Δύο και κάτι εβδομάδες «μαντρωμένος» μέσα σε τέσσερις υπέροχους αν μη τι άλλο τοίχους και αποφάσισα να βρω ποιο είναι το αγαπημένο μου ποδοσφαιρικό παιχνίδι που παρακολούθησα ever και να γράψω δύο αράδες για αυτό. Αναπολώντας όλους τους αγώνες που έχουν μείνει αποθηκευμένοι στο σκληρό μου δίσκο, έκανα ένα οδοιπορικό σε μεγάλες επιτυχίες της Εθνικής μας ομάδας, σε αντίστοιχες της αγαπημένης μου ελληνικής (ονόματα δε λέμε…) αλλά και σε εκείνα των λατρεμένων μου ευρωπαϊκών συλλόγων (Ατλέτικο Μαδρίτης και Άρσεναλ).
Μετά από πολύωρη σκέψη διαπιστώνω ότι το αγαπημένο μου παιχνίδι μέχρι σήμερα, εκείνο που το έζησα με τη μεγαλύτερη ένταση και απόλαυσα εν τέλει με τη μεγαλύτερη χαρά είναι – τραγική ειρωνεία – και το τελευταίο χρονικά παιχνίδι που έχω δει μέχρι σήμερα! Ο τελευταίος αγώνας που παρακολούθησα πριν μπούμε σε αυτό το deadline και κυριολεκτικά ο τελευταίος χρονικά σπουδαίος αγώνας που διεξήχθη με γεμάτες κερκίδες από φίλους και των δύο ομάδων πριν ο πλανήτης μπει σε καραντίνα.
Τετάρτη 11 Μαρτίου 2020. Λίβερπουλ – Ατλέτικο Μαδρίτης 2-3 – αγώνας ρεβάνς της φάσης των 16 του UCL.
Η αλήθεια είναι ότι από το 2013 μέχρι και σήμερα μπορώ να βρω δεκάδες ματς της Ατλέτι που να γούσταρα με όλο μου το είναι… Από τις δύο προκρίσεις με Μπαρτσελόνα στα προημιτελικά του CL το 14’ και το 16 αντίστοιχα, από την αλησμόνητη τεσσάρα στη Ρεάλ για τη La Liga το 15’, από τη νίκη στο Stamford Bridge κόντρα στην Τσέλσι του Μουρίνιο το 14’ που έστειλε την ομάδα στον μεγάλο τελικό, από τα επικά «μπρα-ντε-φερ» με τη Μπάγερν του Πεπ όπου στο «φώτο φίνις» η Ατλέτικο άφησε τους Βαυαρούς εκτός τελικού (Μιλάνο 2016) κτλ…
Συνειδητοποιώ όμως πως το ματς που γούσταρα περισσότερο από όλα στην φίλαθλη ζωή μου ήταν αυτό που έγινε πριν από 20 ημέρες!
Όταν η κληρωτίδα το Δεκέμβρη έστειλε την Ατλέτι επάνω στην πρωταθλήτρια Ευρώπης το μόνο που μπορώ να πω είναι πως απογοητεύτηκα. Βλέπεις το μομέντουμ εκείνη τη στιγμή δεν άφηνε περιθώρια αισιοδοξίας. Οι Reds διένυαν την καλύτερη φόρμα στη σύγχρονη ιστορία τους. Η μία νίκη διαδέχονταν την άλλη, ισοπαλία ούτε για δείγμα, απόλυτη κυριαρχία εντός Νησιού, το ένα ρεκόρ μετά το άλλο…
Τρίτη 18 Φεβρουαρίου 2020, πρώτη συνάντηση στο Metropolitano.
Ήμουν πεπεισμένος από τη στιγμή της κλήρωσης κιόλας πως σε όποια κατάσταση και αν βρίσκεται η Λίβερπουλ, σε αυτό το πρώτο ραντεβού θα της βγει το λάδι… Το έλεγα δεξιά αριστερά πως αν κάπου μπορεί να σταματήσει το νικηφόρο ή και το αήττητο σερί των Άγγλων αυτό μπορεί να γίνει κάλλιστα στη Μαδρίτη. Γιατί έχω μάθει πλέον από την καλή και από την ανάποδη τον Σιμεόνε.
Οι Ροχιμπλάνκος εξαφανίζουν επιθετικά τους Reds… Το διπλό αμυντικό τείχος που χει στήσει ο Αργεντίνος μετά το γρήγορο γκολ του Σαούλ (4’) βραχυκυκλώνει εντελώς τους Άγγλους. Με συντριπτική κατοχή μπάλας που αγγίζει το ποσοστό του 73%, οι κόκκινοι καταφέρνουν να δημιουργήσουν μέσα σε 90 λεπτά παιχνιδιού μόλις 8 τελικές με 0 στο στόχο!
Μετά το τελευταίο σφύριγμα το μόνο που έκανα ήταν να σφίξω απλώς τη γροθιά μου… Ήξερα ότι σε τρεις εβδομάδες έχουμε πόλεμο στο Anfield.
Τετάρτη 11 Μαρτίου 2020. Μέσα σε διάστημα μόλις 22 ημερών έχουν έρθει τα πάνω κάτω και η απαισιοδοξία μου μετατρέπεται σε ισχνή αισιοδοξία. Η Λίβερπουλ μέσα σε τρεις εβδομάδες βλέπει να γκρεμίζεται το αήττητο που κρατούσε για 13 και κάτι μήνες χάνοντας 3-0 από τη Γουότφορντ, μένει εκτός FA Cup χάνοντας με 2-0 από την Τσέλσι ενώ έχουν μεσολαβήσει δύο εντός έδρας νίκες με την ψυχή στο στόμα απέναντι σε Γουέστ Χαμ και Μπόρνμουθ.
Ναι τον πρώτο λόγο στη ρεβάνς τον έχει και πάλι η ομάδα του Κλοπ και η δύναμη του Άνφιλντ, όμως αυτή τη φορά μέσα μου καταβάθος πιστεύω… Και το πιστεύω αρκετά έντονα.
Επιλέγω να δω το ματς στο σπίτι μου και όχι σε μαγαζί της πόλης με τον συνάδελφό μου για δύο λόγους. Πρώτον διότι ο συνάδελφος μου και «Στρατηγός» του συγκεκριμένου site είναι ορκισμένος φίλος των Reds επομένως κινδυνεύει να τιναχτεί στον αέρα μια υπέροχη συνεργασία (αστειεύομαι…) Δεύτερον διότι όταν παίζει η αγαπημένη μου ομάδα θέλω να βλέπω τα παιχνίδια της με απόλυτη ησυχία, χωρίς εξωτερικές επιδράσεις και σε απόσταση μόλις δύο μέτρων από την τηλεόραση. Επομένως ο καναπές του σπιτιού μου ήταν η ιδανικότερη λύση.
Η Ατλέτικο στο εν λόγω ματς είναι πληρέστατη. Φέλιξ και Τρίπιερ που ήταν off στον πρώτο αγώνα είναι πλέον υγιέστατοι και βασικοί, ενώ με παραξενεύει πολύ η επιλογή του Ντιέγκο Κόστα στο αρχικό σχήμα.
Η ομάδα μου έχει πραγματοποιήσει ένα αψεγάδιαστο αμυντικά πρώτο ημίχρονο αλλά στο πρώτο της σοβαρό λάθος στο 43’ βλέπει την Λίβερπουλ να την τιμωρεί και να ισοφαρίζει τη σειρά. Στο διάλειμμα χάνω την αισιοδοξία μου. Παρόλο που η Ατλέτικο αν βρει το πολυπόθητο γκολ θα βάλει στα σχοινιά τη Λίβερπουλ, αυτό το τέρμα του Βαινάλντουμ λίγο πριν την ανάπαυλα θεωρώ ότι έγειρε οριστικά την ψυχολογική πλάστιγγα υπέρ των γηπεδούχων.
Το δεύτερο μέρος ξεκινάει και αυτό που βιώνω για τρία τέταρτα είναι ένα μαρτύριο… Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω νιώσει πίεση βλέποντας την αγαπημένη μου ομάδα. Μπορώ να πω μάλιστα ότι είναι πάρα πολλές οι περιπτώσεις, με εντονότερες εκείνες στους δύο τελικούς κόντρα στη Ρεάλ το 14’ και το 16’. Όμως εκείνο το βράδυ αυτή η πίεση που ένιωσα σα φίλαθλος ήταν κάτι το πρωτόγνωρο. Μοιάζει με εκείνη την πίεση της πρώτης μέρας στη νέα σου δουλεία, της ημέρας εκείνης που δίνεις εξετάσεις κτλ… Η Λίβερπουλ είναι η μόνη ομάδα που υπάρχει μέσα στο γήπεδο στο δεύτερο 45λεπτο, έχει βάλει την Ατλέτικο στο ρινγκ και της ρίχνει τη μία γροθιά μετά την άλλη, όμως εκείνη αρνείται πεισματικά να βγει νοκ-άουτ. Υποφέρουν και οι 11 παίκτες μαζί την εξοντωτική πίεση των αντιπάλων τους και με σύμμαχο την τύχη αλλά και την ικανότητα του Όμπλακ οδηγούν την παρτίδα στην παράταση.
Βγάζω από μέσα μου στιγμιαία ένα μεγάλο … ούφ αλλά εξακολουθώ να μην είμαι αισιόδοξος για την extra time. Εικάζω ότι η ομάδα που θα προδοθεί από τις δυνάμεις της θα είναι εκείνη που αμύνεται με νύχια και με δόντια και όχι εκείνη που επιτίθεται με λύσσα. Βλέπω τον Φιρμίνο να σκοράρει με το καλημέρα της παράτασης και η πίεση δίνει τη σκυτάλη στην απογοήτευση… Αποδέχομαι ότι η Λίβερπουλ θα είναι στους ”8” και η ομάδα μου για μία ακόμη χρονιά μένει εκτός στόχων πολύ νωρίς. Πριν προλάβω καλά καλά να απογοητευτώ βλέπω ένα τραγικό λάθος από τον τερματοφύλακα της αντίπαλης ομάδας. Αν θυμάμαι καλά έχω σηκωθεί όρθιος. Βλέπω τον Γιορέντε να κάνει ένα όμορφο πλασέ… Είμαι πλέον σε αμόκ! Επί δύο λεπτά νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει σα να έχω μόλις ολοκληρώσει ένα σπριντ 100 μέτρων… Ναι μέχρι και σήμερα νομίζω πως το 2-1 του Μάρκος Γιορέντε είναι το γκολ που χω πανηγυρίσει περισσότερο από κάθε άλλο στη ζωή μου! Ίσως και να μοιάζει ιεροσυλία αυτό, όμως καλώς ή κακώς είναι η αλήθεια…
Δεν ξέρω γιατί, αλλά ενώ έμεναν ακόμη 20 και κάτι λεπτά παιχνιδιού και η Λίβερπουλ μπορούσε με ένα τρίτο γκολ να πάρει και πάλι το εισιτήριο στα χέρια της, μέσα μου πίστεψα πως το συγκεκριμένο γκολ έβαλε οριστικά τέλος στην υπόθεση πρόκριση…
Την συνέχεια απλώς την απόλαυσα όπως απολαμβάνεις ένα καλοκαιρινό κοκτέιλ σε μία ωραία παραλία… Βλέπω τον Σιμεόνε να περνά στο ματς τον Άλβαρο Μοράτα και σκέφτομαι ότι θέλει και πιστεύει ότι μπορεί να βρει και δεύτερο γκολ. Δύο λεπτά μετά ο διεθνής φορ με προσωπική ενέργεια ταλαιπωρεί τους κουρασμένους σωματικά και πνευματικά αμυνόμενους της Λίβερπουλ και σερβίρει στον Γιορέντε ο οποίος με ένα δεύτερο κλινικό δεξί πλασέ ισοφαρίζει σε 2-2.
Η πρόκριση είχε ουσιαστικά τελειώσει… Το δεύτερο ημίχρονο της παράτασης ήταν το αγαπημένο μου ποδοσφαιρικό τέταρτο… Έβλεπα την ομάδα μου να έχει επιβιώσει από το ξύλο του αντιπάλου και πλέον να είναι εκείνη το αφεντικό μέσα στο πεδίο της μάχης. Η νύχτα όμως έγινε ακόμη καλύτερη, καθώς η πρόκριση δεν ήρθε μόνο με ισοπαλία αλλά με νίκη και με ολική ανατροπή. Ασίστ Γιορέντε, γκολ Μοράτα αυτή τη φορά. Αναρωτιέμαι εκείνη τη στιγμή πόσες ομάδες αλήθεια θα μπορούσαν να το κάνουν αυτό μέσα στο Άνφιλντ… Να αντέξουν αφενός το ασφυκτικό σφυροκόπημα της Λίβερπουλ για 90’ και αφετέρου να γυρίσουν σε 2-3 ένα 2-0…
Βλέπω τον Τσόλο Σιμεόνε αυτή τη φορά να πανηγυρίζει με όλο του το είναι, όχι για τις κάμερες και όχι κάνοντας κάτι απρεπές… Βλέπω τον ενθουσιασμό ενός εφήβου, συμπυκνωμένο στο σώμα ενός 50αρη άντρα με τον πιο αυθόρμητο πανηγυρισμό θριάμβου που έχει δει από εκείνον και το πιο αυθόρμητο χαμόγελο ευτυχίας και ικανοποίησης που χει σχηματιστεί στο πρόσωπό του.
Αποφασίζω να ανοίξω το κινητό μου. Βλέπω 5 με 6 μηνύματα από τους φίλους μου. Ξέρω ότι κάποιοι ίσως να συνεχίζουν την καζούρα… Λέω: Άσε θα τους απαντήσω σε λίγο… Ανοίγω στη συνέχεια το instagram και βλέπω στο επίσημο site της Ατλέτικο την κλασική μας ατάκα: Nunca dejes de creer (Ποτέ μη σταματάς να πιστεύεις). Χαμογελώ με συγκίνηση κοιτάζοντας το κινητό μου. Κατόπιν πέφτω πάνω σε μία συγκεκριμένη φωτογραφία. Βλέπω τον μικρό γιο του Ντιέγκο Σιμεόνε, Γιαν να έχει μόλις αναρτήσει την πανηγυρική φωτογραφία του πατέρα του γράφοντας την εξής λεζάντα:
«Κάποτε μου είπες πως η δουλεία πληρώνει. Είμαι περήφανος για σένα!» Εκεί λύγισα…
