Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Μετά τα ματς της Τετάρτης για την προτελευταία αγωνιστική των play off στην Σουπερλίγκα γνωρίζουμε όλοι πως ο τίτλος του πρωταθλητή θα κριθεί το βράδυ της Κυριακής στο Βικελίδης. Αν ο ΠΑΟΚ κερδίσει τον Άρη θα βγει πρωταθλητής – σε κάθε άλλη περίπτωση οι οπαδοί του Άρη θα πανηγυρίσουν γιατί προκάλεσαν στον ΠΑΟΚ τη μεγαλύτερη ζημιά που μπορούσαν να φανταστούν. Ό,τι και να συμβεί η Θεσσαλονίκη θα ζήσει ένα αληθινά μεγάλο ντέρμπι. Ισως για πρώτη φορά.
Αν ο ΠΑΟΚ, μετά τις τρεις σερί νίκες του με ΑΕΚ, Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό στα play off δικαιούται να λέει ότι αξίζει το πρωτάθλημα και ο Άρης βλέπει το ματς της Κυριακής ως μια ευκαιρία για να δώσει στην εφετινή του σεζόν ένα είδος ιστορικού χαρακτήρα που τόσο έλειψε. Η σεζόν του Άρη δεν είναι ακριβώς κακή. Η ομάδα τερμάτισε στην πέμπτη θέση στο πρωτάθλημα, πράγμα που δεν συνιστά ούτε επιτυχία ούτε και αποτυχία. Ο Άρης δεν έχει μεγαλύτερο μπάτζετ από τους ΠΑΟΚ, ΑΕΚ, Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό που τερμάτισαν μπροστά του και δεν μπορείς να του ζητάς πάντα υπερβάσεις σαν αυτές που έκανε τα προηγούμενα χρόνια όταν συχνά πυκνά βρέθηκε στην τετράδα. Στο κύπελλο, που το μπάτζετ παίζει μικρότερο ρόλο, τα πήγε καλά φτάνοντας στον τελικό.
Οι δυο τάσεις
Απ’ όσο δύναμαι να καταλάβω μεταξύ των οπαδών του Άρη επικρατούν αυτή τη στιγμή δύο τάσεις. Υπάρχουν αυτοί που πιστεύουν ότι το ματς της Κυριακής στο Βικελίδης δεν είναι παρά ένα ακόμα παιχνίδι στην προετοιμασία του για τον τελικό του κυπέλλου στον οποίο ο Άρης διεκδικεί ένα τρόπαιο μετά από 50 χρόνια. Και υπάρχουν κι αυτοί που λένε ότι ένα ματς με τον ΠΑΟΚ δεν μπορεί ποτέ να είναι ένα απλό παιχνίδι, πόσο μάλλον όταν σε αυτό ο συμπολίτης θέλει μια νίκη για να πάρει το πρωτάθλημα. Στους πρώτους θα έλεγα ότι το παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ θα επηρεάσει οπωσδήποτε την ομάδα του Άρη και στον τελικό: μια επιτυχία θα την πορώσει ενώ μια ήττα μπορεί να μεγαλώσει το βάρος του ματς με τον Παναθηναϊκό. Στους δεύτερους λέω ότι δεν χρειάζεται να φορτωθεί ο Άρης ακόμα περισσότερο άγχος. Η ομάδα του Μάντζιου δεν είναι φέτος ιδιαίτερα συνηθισμένη να δίνει τέτοια παιχνίδια. Μία επιπλέον πίεση μπορεί να δημιουργήσει μόνο προβλήματα.
To θέμα είναι η πίεση
Το ζήτημα της διαχείρισης της πίεσης είναι βασικό και στην περίπτωση του ΠΑΟΚ. Ο Λουτσέσκου παίρνει άριστα για την αγωνιστική διαχείριση της ομάδας στο φινάλε του πρωταθλήματος. Ο ΠΑΟΚ είναι η πιο φορμαρισμένη ομάδα την στιγμή που το πρωτάθλημα κρίνεται κι αυτό πιστώνεται αποκλειστικά στον προπονητή του. Αλλά στο Βικελίδης δεν θα κερδίσει όποιος κάνει καλύτερη εφαρμογή του 4-2-3-1, αλλά όποιος έχει πιο καθαρό μυαλό. Και για να είναι καθαρό το μυαλό πρέπει η πίεση να είναι διαχειρίσιμη αλλιώς επικροτεί θολούρα. Αυτό υπήρξε πολλές φορές φέτος το μεγάλο πρόβλημα του ΠΑΟΚ: όταν κουραζόταν από τα συνεχόμενα ευρωπαϊκά παιχνίδια ή τα ντέρμπι ήταν ικανός για τα χειρότερα. Μπορούσε να χάσει από τον ΟΦΗ, να μην κερδίσει κανένα ματς με την ΑΕΚ, τον ΠΑΟ και τον Ολυμπιακό όταν τους υποδέχθηκε την ίδια εβδομάδα στην Τούμπα, να χάσει με κάτω τα χέρια από την Κλαμπ Μπριζ ή να φέρει ισοπαλία με την Λαμία. Όταν όμως ο ΠΑΟΚ ήταν ξεκούραστος έπαιζε πάντα ποδόσφαιρο αξιοζήλευτο κυρίως γιατί είναι η περισσότερο μπροστόβαρη ομάδα του πρωταθλήματος. Έχει οκτώ παίκτες που μπορεί να παίξουν στην επίθεση και αρκετοί απ’ αυτούς έχουν τόσο διαφορετικά χαρακτηριστικά ώστε να τον κάνουν τελείως απρόβλεπτο. Ο ΠΑΟΚ αγαπάει τις αντεπιθέσεις (και για αυτό έχει πετύχει κοντά 25 γκολ μετά το 80΄) αλλά ξέρει να ανοίγει και κλειστές άμυνες. Μπορεί να χτυπήσει στο τέλος, αλλά μπορεί να μπει και δυνατά. Κι αξιοποιεί στημένες φάσεις γιατί έχει και καλούς εκτελεστές και παίκτες δυνατούς στο ψηλό παιγνίδι.
Οι τεράστιες διαφορές
Εγραφα τις προάλλες για τις διαφορές του ΠΑΟΚ και τις ΑΕΚ που διεκδικούν το πρωτάθλημα: αν όμως ψάχνουμε διαφορές ας δούμε τις δυο ομάδες της Θεσσαλονίκης. Ο Άρης ήταν φέτος κατά κάποιο τρόπο το αντίθετο του ΠΑΟΚ. Αποκλείστηκε από την Ευρώπη πολύ νωρίς ενώ ο ΠΑΟΚ έφτασε μέχρι τα προημιτελικά του UEFA Conference League. Άλλαξε προπονητή, ενώ ο ΠΑΟΚ έχει σταθερά τον Λουτσέσκου που είναι υπεράνω συζητήσεων ακόμα και όταν για τις επιλογές του μπορεί να υπάρξει γκρίνια. Ο Άρης είχε ένα σπουδαίο σέντερ φόρ, τoν Moρόν, ενώ ΠΑΟΚ έχει βάλει 130 γκολ χωρίς σέντερ φόρ ανάλογου επιπέδου. Ο Μάντζιος ποντάρει πάντα στην καλή άμυνα της ομάδας κι αν αυτή δεν υπάρχει το αποτέλεσμα γίνεται δύσκολο. Ο ΠΑΟΚ αντιθέτως σπανίως ασχολείται με τα της άμυνας – έχει καταλάβει ότι για να κερδίσει πρέπει να πετυχαίνει τουλάχιστον δύο γκολ. Αν το διευρύνουμε θα δούμε και πολλές άλλες. Ο ΠΑΟΚ υπέφερε φέτος στα ματς με την ΑΕΚ: ακόμα κι αυτό που κέρδισε το κέρδισε δύσκολα, ενώ ο Αρης την ΑΕΚ στο κύπελλο την απέκλεισε – το λέω γιατί σε δυο διαφορετικές διοργανώσεις η ΑΕΚ υπήρξε ο μεγάλος αντίπαλός των δυο. Ο ΠΑΟΚ δείχνει εμπιστοσύνη στα παιδιά που βγαίνουν από τις ακαδημίες του, στον Αρη το να δεις Ελληνα πιτσιρικά να παίζει είναι σπάνιο. Ο ΠΑΟΚ τέλος, έχει ένα μεγαλομέτοχο που ζει στο Ροστόφ, αλλά διοικείται από ένα team ανθρώπων που έμαθαν να συνεργάζονται. Ενώ ο Αρης έχει τον Τέο Καρυπίδη, ένα άνθρωπο για όλες τις δουλειές, που κάνει συχνά τα θαύματά του.
Δεν θα ξεχαστεί
Οι δυο ομάδες είναι περισσότερο διαφορετικές από κάθε φορά. ΠΑΟΚ ζει το όνειρό του και ο Άρης ετοιμάζεται για το δικό του. Η Θεσσαλονίκη αξίζει ένα μεγάλο ντέρμπι. Ανάλογο του ήταν ένας τελικός κυπέλλου ανάμεσα στον ΠΑΟΚ και στον Άρη πολλά χρόνια πριν, το 2003: οι δυο ομάδες τον έζησαν έντονα, ο Αρης ακόμα γκρινιάζει γιατί έγινε στην Τούμπα. Κι εκείνος όμως ο τελικός δεν έχει την δραματικότητα του παιχνιδιού της Κυριακής. Τον θυμούνται άλλωστε ελάχιστοι. Ενώ το ματς της Κυριακής δύσκολα θα το ξεχάσουν όχι απλά οι οπαδοί του ΠΑΟΚ του Άρη, αλλά νομίζω όλοι μας.
Πηγή: Karpetshow
