Του Δημοσθένη ΓεωργακόπουλουΠραγματικά, δεν έχω κάτι χειρότερο, όταν η απαισιοδοξία μου σε κάποια πράγματα επιβεβαιώνεται. Και μάλιστα, άμεσα. Την ώρα που η πλειοψηφία ισχυριζόταν, μετά τον τελικό του Ολυμπιακού με τον ΟΦΗ, ότι αλλάξαμε τη μαύρη σελίδα του παρελθόντος και πλέον είμαστε ικανοί να διοργανώνουμε ποδοσφαιρικές γιορτές, σαν αυτή του περασμένου Σαββάτου στο ΟΑΚΑ, υπήρχαν κάποιες «φωνές» (σαν τη δική μου) που πίστευαν ότι αυτό ήταν ένα απλό πυροτέχνημα. Ότι απλά… έτυχε. Όχι γιατί ξαφνικά γίναμε ικανοί να έχουμε 55 χιλιάδες φιλάθλους και των δύο ομάδων στις εξέδρες, αλλά επειδή η τύχη μας έκλεισε το μάτι. Και εμείς, σαν κλασικοί Ελληνάρες, κρύψαμε όλες τις παθογένειες ετών κάτω από το χαλί και… αυτοαποθεωθήκαμε.
Στη δική μου περίπτωση, όχι μόνο το πίστευα, αλλά κόντρα στο… ρεύμα των ημερών, το έγραψα κιόλας στο Gazzetta. Ακολουθεί αυτολεξεί το απόσπασμα από το κείμενο. «Είμαστε σίγουροι ότι θα υπήρχε ποδοσφαιρικός (και όχι μόνο) πολιτισμός, εφόσον το τρόπαιο το διεκδικούσαν δύο ομάδες του Big-5; Δηλαδή, για παράδειγμα, αν ο τελικός ήταν Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός ή ΠΑΟΚ-ΑΕΚ (ο καθένας ας βάλει όποιον συνδυασμό ομάδων θέλει), είμαστε σίγουροι ότι σήμερα θα αποθεώναμε τους… εαυτούς μας για το πόσο καλά τα καταφέραμε; Γιατί αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα. Να γίνει ένας τελικός-γιορτή, ακόμα κι αν οι δύο φιναλίστ είναι κάποιοι από τους «μεγάλους». Ο ΟΦΗ ήταν η ιδανικότερη συγκυρία για να… πιστέψουμε ότι πλέον μπορούμε να διοργανώσουμε έναν τελικό-γιορτή.»
Δεν πέρασαν παρά μόνο δύο ημέρες από τότε και η είδηση… έσκασε. Κεκλεισμένων των θυρών ο τελικός του κυπέλλου γυναικών, το Σάββατο στο Πανθεσσαλικό Στάδιο, ανάμεσα σε ΑΕΚ και Παναθηναϊκό. Το διαβάζεις και λες «δεν μπορεί, κάποιος κάνει πλάκα». Δε γίνεται, πριν από λίγα 24ωρα ο πρόεδρος της ΕΠΟ να δηλώνει στην κάμερα του Gazzetta πως «είναι αυτονόητο ότι από δω και πέρα οι τελικοί θα γίνονται με κόσμο» και σήμερα να συμβαίνει αυτό. Πάνε οι γιορτές, πάνε οι εκδηλώσεις, πάνε… όλα. Και κυρίως, πάει ο κόσμος από τις εξέδρες. Από 50 προσκλήσεις η κάθε ομάδα και… τέλος. Γιατί, λέει, η αστυνομία δεν μπορεί να εγγυηθεί την παρουσία των οπαδών των δύο ομάδων στις εξέδρες. Σας θυμίζει κάτι αυτό; Ναι, την Ελλάδα της τελευταίας δεκαετίας.
Την ώρα που όλες οι χώρες πάνε μπροστά, εμείς πάμε πίσω. Αντί να «χτίσουμε» πάνω στα θεμέλια (έστω σαθρά και συγκυριακά) του ΟΦΗ-Ολυμπιακός, εμείς γυρίσαμε στο πρόσφατο παρελθόν, όταν ψάχναμε γήπεδο μέχρι και στην Αυστραλία για να γίνει ο τελικός με κόσμο. Δε μας δεχόταν κανείς και καταλήγαμε σε ένα άδειο Πανθεσσαλικό. Και έτσι, αποφασίσαμε να κάνουμε το ίδιο και φέτος, στον τελικό των γυναικών. Παρά το γεγονός ότι είναι ακόμα νωπές οι μνήμες της παρουσίας 15 χιλιάδων φιλάθλων της ΑΕΚ στη φιέστα για την κατάκτηση του πρωταθλήματος γυναικών και άπαντες γνωρίζουν πόσο δυναμική είναι η παρουσία και των φίλων του Παναθηναϊκού σε όλα τα τμήματα του ερασιτέχνη. Είχαμε την ευκαιρία να γράψουμε ιστορία στο ποδόσφαιρο γυναικών και την πετάξαμε στα σκουπίδια.
Γι’ αυτό, λοιπόν, μην έχετε καμία αμφιβολία, για το τι θα γίνει σε περίπτωση που ο τελικός κυπέλλου ανδρών την επόμενη σεζόν είναι μεταξύ των «μεγάλων». Λυπάμαι που το λέω, αλλά ο καθρέφτης της χώρας μας δεν ήταν η εικόνα του γεμάτου Ολυμπιακού Σταδίου το προηγούμενο Σάββατο, αλλά το άδειο Πανθεσσαλικό σε λίγες ημέρες. Αυτοί είμαστε και – δυστυχώς – αυτό μας αξίζει. Όπως, μας αξίζει και αυτή η ΔΕΑΒ, η οποία αποφάσισε να τιμωρήσει με δύο αγωνιστικές κεκλεισμένων των θυρών τον ΟΦΗ και με μία αγωνιστική τον Ολυμπιακό για… όσα έγιναν στον τελικό του ΟΑΚΑ, όπου δεν άνοιξε ρουθούνι. Εκεί, σηκώνεις τα χέρια ψηλά. Ελλάς, το μεγαλείο σου…
Πηγή: Gazzetta
