Του Νίκου Παπαδογιάννη
Τα μετάλλια του Μουντομπάσκετ θα μοιραστούν το βράδυ της Κυριακής, απόγευμα για εσάς, αλλά το πρώτο το φόρεσαν ήδη στο στήθος τους οι Λιθουανοί και θα το φοράνε μέχρι να σβήσει -ή μάλλον να εμφανιστεί, εδώ στη νεφοσκεπή Μανίλα- ο ήλιος: το παράσημο του ιδανικού αυτόχειρα.
Της ανοιχτής παλάμης, πήγα να γράψω, και μάλλον αυτό είναι και το πιο σωστό. Μόλις επέστρεψαν στα δωμάτιά τους στο ξενοδοχείο «Κόνραντ», οι Λιθουανοί έριξαν από ένα γερό φάσκελο σε αυτόν που έβλεπαν στον καθρέφτη. Ή και πολύ περισσότερα. Σε εαυτούς και αλλήλους.
Το εισιτήριο για τα ημιτελικά, η παινεμένη Λιέτουβα το έχασε όχι σήμερα, αλλά την Κυριακή, όταν για κάποιον απροσδιόριστο και μυστηριώδη λόγο έδωσε τα πάντα όλα για να νικήσει τους Αμερικανούς. Ο αγώνας, θυμίζω, δεν είχε το παραμικρό βαθμολογικό διακύβευμα, αφού και οι δύο ομάδες είχαν προκριθεί με τις νίκες επί της Ελλάδας και του Μαυροβουνίου.
Αλλά η άσκοπη και παράλογη σπατάλη ενέργειας είναι το λιγότερο. Το …περισσότερο είναι ότι τυχόν ήττα θα αποτελούσε ένα ανώδυνο θείο δώρο για τους Λιθουανούς. Όταν μπήκαν στο γήπεδο, γνώριζαν ότι η νίκη επί των ΗΠΑ θα τους έστελνε -κατάκοπους- κατ’ ευθείαν στα νύχια των Σέρβων, ενώ με ήττα θα έδιναν ραντεβού στην οχτάδα είτε με τους Ιταλούς είτε με τους Δομινικανούς.
Και τι έπραξαν οι αθεόφοβοι; Πήγαν και …κέρδισαν. Έβαλαν τα χεράκια τους κι έβαλαν τα ματάκια τους. Για το γόητρο και για το παλαμάκι. Οποιοσδήποτε σώφρων προπονητής θα μετέτρεπε διακριτικά το συναπάντημα με τις ΗΠΑ σε αγώνα προετοιμασίας, θα ξεκούραζε βασικούς, θα δοκίμαζε σχήματα, θα έδινε χρόνο συμμετοχής στους εφεδρικούς: αυτό που έπραξε και ο Δημήτρης Ιτούδης στο αντίστοιχο ματς με τις ΗΠΑ, με αποτέλεσμα να εμφανιστεί η Εθνική μας φρέσκια απέναντι στους Νεοζηλανδούς.
Ο Κάζις Μακσβίτις και οι παίκτες του έδωσαν όλο τους το είναι για να νικήσουν τους Αμερικανούς, οπότε έγιναν βορά για τους ξεκούραστους Σέρβους, που φυσικά δεν πίστευαν στην τύχη τους. Εάν οι Λιθουανοί διάλεγαν αντίπαλο, όπως «όφειλαν», θα έπαιζαν προημιτελικό με την κωμικά φοβισμένη Ιταλία και θα έστελναν τη Σερβία σούμπιτη στο ραντεβού με τους Αμερικανούς. Σε έναν πρόωρο τελικό, θα πουν πολλοί.
Κάπως έτσι, το αόμματο πτώμα της Λιθουανίας προσγειώθηκε στον ανούσιο Όμιλο 5-8, με μοναδική παρηγοριά τα επαινετικά λόγια των ουδετέρων και τις μπούρδες των ρομαντικών περί ευ αγωνίζεσθαι. Σε τι ακριβώς θα τους χρησιμεύσουν αυτά, του χρόνου που θα βολοδέρνουν με τις Αιγύπτους, τις Κίνες και τις Ελλάδες στα Προολυμπιακά τουρνουά; Σε τίποτε απολύτως.
Εμείς πάθαμε παρόμοια «ζημιά» στον τελικό της Σαϊτάμα το 2006, χάσαμε αμαχητί λόγω κόπωσης δηλαδή, αλλά εμείς την είχαμε τσεπώσει τη μεταλλιάρα, αφού η νίκη επί των ΗΠΑ ήρθε σε νοκ-άουτ ημιτελικό. Η Λιθουανία, πάλι, σκάρωσε τη δική της Σαϊτάμα σε διαδικαστικό ματσάκι Ομίλου και την πλήρωσε σε σκληρό φιλιππινέζικο πέσο. Εάν το έχανε αυτό το άνευ αντικρύσματος ματσάκι, μπορεί να πανηγύριζε τώρα την πρόκρισή της στα ημιτελικά Παγκοσμίου Κυπέλλoυ, με βλέψεις για βάθρο, όπως το 2010 στη Μαδρίτη. Τώρα χλαις. Γιατί χλαις; Συ δεν ήσουν, που γέλαγες χθες;
Τα χάχανα που ακούτε από την πινέζα του χάρτη ακούγονται απ’ τα χείλη όχι μόνο των Αμερικανών, οι οποίοι προκρίθηκαν στα ημιτελικά διά περιπάτου, αλλά και των Σέρβων, που απέναντι στη Λιθουανία έδωσαν ρεσιτάλ μοντέρνου και ταυτόχρονα σκεπτόμενου μπάσκετ: αυτό που προσπαθούμε, όλοι να μιμηθούμε.
Ναι, σωστά προσέξατε: ήρθαν εδώ στη Μανίλα χωρίς τον δις MVP του ΝΒΑ Νίκολα Γιόκιτς και χωρίς τον δις MVP των ευρωπαϊκών φάιναλ-φορ Βασίλιε Μίτσιτς. Πίσω στο Βελιγράδι τους βρίζουν πατόκορφα και τους δύο, ιδίως τον Γιόκιτς που προτίμησε τις βουκολικές διακοπές από το Μουντομπάσκετ, αλλά το ανείπωτο σοκ με τον τραυματισμό του Σίμανιτς συσπείρωσε την ομάδα -όπως το αντίστοιχο με το Νίκο Ζήση τη δική μας το 2006- και το κάζο των Λιθουανών τους άνοιξε τα παραθυρόφυλλα προς τη λιακάδα.
Η Σερβία, με τις μεγάλες προσωπικότητες και τη μεγάλη προσωπικότητα, με την ασήκωτη φανέλα και με το know-how να ξεχειλίζει από τα μπατζάκια, είναι ο λάθος αντίπαλος για να δώσεις δικαιώματα. Μέχρι να ψελλίσεις «συγγνώμη, δεν το εννοούσα», σου βουλώνει το στόμα ένα κατακίτρινο φύλλο αγώνα.
Όλο και κάτι έκλεψε η γριά αλεπού Σβέτισλαβ Πέσιτς από το μπλοκάκι του ελληνικού πάγκου για να βάλει τις πρώτες τρικλοποδιές στους Λιθουανούς, αλλά ο πανούργος Σέρβος είχε και το κατάλληλης ποιότητας υλικό για να εφαρμόσει το σχέδιο και να το φέρει σε πέρας. Υποψιάζομαι ότι ακόμα και τους Αμερικανούς θα τους κατάφερνε η σημερινή Σερβία, εάν έβρισκε αυτούς στο μονοπάτι της.
«Αύριο αρχίζει το πραγματικό Μουντομπάσκετ», σας υποσχεθήκαμε χθες. E, σας είπαμε ψέματα. Το πραγματικό Μουντομπάσκετ θα ξεκινήσει όταν εμφανιστούν δύο ομάδες σχεδόν ισοδύναμες, ικανές να κονταροχτυπηθούν μέχρι τέλους και να μας ξυπνήσουν. Σε νοκ-άουτ αγώνα εννοώ και όχι σε φιλικό: ας μη κάνουμε και εμείς το ίδιο λάθος με τους Λιθουανούς!
Μήπως …αύριο; Το Σλοβενία-Καναδάς μπορεί να είναι το πρώτο και μοναδικό ντέρμπι των προημιτελικών, αλλά εγώ έχω σημαδέψει από τώρα τον ημιτελικό ΗΠΑ-Γερμανίας, προσπερνώντας το ξέγνοιαστο μαύρο (ή μάλλον μωβ) άλογο από τη Βαλτική. Αν είναι να περάσει και αυτό το εμπόδιο η Λετονία, θα φύγουμε από εδώ με ζουρλομανδύα.
Το αιρετικό αρχικό προγνωστικό μου, στις 20 Αυγούστου κιόλας, ήθελε τους Γερμανούς πρωταθλητές Κόσμου. Το στραμπουληγμένο πόδι του Φραντς Βάγκνερ δεν ήταν αρκετό για να τους σταματήσει, αλλά απέναντι στα αμερικανάκια θα τον χρειαστούν και αυτόν, κακήν κακώς. Δεν ξέρω τι όνειρο είδαν όσοι ξέγραψαν την ομάδα του Στιβ Κερ μετά την ήττα από τη Λιθουανία, αλλά πρώτο φαβορί για το χρυσό μετάλλιο παραμένουν οι ΗΠΑ.
Πηγή: Gazzetta
