Του Δημήτρη Καρύδα
Το 1954 ένας Γάλλος δημοσιογράφος της Εκίπ, ο Γκαμπριέλ Ανό, παρακολουθώντας ένα φιλικό αγώνα ποδοσφαίρου μεταξύ της Ουγγρικής Χόνβεντ και της Αγγλικής Γουλβς είχε μια ιδέα. Και την κατέθεσε εγγράφως την επόμενη μέρα στην έντυπη έκδοση της μεγάλης Γαλλικής αθλητικής εφημερίδας. Την δημιουργία μιας διεθνούς διοργάνωσης ώστε να έχουν την ευκαιρία ομάδες από διαφορετικές χώρες να βρίσκονται αντιμέτωπες. Δεν ξέρω αν το σύγχρονο ποδόσφαιρο έχει αποδώσει τις τιμές που του αξίζουν στον άνθρωπο που η ιδέα του οδήγησε στον σημερινό κολοσσό που ονομάζεται Τσάμπιονς λιγκ.
Ένα χρόνο αργότερα, πάντως, η Γαλλική εφημερίδα στην αρθρογραφία της υποστήριζε διακαώς την ιδέα της επέκτασης αυτής της άτυπης αθλητικής ‘’παγκοσμιοποίησης’’ και σε άλλα αθλήματα και το μπάσκετ ήταν το πρώτο που την ασπάστηκε. Χρειάστηκε να περάσουν τρία χρόνια για να φτάσει ολοκληρωμένη στη ΦΙΜΠΑ η μελέτη της Τσέχικης ομοσπονδίας που είχε αναλάβει την ευθύνη του όλου έργου και τον Ιούνιο του 1957 ο γ.γ. της ΦΙΜΠΑ Γουίλιαμ Ρενάτο Τζόουνς πήρε τη μεγάλη απόφαση. Στη Σόφια, στη διάρκεια του Ευρωμπάσκετ εκείνης της χρονιάς ο Άγγλος γενικός γραμματέας της ΦΙΜΠΑ όρισε την πρώτη επιτροπή με την επωνυμία Διεθνής Αγωνιστική Επιτροπή με ένα στόχο: Να ξεκινήσει άμεσα το μπασκετικό Κύπελλο Πρωταθλητριών. Τα τέσσερα μέλη εκείνης της επιτροπής ήταν ο Τσέχος πιονιέρος του μπάσκετ (και μεγάλος οραματιστής) Μίροσλαβ Κριζ, ο Γιουγκοσλάβος (και διάδοχος του Τζόουνς στην ηγεσία της ΦΙΜΠΑ) Μπόρισλαβ Στάνκοβιτς, ο Γάλλος Ρομπέρ Μπισνέλ και ο Ρώσος Νικολάι Σεμάσκο. Τυπικά, η χρονιά δημιουργίας του Κυπέλλου Πρωταθλητριών ορίζεται λοιπόν το 1957 αλλά στην πραγματικότητα ο πρώτος αγώνας της διοργάνωσης έμελλε να γίνει στις 22 Φεβρουαρίου του 1958! Στο ανοιχτό γήπεδο των Βρυξελλών ‘’Παλέ ντε Μιντί’’. Στο ‘’παλάτι του μεσημεριού’’ λοιπόν άρχισε να γράφεται η ιστορία του Ευρωπαϊκού μπάσκετ και να ξετυλίγεται το κουβάρι ενός παραμυθιού που έφτασε σχεδόν 62 χρόνια αργότερα στο Βελιγράδι και τον…..Βασίλη Σπανούλη. Εκείνο το απόγευμα στις Βρυξέλλες η Βελγική Άντερλεχτ είχε κάνει φύλλο και…..φτερό την μικρή Ετζέλα Ετελμπρούκ από το Λουξεμβούργο την οποία νίκησε με 82-43. Δύο Βέλγοι (δεν έπαιζαν άλλωστε ‘’ξένοι’’ εκείνα τα χρόνια στις ομάδες) ο Φρανσουά ντε Πο και ο Αντρί Ζαν Κρικ είχαν σκοράρει από 23 πόντους για τους νικητές. Από τότε κύλησε πολύς χρόνος και πολύ άμμος στην κλεψύδρα του μπάσκετ. Η διοργάνωση μεγάλωσε, θέριεψε, δημιούργησε μύθους και δυναστείες, έγιναν χιλιάδες αγώνες, άλλαξε ονομασίες, 42 χρόνια μετά αφού μεσολάβησε και ένα οδυνηρό σχίσμα μετεξελίχθηκε σε Ευρωλίγκα και σήμερα είναι πια το πρώτο ενιαίο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Σίγουρα, μια τέτοια εξέλιξη δεν πρέπει να υπήρχε ούτε στα πιο ευφάνταστα σενάρια του Γουίλιαμ Τζόουνς και του Τσέχου Μίροσλαβ Κριζ που είχε εκπονήσει το πρώτο σχέδιο δημιουργίας μιας διοργάνωσης-νεοσσού που πήραν μέρος 23 ομάδες και για να κερδίσει τον τίτλο η Σοβιετική Ρίγα χρειάστηκαν 47 όλοι κι όλοι αγώνες. Σ’ αυτά τα 63 χρόνια στη διοργάνωση εμφανίστηκαν 7600 παίκτες που έπαιξαν από ένα παιχνίδι (ή ένα λεπτό ενδεχόμενα) μέχρι τα 366 του Χουάν Κάρλος Ναβάρο. Περίπου 1000 από αυτούς τους 7600 παίκτες δεν μπόρεσαν ποτέ να….πανηγυρίσουν ένα δικό τους εύστοχο σουτ ή έστω μια εύστοχη βολή.
Ο Βασίλης Σπανούλης βλέπει από χθες το όνομα του στην κορυφή αυτής της λίστας και δεν αποκλείεται πριν η φετινή σεζόν ρίξει αυλαία να έχει φτάσει τους 4500 πόντους στην ιστορία της διοργάνωσης. Και μόνο τα ονόματα που συμπληρώνουν την πρώτη δεκάδα και βήμα βήμα άφησε πίσω του ο ‘’kill Bill’’ προκαλούν δέος και συνθέτουν μια απόλυτη dream team. Την πλάτη του Σπανούλη βλέπουν πια οι αξιότιμοι Χουάν Κάρλος Ναβάρο, Νίκος Γκάλης, Μίκι Μπέρκοβιτς, Γιώργος Πρίντεζης, Γουέιν Μπράμπεντερ, Νάντο Ντε Κολο, Σέρχιο Γιουλ, Ντορόν Τζάμσι, Ντέγιαν Μποντιρόγκα. Παραφράζοντας αυτό που είπε ο προπονητής του Γιώργος Μπαρτζώκας για τις δύο νίκες του Ολυμπιακού αυτή την εβδομάδα δεν μπορεί κανείς να του πει ότι έκανε άσχημη δουλειά όλα αυτά τα χρόνια.
Πηγή: Nova Sports
