Του Παύλου Δεπόλλα
Σε κάθε μεγάλη διοργάνωση, κάθε καλοκαίρι (εντάξει, και Σεπτέμβρη), είναι εκεί.
Αυτός και το βιβλίο του. Που τον συντροφεύει ανάμεσα στις συνεχείς αγωνιστικές υποχρεώσεις, μακριά συνήθως από τη χαρτοπαιξία και τις ηλεκτρονικές παρέες των συμπαικτών του.
Στο Ευρωμπάσκετ του 2022 ο Ρούντι Φερνάντεθ πήρε μαζί του την αυτοβιογραφία του (συν)ιδρυτή της Nike, Φιλ Νάιτ. Επιλογή βασικά του φίλου και γείτονά του στη Μαδρίτη, του θρυλικού παλαίμαχου επιθετικού, Ραούλ. Ταυτίστηκε σε πολλά με την ιστορία, έμαθε για την ελληνική ετυμολογική προέλευση της νίκης. Και στο τέλος ενός τουρνουά, όπου οι πάντες είχαν ξεγραμμένη την δίχως επτά-οκτώ αστέρες της Ισπανία, νίκησε! Για μία ακόμα φορά.
Στα μάτια του Έλληνα και όχι μόνο φιλάθλου, ο Ρούντι είναι περισσότερο συνώνυμος της πρόκλησης, του θεάτρου, του flopping. Ο παίκτης που μετέρχεται κάθε μέσο ώστε να φτάσει στον σκοπό του. Θα τραβήξει πονηρά -ή, μάλλον, κουτοπόνηρα- τον αντίπαλό του, θα του την χώσει κιόλας, όταν θα βρει την ευκαιρία, θα κάνει βουτιά και ό,τι άλλο χρειαστεί για να εκμαιεύσει ένα φάουλ, για να κοροϊδέψει τον διαιτητή.
Δεν έχει βγει άδικα η συγκεκριμένα ταμπέλα. Δικαιότατα ωστόσο είναι και για τους συμπατριώτες του ο απόλυτος winner. Ο πρώτος σε συμμετοχές και σε μετάλλια με τη «Roja», ο κάτοχος δύο ντουζινών τίτλων με τη Ρεάλ, ο παίκτης που -είτε έτσι, είτε αλλιώς, είτε αλλιώτικα- θα φτάσει στη νίκη.
Η ομώνυμη αρχαία θεά είχε και τρία αδέρφια. Ο Κράτος, η ωμή εξουσία κάθε μορφής, αποτυπώνεται στην καταδυνάστευση των τίτλων από τον δον Φερνάντεθ και δη με τη φανέλα της Ρεάλ, την κατεξοχήν σχετικά ομάδα. Η Βία είναι αυτή που μετήλθε σε μικρό βαθμό και την υπέστη σε μεγαλύτερο, όταν κάποτε έφαγε κανονικό ξύλο από δίδυμους οπαδούς της Ζαλγκίρις. Και ο Ζήλος, η προσωποποίηση δηλαδή της αφοσίωσης, του πάθους, της ανάγκης για υπεροχή, είναι ο ίδιος που επιδεικνύει από μικρό παιδί με τα εθνικά του χρώματα. Ανελλιπώς.
Πίσω από τη Μάρτα, απέναντι στην «Μπάρτσα»
Βλέπει πρώτη φορά το φως της ηλιόλουστης Πάλμα στη Μαγιόρκα στις 4 Απριλίου του 1985. Αν και μπασκετικών καταβολών οι γονείς, αρχικά προτιμά το ποδόσφαιρο. Αντί όμως να το εξασκεί στο χορτάρι ή έστω σε μορφή beach football στις αμμουδιές του μεγαλύτερου νησιού των Βαλεαρίδων, παίζει ποδόσφαιρο σάλας. Μέγα λάθος, αν η πρόθεσή του είναι όντως να σταδιοδρομήσει έτσι.
«Πού πας, αγόρι μου, με τέτοιο ύψος και τέτοια κορμοσταστιά;», τον παίρνουν σηκωτό οι προπονητάδες του μπάσκετ και τον κάνουν δικό τους. Όχι πως δεν θέλει κι ο ίδιος. Μικρό παιδάκι παίρνει από πίσω την αδερφή του, τη Μάρτα, στις ατέλειωτες ώρες που εκείνη σουτάρει σε ένα καλάθι. Ο έρωτάς της για το άθλημα θα την χρίσει πεντάκις Πρωταθλήτρια Ισπανίας και δις MVP, θα την φέρει μέχρι το WNBA, θα οδηγήσει σε ανάλογα μονοπάτια τον Ροδόλφο Φερνάντεθ Φαρές.
Ο μπαμπάς είναι στην μπάλα φανατικός της Εσπανιόλ. Της άλλης μεγάλης ομάδας της Βαρκελώνης. Ο γιος γίνεται… εν μέρει Εσπανιόλ, μια και περισσότερο παρακολουθεί την τοπική Μαγιόρκα. Η αλήθεια είναι ότι κρυφοκοιτάζει και Μπαρτσελόνα, αν αναλογιστούμε ότι θεωρεί κορυφαίους παίκτες τους Ρομάριο και Μίκαελ Λάουντρουπ. Ακόμα και ως μπασκετμπολίστας πάντως, απέναντι στην «Μπάρτσα» θα βρεθεί. Πολύ πριν τα «clásicos»…
“Μακρύς” γκαρντ-φόργουορντ, με σπάνια επαφή με το αντίπαλο καλάθι και σπανιότερη αθλητικότητα, πηγαίνει στην Καταλωνία, μαθητής ακόμη… και χωρίς την οικογένειά του. Τον κάνει δικό της η Μπανταλόνα της σούπερ πιτσιρικαρίας και μαζί με τον ακόμα μικρότερο Ρίκι Ρούμπιο κατακτούν το 2008 τόσο το EuroCup όσο και το Copa del Rey.
Σε αμφότερους τους Τελικούς ο άνθρωπός μας των 196 εκατοστών είναι ο MVP. Στου Κυπέλλου ρίχνει 32άρα σχεδόν… φυσιολογικά, αν θυμηθεί κανείς πως δύο χρόνια νωρίτερα έχει κρίνει κι άλλον ευρωπαϊκό Τελικό (του EuroChallenge) με 17 πόντους.
Εκτός όλων των άλλων, εξαιρετικός αμυντικός και δεινός “κλέφτης”, αποτελεί το πλήρες πακέτο. Θητεύει πρώτα δίπλα στον «Σερίφη» Μανέλ Κομάς και μετά δίπλα στον Γκαρθία Ρενέσες.
«Ο,τι σκαμπάζω από μπάσκετ, το οφείλω στο μεγαλύτερο βαθμό στον Αΐτο», θα πει.
Μαθαίνει από τους καλύτερους δασκάλους, γίνεται βασικό στέλεχος της ανερχόμενης Εθνικής Ισπανίας με τη “χρυσή” φουρνιά της, δεν μετανιώνει στιγμή για την επιλογή της μικρής ομάδας της Βαρκελώνης. Μοναδική του άσχημη θύμηση εκείνα τα χρόνια η μεταγραφή του… Σαμουέλ Ετό από την αγαπημένη του Μαγιόρκα στην Μπαρτσελόνα.
«Ν» για το ΝΒΑ, τον Νέιτ, τον νόστο
Αστέρι της Εθνικής του, σκόρερ 21.2 πόντων (!) στην ΑCB τη σεζόν 2007-2008 με αδιανόητα ποσοστά (59% δίπ., 41% τρ., 91% β.), δεν γίνεται να αντισταθεί άλλο στις σειρήνες από το ΝΒΑ. Στην αποχαιρετιστήρια συνέντευξη Τύπου δεν συγκρατεί τα δάκρυά του που αφήνει την «Penya».
Έναν χρόνο νωρίτερα τον έχουν επιλέξει στο τέλος του πρώτου γύρου του ντραφτ οι Χοκς, στέλνοντας όμως τα δικαιώματά του στο Πόρτλαντ. Στη γενέτειρα του… Φιλ Νάιτ και την έδρα των Τρέιλ Μπλέιζερς φτάνει το 2008 και συναντά τον Σέρχιο Ροντρίγκεθ. Έχει υπάρξει κι άλλος Ισπανός στο Όρεγκον. Ο πιονέρος -και πρόωρα χαμένος- Φερνάντο Μαρτίν, τη φανέλα του οποίου με το «10» φοράει στον διαγωνισμό καρφωμάτων του 2009.
Ένας Ίβηρας εντυπωσιάζει Αμερικανούς με τα ελατήρια που έχει στα πόδια και τα ανάποδα καρφώματά του, ένας νεαρός Ευρωπαίος μπαίνει στο μάτι των κορυφαίων ΝΒΑers με το ατρόμητο, στα όρια του προκλητικού, στυλάκι του. «Rudy Airlines», ένα από τα πρώτα παρατσούκλια του δηλαδή, τώρα και στις ΗΠΑ.
Ο κόουτς Νέιτ ΜακΜίλαν τού εμπιστεύεται 26 λεπτά σε μια ομάδα που πρωταγωνιστεί στη Δύση και παίρνει πίσω διψήφιο αριθμό πόντων (10.4) με 40% στα τρίποντα και 84% στις βολές. Στο ντεμπούτο του έχει βάλει 16 πόντους στους Λέικερς, σύντομα ακολουθούν 25άρες.
Δεν χρειάζεται το παραμικρό διάστημα προσαρμογής, τα χρειάζεται ωστόσο, όταν αρχίζουν οι πόνοι στην πλάτη και υποβάλλεται σε επέμβαση μεσούσης της επόμενης περιόδου. Ο χρόνος συμμετοχής του έχει ήδη μειωθεί, ο ρόλος του είναι απλώς να μπαίνει και να παίρνει μερικά τρίποντα.
Το καλοκαίρι του 2010 βγαίνει και λέει πόσο του λείπει η χώρα του, οι φίλοι του, το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Στο κατόπι του βρίσκονται οι «αιώνιοι» της Ισπανίας, ακόμα και ο Παναθηναϊκός. Φευ. Δεν λύνεται έτσι εύκολα το εν ισχύι συμβόλαιο. Ολοκληρώνει μία ακόμα χρονιά στο Όρεγκον με λίγο πάνω από 8 πόντους και το 2011 καταλήγει μέσω διαδοχικών τρέιντ στο Ντένβερ.
Είναι το έτος του λοκ άουτ. Το εκμεταλλεύεται και έρχεται για μερικά παιχνίδια στη Ρεάλ. Γλυκαίνεται. Είναι το περιβάλλον που επιζητεί, έχει τον ρόλο που θέλει σε μια ομάδα. Τελειώνει όπως-όπως την κουτσουρεμένη σεζόν στο ΝΒΑ με τους Νάγκετς του Τζορτζ Καρλ (που στα προπονητικά νιάτα του έχει περάσει δις από τον πάγκο της… Ρεάλ) και το 2012 γυρίζει στη Μαδρίτη. Για πάντα.
Βασιλιάς; Μπα, ο στρατιώτης της «Βασίλισσας»
Στην ισπανική πρωτεύουσα περιμένει τον Φερνάντεθ ένα τριετές συμβόλαιο 9 εκατ. ευρώ και ξανά ο… Σέρχιο Ροντρίγκεθ. Χωρίς να παίρνει πάρα πολλές προσπάθειες, είναι παίκτης των 13 πόντων, 4 ριμπάουντ, 3 ασίστ χοντρικά στην Ευρωλίγκα την επόμενη διετία, κατά την οποία ψηφίζεται στην καλύτερη πεντάδα της. Η μία επιτυχημένη χρονιά φέρνει την άλλη, το ένα συμβόλαιο ένα ακόμα, ο ένας τίτλος τον άλλον, ακόμα και με μερικές εβδομάδες διαφορά.
Ολόκληρο Τρεμπλ πανηγυρίζει το 2015, παίρνοντας ρεβάνς από τον Ολυμπιακό για τον χαμένο Τελικό του 2013 με τους δικούς του 21 πόντους. Η παρέα του φτάνει σε τέτοιον (Τελικό) κάθε χρονιά μετά την έλευσή του, φτάνει και στην κορυφή μετά από 20 ολόκληρα χρόνια αναμονής.
Εντός των ισπανικών τειχών, η επιλογή του να πάει στην πρωτεύουσα και όχι στη Βαρκελώνη κόβει μαχαίρι την κυριαρχία των «Blaugrana» του Τσάβι Πασκουάλ. Στην πρώτη μαδριλένικη επταετία του, τα Πρωταθλήματα είναι 5-1, με μια τσόντα της Βαλένθια το 2017. Στο πρόσωπο του Πάμπλο Λάσο αυτός έχει βρει έναν ακόμα μέντορα. Στο δικό του πρόσωπο η Ρεάλ βρίσκει ένα “πολυεργαλείο”, το οποίο μάλιστα αλλάζει χρήσεις με την πάροδο των ετών.
Από βασικός και συχνά πρώτος σκόρερ σε έκτο παίκτη. Και ακόμα πιο πίσω στο ροτέισιον. Από εκρηκτικός “πλάγιος” που περνάει τους αντιπάλους του στο πρώτο βήμα και καρφώνει μπάλες στο καλάθι σε 3&D βετεράνο με διάβασμα του παιχνιδιού στο ξεκίνημα, όσο βρίσκεται στον πάγκο, και καθοριστικές ενέργειες, όταν δέχεται το νεύμα να πατήσει παρκέ.
Ενέργειες συζητήσιμες ενίοτε. Έως αντιαθλητικές. Και σίγουρα θεατρινίστικες. Το τίναγμα από ηλεκτρικό ρεύμα, το flopping σε κάθε μoρφή του, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του ρεπερτορίου του. Στο Κάουνας έχει πρώτα πετάξει την μπάλα εξ επαφής στο κεφάλι του Κζιστόφ Λαβρίνοβιτς και έχει φτύσει τον πεσμένο Παούλιους Γιανκούνας, προτού γρονθοκοπηθεί κατά την αποχώρησή του από το γήπεδο από οπαδούς. Το γαλλικό περιοδικό, «Basket Hebdo», κυκλοφορεί αργότερα, το 2014, με τίτλο «Ρούντι Φερνάντεθ: ο πιο μισητός παίκτης στην Ευρώπη».
Όχι, δεν τρέφουν μόνο Έλληνες τέτοια αισθήματα για την πάρτη του. Αντιστρόφως, στη Μαδρίτη λατρεύουν τον τύπο των 24 τίτλων κάθε είδους, με τρεις εξ αυτών να είναι Ευρωλίγκες. Ακόμα και σε προχωρημένη ηλικία κρίνει αγώνες, όπως με εκείνο το τρελό τρίποντο σε νεκρό χρόνο απέναντι στον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ το 2019. Πετώντας την μπάλα υπό πίεση και με το ένα χέρι από τα 9μ., για να γράψει το 74-73…
«Roja», όπως λέμε «Rudy»
Συνώνυμος της Ρεάλ, ταυτόσημος της Εθνικής Ισπανίας τον 21ο αιώνα. Με το αγαπημένο του «5» και σε αυτήν, προκαλεί τη μεγαλύτερη εντύπωση το… 2017. Στο πρώτο καλοκαίρι δηλαδή που δεν κατεβαίνει με τη «Roja», έχοντας φορέσει αδιαλείπτως το εθνόσημο από το 2004, όταν και έρχεται στα μέρη μας για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, μέχρι και το 2016! Για να συνεχίσει το 2018 από κει που το άφησε…
Μιλάμε μόνο για την Εθνική Ανδρών, έτσι; Ακόμα νωρίτερα, έχει ηγηθεί κάθε μικρότερης. Αρχής γενομένης από το 2001 και τους 16 πόντους του στο Ευρωμπάσκετ Παίδων, για το πρώτο του εθνικό (Χάλκινο) μετάλλιο. Θα ακολουθήσουν 11 σε ανδρικό επίπεδο, για να του χαρίσουν και τη σχετική κορυφή από κοινού με τον Πάου Γκασόλ.
Στον αριθμό συμμετοχών, ο Ρούντι είναι πια μακράν ο πρώτος. Μοναδικός παίκτης παρών και στα τέσσερα ισπανικά Χρυσά σε Ευρωμπάσκετ, τα οποία εκτείνονται από το 2009 έως το 2022, έχει στεφθεί δις και Πρωταθλητής Κόσμου. Κι εδώ με απόκλιση 13 ετών. Χώρια το βάθρο σε τρεις Ολυμπιακούς, με συμμετοχή σε δύο Τελικούς.
Το 2010 στα ντουζένια του βάζει 15.6 πόντους στο Μουντομπάσκετ, στο ένα από τα πέντε στα οποία έχει λάβει μέρος, ευρισκόμενος και σε αυτή την κορυφή μαζί με μερικούς ακόμα παίκτες από άλλες χώρες. Μέχρι και συμπαθής καταφέρνει να γίνει ο μπαγάσας στο Βερολίνο το 2022.
Τα δευτερότριτα της Ισπανίας, με τον 37χρονο αρχηγό τους να εκπροσωπεί την παλιά φρουρά, κατακτούν το Ευρωπαϊκό κόντρα σε κάθε προγνωστικό, με τον Χουάντσο Ερνανγκόμεθ να κάνει το παιχνίδι της ζωής του στο 88-76 επί της σχεδόν πλήρους Γαλλίας στον Τελικό.
Ο Ρούντι παραλαμβάνει την κούπα, φορώντας τη φανέλα του απόντα -λόγω τραυματισμού- κολλητού του, Σέρχιο Γιουλ, και στιγμές μετά, έξω από τα αποδυτήρια, ξεσπάει σε κλάματα και αναφιλητά σε κοινή θέα. Συγκίνηση για την επιτυχία, ακόμα μεγαλύτερη συγκίνηση, ενθυμούμενος τον πατέρα του που έχει φύγει λίγους μήνες νωρίτερα από τη ζωή.
Περνάνε κι άλλα χρόνια, οι εμφανίσεις του με τη Ρεάλ γίνονται σποραδικές ελέω λαβωμένης μέσης και άλλων ενοχλήσεων. Ου γαρ έρχεται μόνον. Το αθλητικό γήρας φέρνει πάντως και μια κάποια χαλάρωση στην έντονη προσωπικότητά του, ένα κάποιο είδος ωριμότητας. Εδώ στην περίφημη κλωτσοπατινάδα του Βελιγραδίου, στον προημιτελικό με την Παρτίζαν (όπου αριστεύει στον παλιό δικό του ρόλο του προβοκάτορα ο Γιουλ), ο Φερνάντεθ είναι ο μοναδικός παγκίτης που δεν μπαίνει μέσα να παίξει ξύλο, ή έστω να χωρίσει!
Τα έχει δει, τα έχει κάνει όλα. Καλά και άσχημα.
Και συνεχίζει. Ακόμα και με το εθνόσημο, με ορίζοντα το Παρίσι και τη Λιλ. Για να γίνει (με ενδιάμεσο σταθμό το Προολυμπιακό της Βαλένθια) και ο πρώτος μπασκετμπολίστας με έξι συμμετοχές σε Ολυμπιακούς Αγώνες, δύο δεκαετίες αφότου μας είχε συστηθεί στο κλειστό του Ελληνικού με τη «Roja». Από εκείνη την πρεμιέρα απέναντι στον Γιάο Μινγκ στην εποχή του Βίκτορ Γουεμπανιάμα.
Γενιές και γενιές περάσαν, ο ψηλόλιγνος… ψηλομύτης είναι πάντα εδώ. Τελικά, ο ζήλος είναι το στοιχείο που τον χαρακτηρίζει περισσότερο από κάθε άλλο.
Πηγή: Athletes’ Stories
