί έβαζαν στοίχημα ότι οι Ισπανοί μπλοφάρουν.
Θέλοντας και μη ο “Δράκος” ετοίμασε δύο σχέδια τακτικής, ένα με παρόντα κι ένα με απόντα τον Γκασόλ, αλλά όλη αυτή η αμφιβολία επηρέασε την ομάδα, χώρια η υπεραισιοδοξία που αναπτύχθηκε μετά τον θρίαμβο των Αμερικανών.
Το αποτέλεσμα; Η Εθνική δεν μπήκε ποτέ στον τελικό, σημείωσε με το ζόρι 47 πόντους (με 18/55 σουτ εντός παιδιάς και 6/12 βολές) και οι Ισπανοί μας πήραν φαλάγγι από την πρώτη στιγμή με αιχμή του δόρατος τον Χόρχε Γκαρμπαχόσα που πέτυχε double double με 20 πόντους (6/11 τρίποντα, 1/7 δίποντα) και 10 ριμπάουντ.
Ο Πάου δεν έπαιξε αλλά ο Πέπου Ερνάντεθ βρήκε το (τότε) υποκατάστατο του στο πρόσωπο του μικρότερου αδερφού του! Ο Μαρκ Γκασόλ τον οποίο εμείς οι εξυπνάκηδες οι Ελληνες αποκαλούσαμε “μπουχέσα” και “παιδοβούβαλο” και συν τοις άλλοις υποστηρίζαμε ότι παίζει με μέσον, έμεινε στο παρκέ επί 17 λεπτά, έβαλε ένα καλάθι, πήρε επτά ριμπάουντ και “έφαγε” μόλις τέσσερις πόντους από τον Λάζο και τον “Big Sofo”! Αμ το άλλο;
Ο Ρέμος και ο Καρύδας
Μ’ αυτά και μ΄’ αυτά πήγαν (που λέει ο λόγος) στράφι ο κόπος και τα έξοδα κάποιων ανθρώπων- συμπεριλαμβανομένων του Αντώνη Ρέμου και του συναδέρφου Δημήτρη Καρύδα- οι οποίοι έφυγαν από την Αθήνα μετά τον ημιτελικό και ήρθαν στη Σαϊτάμα αυθημερόν για να δουν την Ελλάδα στο θρόνο του παγκόσμιου μπάσκετ…
Η ελληνική ομάδα έφτασε διά πυρός και σιδήρου στο δεύτερο σκαλί του βάθρου και κανένα από τα οκτώ ματς που έδωσε καθ’ οδόν προς τον τελικό δεν υπήρξε αδιάφορο, τουναντίον όλα επιφύλαξαν συγκινήσεις και γέννησαν εικόνες οι οποίες παραμένουν ανεξίτηλες στο πέρασμα του χρόνου!
Στο ματς με το Κατάρ βρεθήκαμε 15 πόντους πίσω και τότε μπήκε αγριεμένος ο Ντικούδης, ενώ τους Λιθουανούς τους νικήσαμε στην παράταση.
Με την Αυστραλία βάλαμε δυο τρίποντα (Φώτσης, Ζήσης, με τη μεσολάβηση του κλεψίματος από τον Παπαλουκά και της πάσας του Διαμαντίδη, που τη χρωστούσε στο Νίκο από το… βάλ’ το αγόρι μου» της προηγούμενης χρονιάς) στα τελευταία δευτερόλεπτα.
Το ματς με τη Βραζιλία (στο οποίο η Εθνική βρέθηκε πάλι πίσω στο σκορ, αλλά της έδωσε το έναυσμα της αντεπίθεσης με ένα μεγάλο τρίποντο ο Χατζηβρέττας) σημαδεύθηκε από το κτύπημα του Βαρεζάο στον Ζήση που έπαθε κάταγμα στο ζυγωματικό οστό, διακομίστηκε στο νοσοκομείο και βγήκε νοκ άουτ από τη συνέχεια του Τουρνουά.
Η πατέντα του Πιτίνο
Τα χιαστί ματς με την Κίνα και τη Γαλλία εξελίχθηκαν σε αμυντική ελεγεία με άρμα μάχης την πατέντα “man to man press”, του Ρικ Πιτίνο που δεν φανταζόμασταν ποτέ πως θα τον δούμε στα μέρη μας, ενώ στον ημιτελικό με τους Αμερικανούς, έπαιξε σημαντικό ρόλο η αλλαγή από man to man σε ζώνη στο δεύτερο ημίχρονο.
Συν τοις άλλοις, σε μια από τις πλέον αξιομνημόνευτες φάσεις ο Διαμαντίδης έστειλα αδιάβαστο τον Κρις Πολ με μια μεγαλοπρεπή τάπα έριξε μια μεγαλοπρεπή τάπα στον Κρις Πολ…
Αυτή τη φορά πρόλαβα να πω το όνομα του, όχι όπως στις 24 Σεπτεμβρίου του 2005, όταν ήταν απλώς το αγόρι, που το έβαλε!
Ελα Βασίλη, έλα Βασίλη
Τα έβαλε και μάλιστα τρία τέτοια τρίποντα και 22 πόντους και το άλλο αγόρι, ο Σπανούλης και σε μια από αυτές τις φάσεις του απηύθυνα από τους μικροφώνου μια πρόκληση και συνάμα πρόκληση…
“Ελα Βασίλη, Ελα Βασίλη“!
Λίγο αργότερα φτάσαμε στους 100 πόντους. Παράλογοοοο;
Λογικό ή παράλογο, δεν άντεξα και το ‘ριξα στο τραγουδάκι που κάποτε είχε μεγάλη πέραση στα γήπεδα του μπάσκετ…
“Εκατό, εκατό, κατοστάρα, εκατό“!
Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις, αν και όπως λένε σε τέτοιες περιπτώσεις, να μη λυπάσαι επειδή πέρασαν, αλλά να χαίρεσαι που έγιναν…
Σωστό κι αυτό!
Πηγή: Sport 24
