Του Νίκου Παπαδογιάννη
Η απόφασή του Τάιλερ Ντόρσεϊ να αφήσει την Ευρώπη για να γίνει ξανά κομπάρσος στο ΝΒΑ, στα 26 του, δεν υπακούει σε καμία μπασκετική λογική, όσο παραφουσκωμένη και αν είναι η αυτοπεποίθηση του ίδιου. Υποψιάζομαι ότι το κίνητρο είναι μάλλον προσωπικό, η νοσταλγία για τη μόνη πατρίδα που γνώρισε ποτέ και για τους δικούς του ανθρώπους, παρά αθλητικό.
Ο φίλος μας ο Τάιλερ επέστρεψε στο ΝΒΑ σαφώς βελτιωμένος από ότι ήταν το 2019, αλλά όχι έτοιμος για να αναλάβει ρόλο σε φιλόδοξη ομάδα όπως οι Nτάλας Μάβερικς του Λούκα Ντοντσιτς, πέρα από μία σπίθα από τον πάγκο. Το χειρότερο για τον ίδιο θα είναι να αφήσει στο αεροπλάνο όσα έμαθε στην Ευρώπη και να παρασυρθεί στο μπάσκετ αλάνας που πλέον κυριαρχεί στο ΝΒΑ, ειδικά στην κανονική περίοδο. Από την άλλη, αυτό του ταιριάζει καλύτερα.
Εάν οι δύο παράγραφοι με τις οποίες ξεκίνησε το κείμενο σας φαίνονται γνώριμες, είναι επειδή αντλήθηκαν verbatim από το σχόλιο που έγραψα στις 25 του περασμένου Ιουλίου, όταν είδα τον Ντόρσεϊ να ποζάρει καμαρωτός στα πράσινα-μπλε των Μάβερικς. Ο τίτλος ήταν: «Ποντάρισμα σε λάθος μάρκες». Συνήθως προσεύχομαι στους θεούς του μπάσκετ να δικαιώσουν τις προβλέψεις μου για προφανείς λόγους πουλ-μουρ, αλλά η συγκεκριμένη ήλπιζα να διαψευστεί. Ο Ντόρσεϊ είναι καλός παίκτης και καλό παλικάρι και του αξίζει μία θέση στο πρωτάθλημα των κορυφαίων, όπως του αξίζει και να ζει ξένοιαστος στο Ντάλας δίπλα στη μνηστή του.
Η Εθνική ομάδα, που ως γνωστόν είναι ο δικός μου ο καημός, μάλλον ωφελημένη θα έβγαινε από έναν Ντόρσεϊ επαγγελματικά ήρεμο και κατασταλαγμένο, παρά ζημιωμένη. Για όσους λησμόνησαν τις λεπτομέρειες του σήριαλ, υπενθυμίζω ότι ο Ντόρσεϊ απουσίασε από το Μουντομπάσκετ 2019 (και όχι μόνο) επειδή έκρινε προτιμότερο να μείνει στις ΗΠΑ και να συμμετάσχει στα θερινά καμπ σε αναζήτηση συμβολαίου στο ΝΒΑ.
Μάταια πάσχιζαν Σκουρτόπουλος και Κώτσης, να του εξηγήσουν ότι η παρουσία του δίπλα στον Γιάννη Αντετοκούνμπο θα τραβούσε περισσότερα βλέμματα. Εν τέλει, δίκαιο είχαν εκείνοι και όχι εκείνος. Ο Ντόρσεϊ του 2019 κατέληξε όχι στο ΝΒΑ, αλλά στη Μακάμπι. Ο Ντόρσεϊ του 2022 υπέγραψε στους Μάβερικς τις ίδιες μέρες που το όνομά του φιγουράριζε στο προσκλητήριο του Δημήτρη Ιτούδη, με τελευταίο δείγμα γραφής την πολύ καλή εμφάνισή του στον αγώνα με τη Βρετανία στη Λάρισα, για το «παράθυρο» του Ιουνίου.
Το διαβατήριο του Ντόρσεϊ για την επιστροφή στις ΗΠΑ δεν ήταν τόσο η Εθνική ομάδα (από την οποία άλλωστε απουσίασε μεταξύ 2018-22), όσο το σουξέ του σε πρωταγωνιστικό ρόλο με τα χρώματα του Ολυμπιακού στην Euroleague. Oι προβολείς έπεσαν κυρίως στον Βεζένκοφ και στον Σλούκα, αλλά ο Ντόρσεϊ, ο ίδιος Ντόρσεϊ που γινόταν στόχος της κριτικής για τις όποιες αμυντικές αδυναμίες του, έδινε στους «ερυθρόλευκους» 12,8 πόντους, 2,3 ριμπάουντ, 2 ασίστ και 0,5 κλεψίματα, 2 εύστοχα τρίποντα σε κάθε παιχνίδι (με ποσοστό 37%), 51% στα δίποντα, 78% στις βολές και σχεδόν 3 κερδισμένα φάουλ, σε 24 λεπτά συμμετοχής, πάντοτε βασικός, χωρίς να χάσει ούτε ένα ματς.
Με άλλα λόγια, ήταν δεύτερος σκόρερ του Ολυμπιακού μετά τον Βεζένκοφ, κορυφαίος τρίποντος, δεύτερος σε κερδισμένες βολές μετά τον Σλούκα, τρίτος πασέρ μετά τους συνήθεις υπόπτους, δεύτερος σε λεπτά συμμετοχής. Τις συγκρίσεις με τον φετινό Αϊζέια Κάνααν, που τύποις κλήθηκε να φορέσει τα παπούτσια του αλλά κέρδισε μόλις 14 λεπτά στο rotation του Γιώργου Μπαρτζώκα και μετράει 8 βολές σε 15 αγώνες και 5,5 πόντους μέσο όρο, καλύτερα να τις αποφύγουμε. Αλλά το θέμα δεν εξαντλείται στους αριθμούς.
Ο Κάνααν είναι ένας παίκτης αναμφισβήτητα καλός, αλλά στο υπερβολικά τετραγωνισμένο μπάσκετ του Ολυμπιακού, που ώρες ώρες μοιάζει βγαλμένο από κομπιούτερ, ο Ντόρσεϊ θα έδινε –όπως πέρυσι- ένα υψηλής ποιότητας Plan B, χωρίς να γίνεται αχίλλειος πτέρνα στα βασικά στοιχήματα. Ο Ελληνοαμερικανός χάνεται στην άμυνα, αλλά η σβελτάδα και η αθλητικότητά του μπάλωναν τρύπες και καμουφλάριζαν τις όποιες αδράνειες.
Ο Ντόρσεϊ έδινε στον Ολυμπιακό (και στην Εθνική) ταχύτητα στο ανοιχτό γήπεδο, κάθετο παιχνίδι σε συνθήκες πέντε εναντίον πέντε, φθορά του αντιπάλου με τα φάουλ, πόντους από τη γραμμή, σουτ δύο και τριών πόντων έξω από την οργανωμένη άμυνα, ικανότητα στη δημιουργία προσωπικής φάσης, ανάσες όταν δεν λειτουργεί τίποτε άλλο. Στο ΝΒΑ τέτοιοι παίκτες βγαίνουν στα δέντρα, αλλά στην Ευρώπη και ειδικά στην Ελλάδα είναι δυσεύρετοι και πολύτιμοι. Λίγο πριν ξημερώσει το 2023, ο Ολυμπιακός και οι οπαδοί του τον επιθυμούν διακαώς. Ο ρεβιζιονισμός σκίζει στις μέρες μας.
Υποθέτω ότι δεν χρειάζεται να αναλυθεί ιδιαίτερα ο ρόλος του Ντόρσεϊ στην Εθνική ομάδα του Μουντομπάσκετ 2023, αν και η πιθανή παρουσία του Ναζ Μήτρου-Λονγκ δίνει άφθονη τροφή για σκέψη και ένα πολύ ενδιαφέρον –και ευχάριστο- δίλημμα. Κυκλοφορεί μία φήμη ότι μπορεί να ανοίξει ο δρόμος για τη συμμετοχή αμφότερων στο Παγκόσμιο Κύπελλο (αφού έχουν αναμφισβήτητη ελληνική ρίζα), αλλά ας δούμε πρώτα το ρημάδι το διαβατήριο του Ναζ και το ξανασυζητάμε από θέση ισχύος. Μετάλλιο μπορεί να μη πήραμε στο Βερολίνο, αλλά χωρίς τον Ντόρσεϊ μπορεί να είχαμε ξεμείνει στο Μιλάνο.
Η παλιννόστηση του Τάιλερ Ντόρσεϊ στην πατρίδα της μητέρας του δεν είναι απλή υπόθεση. Ο Ολυμπιακός ξεκίνησε με τα λευκά τη χαμένη παρτίδα του Ιουλίου, αλλά ακόμη και τότε ήταν αουτσάιντερ έναντι της Φενέρ. Τώρα χαλβαδιάζουν τον Ντόρσεϊ όλοι οι παραλήδες της Euroleague, άσχετα αν στις τσέπες έχουν παλαιό χρήμα ή νέο: η Αρμάνι, η Μονακό, οι Τούρκοι, τρέχα γύρευε ποιος άλλος.
Ο πλειστηριασμός που αναμένεται να πυροδοτηθεί μόλις ο παίκτης ξεφύγει από τη δεξαμενή των waivers μπορεί να εκτοξεύσει το κασέ του παίκτη στα 7 ψηφία και πάντως πολύ πιο ψηλά από εκεί που θα το ήθελε ο Ολυμπιακός για να κάνει μία ρεαλιστική προσφορά δίχως τρελές υπερβάσεις. Δεν ξέρω αν το –όποιο- συναίσθημα επηρεάζει τις επαγγελματικές κινήσεις του Ντόρσεϊ στα 26-27 του, αλλά διατηρώ τις (ζωηρές) αμφιβολίες μου.
Απομένει να δούμε τι είδους μπάσκετ θα παίζει ο Ντόρσεϊ μετά από ένα τρίμηνο ουσιαστικής απραξίας (αφού η G-League είναι μάλλον τσίρκο παρά Λίγκα) και πόσο χρόνο θα χρειαστεί για να ξαναβρεί τον περυσινό εαυτό του, ώστε να γίνει από κλητήρας δήμαρχος. Το ίδιο ερώτημα -χωρίς το δημαρχιλίκι- ισχύει για τον μέχρι προ τινος εγκλωβισμένο στο ΝΒΑ Κώστα Αντετοκούνμπο, πόσο μάλλον για τον Θανάση. Ξαναβάζω με την ευκαιρία τα μπλε γυαλιά μου και διατυπώνω την πεποίθηση ότι στην Εθνική θα είναι πολύ πιο χρήσιμος και συμβατός ένας Ντόρσεϊ «ερυθρόλευκος», ή ξέρω γω «πράσινος», παρά ένας Ντόρσεϊ που θα ανήκει στη Μονακό.
Η Φενέρ του Ιτούδη και του Νικ Καλάθη θα ήταν μία θαυμάσια εναλλακτική λύση, εάν το ζητούμενο είναι να κρατηθεί ζωντανή η φλόγα της Εθνικής ομάδας στο μυαλό του. Ας περιμένουμε, όμως, να βεβαιωθούμε ότι ο Ντόρσεϊ θα επιβιβαστεί σε αεροπλάνο με ευρωπαϊκό προορισμό. Όσο παραμένει τυπικά ανοιχτή η πιθανότητα παραμονής του στο ΝΒΑ, ο ίδιος θα έχει τα αυτιά στραμμένα προς τις σειρήνες που τραγουδούν στα αγγλικά.
Πηγή: Gazzetta
