Του Νίκου Παπαδογιάννη
Σε μία αναμέτρηση που τον έφερε αντιμέτωπο με αντίπαλο στη χειρότερη περίπτωση ισοδύναμο και στην καλύτερη λίγο κατώτερο αλλά ικανό να μπαλώνει με γρόσια τα κενά του, ο Ολυμπιακός καλείται τώρα να παίξει τρεις απανωτούς τελικούς για να δικαιώσει την πρωτιά της κανονικής περιόδου και τους επαίνους που φορτώθηκαν στους ώμους του από δικαίους και αδίκους.
Να εξαργυρώσει, παράλληλα, τον ιδρώτα ενός συναπτού επταμήνου. Με την πορεία του όλο το χειμώνα, ο Ολυμπιακός απέκτησε το δικαίωμα να αποχαιρετήσει το «εκτός έδρας» νωρίς νωρίς, στις 5 Μαΐου, όπως και πέρυσι. Το πέμπτο ματς θα διεξαχθεί την Τρίτη σε φόντο κόκκινο, πλαισιωμένο από την ευοίωνη παράδοση που θέλει όλους τους φιλοξενούμενους να παραδίδονται εύκολα ή δύσκολα: 15 Game Five, 15 νίκες των γηπεδούχων.
Θυμηθείτε εκείνο το ματς Ολυμπιακού-Εφές όπου οι Πειραιώτες επέστρεψαν από διψήφιο ντεζαβαντάζ στην δ’ περίοδο και θα συμφωνήσετε μαζί μου, ότι στα ηφαίστεια η λάβα ρέει πάντοτε προς την ίδια κατεύθυνση. Το #1 δεν έχει ηττηθεί ποτέ από #8 από τότε που θεσπίστηκε το σημερινό σύστημα διεξαγωγής, αλλά αυτό το «ποτέ» θα μου το επιτρέψετε να το αφήσω στην άκρη. Πόσες φορές είχε ένας όγδοος τους παικταράδες και τον προπονηταρά της φετινής Φενέρ;
Επειδή τα ψέματα είναι κακά και ανώφελα και αντιπαραγωγικά, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι σε αυτό το 2-2 «προηγείται» η Φενέρμπαχτσε, αφού ήταν μέχρι τώρα η καλύτερη από τις δύο ομάδες, έστω με διαφορά στήθους και ελάχιστων εκατοστών, όσων χρειάστηκε η μπάλα για να γλιστρήσει μέσα στο τουρκικό καλάθι από την τριποντάρα του Κώστα Σλούκα. Ανώτερη σε τακτική, ανώτερη σε τσαγανό, ανώτερη σε προσωπικότητα, ανώτερη σε ηθικό και καθαρό βλέμμα.
Όταν όμως τελεσιδικήσει μία σειρά 5 αγώνων, δεν έχουν πια σημασία τα «σημεία» και τα «σπόρια» των τεσσάρων πρώτων γύρων. Εφ’ όσον ο Ολυμπιακός νικήσει την Τρίτη, ουδείς θα θυμάται αν το σωστό είναι Χέις-Ντέιβις ή Ντέιβις-Χέις.
Ήταν, ωστόσο, μία μεγάλη ευκαιρία το αποψινό, από εκείνες που καμιά φορά τις βλέπεις στο καθρεφτάκι και αναρωτιέσαι πώς βρέθηκες τρακαρισμένος με τα βράχια. Ο Ολυμπιακός μπορούσε να κερδίσει τον προημιτελικό, ακόμα και με αυτή τη στατιστική που βγάζει μάτι με τις ανορθογραφίες της. Μιλάμε για το ματς όπου ο αντίπαλος σούταρε με 50% εντός παιδιάς και κέρδισε διπλάσιες βολές, το ματς όπου η ομάδα των 20-25 ασίστ κόλλησε στις 11 και προδόθηκε από τα βασικότερα γρανάζια της, το ματς που μπήκε στην τελική ευθεία του με προβάδισμα του ισχυρού (59-60 στα 4:19 πριν το τέλος), η Φενέρ χρειάστηκε να βάλει 6/6 τρίποντα στην τελική ευθεία για να κερδίσει με ένα φτωχό αν και πολύτιμο αβαντάζ 4 πόντων.
Τι θα συμβεί συνεπώς εάν ο Ολυμπιακός βρει τον εαυτό του και παίξει σαν Ολυμπιακός μπροστά στο κοινό του, με ποσοστό καλύτερο από το 25% στα τρίποντα, με ρυθμό, με αισιοδοξία και με ρέντα; Υπό κανονικές συνθήκες, το πέμπτο ματς θα ξεκινούσε με κάτι σαν 80%-20% στη ζυγαριά των προγνωστικών. Μία φωνούλα από την άκρη του πάγκου της Φενέρ, βεβαίως, επικαλείται οικογενειακές μαρτυρίες από το Μιλγουόκι και υπενθυμίζει ότι στα πλέι-οφ οι συνθήκες σπανίως είναι κανονικές. Ιδίως όταν όλα κρίνονται σε μία ζαριά.
Πίστεψα, ή θέλησα να πιστέψω, ότι όσα είδε το …γέρικο μάτι μου στην εκκίνηση του παιχνιδιού αποτελούσαν οιωνό νίκης. Πριν συμπληρωθεί τετράλεπτο, ο Ολυμπιακός είχε υποχρεώσει τη Φενέρ σε τρία γρήγορα λάθη, τα οποία μετουσιώθηκαν σε αιφνιδιασμούς και σε περιφερειακά σουτ με καλές προϋποθέσεις, άσχετα αν τα τελειώματα ήταν άτσαλα.
Στη δεύτερη κιόλας φάση πέρασε «λόμπα» στον ψηλό (Φαλ από τον Παπανικολάου), στην τρίτη ο Βεζένκοβ σκόραρε με ποστάρισμα. Ο Φαλ σκόραρε με επιθετικό ριμπάουντ εκεί όπου δεν μπορούσε να φτάσει αντίπαλος, ο Παπανικολάου κάρφωσε στο πρόσωπο του Πιερ, ο Γουόκαπ έβαλε επιτέλους ένα pull-up τρίποντο από αυτά που αφειδώς του προσφέρει η τουρκική άμυνα.
Η κεφαλαιοποίηση αυτής της υπεροχής και της μεθοδικότητας των πρώτων λεπτών υπήρξε μικρή (21-25 όταν κατέφτασε ο Κώστας Σλούκας), αλλά το μάτι όλων γυάλιζε, η παθιασμένη άμυνα έδινε ανάσες ξεχαρβαλώνοντας προικισμένους σκόρερς όπως ο Γκούντουριτς, ο ΜακΚίσικ κέρδιζε μάχες στη στρατόσφαιρα και ο Ολυμπιακός πήγε στα αποδυτήρια με προβάδισμα, για τέταρτη φορά σε ισάριθμους αγώνες: 37-35, 37-34, 38-35, 33-32. Όσο πιο χαμηλά, τόσο πιο καλά! Ιδίως σε εκτός έδρας αναμέτρηση, όπου το παρκέ μπορεί να γίνει ανά πάσα στιγμή κατηφορικό…
Τον μπροστάρη που ο Ολυμπιακός χρειαζόταν τον βρήκε στο πρόσωπο του άνιωθου Κάνααν, αλλά ο Σάσα Βεζένκοβ, αυτός που «πρέπει» να αποδείξει ότι αξίζει το έπαθλο του MVP και το κοντράτο των Κινγκς, ήταν ο μόνος που αισθανόταν τη μπάλα βαριά: τούβλο στο 34-38, αίρμπολ στο 43-47, λάθος στη σέντρα στο 44-49, λάθος στη σέντρα στο 46-49, τέσσερις χαμένες ευκαιρίες για να αποσπαστεί ο Ολυμπιακός.
Ο Πίτερς μπήκε στη θέση του Βεζένκοβ και τον μιμήθηκε, ο βιονικός Χέις-Ντέιβις (που μάρκαρε τον Βεζένκοβ) έβαλε δύο τρίποντα σερί και τα νερά του Βοσπόρου άλλαξαν την προσπάθεια, παρά τις συγκινητικές προσπάθειες του αβοήθητου ΜακΚϊσικ. Τα χαμένα «πέναλτι» των Πίτερς, Παπανικολάου στη δ’ περίοδο και η απόλυτη αφλογιστία των ηρώων της Τετάρτης έδωσαν τη χαριστική βολή. Ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να κερδίσει τέτοιο ματς με τους Βεζένκοβ, Σλούκα κολλημένους στους 2-3 πόντους.
Διαβάζεται βεβαίως και ανάποδα η εξίσωση: πώς θα …χάσουν οι Πειραιώτες, εάν στο πέμπτο ματς τα δύο υπερατού του προσφέρουν το συνηθισμένο μπουκέτο πόντων, τριπόντων, κερδισμένων φάουλ, ασίστ και ριμπάουντ; Απλούστατα, δεν θα χάσουν. Αρκεί να ξαναβρούν τον κρυμμένο στο τσεπάκι του Δημήτρη Ιτούδη καλό τους εαυτό.
Πηγή: Gazzetta
