Δεν ξέρω με ποιο τρόπο ορίζεται η δικαιοσύνη και η αδικία στο ποδόσφαιρο και δεν ξέρω αν πράγματι υπάρχουν αυτές οι δύο έννοιες. Δεν ξέρω επίσης πόσο μεγάλη σημασία έχει αυτό στο τέλος της βραδιάς. Οι Αμερικανοί φίλαθλοι συνηθίζουν να χρησιμοποιούν την ατάκα “Ball Don’t Lie” (Η μπάλα δε λέει ψέματα). Ίσως να έχουν και δίκιο, ίσως και όχι. Υποκειμενική άποψη του καθενός.
Η ντεφορμαρισμένη Λίβερπουλ των τελευταίων εβδομάδων πάτησε τον αγωνιστικό χώρο του Άνφιλντ ως μία κανονικότατη Λίβερπουλ. Η μετριότατη και άνοστη φετινή Ατλέτικο πάτησε τον αγωνιστικό χώρο του Άνφιλντ ως μία κανονικότατη Ατλέτικο.
Πραγματοποιώντας ένα ιδανικό πρώτο μέρος τόσο σε άμυνα όσο και σε επίθεση οι Reds έδωσαν το σύνθημα για μία ακόμη επιστροφή αυτή τη φορά όχι ενός ουτοπικού 4-0 αλλά ενός άκρως ρεαλιστικού 2-0. Οι Μαδριλένοι με πίστη στο στιβαρό, άρτιο αμυντικό τους πλάνο και με σύμμαχο την τύχη και την ικανότητα του τερματοφύλακά τους κράτησαν άσφαιρη την αντίπαλο για 43′ παιχνιδιού μέχρι να υποπέσουν στο μοναδικό μεγάλο λάθος, στη μοναδική στιγμή αδράνειας στο παιχνίδι. Τα λάθη είναι ως επί το πλείστον ασυγχώρητα σε τέτοιες συναντήσεις απέναντι μάλιστα σε αντιπάλους τέτοιας εμβέλειας και ο… προκλητικά μόνος στο ύψος του πέναλτι Βαϊνάλντουμ δε γινόταν να μην πει ευχαριστώ στην πρώτη σοβαρή ανορθογραφία της άμυνας των φιλοξενουμένων.
Στο δεύτερο μέρος υπήρχε μόνο μία ομάδα μέσα στον αγωνιστικό χώρο όσο και αν ακούγεται υπερβολικό αυτό. Η κανονική Λίβερπουλ αυτή που θαυμάσαμε τον τελευταίο ενάμιση χρόνο τα έκανε όλα σωστά στο συγκεκριμένο 45λεπτο. Εκτός από το να βρει δίχτυα… Με ατελείωτο βομβαρδισμό επιθέσεων από τον άξονα, από τα αριστερά και κυρίως από την δεξιά πλευρά με τον Σαλάχ που του βγήκε η γλώσσα (δεν ξέρω πόσες επαφές μέτρησε με τη μπάλα) έκανε την Ατλέτικο να μοιάζει με τον μποξέρ που βρίσκεται επάνω στα σχοινιά δεχόμενος αλλεπάλληλες γροθιές από τον αντίπαλό αλλά αρνούμενος πεισματικά να βγει knock out! Δεν είναι υπερβολή να πω πως οι παίκτες του Σιμεόνε στο συγκεκριμένο διάστημα του παιχνιδιού δεν κατάφερναν να αλλάξουν ούτε δεύτερη πάσα. Κλεισμένοι στο τελευταίο τέταρτο του τερέν, αποδεχόμενοι ότι αν επιχειρήσουν να βγουν από το καβούκι τους ο θάνατος καραδοκεί, με πίστη σε αυτό που ξέρουν να υπηρετούν καλά, επέλεξαν να υποφέρουν όλοι μαζί.
Ναι, η Ισπανική ομάδα υπέφερε όσο ελάχιστες μέσα σε 45′ στο Άνφιλντ, βίωσε ένα αργό βασανιστικό μαρτύριο, με τα δευτερόλεπτα να περνούν σαν ώρες και δεν ξέρω πόσες ομάδες στην Ευρώπη θα άντεχαν να οδηγήσουν τη συγκεκριμένη παρτίδα στην extra time.
Στις μεγάλες νύχτες πέρα από οργανωμένο σχέδιο εκτέλεσης, χρειάζεσαι οπωσδήποτε τον παράγοντα τύχη και ασφαλώς και τις προσωπικότητες. Ταπεινή μου άποψη, αν δεν υπήρχε ένας τερματοφύλακας με την ικανότητα και την προσωπικότητα του Γιαν Όμπλακ χθες βράδυ η Ατλέτικο θα είχε παραδοθεί σε 90’…
Δεν ξέρω αν πρέπει να αποθεώσω τον Τσόλο, γιατί δε μπορώ να είμαι βέβαιος αν είχε όντως στο μυαλό του να στείλει το ματς στην παράταση και να εκμεταλλευτεί μία πιθανή κόπωση του αντιπάλου. Το γεγονός πάντως ότι σε 90 λεπτά παιχνιδιού και ενώ η ομάδα του υπέφερε, προχώρησε σε μόνο μία αλλαγή εκεί με οδηγεί… Βρσάλικο και Μοράτα δε πέρασαν στο ματς στην κανονική διάρκεια που η Ατλέτικο έτρωγε «μπουνιές» αλλά στην παράταση. Why?
Εκ του αποτελέσματος ο Αργεντίνος τεχνικός είναι ο νικητής της παρτίδας πόκερ. Ναι πόκερ και όχι σκάκι, γιατί το ρίσκο που εμπεριείχε η συγκεκριμένη του απόφαση ήταν επικίνδυνα μεγάλο, στα όρια του καταδικαστικού. Η ομάδα του δεν πέταξε πετσέτα μετά το 2-0 του Φιρμίνο και έψαξε άμεσα να βρει την απάντηση… Προηγουμένως αναφέρθηκα στις μεγάλες προσωπικότητες που παίζουν το δικό τους ρόλο στις κρίσιμες βραδιές. Το ίδιο ισχύει και για τους αδύναμους κρίκους. Δεν ξέρω αν ο Άλισον θα είχε τέτοια άσχημη αντίδραση στη φάση που έφερε το 2-1 του Γιορέντε. Kαι δεν αναφέρομαι μόνο στη λάθος πάσα του Άντριαν γιατί αυτό μπορεί να συμβεί και στους καλύτερους. Αναφέρομαι στα αμέσως επόμενα δευτερόλεπτα μετά την λάθος του μεταβίβαση… Εκ του αποτελέσματος ο Σιμεόνε κέρδισε την παρτίδα διότι η κίνηση να περάσει ο Μοράτα στο ματς και να εκμεταλλευτεί μία ενδεχόμενη κόπωση των αμυνόμενων της Λίβερπουλ αποδεικνύεται σωστή. Η φάση του 2-2 αποδεικνύει περίτρανα πως κόπωση δεν ήρθε μόνο στην ομάδα που έτρεχε σε όλο το παιχνίδι πίσω από τη μπάλα αλλά και σε εκείνη που δε σταμάτησε για 100 λεπτά να δημιουργεί συνεχώς επιθέσεις. Οι δύο φρέσκοι (Γιορέντε και Μοράτα) σκότωσαν μόνοι τους, παρεάκι, την άμυνα της Λίβερπουλ που απλά τους κοίταζε…
Το γεγογός επίσης πως είναι οι ίδιοι παίκτες που συνεργάζονται αρμονικά (ασίστ Γιορέντε, γκολ Μοράτα) στο τέρμα της ανατροπής των Ροχιμπάνκος εκτοξεύει ακόμη περισσότερο τα credits στον Αργεντινό τεχνικό αναφορικά με την απόφασή του.
Δεν ξέρω αν υπάρχει δικαιοσύνη ή αδικία στο ποδόσφαιρο… Η αλήθεια είναι πως το εισιτήριο της πρόκρισης δεν κατέληξε σε εκείνον που έδρασε, αλλά σε εκείνον που αντέδρασε. Δεν κατέληξε στον «όμορφο» που έκανε το 99% σωστά αλλά το 1% λάθος, κατέληξε στον «άσχημο» που ήταν ο πιο αποτελεσματικός. Δεν κατέληξε στην ομάδα που χρειάστηκε να κάνει 36 (!) τελικές προσπάθειες σε 120’ για να βρει 2 γκολ, κατέληξε σε εκείνη που έκανε μόλις 10 για να βρει 3!
Για την Λίβερπουλ ο συγκεκριμένος αποκλεισμός είναι πολύ σκληρός… Ο συγκεκριμένος αποκλεισμός δεν ακυρώνει την παραδοχή ότι οι Reds του Κλοπ είναι μία καταπληκτική ομάδα. Αλλά αναγκάζει τους Άγγλους να χάσουν μέσα σε διάστημα τεσσάρων εβδομάδων, όσα δεν έχασαν σε διάστημα ενός έτους! Ναι, η Λίβερπουλ μέσα σε διάστημα 22 μόλις ημερών, χάνει το στόχο του Κυπέλλου, το Back to back, το αήττητο που κρατούσε 13+ μήνες στην Πρέμιερ Λιγκ και το εντός έδρας αήττητο από το 2014 στο Uefa Champions League…
Η Ατλέτικο από την άλλη κερδίζει πολλά από αυτή την πρόκριση. Και αυτό διότι σε μία άχρωμη, νωχελική και «εκνευριστική» σεζόν, στην ομολογουμένως χειρότερη επί Ντιέγκο Σιμέονε χρονιά της βάσει αριθμών, αυτός ο θρίαμβος αποτελεί ένα τεράστιο γιατρικό αφενός για τον Αργεντίνο που αμφισβητήθηκε για πρώτη φορά τόσα έντονα στη Μαδρίτη και αφετέρου για την ίδια την ομάδα που καλείται πλέον να επουλώσει τις πληγές της και να κοιτάξει μετά από καιρό με ανεβασμένη ψυχολογία την δύσκολη συνέχεια στο Ισπανικό πρωτάθλημα που κινδυνεύει σοβαρά να μείνει εκτός εισιτηρίου CL για την επόμενη σεζόν.
Εξακολουθώ να πιστεύω ότι η ομάδα της Ατλέτικο παραμένει ένα από τα μεγάλα αουτσάιντερ στη φετινή διοργάνωση. Προσωπικά δεν πιστεύω ότι μπορεί να φτάσει ως το φινάλε της διαδρομής, όπως το έκανε το 2014 και το 2016 διότι δε μπορεί να αλλάξει ξαφνικά η άποψη που έχω για μία ομάδα που την παρακολουθώ κάθε σαββατοκύριακο, από ένα μεμονωμένο συμβάν όσο μεγάλο και σπουδαίο αν είναι αυτό.
Ακόμη και αν οι Ισπανοί γνωρίσουν τον αποκλεισμό στην προημιτελική φάση, θα μπορούν να πανηγυρίζουν και να υπερηφανεύονται για το γεγονός πως πέτυχαν το impossible. Άφησαν εκτός συνέχειας την πρωταθλήτρια Ευρώπης μέσα στο κάστρο της και μάλιστα στην καλή της βραδιά.
Μπορεί να μην το έκαναν με τον όμορφο τρόπο αλλά who cares… Εξάλλου τούτη τη φορά έχουν ένα δυνατό επιχείρημα ως ασπίδα στις σφαίρες που θα δεχθούν από τους haters τους. Η ομάδα τους μπορεί να έκανε την τέλεια ληστεία, αλλά δεν την έκανε με μισό μηδέν… Την έκανε με 3 τέρματα μέσα σε 24 λεπτά παιχνιδιού (97’ – 120+1’) και μάλιστα με νίκη και ανατροπή!
