Του Νίκου Παπαδογιάννη
Η απόφαση για διεξαγωγή του φετινού Final-4 στο Κάουνας ανακοινώθηκε από την Euroleague στις 19 Δεκεμβρίου του 2022, δηλαδή πριν από 3 μήνες. Θα θυμάστε ότι προηγήθηκε διαβούλευση αρκετών εβδομάδων, αφού οι Λιθουανοί είχαν αρχικά αρνηθεί. Η διοργανώτρια αρχή μελέτησε την υποψηφιότητα της Κωνσταντινούπολης, η οποία εγκαταλείφθηκε όταν έγινε αντιληπτό ότι ο Ερντογάν μαγείρευε εθνικιστική φιέστα.
Ακολούθως απορρίφθηκε με κρύα καρδιά η υποψηφιότητα του Ντουμπάι, καθώς η νέα διοίκηση δεν ήθελε να ξεκινήσει με ρηξικέλευθες κινήσεις που εν πολλοίς θα ερμηνεύονταν ως ξεπούλημα στους Άραβες. Οι κελεμπίες είναι βέβαιο ότι θα επανέλθουν, αλλά το final-4 δεν πρόκειται να βρέξει τα πόδια του στον Περσικό Κόλπο πριν το 2025, αφού το αμέσως επόμενο θα φιλοξενηθεί στο Βερολίνο, εκ μεταφοράς από το 2022.
Όταν βέβαια ανοίξουν οι κρουνοί του πετρελαίου, θα περάσουν μπόλικα τέρμινα μέχρι να επιστρέψει το ευρωπαϊκό μπάσκετ στην Ευρώπη. Τα λεφτά της χορηγίας που μας κλείνει το μάτι από το τραπέζι των Εμίρηδων είναι πολλά, «πάρα μα πάρα» πολλά όπως λένε εσχάτως μερικοί σπίκερ της τηλεόρασης. Και πάντως πολύ περισσότερα από αυτά που δίνουν οι Τούρκοι για να μοστράρει το σηματάκι της αεροπορικής εταιρίας τους στις μεταδόσεις και στην ιστοσελίδα της Euroleague.
Το πρόβλημα δεν είναι το Ντουμπάι, αλλά το Κάουνας και σχεδόν όλες οι πόλεις που στεγάζουν σήμερα τη διοργάνωση ή σκέφτονται κατά καιρούς να φιλοξενήσουν τη μαγιάτικη γιορτή της. «Ποτέ ξανά», είπαν όσοι έζησαν το φιάσκο της Βιτόρια του 2019, αλλά τέσσερα χρόνια αργότερα βρισκόμαστε σε μία πανομοιότυπη αβελτηρία. Το Κάουνας διαθέτει ένα μικρό αεροδρόμιο που δέχεται σποραδικά διεθνείς πτήσεις, ενώ οι ξενοδοχειακές κλίνες στην πόλη είναι ελάχιστες.
Τρεις μήνες τώρα παλεύω να βρω πτήσεις με αξιοπρεπή τιμή, είτε στο Κάουνας είτε στο γειτονικό Βίλνιους (που είναι λίγο μεγαλύτερο και απέχει μία ώρα με το τρένο), αλλά σηκώνω τα χέρια ψηλά. Μόνο αυτός που θα δεχθεί να πετάξει από την Αθήνα μέσω Αγγλίας, με εταιρίες χαμηλού κόστους, δέκα ώρες αναμονή και αλλαγή αεροδρομίου στο Λονδίνο, έχει πιθανότητες να βρει αεροπορικό εισιτήριο με λιγότερα από 300-350 ευρώ.
Ο μέγας χορηγός της διοργάνωσης (Turkish Airlines) δεν εξυπηρετεί καν την πόλη όπου θα διεξαχθεί το Final-4 και ζητάει …τετραψήφιο αντίτιμο για πτήσεις από και προς το Βίλνιους μέσω Κωνσταντινούπολης. Κρεβάτια δεν υπάρχουν ή κοστίζουν τρελά λεφτά, τα ίδια που ζητούσαν οι Λιθουανοί τις μέρες του Ευρωμπάσκετ 2011. Ο παλιός είναι αλλιώς και την έβγαλε την άκρη για διαμονή, αλλά αλίμονο στον ατυχή ταξιδιώτη που θα θελήσει να εκστρατεύσει στο Κάουνας για να δει π.χ. τον Ολυμπιακό χωρίς να μπλέξει με τις εκδρομές των φανατικών. Θα χρειαστεί να ταξιδέψει με τα πόδια και να διανυκτερεύσει σε παγκάκια.
Παρεμπιπτόντως, το Final-4 του Μαΐου (19-21) μπορεί να συμπέσει με τις βουλευτικές εκλογές, αλλά δεν φαντάζομαι να πτοηθούν πολλοί. Άλλωστε, αρκεί να εγγραφούν 40 Έλληνες στον σχετικό κατάλογο των «αποδήμων», για να στηθεί εκλογικό τμήμα στη Λιθουανία. Ακόμα και μέσα στη Ζαλγκίριο Αρένα, που λέει ο λόγος…
Βρισκόμαστε συνεπώς μπροστά σε μία νέα Βιτόρια, στο πιο κρύο και στο πιο ξανθό. Η φιλόξενη αλλά σχετικά μικρή μπασκετούπολη της Χώρας των Βάσκων δεν είχε το παραμικρό όφελος από το Final-4 του 2019, αφού σχεδόν όλοι οι επισκέπτες έμεναν, έτρωγαν, έπιναν και βλαστημούσαν στο κοσμοπολίτικο Μπιλμπάο, μία ώρα παραέξω. Αλλά και πώς να βρεθεί έδρα καλύτερη από το, αν μη τι άλλο ερωτευμένο με το μπάσκετ, Κάουνας;
Το Βελιγράδι (2018, 2022) ήταν μία διπλή αποτυχία, αφού οι Σέρβοι δεν έδωσαν πεντάρα τσακιστή για μία διοργάνωση που δεν είχε δική τους ομάδες, χώρια τα κρούσματα ψεκασμού, φιλορωσισμού, κρατισμού και χουλιγκανισμού που απείλησαν την περυσινή διοργάνωση, πριν τη διασώσει ο Ολυμπιακός, με τα μιλιούνια φιλάθλων που κατέβασε.
Σε μεγαλουπόλεις όπως η Μαδρίτη, η Κωνσταντινούπολη, το Μιλάνο, η Βαρκελώνη και η (λέμε τώρα) Μόσχα, το final-4 χάνεται μέσα στο αστικό χάος. Τα Παρίσια και τα Λονδίνα , η πλούσια βόρεια Ευρώπη πάει να πει, δεν ενδιαφέρονται καν. Οι Πράγες, οι Στοκχόλμες και τα Ελσίνκια έχουν γήπεδα, αλλά δεν έχουν Ευρωλίγκα. Η μόνιμη διεξαγωγή του Final-4 στη Γερμανία θα ήταν μία κάποια λύσις, αλλά δεν νομίζω ότι συγκινεί τους διοργανωτές.
Για την Αθήνα με τα τρύπια παντελόνια, που δεν έχει ούτε λεφτά ούτε γήπεδο ούτε κοινό που ενδιαφέρεται για το μπάσκετ, ας μην ανοίξουμε συζήτηση. Και τι να πούμε δηλαδή στους ξένους επισκέπτες; «Ελάτε με το τρένο»;
Δεν νομίζω ότι είναι τυχαία η επιστροφή του μοντέλου του ΝΒΑ στον δημόσιο διάλογο, αν και το πείραμα του 2001 (με τη σειρά τελικών best-of-5 σε Μπολόνια και Βιτόρια, πόλεις μικρομεσαίους μεγέθους δηλαδή) εξελίχθηκε σε παράδειγμα προς αποφυγή. Τότε βέβαια οι συνθήκες ήταν διαφορετικές, αφού επρόκειτο για τη χρονιά του διχασμού και οι «νομοταγείς» της Σουπρολίγκα είχαν στήσει τη δική τους φιέστα υπό μορφή Final-4 στο Παρίσι.
Παρεμπιπτόντως, ο φετινός Ολυμπιακός θα ήταν απόλυτο φαβορί για τον ευρωπαϊκό τίτλο εάν η Euroleague διεξαγόταν με σύστημα πλέι-οφ. Αλλά οι ισορροπίες αλλάζουν κάθε χρόνο και οι φανατικοί εικονοκλάστες του 2020 γίνονται εικονομάχοι το 2023, εάν η ζωή τους φέρει σε θέση δευτεραγωνιστή ή κομπάρσου. Το Final-4 των δύο αγώνων βοηθάει μάλλον τους αδύναμους, παρά τους ισχυρούς.
Μέσα σε όλα αυτά, η FIBA μας στέλνει στην Άπω Ανατολή για τρίτη φορά τα τελευταία 17 χρόνια και για δεύτερη σερί (2006, 2019, 2023), προκρίνοντας ως οικοδέσποινες του Παγκοσμίου Κυπέλλου μία χαοτική μεγαλούπολη 15 εκατομμυρίων κατοίκων που δεν έχει καν μετρό (Μανίλα), ένα μικρό νησάκι της Ιαπωνίας κατάλληλο μόνο για πολεμικό τουρισμό (Οκινάουα) και την πρωτεύουσα της σκόνης, που δεν έχει καν έτοιμο γήπεδο (Τζακάρτα). Αλλά τα του Μουντομπάσκετ θα τα πούμε εν ευθέτω χρόνω.
Πηγή: Gazzetta
