Του Νίκου Παπαδογιάννη
Oι κελεμπίες εμφανίστηκαν για πρώτη φορά σε ευρωπαϊκή γιορτή του μπάσκετ τον περασμένο Μάιο, στο Βελιγράδι. Τα γρανάζια άρχισαν να κινούνται διστακτικά, σαν να έλειπε λίγο πετρέλαιο από τη μηχανή. Όταν δρομολογήθηκε η αλλαγή ηγεσίας στην Euroleague, η επίθεση φιλίας έγινε ολομέτωπη. Οι εμίρηδες θέλουν το μπάσκετ και το θέλουν τώρα.
Δεν τους νοιάζει που ο ακραιφνής τεχνοκράτης παρέδωσε τον προεδρικό θώκο σε ακραιφνή μπασκετάνθρωπο, ούτε τους ενδιαφέρει που το πραγματικό αφεντικό της νέας εποχής είναι Εβραίος. Το σημαντικό είναι να περάσει στα χέρια τους η διοργάνωση μέσω της χρυσής χορηγίας, όταν εκπνεύσει το «ντιλ» με την Turkish Airlines.
Τα υπόλοιπα θα έρθουν μόνα τους και τα ανταποδοτικά οφέλη θα προκύψουν μέσα από τη διαφήμιση και την προέλαση της λεγόμενης soft power, εξέχουσα μορφή της οποίας είναι ο αθλητισμός. Το λένε και sportswashing, μόνο που ετούτοι εδώ έχουν πολύ λιγότερα να ξεπλύνουν από ότι κάτι γειτονάκια όνομα και μη χωριό.
Το Κατάρ έχει το Μουντιάλ, έχει Φόρμουλα 1, φιλοξενεί Παγκόσμια Πρωταθλήματα στίβου, ονειρεύεται Ολυμπιάδες. Τι απέμεινε για το έρμο το Ντουμπάι; Μόνο το μπασκετάκι. Προσοχή, άλλο Ντουμπάι και άλλο Άμπου Ντάμπι. Διαφορετικές τοπικές κυβερνήσεις, διαφορετικά καθεστώτα, διαφορετική νομοθεσία.
Μπορεί τις δύο πόλεις να χωρίζει μόλις 1 ώρα δρόμος (λιγότερο, αν έχεις τις αυτοκινητάρες των ντόπιων), αλλά το Ντουμπάι δεν παίρνει ούτε μυρωδιά από τις βενζίνες του Γκραν Πρι στη Yas Marina ή από το τουρνουά τένις της Mudabala.
Δεν νομίζω ότι οι επιχειρηματίες που οργάνωσαν το μπασκετικό ταρατατζούμ στις αρχές του Οκτώβρη στο -πιο συντηρητικό- Άμπου Ντάμπι είναι οι ίδιοι που προσφέρονται να φιλοξενήσουν το φάιναλ-φορ του 2023. Κελεμπία από κελεμπία έχει διαφορά.
Και όποιος κάνει δέκα δρασκελιές νοτιότερα από το Ντουμπάι και περάσει στο θρησκόληπτο Εμιράτο της Σάρτζα, θα βρεθεί αίφνης σε έναν τρίτο, πολύ διαφορετικό πλανήτη. Όπου, αλίμονό του αν τον πιάσουν με καμιά εξάδα μπύρες στο πορτ-μπαγκάζ ή με το χεράκι του μέσα στις μπλούζες της κοπέλας του. Πόσο μάλλον, του φίλου του.
Εάν ο Ντέγιαν Μποντιρόγκα και ο Μάρσαλ Γκλίκμαν είχαν το μαχαίρι στο λαιμό για να λάβουν τη μεγάλη απόφαση σήμερα, θα έριχναν τον κύβο στον Περσικό Κόλπο και θα μας έστελναν όλους για το ορφανό φάιναλ-φορ τέλη Μαΐου στο λιοπύρι του Ντουμπάι. Μικρό το κακό θα πείτε, για εμάς τους επίδοξους επισκέπτες. Γι’αυτό εφευρέθηκαν τα κλιματιστικά βιομηχανικής ισχύος. Ουδείς χαλάστηκε με ένα πενθήμερο ντόλτσε βίτα κάτω από τους ουρανοξύστες, με μεσημεριανά μακροβούτια στη ζεστή θάλασσα.
Εκείνη την εξάδα τις μπύρες που λέγαμε, μη σκοτίζεστε, θα την πιούμε οπωσδήποτε, αρκεί να μη μας βλέπουν. Η απαγόρευση του αλκοόλ στο Ντουμπάι σπάζει τα ρεκόρ της υποκρισίας. Δεν το σερβίρουν στα εστιατόρια που βρίσκονται σε κοινή θέα, δεν τα πουλάνε στα σούπερ μάρκετ, ωστόσο τα «μπαρ ξενοδοχείων» δίνουν τη λύση και ο ζύθος ρέει αφειδώς.
Μη φανταστείτε μπαρ σαν αυτά τα αποστειρωμένα που υπάρχουν στα ξενοδοχεία της λοιπής υφηλίου. Στο Ντουμπάι, περνάς μία βαριά πόρτα που κλείνει πίσω σου και βρίσκεσαι αίφνης σε έναν αμερικάνικο ή βρετανικό παράδεισο, με ζωντανές ροκιές, δεκάδες οθόνες που δείχνουν μπάλα, δεκάδες -πανάκριβες- μπύρες βαρέλι και μπουκάλι, πεταλουδίτσες της νύχτας που κινούνται διακριτικά και όλα τα συμπαρομαρτούντα.
Δεδομένου ότι απαγορεύεται η είσοδος σε ντόπιους, όλοι γύρω σου είναι δυτικοί και νεαροί. Και, κάπως έτσι, ξεχνάς πού βρίσκεσαι. Ο περπατημένος θα εντοπίσει και αμέτρητα τέτοια αδέσποτα ευαγή ιδρύματα, δίχως …ξενοδοχείο, αρκεί να παριστάνουν το μπαρ κάποιου συγκροτήματος από πέντε σουίτες, που μπορεί να βρίσκονται 25 ορόφους ψηλότερα.
Εννοείται ότι πωλείται κανονικά το αλκοόλ στα duty free των αεροδρομίων του Ντουμπάι και του Άμπου Ντάμπι, μέχρι κάποιου (γενναίου) ορίου, ενώ οι μόνιμοι αλλοδαποί κάτοικοι μπορούν να πληρώσουν ένα εφ’ άπαξ ποσό μηνιαίως και να γεμίσουν τα ντουλάπια τους με ξύδια, αγορασμένα από ειδικές κρατικές απόκεντρες κάβες.
Απαγορεύεται όμως διά ροπάλου η δημόσια κατανάλωση, για να μη σκανδαλίζεται το θεοσεβούμενο κοινό και ο ντόπιος πληθυσμός, που δεν αποτελεί παρά το 10% του συνόλου. Τα καλά εστιατόρια, σχεδόν όλα, λειτουργούν και αυτά υπό την αιγίδα κάποιου ξενοδοχείου, οπότε …καλά κρασιά. Από τον δρόμο, δεν φαίνονται τα τραπέζια.
Προσπαθώ να πω, και επικαλούμαι την πλούσια προσωπική πείρα μου. ότι ο μπασκετικός τουρίστας θα περάσει καλά στο Ντουμπάι, άσχετα αν του το κρατάνε κρυφό για να τηρήσουν τα προσχήματα. Αρκεί να έχει χρήμα για το αεροπορικό εισιτήριο και για το επί τόπου ευ ζην (η διαμονή δεν είναι ιδιαίτερα ακριβή).
Το Ντουμπάι είναι ένα Λας Βέγκας αλα αραβικά, που ομνύει, και αυτό, στο χρήμα. Τα αξιοθέατά του είναι και αυτά αμερικανικού τύπου: χιονοδρομικά κέντρα μέσα σε ουρανοξύστες, σαφάρι με «γουρούνες» στις αμμοθίνες, φουτουριστικά κτίρια, κολύμπι μέσα σε ενυδρεία με καρχαρίες, αχανή εμπορικά κέντρα και τα σχετικά.
Το ζήτημα είναι μάλλον φιλοσοφικό, παρά οτιδήποτε άλλο. Αξίζει να «ξεπουληθεί» το ευρωπαϊκό μπάσκετ και να μεταφέρει τη γιορτή του σε μία μακρινή χώρα της Ασίας; Ξέρω, ξέρω, Ασία είναι και το Ισραήλ, Ασία είναι και η απέναντι όχθη του Βοσπόρου. Τουλάχιστον όμως εκεί υπάρχει παράδοση, κληρονομιά και μόνιμη σύνδεση με τον ευρωπαϊκό αθλητισμό. Αλήθεια, η Μακάμπι το κοινό της τι γνώμη έχουν για όλα αυτά;
Το Κατάρ μπορεί να έχει ισχυρή Εθνική ομάδα και αξιόλογο πρωτάθλημα, αλλά στο Ντουμπάι το μπάσκετ είναι άγνωστη λέξη. Οι όψιμοι επενδυτές ποντάρουν στο δυναμικό κοινό των νέων ανθρώπων που μπαινοβγαίνουν από την περιστρεφόμενη πόρτα του ζάπλουτου Εμιράτου για να δημιουργήσουν ρεύμα: Αμερικανών, Ρώσων, Ελλήνων, Γάλλων, Γερμανών, Σέρβων, αφήνω στην άκρη τους Φιλιππινέζους που είναι φτωχοί εργάτες και δεν πολυκυκλοφορούν στο κέντρο.
Όποιος θεωρεί χαμένο στοίχημα τη δημιουργία ισχυρής ομάδας μπάσκετ στο Ντουμπάι, μάλλον υποτιμά τη δύναμη του ντίρχαμ. Με αφορολόγητους μισθούς εξαπλάσιους και οχταπλάσιους από τους ευρωπαϊκούς, και με αστρονομική ποιότητα ζωής στα πλούσια γκέτο της ηλιόλουστης μεγαλούπολης (που δεν είναι δα Σαουδική Αραβία…), σας εγγυώμαι ότι οι Αμερικανοί και Ευρωπαίοι παιχταράδες -και προπονηταράδες- θα φύγουν τρέχοντας για το Ντουμπάι μόλις μετρήσουν τα μηδενικά.
Ιδίως οι τριανταφεύγα, αλλά όχι μόνο αυτοί. Ακόμα και κάποιοι από το ΝΒΑ θα δελεαστούν για να περάσουν τον Ατλαντικό προς τη λάθος κατεύθυνση. Προσθέστε εδώ τα ονόματα της αρεσκείας σας και φτιάξτε ομάδα fantasy όπως σας βολεύει.
Δεν είμαι και τόσο βέβαιος ότι ο Ντέγιαν Μποντιρόγκα θα θελήσει να ξεκινήσει τη θητεία του με τέτοιο αμφιλεγόμενο βήμα, οπότε κρατώ επιφυλάξεις για το φετινό φάιναλ-φορ, άσχετα αν έσπευσα να κλείσω ξενοδοχείο κοντά στην πλαζ Τζουμέιρα.
Η υποψηφιότητα της Κωνσταντινούπολης αγνοήθηκε μόλις αι αρχαί μυρίστηκαν το σχέδιο του Ερντογάν για μετατροπή της σε εθνικιστική παράτα ένεκα του κεμαλικού Ιωβηλαίου (όπως μάλλον θα συμβεί με τον τελικό του ποδοσφαιρικού Champions League), το Κάουνας παρέδωσε το χαρτοφυλάκιο ελλείψει χρηματοδότησης, το Βερολίνο έχει συμφωνήσει για το 2024, τα Λονδίνα εξελίχθηκαν σε νίλες ολκής, τις ίδιες και τις ίδιες και τις ίδιες πόλεις τις βαρέθηκαν οι πάντες.
Το σενάριο για καθιέρωση σειράς τελικών τύπου ΝΒΑ, όπως το διάβασα στην εφημερίδα Live Sport, μάλλον θα εγκαταλειφθεί μετά πολλών επαίνων από όσους θυμούνται την τραυματική εμπειρία των τελικών Κίντερ-Ταουγκρές το 2001. Αλήθεια, ποιος τους θυμάται, έξω από τις δύο φιναλίστ πόλεις; Σχεδόν κανένας.
Ακόμα και το «μπασκετικό» Βελιγράδι θα ήταν φιάσκο, αν δεν το έσωζαν μία φορά η Φενέρ και μία ο Ολυμπιακός. Οπότε, ίσως αξίζει ο νεωτερισμός. Πιλοτικά. Και ας χαθεί ο χτύπος της μπάλας του μπάσκετ πίσω από τις εξατμίσεις των Μαζεράτι και τα «σαλάαμ αλέκουμ» των οικοδεσποτών.
Εγώ πάντως ανυπομονώ για το κατάνυξη κρεατοφαγίας -μοσχάρι και αρνί- στην αφγανική ταβέρνα Wakha, όπου οι μαυροπουκαμισάδες που σερβίρουν μοιάζουν με ορεσίβιους πολεμιστές Ταλιμπάν. Έστω, κουτσοπίνοντας αϊράν και πορτοκαλάδες αντί για ρακή. Εγώ, όχι αυτοί.
Πηγή: Gazzetta
