Keep it simple λοιπόν, εφέντιμ! Την ευτυχία, τη βρίσκεις στην ομαλότητα. Δεν είναι το παν, η εξεζητημένη πρωτοτυπία. Ευφυές, σημαίνει απλό. Τα εκατό κιλά κάκαλα, τα κουβαλάς όταν το μυαλό αντέχει να κάνεις το νορμάλ. Ο εγκέφαλος του ποδοσφαιριστή, δεν αφομοιώνει την πολυπλοκότητα αλλόκοτων σχεδίων και ουάου σχηματισμών. Δώσ’ του (το πολύ) δύο-τρεις σημαντικές πληροφορίες πριν το ματς, εύληπτα και χρηστικά tips, πες του τα “όπως θα τα έλεγες σε ένα δεκάχρονο”, κάν’ τον να νιώσει ασφάλεια και οικειότητα, άσ’ τον να εκφραστεί μετά στο χορτάρι.
Εχεις τον Ιωαννίδη. Στην average ημέρα του, επιδρά στο αποτέλεσμα. Στην καλή ημέρα του, καθορίζει το αποτέλεσμα. Μη τον στενεύεις στο μισό, να πρέπει να μοιραστεί τον χώρο με άλλον σέντερ-φορ. Αφησέ τον, να απλωθεί στο φέουδό του. Οχι γιατί ο Ιωαννίδης δεν μπορεί να παίξει και δέκα, φέρ’ ειπείν όπως έπαιξε (εναντίον του Αρη) ο Γιόβετιτς στον Ολυμπιακό. Μπορεί, και παραμπορεί. Αλλ’ εάν, προς εξυπηρέτησιν του Σπόραρ εν προκειμένω, ο Ιωαννίδης έβγαινε από το φέουδο για να παίξει (εναντίον του ΠΑΟΚ) δέκα, θα έπεφτε επάνω στον Μπακασέτα που ήταν ήδη το δέκα εκείνου του ρόμβου. Τράκο.
Αμολάς τον Ιωαννίδη δίχως λουρί, ξέγνοιαστο σκυλί στον αγρό, παίρνεις πίσω ένα Ιωαννίδη back to his unplayable best. Και παίρνεις έτσι, σαν δώρο δύο σε ένα, κι ένα Μπακασέτα back to his unplayable best. Αυτοί είναι, αλληλένδετοι, το πακέτο σου. Το προσέχεις, σαν τα μάτια σου. Ο Παναθηναϊκός στα πλέι-οφ, τρέχει ένα τρία-στα-τρία σερί αγώνων που όλοι στράβωσαν νωρίς, ή πολύ νωρίς. Καραϊσκάκη, ΠΑΟΚ, ΑΕΚ. Δεν είναι άσχετο με το πλάνο παιγνιδιού, ότι Ιωαννίδης και Μπακασέτας έβαλαν τα γκολ και “επανέφεραν” τον Παναθηναϊκό στους δύο από αυτούς τους τρεις αγώνες. Καθόλου άσχετο.
Υστερα, ο εγκέφαλος του ποδοσφαιριστή θα διαχειριστεί με ευχέρεια την προσαρμογή κάνουμε-άμυνα-για-να-προστατεύσουμε-το-προβάδισμα. Ή και αντεπίθεση, μήπως επιπλέον βρούμε κι ένα εξτρά γκολ-μαξιλάρι. Συν τω χρόνω βέβαια, μπορεί τα κουράγια για μεταβάσεις απ’ τη μία άκρη του τερέν στην άλλη να λιγοστεύουν. Οπότε, η παράλληλη ιδέα του μαξιλαριού σιγά-σιγά εγκαταλείπεται, και μοναδική ιδέα γίνεται η εκατό-μηδέν συγκέντρωση στο πίσω σκέλος. Αλλά και τότε δεν παύει να έχει ο ποδοσφαιριστής, κάτι για να γαντζωθεί ώστε να βρει τη δύναμη και να το φτάσει ως τον τερματισμό. Εχει, το προβάδισμα που προστατεύει. Κρατιέται, από αυτό. Το tip του 5-4-1 στο δεύτερο ημίχρονο συνεπώς, μία άμυνα που σε στιγμές γινόταν ακόμη και με…επτά όταν οι εξτρέμ σχεδόν ευθυγραμμίζονταν με τους πέντε, ήταν και εύληπτο και χρηστικό. Ως εύληπτο και χρηστικό, λειτούργησε.
Για την ΑΕΚ φυσικά, δεν είναι πρόβλημα ότι ήρθε μία ήττα…στη χάση ή στη φέξη. Πραγματικό πρόβλημα για την ΑΕΚ είναι, ότι αυτή η ήττα “ερχόταν”. Συνέβη, στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Αν δεν συνέβαινε στη Λεωφόρο, θα μπορούσε να συμβεί την Κυριακή με τον ΠΑΟΚ. Θα μπορούσε να έχει συμβεί, την προηγούμενη Κυριακή με τον Ολυμπιακό. Θα συνέβαινε, πάντως. Η νομοτέλεια του, αργά ή γρήγορα, αναπόφευκτου. Διότι η ΑΕΚ 2023-2024 ψάχνει την ευκολία. Τον γρήγορο δρόμο. Ενώ η ΑΕΚ 2022-2023 είχε ενστερνιστεί τον κόπο. Τον δρόμο του ιδρώτα. Σειρά ποδοσφαιριστών, προφανών (ας πούμε Γκατσίνοβιτς δίχως να είναι ο μόνος) ή προφανέστατων (ας πούμε Αραούχο δίχως να είναι ο μόνος), αδυνατούν να τα βγάλουν πέρα στην αυτόματη σύγκριση με αυτά που οι ίδιοι έθεσαν ως δικά τους στάνταρντ.
Η αντίθεση απεικονίζεται αδρά, όχι στον Γκαρσία, στην πραγματικότητα περί τον Γκαρσία. Στα δύο διαδοχικά ντέρμπι με Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό, η αγωνιστική εμμονή της βεβιασμένης αναζήτησης του Γκαρσία στο ανοιχτό γήπεδο, ανέδειξε πρωταγωνιστές…τους άμεσους αντίπαλους του Γκαρσία. Το ήξεραν, το(ν) περίμεναν, το έκαναν. Ο Ρέτσος, δεν πα’ να λένε, τον έκρυψε. Ο Σαμέτ, επίσης. Το βεβιασμένο μεν, εξηγείται. Αν δεν βιαστείς όσο το γήπεδο είναι ανοιχτό, έπειτα απλώς δεν θα το βρεις ανοιχτό. Το ζήτημα είναι, γιατί να βιάζεσαι. Γιατί το ένα και μοναδικό πράγμα στο νου (με το που παίρνεις τη μπάλα) να είναι, πέτα την όπως-όπως μπροστά. Η απάντηση; Το σημειώσαμε, κιόλας. Διότι, αυτός είναι ο “γρήγορος δρόμος”. Η ΑΕΚ γέρνει, προς την ήσσονα προσπάθεια. Ισως τους φαίνεται βουνό να επαναλάβουν την, ομολογουμένως εξοντωτική, περσινή προσπάθεια.
Συνάδελφοί μου, με πάσα επιμέλεια καταγράφουν τους βαθμούς που ξεγλίστρησαν από το κίτρινο σακούλι εφέτος σε ματς, ντέρμπι ή και όχι ντέρμπι, στα οποία η ΑΕΚ προηγείτο. Ο αριθμός επιβεβαιώνει, ακριβώς αυτό. Η ΑΕΚ βάζει το πρώτο γκολ, και εν συνεχεία την πιάνει η…επάρατη ροπή προς την (ποδοσφαιρική) τεμπελιά. Δεν την πιάνει, η μανία να αποτελειώσει “δια της ασφυξίας” τον ζαλισμένο απέναντι. Μία σεζόν πίσω, ανεξαρτήτως σκορ, έφτυνες το γάλα της μάνας σου, όχι να τελειώσεις επίθεση εναντίον της ΑΕΚ, έστω να περάσεις τη γραμμή της σέντρας ώστε να χτίσεις προϋπόθεση για να τελειώσεις επίθεση. Σε εξουθένωνε η ΑΕΚ, προτού καν το σκεφτείς! Last year. Οχι πια.
Περίληψη της ιστορίας των διαφυγόντων βαθμών από θέση ισχύος στο σκορ, είναι η Λεωφόρος. Τι, περίπου, έγινε μετά το μηδέν-ένα; Η ΑΕΚ είχε μαζί της, την τύχη στο δοκάρι του Μπερνάρ. Είχε την τύχη, και στο όφσαϊντ του Ουίλιαν Αράο που “ακύρωσε” την κεφαλιά-γκολ του Μπακασέτα. Είχε την αναποδιά, ο Μουκουντί υπό πίεσιν να κάνει ένα…νταμπλ Χουάνκαρ. Αν θέλετε, ναι, είχε και την αναποδιά, στη “γκρίζα ζώνη” η ομάδα διαιτησίας να ερμηνεύσει όπως ερμήνευσε τη θέση του Τσέριν στο ένα-ένα. Μία άλλη ομάδα διαιτησίας, μία άλλη Κυριακή σε ένα άλλο γήπεδο, μπορεί την ίδια συνθήκη να την ερμήνευε ή να την ερμηνεύσει αντίστροφα.
Δοκάρι, όφσαϊντ, ατομικό λάθος, όχι όφσαϊντ, η στιγμή της τύχης, η στιγμή της ατυχίας. Δηλαδή, η “καθημερινότητα” ενός παιγνιδιού. Τίποτα από όλα αυτά ωστόσο, κόντρα στη ροή των πραγμάτων. Απεναντίας. Ολα, συμβατά με τη ροή. Το θέμα της ΑΕΚ, είναι αυτή η ροή μετά το μηδέν-ένα. Η ροή, έφερε ανατροπή. Η ανατροπή, έκλεισε το γήπεδο. Το να ψάχνουν τον Γκαρσία έκτοτε, έπαψε να είναι (ή ήταν καταδικασμένη) επιλογή παιγνιδιού. Αντε…βρες τον, μες στο 5-4-1 που πότε-πότε συμπτυσσόταν και σε 7-3-0. Ο Γκαρσία, εύλογα αποσύρθηκε. Εκεί, πρέπει να παίξεις. Ο Πινέδα ανέλαβε το πρόσταγμα, σε αυτό. Με τον όποιον Πινέδα όμως, πάλι μες στην τόση πολυκοσμία το αποτέλεσμα είναι αμφίβολο. Πιο πολύ από τύχη (να σου κάτσει μια σπόντα, μία στατική φάση, κάτι τέτοιο), υπάρχει περίπτωση να διαφύγεις.
Σε μια νύχτα μέσα, εννοείται, δεν έγινε κάτι τόσο δραματικό ώστε να σκεφτούμε ότι η ΑΕΚ “δεν μπορεί” να κατακτήσει (και αυτό) το πρωτάθλημα. Η διαφορά είναι ότι έβαζε κανείς το χέρι στη φωτιά, και τα λεφτά στο στοίχημα, βλέποντας την ιδέα ποδοσφαίρου που η ΑΕΚ επιτυχώς υποστήριζε. Τώρα, δεν το βάζεις. Ούτε το χέρι ούτε το χρήμα. Η ΑΕΚ μπορεί να κατακτήσει και αυτό το πρωτάθλημα, απλώς επειδή δεν το βάζεις…και για κανένα άλλον ανταγωνιστή.
Πηγή: Sdna
