Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Κάθε καλοκαίρι πλέον μια ελληνική ομάδα διαμαρτύρεται γιατί αδικήθηκε σε ματς που έδωσε στα προκριματικά των ευρωπαϊκών διοργανώσεων: οι αδικίες και οι φωνές είναι τόσες πολλές, που έχω χάσει το μέτρημα. Θυμάμαι τον ΠΑΟΚ να φωνάζει για ένα ματς με τον Αγιαξ, τον Καρυπίδη να κυνηγάει ένα διαιτητή στο Βικελίδης, την ΑΕΚ να διαμαρτύρεται μετά το ματς με την Βέλεζ, τον Ολυμπιακό να φωνάζει μετά το παιγνίδι με τη Γούλβς καλοκαιριάτικα – αυτό δεν ήταν για προκριματικά. Φέτος ήταν η σειρά του ΠΑΟ που εξέφρασε επισήμως τη δυσαρέσκεια του για την διαιτησία του Γάλλου Μπουκέ στο ματς με τη Σλάβια Πράγας – έκανε και τουίτ στη διάρκεια του αγώνα. Ολες αυτές οι διαμαρτυρίες στα μάτια μου είναι δυο ειδών: υπάρχουν αυτές που στέκουν κι αυτές που μου ακούγονται ως δικαιολογίες. Ποιο είναι το κριτήριο; Στα μάτια μου ο αντίπαλος της ελληνικής ομάδας. Να φωνάζεις γιατί αδικήθηκες σε ένα ματς με μια ομάδα ισοδύναμη (ή πόσο μάλλον με μια ομάδα δυνατότερη) κόντρα στην οποία έδωσες τα πάντα μπορώ να το καταλάβω: σε πνίγει το δίκιο σου. Να φωνάζεις ότι αδικήθηκες με αντιπάλους χωριά και ομαδούλες, που ένας Θεός ξέρει πως βγήκαν στην Ευρώπη, δυσκολεύομαι να το πάρω στα σοβαρά, όσο μεγάλα κι αν είναι τα λάθη των διαιτητών. Ο ΠΑΟ έχει δίκιο που φωνάζει για την αποβολή του Παλάσιος κυρίως για αυτό: έπαιζε στο γήπεδο μιας δυνατής, για τα τωρινά κυβικά του ομάδας, και ο διαιτητής με την απόφασή του χάλασε το παιγνίδι του. Εχασε εξαιτίας του; Όχι αποκλειστικά, αλλά μια ζημιά την έπαθε – η πιο έμπειρη Σλάβια εκμεταλλεύτηκε και το αβαντάζ του παίκτη παραπάνω και τους χώρους που δημιουργήθηκαν όταν οι ομάδες έμειναν και οι δυο με παίκτη λιγότερο. Αλλα ας μείνουμε στη διαιτησία.
Ενας παλιόφιλος
Σκεφτόμουν βλέποντας το ματς του ΠΑΟ τον παλιόφιλο Πετρ Φούσεκ. Τον θυμόσαστε; Είναι καμιά σαρανταριά χρόνια παράγοντας της ομοσπονδίας της Tσεχίας και της UEFA. Είναι τόσο έμπειρος ώστε ήρθε στην Ελλάδα ως τοποτηρητής της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας στην ΕΠΟ. Δεν έκανε απολύτως τίποτα, αλλά τα πέρασε υπέροχα: ήξερε που μπορεί να φάει το καλύτερο ψάρι, τραπέζωνε κόσμο στέλνοντας το λογαριασμό στην ομοσπονδία, βρήκε παλιόφιλους και έκανε άλλους καινούργιους. Εφυγε γεμάτος θλίψη – γνωρίζει ότι είναι αδύνατο να του ξανατύχει τέτοια καλή δουλειά. Ηταν και στο ματς του ΠΑΟ με τη Σλάβια – και γιατί να μην είναι; Όχι δεν υπαινίσσομαι ότι αυτός ο καλός κύριος που «ταϊσαμε και ποτίσαμε» στην Ελλάδα «έστησε» ή «επηρέασε» τον Γάλλο διαιτητή στο ματς Σλάβια – ΠΑΟΚ. Απλά αναρωτιέμαι αν υπήρχε ποτέ περίπτωση κάποιος παράγοντας της ελληνικής ομοσπονδίας να πήγαινε ποτέ να κάνει τον έμμισθο τοποτηρητή στην Τσεχία. Είναι απίθανο για δυο λόγους. Πρώτον γιατί οι Τσέχοι είναι σοβαροί άνθρωποι και κατά συνέπεια σοβαρό είναι και το φτωχό αλλά τίμιο ποδόσφαιρό τους. Και δεύτερον γιατί απλούστατα στην ελληνική ομοσπονδία δεν υπάρχει κανείς παράγοντας με ανάλογο κύρος. Ουτε ένας για δείγμα πια: έτσι για να τον βάλουμε σε μια γυάλα και να τον δείχνουμε. Καταφέραμε να διώξουμε ακόμα και τον Κύρο Βασσάρα, αρχιδιαιτητή στη Ρουμανία και μέλος ακόμα της ευρωπαϊκής επιτροπής διαιτησίας. Που όμως για την Ελλάδα δεν θέλει να ακούει – τον καταλαβαίνω.
Ελλειψη ανθρώπων και κακή νοοτροπία
Χρόνια προσπαθώ να εξηγήσω σε όσους φωνάζουν πως δεν υπάρχει πρόβλημα διαιτησίας των ελληνικών ομάδων στην Ευρώπη: στην Ελλάδα υπάρχει πρόβλημα έλλειψης ανθρώπων και πρόβλημα νοοτροπίας – αυτά χαρακτηρίζουν τις ελληνικές ομάδες. Πρώτα από όλα εδώ και χρόνια δεν υπάρχει ελληνική ποδοσφαιρική ομοσπονδία: ο τωρινός πρόεδρός της κ. Τάκης Μπαλτάκος είχε φέτος το καλοκαίρι το κουράγιο να παραδεχτεί (και μπράβο του) πως δεν τον ενδιαφέρει το ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Εξαιρώ κανα δυο ομάδες που τον ενδιαφέρουν και στέκομαι στο πνεύμα της δήλωσης: από αυτό καταλαβαίνεις τι περιμένει και τις ελληνικές ομάδες στην Ευρώπη.
Παρά το γεγονός ότι για χρόνια η ΕΠΟ έχει πάνω της την προσοχή της UEFA, τελώντας υπό επιτήρηση, κανένας Ελληνας παράγοντάς δεν έχει καταφέρει να χτίσει μια κάποια σχέση που να μετράει διεθνώς. Δεν υπάρχουν επίσης Ελληνες διαιτητές σοβαρού επιπέδου ή Ελληνες παρατηρητές διαιτησίας ικανοί να χτίσουν πέντε φιλίες: η κατάντια είναι τέτοια ώστε ο Κωνσταντινέας κάποτε προσπαθούσε να γίνει διεθνής διαιτητής χωρίς να μιλάει αγγλικά.
Ούτε τα στοιχειώδη
Οι ομάδες που αγωνίζονται στην Ευρώπη θα πρεπε να προσπαθήσουν οι ίδιες κάτι να κάνουν, αλλά πολύ φοβάμαι πως δεν καταλαβαίνουν ούτε τα στοιχειώδη. Θα φέρω ένα παράδειγμα για να κάνω κατανοητό το πρόβλημα. Εδώ και πάνω από μια δεκαετία η UEFA έχει υπεύθυνο ορισμών στην Επιτροπή Διαιτησίας ένα Ιταλό: αρχικά ήταν για χρόνια ο Κολίνα, τώρα είναι ο Ρομπέρτο Ροσέτι. Η Ελλάδα έχει την υποχρέωση να υπάρχει στο πρωτάθλημα της ξένος αρχιδιαιτητής – ξένοι είναι πλέον και οι υπόλοιποι υπεύθυνοι διαιτησίας (ο υπεύθυνος για το VAR, για τους παρατηρητές κτλ). Τι θα έπρεπε να κάνει μια χώρα που έχει αυτή την υποχρέωση; Να τη μετατρέψει σε ευκαιρία. Να ψάξει πχ στην Ιταλία για να βρει ένα πρώην διαιτητή με καλή σχέση με το Ροσέτι και να του δώσει μια θέση ώστε αν αύριο μια ελληνική ομάδα αδικηθεί να μπορεί αυτός να σηκώσει ένα τηλέφωνο και να εξηγήσει στο φίλο του γιατί διάβολο φωνάζουν οι Ελληνες. Τα τελευταία πέντε χρόνια έχουν έρθει ξένοι αρχιδιαιτητές από ένα σωρό χώρες: Πορτογάλοι, Ισπανοί, Αγγλοι, ό,τι να ναι! Ούτε ένας Ιταλός όμως. Γιατί; Γιατί κανείς δεν το σκέφτηκε. Τι σκέφτονται; Πως θα βρεθεί κάποιος γνωστός γνωστού να πει καμιά καλημέρα με νόημα στον ξένο που θα διευθύνει το ματς. Κι όχι πάντα για να βοηθήσει την ελληνική ομάδα, αλλά μάλλον για να την σακατέψει με κανένα «πυροβολισμό». Διότι στην Ελλάδα το αγαπημένη μας ευχή είναι το να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα: είμαστε κοντά στο να γίνει το εθνικό όραμα πραγματικότητα – θα πεθάνουν όλες.
Η ελληνική κουτοπονηριά
Κι έπειτα υπάρχει και η κουτοπονηριά, που είναι μια άλλη μεγάλη αρετή μας: νομίζουμε πχ ότι εντός συνόρων μπορεί να κάνουμε ό,τι θέλουμε και τίποτα από αυτά που κάνουμε να μην επηρεάζει την εικόνα μας στα μάτια των ξένων: ακόμα δεν έχουμε καταλάβει πως ο κόσμος του ποδοσφαίρου είναι τόσο μικρός ώστε όλες οι αθλιότητες γίνονται θέματα συζήτησης παντού. Δείτε πχ την απόφαση να μην τιμωρηθεί καμία ομάδα για τα όσα έγιναν στον τελικό του κυπέλλου. Ο ΠΑΟΚ και ο ΠΑΟ πανηγυρίζουν γιατί τη γλύτωσαν: πολύ ωραία. Μόνο που στην Ισπανία ο διαιτητής Λαόθ θα έχει να το λέω (και σε όλους μάλιστα) πως στην Ελλάδα έπαιξε κάποτε ένα τελικό, που διακόπηκε δυο φορές γιατί έπεφταν δακρυγόνα και πέτρες και καμία ομάδα δεν τιμωρήθηκε τελικά. Και όλη αυτή η διαφήμιση που θα μας κάνει είναι βέβαιο πως θα είναι προσεχώς ευεργετική για το ποδόσφαιρό μας: την επόμενη φορά που κάποιος Ισπανός διαιτητής θα μας αντιμετωπίσει με απέχθεια θα γνωρίζουμε το γιατί. Δεν το λες και λίγο.
Στην Αφρική και στην Αραβία
Βαριέμαι να εξηγήσω για πολλοστή φορά πως κανένας Θόδωρος Θεοδωρίδης δεν ασχολείται με τις διαιτησίες των ελληνικών συλλόγων: όποιος νομίζει ότι ο Γενικός Γραμματέας της UEFA θα ρισκάρει τη θέση του για να πάει να μιλήσει για διαιτητές είναι κουτός – και η βλακεία είναι αήττητη, οπότε παραδίνομαι. Από την άλλη υπάρχουν και καλά νέα. Η υποψηφιότητα ανάληψης του μουντιάλ του 2030 με την Αιγυπτο και την Σαουδική Αραβία δείχνει το μέλλον. Τι τα θέλουμε τα Τσάμπιονς λιγκ και τα άλλα; Ας δεχτούμε ότι είμαστε μια ωραία χώρα της Βορείου Αφρικής ή της δυτικής Ασίας κι ας πάρουμε μέρος στις αφρικανικές ή τις αραβικές διοργανώσεις. Οι λατινοαμερικάνικες, που χρόνια λέω ότι μας ταιριάζουν απόλυτα, δυστυχώς είναι κομμάτι μακριά…
Πηγή: Κάρπετ Show
