Του Νίκου Παπαδογιάννη
Tρεις μέρες πριν ανάψουν τα φώτα του φάιναλ-φορ στο ομορφότερο, νομίζω, γήπεδο της Ευρώπης, έχουν ανακοινωθεί από την Euroleague όλα τα βραβεία της σεζόν, εκτός από αυτό του Πολυτιμότερου Παίκτη, δηλαδή του Σάσα Βεζένκοβ. Η αίσθησή μου είναι ότι αυτή η πανταχόθεν σιγουριά φορτώνει ένα αχρείαστο άγχος στους ώμους του Βεζένκοβ, εμφανές στους αγώνες με τη Φενέρ αλλά και σε άλλες κρίσιμες αναμετρήσεις (με αφετηρία τον περυσινό ημιτελικό και την παρουσία του στην τοπ πεντάδα του 2021-22), μία πίεση που πολλαπλασιάστηκε από τότε που επικεντρώθηκαν στις πλάτες του τα βλέμματα των κατασκόπων από το Σακραμέντο, αλλά ελπίζω ότι οι αγώνες στο Κάουνας θα με διαψεύσουν.
Η μονομαχία του Βεζένκοβ με τον Τζον Μπράουν, τον κορυφαίο ίσως αμυντικό φόργουορντ της διοργάνωσης, μπορεί να αποδειχθεί καθοριστική για την εξέλιξη του ημιτελικού. Ναι, και η επόμενη, με τον Νίκολα Μίροτιτς, σε πιθανό τελικό Ολυμπιακού-Μπαρτσελόνα. Μετά τις αναμετρήσεις του με τον εξαίρετο Νάιτζελ Χέις-Ντέιβις, ο Βεζένκοβ δήλωσε ότι ο δυσκολότερος αντίπαλός του στο γήπεδο δεν είναι ο βιονικός Αμερικανός της Φενέρμπαχτσε, αλλά ο Μίροτιτς. Ίσως επειδή αυτόν πρέπει να τον μαρκάρει κιόλας.
Άλλο, όμως, ξεκίνησα να γράφω. Οι βραβεύσεις της χρονιάς προκάλεσαν πολλά αρνητικά σχόλια, περισσότερα και από τις αστειότητες του ΝΒΑ με τους Εμπίιντ και τους Τζάρεν Τζάκσον. Όταν ανακοινώθηκε η Καλύτερη Πεντάδα της Euroleague (Λ.Μπράουν, Μούσα, Βεζένκοβ, Λεσόρ, Ταβάρες, δηλαδή τρεις ψηλοί και μόνο ένας χειριστής), οι συνήθεις ύποπτοι ξεχύθηκαν στο Twitter να διαμαρτυρηθούν, για λογαριασμό του εαυτού τους: ο Μπάλντγουιν, ο Τζέιμς, τα «εγώ» βγήκαν παγανιά. Ποιος χρειάζεται ταπεινοφροσύνη στις μέρες μας;
Ωστόσο, ήταν η επιλογή (των προπονητών) για τον Κορυφαίο Αμυντικό αυτή που ξεσήκωσε αντιδράσεις άξιες μνημόνευσης. Δεν ξέρω αν έχω ακούσει πιο τεμπέλικη ψήφο, από αυτή που έλαβε (από τους προπονητές) ο Έντι Ταβάρες. Είναι άμυνα να στήνεται ένα δέντρο μπροστά στο καλάθι και να περιμένει τα θύματά του με απλωμένα τα κλαδιά; Είναι απαραίτητα σημάδι καλού αμυντικού η πρωτιά στα μπλοκ, όταν μιλάμε για έναν σέντερ 2,20 μ. με κορμί νταλίκα;
Σημάδι καλού αμυντικού δεν είναι καν η πρωτιά στα κλεψίματα, όταν πρόκειται για έναν παίκτη που δεν μαρκάρει κανέναν αλλά ξέρει ενστικτωδώς να διαβάζει σωστά τους διαδρόμους. Ο μακαριστός Κόμπι Μπράιαντ τρέλαινε τους προπονητές του επειδή δεν νοιαζόταν ποτέ για την προσωπική άμυνα, αλλά ψηφίστηκε εννέα φορές στην καλύτερη Αμυντική Πεντάδα του ΝΒΑ. Εννέα! Και άλλες τρεις, στη δεύτερη. Χωρίς να μαρκάρει ποτέ κανέναν!
Οι αντιδράσεις για τη νίκη του εξαίρετου και συμπαθέστατου Ταβάρες ξεκίνησαν αυθόρμητα από το αποδυτήριο του Ολυμπιακού, με πρωταγωνιστή στις διαμαρτυρίες τον Κώστα Σλούκα. Σύμφωνα με τον ηγέτη των «ερυθρολεύκων», Αμυντικός της Χρονιάς δεν είναι ο κύκλωπας της Ρεάλ, αλλά ο Τόμας Γουόκαπ. Εγώ δεν είμαι προπονητής για να ψηφίσω τον Ταβάρες, ούτε παίκτης για να ψηφίσω τον Γουόκαπ, πιστεύω όμως ότι τέτοιο αμυντικό τέρας έχει να εμφανιστεί στα ευρωπαϊκά γήπεδα από την εποχή του Διαμαντίδη.
Ο βιονικός και πλέον …Έλληνας γκαρντ του Ολυμπιακού υπήρξε όλη τη χρονιά ένα εμπόδιο σχεδόν αδιαπέραστο: στα στρέιτ προσωπικά μαρκαρίσματα, στην άμυνα «χώρου» που του χάρισε μία άνετη πρωτιά στα κλεψίματα (1,8 μ.ο. σε 39 αγώνες), στις αλλαγές πάνω στις οποίες στηρίχτηκε το αμυντικό πλάνο του Μπαρτζώκα, στην ενέργεια και στις δυνάμεις, στις βοήθειες, στο διάβασμα, στην αυτοσυγκέντρωση, στο αμυντικό ριμπάουντ με το οποίο δέον να ολοκληρώνεται κάθε αμυντική προσπάθεια, πάνω απ’ όλα στην πίσω γραμμή, όπου θεωρητικά εντοπίζεται η αχίλλειος πτέρνα αυτού του σχεδίου.
Πόσοι μπορούσαν να ποντάρουν σε βέβαιο καλάθι απέναντι στον Γουόκαπ; Μόνο κορμιά διαστάσεων Ταβάρες! Και δεν είναι δα κανένα δίμετρο θεριό με ελατήρια στα πόδια, ο άσος του Ολυμπιακού. Προσωπικά ψήφισα τον Γουόκαπ όχι για Αμυντικό της Χρονιάς, αλλά για MVP της διοργάνωσης, μπροστά και από τον Βεζένκοβ. Αυτός και ο Κώστας Παπανικολάου ήταν οι δίδυμοι καταλύτες που έκαναν τη μηχανή να λειτουργεί σε τόσο υψηλές στροφές.
Η δική μου Πεντάδα, όπως καταχωρήθηκε στις κάλπες της Euroleague, ήταν η εξής: Γουόκαπ, Μπράουν, Παπανικολάου, Βεζένκοβ, Ταβάρες. Ναι, τρεις παίκτες του Ολυμπιακού, με προπονητή τον Γιώργο Μπαρτζώκα. Και γιατί όχι; Ο Ολυμπιακός δεν είναι η ομάδα της χρονιάς; Έκανε καλύτερη προσωπική σεζόν ο Μούσα από τον Γουόκαπ; Ή ο Λεσόρ από τον «Παπ»; Να είμαστε και λίγο σοβαροί.
Εάν χωράει αστερίσκος στη συζήτηση περί Γουόκαπ και Ταβάρες, αυτός ξεκινάει από τις επιδόσεις των δύο στα πλέι-οφ. Ο Τόμας Γουόκαπ ήταν πράγματι μέτριος στη σειρά των αγώνων με τη Φενέρ (όπως και ο Βεζένκοβ) και είχε προβλήματα απέναντι στον Ντόρσεϊ, ενώ ο Έντι Ταβάρες επέστρεψε από τον τραυματισμό του για να πάρει στις φαρδιές πλάτες του τη μισοσκορπισμένη μετά το 0-2 των Σέρβων Ρεάλ. Περισσότερο με σκοράρισμα πάνω από τα κεφάλια των αντιπάλων του βέβαια, παρά με άμυνα.
Εάν η διά περιφοράς ψηφοφορία ανάμεσα στους προπονητές της Euroleague έγινε στο τέλος των πλέι-οφ, που πολύ αμφιβάλλω, τότε σύμφωνοι, είναι λογικό να υπήρξε μία «μετακίνηση» των εκλεκτόρων προς Ισπανία μεριά; Έτσι δεν το λένε οι εκλογολόγοι;
Βεβαίως, η Ρεάλ εισέπραξε κατά μέσο όρο 84 πόντους από την Παρτιζάν στα τελευταία τρία παιχνίδια, παρά την απουσία του Πάντερ (στο 3ο και 4ο) και του Λεσόρ (στο 3ο), χώρια το στραπατσαρισμένο δάχτυλο του Έξουμ. Ο Ολυμπιακός του Γουόκαπ, πάλι, δέχθηκε 68, 82, 71, 73 και 72 από έναν αντίπαλο -ελλιπή μεν, αλλά- ποιοτικό και προικισμένο με ικανούς σκόρερς και δημιουργούς. Δεν βγαίνουν τα νουμεράκια.
Ο Γουόκαπ δεν μπορεί να μαρκάρει τον Ταβάρες (αλλά μπορεί να του κλέψει τη μπάλα), ο Ταβάρες δεν μπορεί να μαρκάρει τον Γουόκαπ (αλλά μπορεί να του ρίξει τάπα), αλλά ένα τετ-α-τετ αντάμωμά τους στον τελικό της Κυριακής θα έχει ξεχωριστό ενδιαφέρον. Ο Σλούκας βέβαια πέτυχε νικητήριο καλάθι στη Μαδρίτη απέναντι στον ψηλό, αλλά δεν είναι κάθε μέρα του αγίου Κωνσταντίνου. Ουπς.
Πηγή: Gazzetta
