Του Νίκου Παπαδογιάννη
Το σχόλιο αυτό επιτρέψτε μου να το ξεκινήσω στη γλώσσα του Γιώργου Λάνθιμoυ, που άλλωστε καταλαβαίνει από μπάσκετ, αφού ο πατέρας του υπήρξε αστέρι των πέτρινων χρόνων, κάτι σαν Φάνης μιας άλλης εποχής. Όταν σε έναν αγώνα πλέι-οφ γίνεται μάχη, σκοτωμός, κοσμοχαλασιά, πόλεμος χαρακωμάτων, στο τέλος κερδίζει η ομάδα που έχει τους κυνόδοντες.
Όχι η πριγκηπέσσα Μονακό, αλλά ο Ολυμπιακός με το κορμί το πασπαλισμένο με μπαρούτι. Κι αν ζορίστηκε μέχρι να φτάσει σε αυτό το 3-2, είναι επειδή απέναντί του βρέθηκε η δεύτερη καλύτερη ευρωπαϊκή ομάδα αυτών των ημερών. Ναι, πιστεύω, και το έχω γράψει κάμποσες φορές στο τελευταίο διάστημα, ότι οι δύο αποψινοί μονομάχοι του Φαλήρου είναι οι πιο φορμαρισμένες, και σε τελική ανάλυση οι καλύτερες, ομάδες στο ευρωπαϊκό στερέωμα.
Για τη ζυγαριά της 4ης Μαΐου μιλάμε, όχι για τις μέρες του φάιναλ-φορ. Στο καθαγιασμένο παρκέ της Μπεογκράντσκα Αρένα, εγώ έτσι θα τη λέω όσους χορηγούς και αν αλλάξει, μπορεί ο Ολυμπιακός να εμφανιστεί χειρότερος ή καλύτερος, μπορεί η Εφές να παρουσιάσει την ομαδάρα της Κολωνίας ή το φάντασμα του φθινοπώρου, μπορεί η Μπάρτσα να γίνει η Μπάρτσα των ονείρων του Σάρας και η Ρεάλ να λανσάρει τον Μπενζεμά και τον Μόντριτς.
Σήμερα, όμως, ο Ολυμπιακός και η Μονακό είναι -σχεδόν ισάξιες- οι δύο κορυφαίες ομάδες της γριάς ηπείρου. Όταν έφτασε η ώρα να τις χωρίσει η ζωή, τον γόρδιο δεσμό έκοψαν οι κοφτεροί κυνόδοντες. Του Σλούκα, του Ουόκαπ, του ΜακΚίσικ, του Μάρτιν, του Ντόρσεϊ. Του Γιώργου Μπαρτζώκα, που δικαιώνεται και δικαιώνει με την επιστροφή του στην κορυφογραμμή. Του Φαλήρου, που δημιούργησε ισχυρό άνεμο όταν χρειάστηκε.
Η Μονακό ηττήθηκε, αλλά όλοι ανεξαιρέτως της υποκλίθηκαν μετά τον ψυχοβγαλτικό 5ο αγώνα. «Εάν είχαν μείνει στη διοργάνωση οι ρωσικές ομάδες, μπορεί να τερμάτιζε τέταρτη ή πέμπτη», είπε ο Τόμας Ουόκαπ, υπενθυμίζοντας τους 4 βαθμούς των Μονεγάσκων που γράφτηκαν στο χιόνι της Ουκρανίας.
Ναι, αλλά έτσι μπορεί να είχε ο Ολυμπιακός ευκολότερο αντίπαλο στα πλέι-οφ! Δεν έχω τρόπο να αποδείξω αυτό που γράφω, διαισθάνομαι όμως ότι οι «ερυθρόλευκοι» θα είχαν ευκολότερο έργο απέναντι στην Εφές ή τη Μακάμπι ή τη Ζενίτ. Για την ΤΣΣΚΑ δεν βάζω το χέρι μου στη φωτιά.
Στο 15νθήμερο της κρίσης, ο πρίγκηπας Ολυμπιακός άγγιξε το ταβάνι του όχι μία, αλλά τέσσερις φορές: στο πρώτο, τρίτο, τέταρτο και πέμπτο παιχνίδι. Το ταβάνι του Ολυμπιακού είναι να κατεβάζει το ταβάνι του αντιπάλου και να τον αναγκάζει να σκύψει, μέχρι να χάσει το ανάστημά του γίνει ένα με το πάτωμα. Έπειτα οι «κόκκινοι» σκαρφαλώνουν πάνω στην πλάκα για να ποδοπατήσουν τον ισοπεδωμένο έχθρο πριν αυτός κατορθώσει να σηκωθεί.
Zητώ συγγνώμη για το κάπως μακάβριο του παραλληλισμού, αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερη αναλογία. Απόψε, όμως, έπαιξαν και μπασκετάρα. Δεν χρειάστηκε να περάσουν από την ασχήμια για να φτάσουν στην ομορφιά. Μπορεί στην τέταρτη περίοδο να έπιασαν τους Γάλλους από το λαιμό, αλλά στο ενεργητικό των 94 πόντων δεν χωράει κριτική και αμφισβήτηση. Η Μονακό ηττήθηκε απόψε στο δικό της παιχνίδι, όχι στο γήπεδο του Ολυμπιακού.
Ακολουθεί το «διά ταύτα» που είχα γράψει (στο ημίχρονο) ως κατακλείδα του κειμένου μου, σε περίπτωση ήττας του Ολυμπιακού:
«Δεν χρειάζεται εξωραϊσμός. Ο Ολυμπιακός απέτυχε. Απέτυχε διότι είναι θεωρητικά ανώτερη ομάδα από τη Μονακό, διότι είχε το πλεονέκτημα έδρας, διότι άφησε να ξεγλιστρήσει από τα χέρια του διπλό προβάδισμα (1-0 και 2-1), διότι δεν μπόρεσε να σπρώξει τον αντίπαλο στον γκρεμό όταν του χαμογελούσαν οι θεοί, διότι έγραψε ιστορία με το λάθος τρόπο (ήττα εντός έδρας στον 5ο αγώνα), διότι πιάστηκε αιχμάλωτος μπροστά στο κοινό του σε συνθήκες πανστρατιάς.
Απέτυχε διότι νικήθηκε στο δικό του μπάσκετ: η παινεμένη άμυνά του έγινε γαλλικό τυρί με τρύπες στα χέρια του Ομπράντοβιτς, ακόμα και στις μέτριες βραδιές του Τζέιμς (που σούταρε συνολικά 23/68 στη σειρά) ή και του Μπέικον. Απέτυχε, τέλος, επειδή έχασε ιστορική ευκαιρία πρόκρισης σε ένα φάιναλ-φορ μετριοτήτων. Ποιος ξέρει πότε -και αν- θα κατορθώσει να ξαναφτάσει σε απόσταση ενός βήματος από τη γιορτή;»
Να, όμως, που για πολλοστή φορά κατάπια περιχαρής τα γραπτά μου. Ο Ολυμπιακός άρπαξε τη νίκη μέσα από τα δόντια της ήττας, επειδή έμεινε ήρεμος, ψύχραιμος, μεθοδικός και προσηλωμένος στο πλάνο του.
Δεν πανικοβλήθηκε ούτε στο 1-1 της Μονακό, ούτε στο «γαμώτο» του 2-2, ούτε στο 30-41 και στο 48-55 και στο 62-67 και στο 80-81 της αποψινής τιτανομαχίας. Έβγαλε ήρωες από τα σπλάχνα του και τους ανέβασε έναν έναν στο παλκοσένικο, για να τους καμαρώσουν ο Κέβιν Ντουράντ και η Έμμα Στόουν.
Τον Κώστα Παπανικολάου, όταν η κερκίδα έψαχνε κάποιον σαλπιγκτή για να δώσει το σύνθημα της πρώτης επίθεσης. Τον Σακίλ ΜακΚίσικ, με τους 16 πόντους του στη β’ περίοδο, όταν όλα πήγαιναν στραβά και τα βλέμματα χαμήλωναν. Τον Τόμας Ουόκαπ, όταν χρειαζόταν κάποιος να μαρκάρει τον Τζέιμς και τον Μπέικον ταυτόχρονα, με γαρνιτούρα ένα τσουβάλι πολύτιμους πόντους (17).
Τον Χασάν Μάρτιν, όταν υπήρχε ανάγκη για να θωρακιστούν τα νότα του Φαλ και να γεμίσει η ρακέτα με μούσκουλα και αποφασιστικότητα. Τον Τάιλερ Ντόρσεϊ, όταν τα περιθώρια λάθους ελαχιστοποιήθηκαν και η βαριά μπάλα απαιτούσε ελαφριά χέρια και ξένοιαστο μυαλό. Και τον Κώστα Σλούκα, για την τελική ευθεία και για την απονομή του Όσκαρ!
Στο 32ο λεπτό, το σκορ ήταν 72-75 και ο νέος ηγέτης του Ολυμπιακού είχε στη στατιστική του μόλις ένα (άστοχο) σουτ. Μόλις όμως το σκυλί του πολέμου Πάρις Λι φορτώθηκε με 4ο και μετά 5ο φάουλ, όλα τελείωσαν. Ο Σλούκας έβλεπε μπροστά του όχι χαρακώματα, αλλά μία ορθάνοιχτη λεωφόρο.
Το φινάλε τον βρήκε με 15 πόντους, 5 ριμπάουντ και 5 ασίστ, ενώ τα 3 λάθη του από το πρώτο ημίχρονο έμειναν μέχρι το τέλος 3. «Been there, done that», θα μπορούσε να πει στον Ντουράντ. «Multiple times». Περισσότερες από μία φορές.
Για να μη ξεχνιόμαστε, οι κ.κ. Σλούκας, Παπανικολάου, Πρίντεζης φορούσαν ήδη τα κόκκινα όταν ο Ολυμπιακός κέρδισε τους απανωτούς ευρωπαϊκούς τίτλους το 2012 και 2013. Το βράδυ του τελικού, στο Βελιγράδι, οι δύο πρώτοι θα γιορτάζουν κιόλας.
Όταν είδα τον Ολυμπιακό να παραπαίει στη δεύτερη περίοδο (όταν δέχθηκε 35 πόντους, με 6/8 δ., 5/8 τρ., 8/9 β.) βιάστηκα να φέρω στο μυαλό μου μία παλιά έκφραση των Ιρλανδών, δανεική από τραγούδι των Thin Lizzy: «All fur and no knickers». Απ έξω γουναρικό και από μέσα τίποτε!
Στην τελική ευθεία του αγώνα, όμως, ο Ολυμπιακός έβγαλε από το γουναρικό την ταυτότητά του και την έριξε με στόμφο στο παρκέ. Τι σόι μέταλλο έχει μία ομάδα, που τελειώνει τέτοιο ημίχρονο (το δεύτερο) με ένα μόνο λάθος, ενώ η γη τρέμει κάτω από τα πόδια της;
Η συνολική στατιστική δίνει στον Ολυμπιακό μόλις 8 χαμένες μπάλες, αλλά και 69% στα δίποντα (20/29) και 21/25 βολές: δείγματα αυτοσυγκέντρωσης, σοβαρότητας και σιγουριάς. Όταν πια εμφανίστηκαν στο χείλος του ματωμένοι οι κυνόδοντες, η άμαθη σε στεριανή ζάλη Μονακό παραδόθηκε, με τελευταίο όρθιο πολεμιστή τον περπατημένο Τζέιμς.
Τότε και μόνο φάνηκε στο παρκέ η προσωπικότητα και το ειδικό βάρος που γνωρίζαμε εξαρχής ότι υπάρχει. Πανηγύρισα την πρόκριση του Ολυμπιακού στο φάιναλ-φορ, αλλά ομολογώ ότι η Μονακό θα μου λείψει.
Πηγή: Gazzetta
