Του Βασίλη Σκουντή
Ευτυχώς που δεν πάθαμε και τίποτε, όπως λέει ένα παλιό ανέκδοτο…
Δεν πάθαμε, κούφια η ώρα που το ακούει, διότι με όλα αυτά που έχουν λάχει στην Εθνική, στο τέλος κάθε αγώνα θα πρέπει να μετριόμαστε για να δούμε πόσοι είμαστε!
Πόσοι ήμασταν και πόσοι ξωμείναμε!
Ευτυχώς, απ’ ό,τι φαίνεται, ο τραυματισμός του Θανάση Αντετοκούνμπο δεν είναι σοβαρός: δεν είναι τόσο σοβαρός ώστε να τον εμποδίσει να μουντάρει αύριο στο γήπεδο κόντρα στη Νέα Ζηλανδία, στο εφεξής καλούμενο «no tomorrow game».
Το ματς χωρίς… μεθαύριο και η επέτειος του έπους
Αυτό το ματς απέναντι στους Tall Blacks είναι στην κυριολεξία ένα ματς χωρίς αύριο, αλλά αύριο (Tετάρτη) που οι δυο ομάδες θα εμφανισθούν στο γήπεδο, θα γίνει επίσης κι ένα ματς χωρίς μεθαύριο στην κυριολεξία!
Το εννοώ αυτό διότι μεθαύριο (Παρασκευή) η νικήτρια του αυριανού ματς θα δώσει τον πρώτο αγώνα της στη φάση των 16 του Παγκοσμίου Κυπέλλου, όσο για την ηττημένη «Vae victis» που έλεγε και μια ψυχή!
Ουαί τοις ηττημένοις μαθές, πολλώ δε μάλλον από τη στιγμή που η Παρασκευή δεν είναι μια όποια κι όποια ημέρα…
Το ημερολόγιο θα γράφει Παρασκευή, 1η Σεπτεμβρίου και θα συμπληρώνονται με ημερολογιακή ακρίβεια κιόλας, ακριβώς 17 χρόνια από τη διθυραμβική νίκη μας επί των Αμερικανών στον ημιτελικό του Μουντομπάσκετ, στη Σαϊτάμα.
Και τότε, πάλι Παρασκευή ήταν και δεν είναι πρεπούμενο, διάβολε, να μαγαρίσουμε αυτή την επέτειο!
Παρεμπιπτόντως εάν κι εφόσον η Εθνική επιζήσει του αυριανού «Do-or-die» αγώνα θα παίξει Παρασκευή και Κυριακή, αλλιώς θα δώσει τους αγώνες κατάταξης για τις θέσεις 17-32 την Πέμπτη και το Σάββατο…
Η 17η θέση, η βία, η νοθεία και η ψήφος των δένδρων!
Μάς ακούγεται άσχημο και μας πέφτει βαρύ αυτό το 17-32 που θα μάς χαλάσει κιόλας τη ζαχαρένια, διότι την τελευταία φορά που η Εθνική έμεινε έξω από τη 16άδα μιας οποιασδήποτε διοργάνωσης, στην πατρίδα μας δεν είχαν ψηφίσει ακόμη τα δένδρα!!!
«Μιλάς με γρίφους γέροντα» θα μου πείτε και σπεύδω να εξηγήσω σε τι αναφέρομαι!
Το EuroBasket του 1961 στο οποίο η Εθνική κατατάχθηκε 17η επί συνόλου 19 ομάδων, διεξήχθη στο Βελιγράδι από τις 28 Απριλίου έως τις 9 Μαΐου…
Έξι μήνες αργότερα, στις 29 Οκτωβρίου, διενεργήθηκαν μέσα σε κλίμα μεγάλης έντασης και επεισοδίων, οι βουλευτικές εκλογές, με τα κόμματα του Κέντρου και της Αριστεράς να καταγγέλλουν την κυβέρνηση Καραμανλή (ΕΡΕ), τα Σώματα Ασφαλείας και τις Ένοπλες Δυνάμεις ότι άσκησαν τρομοκρατία στους ψηφοφόρους και νόθευσαν το αποτέλεσμα, εφαρμόζοντας το «Σχέδιο Περικλής».
Εκείνες οι εκλογές γέννησαν την έκφραση «Βία και νοθεία», με τον αρχηγό της Ένωσης Κέντρου, Γεώργιο Παπανδρέου να δηλώνει παροιμιωδώς ότι «Ψήφισαν ακόμη και τα δένδρα»!
Από το Ελσίνκι στη Ντιζόν
Στην τρίτη συμμετοχή της σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα η Εθνική κατέλαβε τη 17η θέση με δυο νίκες και τέσσερις ήττες σε έξι ματς, προσπερνώντας μοναχά τη Σουηδία και την Αγγλία.
Όχι βεβαίως για να τους προσάψω το στίγμα, αλλά μόνο και μόνο για λόγους ιστορικής αποτύπωσης, αναφέρω ότι στον πάγκο εκείνης της ομάδας βρισκόταν ο Φαίδων Ματθαίου, ενώ την ομάδα απάρτιζαν οι Γιώργος Αμερικάνος, Νικήτας Αλιμπράντης, Αντώνης Χρηστέας, Γιώργος Οικονόμου, Αλέκος Κοντοβουνήσιος, Γιάννης Τσίκας, Γιάννης Μπούσιος, Νίκος Χαλάς, Κώστας Μουρούζης, Στέλιος Γιούσιος, Δημήτρης Λέκκας και Κώστας Πολίτης.
Εννέα χρόνια νωρίτερα (1952) η Εθνική είχε καταταχθεί 17η στο Ολυμπιακό Τουρνουά του Ελσίνκι, ενώ η χειρότερη θέση στη σύγχρονη ιστορία είναι η 16η στο EuroBasket του 1999, στη Ντιζόν της Γαλλίας, όπου υπέστη τρεις μαζεμένες ήττες (Γερμανία, Τσεχία, Λιθουανία) και γύρισε πίσω άρον άρον και με την ουρά στα σκέλια!
«Ελλάς, εκατό φορές αλίμονο»!
Ναυαγήσαμε τότε όπως ο Τιτανικός και συν τοις άλλοις κάναμε την εφημερίδα «Basket Hebdo» να μας οικτίρει, καθόσον την επόμενη ημέρα σχολίαζε τον βροντώδη αποκλεισμό μας με τον ευρηματικό τίτλο «Hellas, cent fois hélas», τουτέστιν «Ελλάς, εκατό φορές αλίμονο».
Αλίμονο δεν θα πει τίποτε!
Για την ελληνική ομάδα, που επί οκτώ χρόνια σεργιάνιζε μεταξύ τέταρτης και πέμπτης θέσης σε όλη τη γκάμα των μεγάλων διοργανώσεων, το ταξίδι στη Ντιζόν εξελίχθηκε σε συνοπτική διαδικασία «Ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε»!
Επρόκειτο όντως για ένα κάζο που συντελέσθηκε μέσα σε τρία βράδια και κατέληξε σε τρεις ήττες, οδηγώντας την Εθνική στην τελευταία θέση της κατάταξης, μεταξύ των 16 ομάδων, στον αποκλεισμό από το Ολυμπιακό Τουρνουά του 2000 και σε μια περίοδο εσωστρέφειας!
Η πεντάδα της… Αγκάθα Κρίστι!
Για να πω και του στραβού το δίκιο, κάποιος… κερατάς πρέπει να μάς έδωσε μια γερή μούντζα εκείνες τις μέρες, διότι δεν εξηγείται αλλιώς τόση μαζεμένη γκαντεμιά, η οποία επαναλήφθηκε εφέτος με τις συσσωρευμένες απουσίες για διαφόρους λόγους…
Τότε χάναμε τους παίκτες λες και είχαμε βαλθεί να παρουσιάσουμε την μπασκετική εκδοχή του θρίλερ «Ten Little Niggers» της Αγκάθα Κρίστι!
Έμεινε έξω λόγω τραυματισμών μια ολόκληρη και μάλιστα πολύ καλή πεντάδα που συγκροτούσαν ο Γιάννης Σιούτης, ο Παναγιώτης Λιαδέλης, ο Φραγκίσκος Αλβέρτης, ο Νίκος Οικονόμου και ο Ευθύμης Ρεντζιάς!
Ναι μα τον Θεό, ξεκληρίστηκε μια ολόκληρη πεντάδα (με άσο, δυάρι, τριάρι, τεσσάρι, πεντάρι), χώρια που ο «Φράγκι» βγήκε νοκ άουτ την παραμονή του τζάμπολ και η απουσία του μαγάρισε τα σχέδια του Κώστα Πετρόπουλου, ο οποίος είχε διαδεχθεί τέσσερις μήνες νωρίτερα τον Παναγιώτη Γιαννάκη και του (τεχνικού συμβούλου) Γιάννη Ιωαννίδη.
Ο Αλβέρτης, ο Τζόρνταν και το ανέκδοτο στον πάγκο
Η τεχνική ηγεσία είχε στηρίξει σχεδόν όλα τα επιθετικά πλάνα της στον αρχηγό του Παναθηναϊκού, με αποτέλεσμα η ομάδα να βγει εκτός λειτουργίας και να αποτύχει παταγωδώς.
Όπως μού είχε πει εκείνες τις μέρες ένα μέλος της ομάδας, «Με το που βγήκε έξω ο Αλβέρτης, ξαφνικά όλοι θέλαμε να το παίξουμε Τζόρνταν»!
Συν τοις άλλοις η Εθνική έπεσε και στην περίπτωση της δυαρχίας στην τεχνική ηγεσία της, που ήταν déjà vu από την εποχή του Φαίδωνα Ματθαίου και του Κώστα Μουρούζη στο Σομπάτελι.
Από την πρώτη στιγμή διαφάνηκε η σύγχυση των ρόλων και των αρμοδιοτήτων, καθώς ναι μεν ο «Ξανθός» καθόταν στην εξέδρα, αλλά είχε εμφανή επιρροή στα δρώμενα, με αποτέλεσμα αφενός να πάθουν…κοκομπλόκο (που βεβαίως τότε ήταν άγνωστη λέξη) οι παίκτες και αφετέρου να γίνουμε ως αποστολή το ανέκδοτο της διοργάνωσης!
Στο αποκορύφωμα αυτής της ιλαροτραγωδίας, μας δούλεψε ψιλό γαζί και ο προπονητής της Τσεχίας, Ζντένελ Χούμελ, σχολιάζοντας ότι «Είχαμε εύκολη δουλειά, διότι οι μισοί παίκτες άκουγαν τον έναν κόουτς του πάγκου και οι άλλοι μισοί κοίταζαν τον κόουτς της εξέδρας»!
Σαν να μην έφταναν τα απότοκα της δυαρχίας, η Εθνική, για πρώτη φορά, ανέδιδε και μια πολύ περίεργη και νεοπλουτίστικη ατμόσφαιρα, τον τόνο της οποίας έδιναν διάφοροι παρατρεχάμενοι που μπλέκονταν στα πόδια των παικτών…
Η αυτογνωσία της Εθνικής και ο σερβικός έπαινος
Στον αντίποδα, η τωρινή ομάδα δείχνει να έχει περισσότερη ηρεμία και αυτογνωσία, είναι προσγειωμένη στην πραγματικότητα και αναδεικνύει μια αρετή, την οποία μάλιστα επαίνεσε ο σχολιαστής της σερβικής τηλεόρασης που μετέδιδε το χθεσινό ματς με τους Αμερικανούς…
«Το κύριο χαρακτηριστικό των Ελλήνων παικτών, χρόνια τώρα, είναι ότι παίζουν για την ομάδα. Από μικροί μαθαίνουν πως όταν βάζουν αυτή τη φανέλα, το μόνο που έχει σημασία είναι η ομάδα».
Αυτή η ομάδα θαρρώ ότι θα νικήσει αύριο τη Νέα Ζηλανδία, θα χωθεί στη φάση των 16 και όχι στα φωναχτά, αλλά στα μουλωχτά, θα διεκδικήσει ό,τι περισσότερο και ό,τι καλύτερο μπορεί να πετύχει, ακόμη κι αν αυτό θα εμπίπτει στη σφαίρα της υπέρβασης.
Το ρεσιτάλ του Φάνη κόντρα στην Ισπανία
Για να κάνω μια γέφυρα από το παρόν στο παρελθόν, στην απευκταία περίπτωση της ήττας από τη Νέα Ζηλανδία και της άχαρης συμμετοχής στο γκρουπ 17-32, η Εθνική θα παραμείνει στη Μανίλα και θα δώσει και τους επόμενους αγώνες της στη Mall of Asia Arena.
Άρα αύριο η ελληνική ομάδα δεν θα παίξει (και) για το ξενοδοχείο της!
Αυτή είναι όντως μια όμορφη και χαριτωμένη ιστορία που εκτυλίχθηκε στις 9 Αυγούστου του 1990 στο Μπουένος Άιρες…
Τότε, λοιπόν, στο μεγαλύτερο ματς της ζωής του ο Φάνης Χριστοδούλου πέτυχε 32 πόντους με 6 τρίποντα, «κατέβασε» 10 ριμπάουντ, μοίρασε έξι ασίστ, έπαιξε λυσσασμένη άμυνα και σφράγισε μαζί με τον Γιαννάκη (31π.) τον θρίαμβο της Εθνικής (102-93) επί της Ισπανίας και την πρόκριση της στην οκτάδα.
Μετά από αυτή τη νίκη -ορόσημο ζήτησα απ’ όλους τους παίκτες ένα σχόλιο…
Για το ξενοδοχείο μας ρε γαμώ το!
Οι δέκα από αυτούς απάντησαν ότι «παίξαμε για τη φανέλα, για την πατρίδα, για την ιστορία μας», ο Ντέιβιντ Στεργάκος με τα υπέροχα ελληνικά του τόνισε (όπως ακριβώς το γράφω, χωρίς καμιά υπερβολή ή καλλωπισμό) ότι «Το μπάσκετ είναι το διαμάντι της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής» και κατόπιν όλων αυτών το γκάλοπ μου έφτασε στον τερματισμό με το Νο 15.
Πήρε λοιπόν ο Φάνης το πιο σοβαρό ύφος του, τράβηξε μια ρουφηξιά από το τσιγάρο που άναψε αμέσως μετά τη λήξη του ματς και με άφησε ενεό…
«Λοιπόν, δεν ξέρω για τους άλλους, αλλά εγώ έπαιξα για το ξενοδοχείο μας! Δεν υπήρχε περίπτωση να φύγω από το ‘’Sheraton’’ και να τρέχω σαν τον γύφτο στις Σάλτες και στις… Μάλτες»!!!
Τι εστί Σάλτα; Μια πόλη που βρίσκεται σε υψόμετρο 1.161 μέτρων και όλες οι ομάδες την είχαν πάρει από φόβο, καθώς εκεί διεξήχθη το Τουρνουά κατάταξης για τις θέσεις 9-16, στο οποίο καταδικάσθηκαν μεταξύ άλλων οι Ισπανοί και οι Ιταλοί.
Για τον χθεσινό αγώνα με τους Αμερικανούς δεν έχω να προσθέσω, ούτε και να αφαιρέσω κάτι σε σχέση με όσα ειπώθηκαν και γράφτηκαν.
Ο Ιτούδης σε ρόλο μαθητευόμενου μάγου!
Απλώς νομίζω ότι σε αυτό Τουρνουά, ο Δημήτρης Ιτούδης είναι υποχρεωμένος εκ των πραγμάτων να παίξει τα ρέστα του και συνάμα να επιδίδεται σε αλχημείες για να κουλαντρίσει μια ομάδα εκτάκτου ανάγκης και ειδικού σκοπού που παρατάσσεται με προσωπικό ασφαλείας, όπως συμβαίνει στις μεγάλες απεργίας στα νοσοκομεία και αλλαχού!
Εκών άκων ο προπονητής της Εθνικής (πρέπει σε κάθε αγώνα να) υποδύεται τον… μαθητευόμενο μάγο, καταφεύγοντας πότε σε χαμηλά και πότε σε ψηλά σχήματα, παίζοντας άμυνες ζώνης και zone press, βγάζοντας και τους παίκτες και τον εαυτό του από τη ζώνη συνήθειας και άνεσης τους.
Οι πύργοι και το κράξιμο του Συρίγου στον Πολίτη
Χθες για παράδειγμα είδαμε έστω για 33 δευτερόλεπτα μια πεντάδα με δίδυμους πύργους (Παπαγιάννης, Χατζηδάκης), γεγονός που συνέβη εκ παραδρομής στη δήλωση της αρχικής πεντάδας και διορθώθηκε με την άμεση είσοδο του Λούντζη στη θέση του σέντερ της ΑΕΚ.
Κρίμα που επρόκειτο για λάθος, ομολογώ πως θα ήθελα να το ξαναδώ σε μεγαλύτερη διάρκεια, απευχόμενος να προκαλέσει ο Ιτούδης την μήνι των δημοσιογράφων, όπως είχε συμβεί στην Μπρατισλάβα το 1981, όταν στον αγώνα με την Ισπανία ο συχωρεμένος ο Πολίτης έβαλε μαζί στην ίδια πεντάδα τον Μάνθο Κατσούλη και τον Δημήτρη Κοκολάκη.
Η βαριά ήττα (72-111) ήταν πταίσμα μπροστά σε κάτι χειρότερο που έτυχε στον «Τσολιά»: τον έπιασε στο στόμα του ο Συρίγος και δεν τον ξέπλυνε ούτε ο Ιορδάνης ο ποταμός!
Μέχρι στιγμής στη Μανίλα έχουμε δει τον Αντετοκούνμπο στο «3», στο «4» και στο «5», τον Παπαπέτρου στο «2», αλλά και στο «4», τον Παπανικολάου στο «2», στο «3» και στο «4» και πάει λέγοντας.
Το τάιμ άουτ και το ξύγκι της μύγας
Δεν πρόκειται για σημεία και τέρατα, ο άνθρωπος τη δουλειά του προσπαθεί να κάνει για να μπαλώσει τις τρύπες και να καμουφλάρει τις αδυναμίες.
Παίζει και ο Ιτούδης, λοιπόν, εκτός από τους παίκτες: παίζει κι ελόγου του από τον πάγκο, μαζί με τους συνεργάτες του για να βγάλει κι από τη μύγα ξύγκι.
Προς επίρρωσιν τούτου λειτουργεί και η απόφαση του, στο χθεσινό ματς με τους Αμερικανούς, να καλέσει τάιμ άουτ, ενώ απέμεναν 106 δευτερόλεπτα για να ακουσθεί η κόρνα της λήξης και το σκορ ήταν 76-107.
Συνέβαιναν και στις δυο πλευρές του γηπέδου πράγματα που δεν τού/μάς άρεσαν και έκρινε σκόπιμο να μαζέψει τους παίκτες και να βάλει τις φωνές, έστω κι αν η υπόθεση είχε κριθεί τελεσιδίκως και προ πολλού.
ΥΓ: Μ’ αυτά και μ’ εκείνα η Εθνική βρίσκεται στο 1-1 και πλέον τα παίζει όλα για όλα αύριο απέναντι στους Tall Blacks της Νέας Ζηλανδίας. Έχω μπόλικα ράμματα και για τη δική τους γούνα, επιφυλάσσομαι για αύριο…
Πηγή: Sport 24
