Του Νίκου Παπαδογιάννη
Oι εκλογές της ΕΟΚ χαιρετίστηκαν με ενθουσιασμό από όλες σχεδόν τις πλευρές, όχι τόσο για το αποτέλεσμά τους, όσο επειδή, επιτέλους, έγιναν.
Οι περισσότεροι πίστευαν ότι θα πεταγόταν από καμιά σκοτεινή γωνιά ο δαίμονας Βασιλακόπουλος και θα έκλεβε την κάλπη, όπως έκανε το μακρινό 1985 εκείνος ο Καλογιάννης στη Βουλή.
Ή ότι θα επενέβαιναν τα ΜΑΤ με μάσκες Βασιλακόπουλου. Τελικά δεν συνέβη τίποτε τέτοιο. Παραδόξως.
Εκεί έξω πανηγυρίζουν οι πάντες, χωρίς -οι περισσότεροι- να ξέρουν τον λόγο.
Οι περισσότεροι χαιρετίζουν το τέλος της εποχής Βασιλακόπουλου, αλλά αυτό είχε προδιαγραφεί εδώ και αρκετούς μήνες. Ήταν αναπόδραστο και αναπόφευκτο.
Άλλοι γλεντάνε την ήττα του Φασούλα, τον οποίο συσχετίζουν με τον Αυγενάκη ή με τον Μαρινάκη ή με τον Ολυμπιακό ή με τον ΣυΡιζΑ ή δεν ξέρω με ποιον άλλον.
Πολλοί βαυκαλίζονται ότι το πάπλωμα είναι ο έλεγχος της διαιτησίας και τα σφυρίγματα των ντέρμπι, οπότε περιμένω υπομονετικά να τους καλωσορίσω στον πλανήτη γη.
Και κάποιοι, λίγοι, ανοίγουν σαμπάνιες για τη νίκη του Βαγγέλη Λιόλιου καθαυτή. «Είμαστε ωραίοι τρελοί», μου είπε χθες κάποιος από τους νεοεκλεγέντες συμβούλους του Αχαιού προέδρου.
Φοβάμαι ότι δεν είναι ακριβώς. Αλλά αυτό θα το δούμε προσεχώς. Και άλλωστε ο ρομαντισμός δεν αποτελεί αναγκαία και ικανή συνθήκη.
Ο Παναγιώτης Φασούλας πίστευε ότι θα κέρδιζε με το όνομα και το ανάστημα, όχι μόνο το δικό του, αλλά και των συνοδοιπόρων του, στους οποίους προστέθηκε τελικά και ο συνήθως απρόθυμος Νίκος Γκάλης.
Την επιθυμία του Γκάλη να μετάσχει στα κοινά, σε θρόνο όμως και όχι με μυστρί και πηλοφόρι, την είχατε διαβάσει πρώτα σε αυτήν εδώ τη στήλη, από το 2017 κιόλας.
Ο ίδιος τότε απέφυγε να διαψεύσει το δημοσίευμα και η σιωπή του ήταν εύγλωττη. Αμφιβάλλω αν θα τον ξαναδούμε ποτέ στις επάλξεις.
Η λακωνική δήλωση του Φασούλα, σήμερα, προδίδει πικρία και κάποιου είδους θυμό.
Ο ψηλός μπορεί να είναι από τα εμβλήματα του ελληνικού μπάσκετ, αλλά δυστυχώς για τον ίδιο έχει προκαλέσει και αντιπάθειες, που ασφαλώς του κόστισαν.
Στη Θεσσαλονίκη, όπου έζησε επί τρεις δεκαετίες, δεν τον ψήφισε κανείς. Νοτιότερα, κάποιοι θυμήθηκαν τις πολιτικές παλινωδίες του και μίλησαν για τυχοδιωκτισμό.
Άλλοι τον θεώρησαν άνθρωπο του Βασιλακόπουλου, επειδή υπηρέτησε την ΕΟΚ για χρόνια ως έμμισθος υπάλληλος και επειδή είχε στο πλευρό του 3-4 στελέχη της προηγούμενης διοίκησης με τοπική ισχύ.
Κάποιοι του φόρεσαν κόκκινη φανέλα, άλλοι μπλε – και όχι της Εθνικής ομάδας. Ή μήπως τον στήριξε ο Ολυμπιακός και δεν το κατάλαβα;
Όταν έγινε η λυπητερή, η παράταξή του εμετρήθη και ευρέθη ελλιπής.
Όπως και να το κάνουμε, είναι ήττα για το μπάσκετ όταν η συσπείρωση Γκάλη, Φασούλα, Χριστοδούλου, Ιωάννου βγαίνει ηττημένη από το γήπεδο. Ιδίως όταν ο νικητής μοιάζει να ταιριάζει καλύτερα στον ΕΣΑΚΕ παρά στην ΕΟΚ.
Διαβάζονται και διαφορετικά οι παραπάνω χρησμοί. Πώς γίνεται ο Άρης να ψηφίζει Λιόλιο και όχι τον συνδυασμό όπου μετέχει ο Νίκος Γκάλης; Ήταν μάλιστα από τους πρώτους, αν όχι ο πρώτος σύλλογος που συνεχάρη δημόσια τον νέο πρόεδρο.
Σκάλισα λόγο το θέμα και άκουσα απίστευτα πράγματα, που δεν συνάδουν ούτε με νέο ήθος ούτε με νέα εποχή ούτε με ωραίους τρελούς. Και μακάρι να μπορούσα να τα μεταφέρω στο χαρτί.
Παρόμοια σενάρια, για δούναι, για λαβείν και για άλλα βδελυρά απαρέμφατα, ακούγονται σε όλα τα μήκη και πλάτη και φυσικά δεν αφορούν μόνο τη νικήτρια παράταξη.
Άλλωστε η ομάδα Βασιλακόπουλου οφείλει σε αυτά μεγάλο μέρος από τη μακροζωία της.
Οι χθεσινές εκλογές έγιναν για τον ηγετικό θώκο της Ομοσπονδίας μπάσκετ, αλλά η πρόοδος και η ευημερία του μπάσκετ ήταν ένα από τα τελευταία κριτήρια που έπεσαν στο τραπέζι.
Η προεκλογική εκστρατεία έγινε μέσα σε κλίμα δυσοσμίας, η οποία συχνά ξεχείλιζε από το καπάκι.
Σε δύο τουλάχιστον περιπτώσεις χρειάστηκε να ασχοληθεί το τμήμα δίωξης εκβιαστών της ΓΑΔΑ, για καταγγελίες περί εκφοβισμού. Ένας υποψήφιος είδε το αυτοκίνητό του να καίγεται στα καλά καθούμενα, αλλά ας το θεωρήσουμε αυτό τυχαίο τροχαίο.
Εκείνο που αποκλείεται να θεωρηθεί τυχαίο ή τροχαίο ήταν το θλιβερό περιστατικό της απόπειρας βιασμού, με θύμα μία υπάλληλο της ΕΟΚ και κατηγορούμενο ένα επιφανές στέλεχος της ίδιας Ομοσπονδίας, το οποίο συμμετείχε κανονικά στη διαδικασία και έλαβε δεκάδες ψήφους, χωρίς να εκλεγεί.
Κάποιος εύθικτος θα έσπευδε να υποβάλει παραίτηση μέχρι να ξεκαθαρίσει το θέμα, αλλά όπως γνωρίζετε η ευθιξία αποτελεί είδος εν ανεπαρκεία στην ΕΟΚ. Και σε άλλες αθλητικές Ομοσπονδίες.
Ο Γιώργος Βασιλακόπουλος ήταν ακόμη 27-28 χρονών και εν ενεργεία μπασκετμπολίστας (την περίοδο της Χούντας) όταν ανακατεύτηκε για πρώτη φορά με τα κοινά του αθλήματος που υπηρετεί.
Για την προσφορά του ούτε χρειάζεται ανάλυση ούτε χρειάζεται αμφισβήτηση. Η δαιμονοποίησή του, τα τελευταία χρόνια, έφτασε και ξεπέρασε τα όρια του κωμικού.
Το πρώτο λάθος του ήταν ότι έμεινε στην προεδρική καρέκλα πολύ περισσότερο από όσο «θα έπρεπε» και άφησε τη θητεία του να κακοφορμίσει.
Το δεύτερο, και μεγαλύτερο, λάθος του, ήταν ότι αμέλησε να προετοιμάσει μία διάδοχη κατάσταση αντάξια του αθλήματος.
Ένα κονγκλάβιο που θα περιλάμβανε τους συμβούλους πλέον Χριστοδούλου, Ντικούδη, Φασούλα, Ρεντζιά, τον Γκάλη φυσικά, τον Ιωάννου, αλλά και άλλους διακριτικά «στρατευμένους» του ίδιου διαμετρήματος (π.χ. Τσαρτσαρής, Παπαλουκάς), θα μπορούσε να πάρει τα ηνία με τρόπο ομαλό με το πέρασμα των χρόνων, χωρίς την εμπλοκή άσχετων τρίτων.
Ο κατακερματισμός των δυνάμεων είναι ευθύνη του Βασιλακόπουλου, που δεν άφησε τίποτε να ανθίσει δίπλα του. Ο Άγγελος Παπανικολάου μπορεί να είναι συμπαθής, αλλά η ήττα του δεν ήταν σε καμία περίπτωση ήττα του μπάσκετ.
Οι επί σειρά ετών συνεργάτες του Βασιλακόπουλου ήταν –οι περισσότεροι- ασήμαντοι ή γηραιοί ή αλεξιπτωτιστές ή ανίκανοι ή χαρτογιακάδες. Μικροί Βασιλακόπουλοι στην καλύτερη περίπτωση, αλλά χωρίς τις ικανότητες και τη γνώση.
Έστω και έτσι, ο τρόπος με τον οποίο αποστρατεύτηκε ο πανίσχυρος ανήρ ήταν άκυρος και τουλάχιστον άκομψος.
Το γελοίο σόφισμα του «ορίου ηλικίας» μπορεί να βαφτίστηκε «ανανέωση», αλλά είχε στο εξώφυλλό του τις φωτογραφίες του Βασιλακόπουλου, του Διαθεσόπουλου, του μακαρίτη Σεβαστή και 1-2 άλλων.
Η διαδοχή έπρεπε να γίνει με τρόπο δημοκρατικό και θεσμικό. Όχι ετσιθελικά. Αμφιβάλλω αν η νέα νομοθεσία θα μπορούσε να σταθεί σε συνταγματικό δικαστήριο. Αλλά οι τρεις καμπαλέρος δεν είχαν το κουράγιο για μακροχρόνια διαμάχη.
Οπότε, οι τελευταίοι μήνες της θητείας του Βασιλακόπουλου εξελίχθηκαν σε σκιαμαχία γεροντικού πείσματος ενάντια στον Αυγενάκη. Νικητής σε αυτή την αναμέτρηση δεν υπήρξε.
Ο Βασιλακόπουλος έπεσε μεν, αλλά κρατήθηκε στο πόστο του για πολλούς μήνες μετά την εκπνοή των προθεσμιών και είχε τον χρόνο για να προλειάνει το έδαφος της επόμενης ημέρας.
Κατά κάποιον τρόπο, οι -διόλου λίγοι- 90 ψήφοι που μάζεψε ο «ανώνυμος» Παπανικολάου ήταν η τελευταία νίκη του Βασιλακόπουλου. Άσχετα αν τύποις ο μεγάλος κράτησε αποστάσεις.
Ο Βαγγέλης Λιόλιος, λοιπόν. Ο λευκός καπνός βγήκε από την Πάτρα, συμπτωματικά την πόλη του Τσαγκρώνη. Αλλά οι δυό τους δεν μοιάζουν σε τίποτε, πέρα από την κοινή καταγωγή.
Η γη που παρέλαβε ο δυνάμει ιδιοκτήτης του Προμηθέα δεν είναι ακριβώς καμένη, χρειάζεται όμως άφθονο λίπασμα για να γίνει γόνιμη.
Ο νέος πρόεδρος μου ήταν εντελώς άγνωστος, μέχρι που συνομίλησα μαζί του από τα ερτζιανά τον περασμένο χειμώνα.
Όταν του επισημάνθηκε ότι το μείζον πρόβλημα του ελληνικού μπάσκετ είναι η βιτρίνα, εκείνος απάντησε –ορθά- ότι προέχει να θωρακιστεί ξανά η βάση, το σαθρό θεμέλιο.
Ο τεχνοκρατισμός είναι μία ωραία λέξη, που μπορεί να αποδειχθεί κούφια περιεχομένου αν δεν συνδυαστεί με γνώση και μελέτη του χώρου.
Με όλα τα στραβά του, ο Βασιλακόπουλος ήταν και ένα κάποιο ανάχωμα απέναντι σε φαινόμενα όπως λ.χ. ο παράνομος στοιχηματισμός. Ίσως το μοναδικό με κάποια ισχύ.
Αυτά που πετάνε από χθες πάνω από το γραφείο του Βαγγέλη Λιόλιου στην Πάτρα δεν είναι αθώες περιστερές, αλλά κοράκια με νύχια γαμψά, έτοιμα να σφετεριστούν ψήγματα εξουσίας.
Η Ομοσπονδία δεν είναι εργοστάσιο, αλλά εργοτάξιο. Ή τουλάχιστον θα ‘πρεπε να είναι. Εάν ο Λιόλιος τη διαχειριστεί ως επιχείρηση, καθαρά με όρους αγοράς, πιθανότατα θα αποτύχει.
Όσο για τη διαιτησία, που καίει τους πάντες με αποτέλεσμα να ευτελίζεται κάθε συζήτηση, δείξτε μου την ημερομηνία του πρώτου ντέρμπι και θα σας πω πότε ακριβώς θα πρωτακουστεί η φράση «παράγκα Λιόλιου».
Η δική μου θέση θα είναι, όπως πάντα, και όπως θα καταλάβατε από το παραπάνω κείμενο, δημιουργική αντιπολίτευση. Εύχομαι καλή επιτυχία και καλή δύναμη. Θα του χρειαστεί.
Το Ευρωμπάσκετ 2022, με Γιάννη Αντετοκούνμπο και πιθανή πανστρατιά δυνάμεων, είναι ένας πρώτος ορατός στόχος σε ό,τι αφορά τη βιτρίνα. Ελπίζω ότι στο Βερολίνο ο Λιόλιος δεν θα αποχωρήσει από το γήπεδο φουρκισμένος τρία λεπτά πριν το τέλος.
Πηγή: Gazzetta
