Του Νίκου Παπαδογιάννη
Η συνηθέστερη επωδός στα στέκια των φανατικών είναι αυτή ακριβώς που φαντάζεστε: «Αν δώσουμε διακόσια χιλιάρικα παραπάνω και πάρουμε τον τάδε παιχταρά αντί του άχρηστου του δείνα, πάμε για μεγάλα πράγματα».
Η επωδός αυτών που βάζουν τα λεφτά θα έπρεπε να είναι -εν είδει απάντησης- η παρακάτω: «Δώστε πίσω τα φράγκα από τα πρόστιμα που πληρώνουμε για πάρτη σας και θα πάρουμε καλύτερους παίκτες από αυτούς που έχουμε, για να φτιάξουμε ομαδάρα».
Έχει, φυσικά, και αστερίσκο η παραπάνω παράγραφος. * Στις περισσότερες περιπτώσεις, τα επεισόδια και οι λοιπές παρασπονδίες γίνονται με την ευλογία αυτών που υπογράφουν τις επιταγές. Οι οποίοι, συνεπώς, χάνουν το δικαίωμα διά να ομιλούν. Αλλά αυτή είναι μία διαφορετική συζήτηση, που έχει γίνει μέχρι ναυτίας, χωρίς να αλλάζει το παραμικρό. Ας πληρώνουν, λοιπόν, αφού δεν τους πειράζει. Δικό τους είναι το πορτοφόλι, για να κάνουν με τον παρά τους για χατίρι του Μητσάρα από τα Καμίνια, του Βαγγέλα από τους Αμπελόκηπους και του Πετράν από το Κορδελιό.
Η συμπεριφορά των οπαδών του Ολυμπιακού στον 5ο αγώνα με το Μονακό επέσυρε άλλη μία βαριά κι ασήκωτη τιμωρία: μία αγωνιστική σε άδειο γήπεδο και 53 χιλιάρικα πρόστιμο. Συνυπολογίστε στη λυπητερή τα διαφυγόντα κέρδη από τα χαμένα εισιτήρια των κεκλεισμένων θυρών, σκεφτείτε πόση μπορεί να είναι η διαφορά ανάμεσα στα συμβόλαια του Ντόντε Χολ και του Λιβιό Ζαλ-Σαρλ και ελάτε να το ξανασυζητήσουμε, με την ουρά σας στα σκέλια εάν είστε από τους υπαίτιους της χασούρας.
Μισό λεπτούλι, να προσθέσω και σε αυτή την παράγραφο τον απαραίτητο αστερίσκο. Διοίκηση που δεν σκοτίζεται αν χάσει 5-10 εκατομμύρια για να ικανοποιήσει (με το οικονομικά καταστροφικό «μέχρι τέλους») την κερκίδα δεν θα κάτσει να σκάσει για εκατό ψωροχιλιάρικα.
Ξέρω, ξέρω. Δεν ήταν για θάνατο η συμπεριφορά των οπαδών την Τετάρτη στο Φάληρο. Αυτό όμως ισχύει υπό κανονικές συνθήκες και μόνο όταν το κοινό είναι εκστασιασμένο από τη χαρά. Εάν πιάσει καμιά φωτιά στο στάδιο από τα καπνογόνα, εάν γίνει κανένας σεισμός την ώρα του συνωστισμού, εάν μπουκάρει κανένας μαστουρωμένος μαχαιροβγάλτης στο παρκέ και του πρασινίσει το μάτι μπροστά στον Τζέιμς, τότε ναι, είναι και για θάνατο. Θάνατο, συνήθως, αθώων.
Όπως ο δυστυχής Μπλιώνας, τότε, στη Λάρισα. Ή τα θύματα της Θύρας 7, για να μη πηγαίνουμε μακριά από το Φάληρο. Οι απολύτως αθώοι.
Για τους άλλους, τους αιματοβαμμένους χούλιγκανς δεν έχω δάκρυα. Ωστόσο,ο επόμενος Μπλιώνας μπορεί να είμαι εγώ. Ή ο γιος μου. Ή εσύ, που γελάς στη γαλαρία. Κάποιος αθώος.
Τα οπαδικά έντυπα χτύπησαν το ντέφι σε συνεργασία με τους αθλητές που αποφεύγουν επιμελώς να στηλιτεύουν κακώς κείμενα, οπότε τα social media παρέλαβαν τη σκυτάλη για να αποθεώσουν τον υπέροχο κόσμο, που μετέτρεψε το γήπεδο σε καμίνι για τον αντίπαλο. Και πραγματικά, δεν νομίζω ότι ο Ολυμπιακός θα κέρδιζε αυτό το ματς χωρίς την ένθερμη συμπαράσταση της εξέδρας. Το πλεονέκτημα έδρας, για το οποίο πάλευε έξι μήνες, εξαργυρώθηκε σε σκληρό για τους Μονεγάσκους νόμισμα. Αλλά η εκπληκτική ατμόσφαιρα στο ΣΕΦ, είναι μόνο η μία όψη του φεγγαριού.
Το τιτίβισμα του Κέβιν Ντουράντ, περί «Αποκάλυψης», έκανε τον γύρο του διαδικτύου μέσα σε επιφωνήματα αυτοθαυμασμού από τους …αποκαλύπτοντες. Πέρα όμως από την αρνητική χροιά της λέξης στα αγγλικά (όπου λένε «Αποκάλυψη» και εννοούν «συντέλεια»), υπήρξε και δεύτερο tweet του αποσβολωμένου Ντουράντ, που όλως παραδόξως έμεινε στο ράφι με τα αζήτητα και τα αμένσιωτα: «Όποιος δοκιμάσει να φέρει πυρσό σε αγώνα του ΝΒΑ, θα καταλήξει στο Ράικερς».
Το νησί Ράικερς δεν είναι τόπος αναψυχής σαν τη Μύκονο που ο Ντουράντ επισκέπτεται ανελλιπώς, αλλά φυλακή της Νέας Υόρκης, από τις σκληρότερες σε ολόκληρη την Αμερική. Στο κολαστήριο του Ράικερς στο Μπρονξ σημειώθηκαν μέσα σ’ ένα χρόνο 9.424 επιθέσεις. Τα 90ά γενέθλιά της, η νεοϋορκέζικη φυλακή τα γιορτάζει με 15 νεκρούς κατάδικους. Πώς θα φαινόταν στα καλόπαιδα των ελληνικών γηπέδων μία επισκεψούλα με ριγέ στολή στα κελιά του; Θα την άντεχαν την κλεισούρα ή θα καλούσαν τον πρόεδρο για να τους σώσει;
Σπεύδω να βάλω τρίτο αστερίσκο, για να μη παρεξηγηθώ. Δεν προσπαθώ να πω ότι το κοινό του Ολυμπιακού έχει μονοπώλιο στις παρεκτροπές ή ότι είναι χειρότερο από τα άλλα ή ότι οι κακοί είναι πλειοψηφία. Λίγο ως πολύ, οι συνθήκες μου φαίνονται ίδιες σε όλα τα μεγάλη γήπεδα του ποδοσφαίρου, του μπάσκετ και όπου αλλού μοιράζονται «κούπες».
Με τα λεφτά που πλήρωσε ο Παναθηναϊκός σε πρόστιμα, για υπεράριθμους φιλάθλους στις κερκίδες, καπνογόνα και τα συναφή τα προηγούμενα χρόνια (χώρια αυτά του τότε προέδρου του), θα μπορούσε να έχει για πλέι-μέικερ όχι τον Πέιτον Σίβα εισηγμένο από τη μπασκετομάνα Νέα Ζηλανδία, αλλά τον Νικ Καλάθη.
Στα αισίως 35 χρόνια της θητείας μου στα γήπεδα έχω ζήσει τον ανεξέλεγκτο χουλιγκανισμό στο πετσί μου. Στο Σπόρτιγκ έφαγα «πράσινη» κουτουλιά στη σκαλωσιά της τηλεόρασης, στη Νέα Φιλαδέλφεια κουτουπιέ στα πλευρά, στο ΣΕΦ ένας ήρθε για να με στείλει να συναντήσω τον πατέρα μου την επόμενη της κηδείας του, στο Αλεξάνδρειο ένα ιπτάμενο κέρμα μου έσπασε τα γυαλιά, στους δρόμους της Θεσσαλονίκης μου έσπασαν το αυτοκίνητο επειδή είχε αθηναϊκές πινακίδες και πάει κλαίγοντας.
Οι ομαδάρες μας επαίρονται για τις πάνδημες εκστρατείες της Γάνδης, του Παρισιού, της Ρώμης, της Ναντ και άλλων ανυποψίαστων μεγαλουπόλεων, αλλά τα ελληνικής έμπνευσης επεισόδια που είδαν τα μάτια μου στο Τελ Αβίβ, στη Σαραγόσα, στο Τορίνο, στην Κωνσταντινούπολη, στο Σαρλερουά και αλλού με έκαναν να ντρέπομαι για τον τόπο μου.
Η Εuroleague αναγκάστηκε να καθιερώσει την άμεση έκδοση ποινών τις μέρες των πλέι-οφ, όπως έγινε με τον Ολυμπιακό, όχι επειδή επιβουλεύεται τον ανάδελφο Ρωμηό, αλλά για να μη μένουν ατιμώρητες οι ελληνικές (και κατά δεύτερο λόγο σερβικές και τουρκικές) ομάδες. Εάν απορήσατε με τη σπουδή της έκδοσης της απόφασης, σημειώστε ότι κανονισμός άλλαξε έτσι ώστε να μη μεταφέρονται οι ποινές στην επόμενη σεζόν.
Βεβαίως, ο Ολυμπιακός τιμωρήθηκε για έκτροπα στο 5ο ματς, οπότε δεν υπήρχε 6ο. Όταν οι άνθρωποί του μυρίστηκαν ότι υπήρχε ενδεχόμενο για «κεκλεισμένων» στο ξεκίνημα των πλέι-οφ, φρόντισαν να επιβάλουν την τάξη στις εξέδρες. Πάει να πει, φυσικά, ότι υπάρχει τρόπος για να ελέγξουν τους φανατικούς. Ο Παναθηναϊκός στα χρόνια του Μιχάλη Γεωργαντή ήταν μετρ σε αυτόν τον τομέα, του επιλεκτικού ελέγχου. Προσωπικά έχω να πατήσω σε ελληνικό γήπεδο από εκείνη τη νύχτα των εγκλημάτων στο ΟΑΚΑ.
Δεν πιστεύω σε θεό, αλλά προσεύχομαι καθημερινά να μείνουν τα οπαδικά μίση μακριά από το φάιναλ-φορ του Βελιγραδίου. Πέρα από την ελληνοτουρκική θρυαλλίδα, που μπορεί να σκορπίσει άφθονο μπαρούτι εάν οι κακοθελητές προσπαθήσουν να την αξιοποιήσουν, υπάρχει και η προφανής πόλωση του κόκκινου με το μαύρο και των ένθεν κακείθεν αδελφοποιημένων.
Φοβάμαι ότι το Βελιγράδι είναι η λάθος πόλη για το φετινό φάιναλ-φορ, για περισσότερους από έναν λόγους. Αυτούς όμως τους ανέλυσα έγκαιρα σε προηγούμενο σημείωμα και αμαρτίαν ουκ έχω. Όσοι φιλήσυχοι σκοπεύουν να ταξιδέψουν στη Σερβία με αποκλειστική επιθυμία να δουν μπάσκετ, και είναι αμέτρητοι αυτοί, ας προσέχουν καλού κακού τις κακοτοπιές.
Πηγή: Gazzetta
