Του Θάνου Σαρρή
Ο Σεμπαστιάν Μπατάλια ανέλαβε τον πάγκο της Μπόκα Τζούνιορς, ως επιλογή του ποδοσφαιρικού συμβουλίου των Χουάν Ρομάν Ρικέλμε, Χόρχε Μπερμούδες, Τσέλο Ντελγάδο και Ραούλ Κασίνι. Όλοι τους, έχουν έναν κοινό παρονομαστή, γεμάτο λάμψη…
Το ξεκίνημα ήταν καλό, όμως η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη. O Mιγέλ Ρούσο, ο οποίος το 2007 είχε οδηγήσει την Μπόκα Τζούνιορς στην κατάκτηση του Copa Libertadores, αποτέλεσε παρελθόν από την τεχνική της ηγεσία, καθώς τα αποτελέσματα δεν ήταν με το μέρος του. Η ποδοσφαιρική επιτροπή της Μπόκα έκρινε ότι χρειάζεται μια αλλαγή και έδωσε την μπαγκέτα στον άνθρωπο με τους περισσότερους τίτλους στην ιστορία της Μπόκα: Τον Σεμπαστιάν Μπατάλια. Ο πρώην αμυντικός μέσος από το Σάντα Φε έπαιξε σε όλη του την καριέρα στο Μπομπονέρα, με διάλειμμα ενός έτους, όταν το 2004 δοκίμασε την τύχη του στη Βιγιαρεάλ και έμεινε στην Ισπανία για έναν χρόνο. Ήταν σκιά του εαυτού του, αντιμετώπισε τραυματισμό, ενώ και η οικογένειά του είχε πρόβλημα προσαρμογής.
Σεμπαστιάν Μπατάλια: Συλλέκτης τίτλων
Με την επιστροφή του στην Μπόκα βρήκε τον παλιό του εαυτό, έγινε αρχηγός και κλήθηκε στην εθνική. Ο δεσμός του με τον σύλλογο του Μπουένος Άιρες έμοιαζε μαγικός. Με επτά πρωταθλήματα, τέσσερα Copa Libertadores, δύο Διηπειρωτικά, ένα Σουδαμερικάνα, δύο Ρεκόπας Σουδαμερικάνας και ένα Κύπελλο Αργεντινής, η συλλογή τροπαίων του Μπατάλια είναι αξιοζήλευτη και όμοιά της δεν έχει καταφέρει να συγκεντρώσει κανείς άλλος στην ιστορία των Σενέισες!
Το πρώτο του Libertadores, λοιπόν, ήρθε το 2000. Η ομάδα του Κάρλος Μπιάνκι βρήκε στον τελικό την Παλμέιρας και τα δύο γκολ του Αρουαμπαρένα δεν ήταν αρκετά για να εξασφαλίσουν τη νίκη στο πρώτο ματς. Μετά το 2-2, το δεύτερο ματς έληξε ισόπαλο χωρίς τέρματα και η Μπόκα κατάφερε να εξασφαλίσει τον τίτλο στα πέναλτι. Σκελότο, Ρικέλμε, Παλέρμο και Μπερμούδες ευστόχησαν από την άσπρη βούλα, ενώ Ασπρίγια και Ρόκε Ζούνιορ αστόχησαν από τον αντίπαλο. Το Copa Libertadores είχε επιστρέψει στο Μπομπονέρα έπειτα από 12 χρόνια και πλέον, είχαν μπροστά του το Διηπειρωτικό, με αντίπαλο τη Ρεάλ Μαδρίτης, που είχε επικρατήσει της Βαλένθια στον τελικό του Champions League.
Η Μπόκα απέναντι στη «βασίλισσα»
Ανέκαθεν ο θεσμός που κρίνεται ανάμεσα στην πρωταθλήτρια της Ευρώπης και αυτήν της Νότιας Αμερικής, είχε περισσότερο ενδιαφέρον για τους λάτιν. Ειδικά πιο παλιά, ήταν η δική τους ευκαιρία να αποδείξουν ότι η «σχολή» τους είναι ανώτερη από αυτή των λαών που έπαιξαν νωρίτερα ποδόσφαιρο, ότι το στιλ τους επικρατεί. Οι Ευρωπαίοι, από την άλλη, φοβούμενοι και το πολύ δυνατό παιχνίδι των Νοτιοαμερικάνων, αρνούνταν να συμμετάσχουν, με αποτέλεσμα να παίζουν στη θέση τους φιναλίστ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Παναθηναϊκός του Γουέμπλεϊ, που είχε αγωνιστεί με τη Νασιονάλ του Μοντεβιδέο, καθώς ο Άγιαξ δεν είχε αγωνιστεί. Ένα ματς, λοιπόν, απέναντι στη Ρεάλ Μαδρίτης των Γκαλάκτικος ήταν τεράστιας σημασίας για τον Μπατάλια, τον Ρικέλμε και την υπόλοιπη παρέα.
Στις 28 Νοεμβρίου, στο εθνικό Στάδιο του Τόκιο στην Ιαπωνία, ο Μπατάλια, ο Ρικέλμε, ο Μπερμούδες και ο Ντελγάδο, δηλαδή ο νυν προπονητής και τα τρία μέλη του τωρινού συμβουλίου της Μπόκα, μπήκαν στο γήπεδο για να αντιμετωπίσουν τον Φίγκο, τον Ραούλ, τον Ρομπέρτο Κάρλος και τους υπόλοιπους αστέρες της Ρεάλ. Με δύο γκολ του Μαρτίν Παλέρμο στα πρώτα 6 λεπτά της αναμέτρησης οι Σενέισες πήραν το προβάδισμα και παρότι ο Ρομπέρτο Κάρλος μείωσε στο 12′, η κούπα βάφτηκε χρυσομπλέ. «20 χρόνια από αυτή την αξέχαστη νύχτα. Μπόκα – Ρεάλ Μαδρίτης 2-1! Πρωταθλητές Κόσμου», έγραψε πέρυσι τον Νοέμβριο στο Instagram ο Μπατάλια, ο οποίος έπαιξε βασικός, για την συμπλήρωση 20 χρόνων από το γεγονός. Ο Μπερμούδες ήταν αρχηγός, ο Ντελγάδο έκανε τη σέντρα για το 1-0, ενώ ο Ρικέλμε, με τα μαγικά του «αγγίγματα», έδωσε την ασίστ για το δεύτερο γκολ.
Η νίκη επί της Μίλαν
Ο Ραούλ Κασίνι, το τελευταίο μέρος του διοικητικού συμβουλίου, δεν ήταν σ’ αυτή την ομάδα, καθώς φόρεσε τη φανέλα της Μπόκα στα μέσα του 2002. Όμως, ήταν συμπαίκτης του Μπατάλια στο Διηπειρωτικό του 2003! Η ομάδα του Μπιάνκι κατέκτησε το Libertadores ξανά με αντίπαλο ομάδα από τη Βραζιλία, αυτή τη φορά τη Σάντος (2-0 στο Μπομπονέρα, 3-1 στο Μορουμπί), για να διεκδικήσει το τρόπαιο του παγκόσμιου πρωταθλητή απέναντι στη Μίλαν, ξανά στην Ιαπωνία. Σεφτσένκο, Ζέεντορφ, Πίρλο, Μαλντίνι, Καφού, βρέθηκαν απέναντι στους Σενέισες, όμως το πάθος της Μπόκα ήταν κι αυτή τη φορά μεγαλύτερο. Η κανονική διάρκεια έληξε ισίπαλη 1-1, με τα γκολ του Τόμασον και του Ντονέτ και η αναμέτρηση κρίθηκε στα πέναλτι. Ο Μπατάλια αστόχησε, όμως ο Κασίνι σκόραρε στην τελευταία προσπάθεια της ομάδας του, χαρίζοντάς τη νίκη με 3-1 στη «ρωσική ρουλέτα».
Έτσι, μπήκε και ο Κασίνι στο κλειστό κλαμπ των παικτών που έχουν πάρει τόσο το Libertadores, όσο και το Διηπειρωτικό. Η παρέα συγκεντρώθηκε και πάλι στο Μπομπονέρα, αυτή τη φορά από διαφορετικά πόστα, φιλοδοξώντας να οδηγήσουν την αγαπημένη τους Μπόκα ξανά σε θριάμβους, σαν αυτούς που έζησαν όταν πατούσαν χορτάρι…
Πηγή: Fanatico
