Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Με τον Κώστα Σλούκα να κάνει ρεκόρ καριέρα στο σκοράρισμα και να παίρνει την ομάδα από το χέρι ο ΠΑΟ ισοφάρισε την σειρά με την Μακάμπι Τελ Αβίβ κερδίζοντας εύκολα στο δεύτερο ματς με 95-79 και τώρα θα πάει στο Βελιγράδι να παίξει τα ρέστα του. Είναι πιο ποιοτική ομάδα από την Μακάμπι και ο προπονητής του μπορεί να βρει λύσεις σε κάθε πρόβλημα στα παιγνίδια μαζί της. Χθες η απουσία του Χουάντσο δημιούργησε χώρο για τον Ιωάννη Παπαπέτρου που ήταν μετά τον Σλούκα ο χρησιμότερος παίκτης του ΠΑΟ καθώς και επιθετικά πρόσφερε και τον Κόλσον, που φάνηκε να μην τον περιμένει ως αντίπαλο σταμάτησε. Ο Παπαπέτρου είναι μόλις ο δεύτερος παίκτης με εμπειρίες play off μετά φυσικά τον Σλούκα που τα γνωρίζει καλύτερα από όλους: όλοι οι άλλοι τώρα μαθαίνουν κι αυτή είναι η πιο μεγάλη δυσκολία του ΠΑΟ. Που όμως στα μάτια μου έχει ένα αβαντάζ: νομοτελειακά στο Βελιγράδι θα δει τον Ναν να κάνει ένα μεγάλο επιθετικό παιγνίδι, αυτό που δεν έχει κάνει ακόμα. Χθες έκανε την δουλειά του Γκραντ (που έπαιξε λίγο – δηλαδή μόλις 14 λεπτά), αλλά ο Αταμάν θέλει από αυτόν κυρίως επιθετικές πρωτοβουλίες. Βέβαια όλα θα εξαρτηθούν από το αν η Μακάμπι θα έχει τον Μπόλτγουιν και σε τι ακριβώς κατάσταση. Η Μακάμπι από τον Δεκέμβρη και μετά δεν έχει χάσει κανένα ματς στο άδειο γήπεδο που την φιλοξενεί, αλλά με τον Αμερικάνο παρόντα και σε ηγετικό ρόλο: χωρίς αυτόν είναι μια αδύναμη ομάδα και το είδαμε και χθες.
Η ζωή χωρίς τον Μπόλντγουιν
Ακούω διάφορους να λένε πως ο Μπόλντγουιν στα τελευταία λεπτά των αγώνων είναι πρόβλημα, γιατί είναι τρελός, παίρνει πολλές προσπάθειες κτλ. Μπερδεύουν φυσικά το παιγνίδι με το αποτέλεσμα. Το στηριγμένο στους περιφερειακούς παιγνίδι του Κάτας επιβάλει να είναι ο Μπόλντγουιν αυτός που στο τέλος θα πάρει τις αποφάσεις. Χθες χωρίς αυτόν η Μακάμπι χάθηκε στο τέλος των δυο ημιχρόνων. Στο τέλος του δευτέρου δεκαλέπτου ο ΠΑΟ έτρεξε ένα τεράστιο σερί (16-1) με το οποίο γύρισε το ματς βάζοντας τέλος στην νευρικότητα που τον χαρακτήριζε στην αρχή και κάτι ανάλογο συνέβη και στο τελευταίο δεκάλεπτο όταν η Μακάμπι αναθάρρησε και πλησίασε στους τρεις πόντους (71-68) κάτι περισσότερο από 8 λεπτά πριν το τέλος του ματς. Και πάλι ο ΠΑΟ πάτησε γκάζι για να τελειώσει το ματς (το 71-68 έγινε σε τέσσερα λεπτά 87-72) γιατί ο ΠΑΟ είχε στο γήπεδο τον Σλούκα, δηλαδή τον δικό του ενορχηστρωτή, ενώ η Μακάμπι δεν είχε το δικό της. Το βάρος του Μπόλντγουιν δεν μπορεί να το σηκώσει κανείς.
Γιατί δήλωσε ότι θα φύγει
Η εύκολη νίκη του ΠΑΟ επιτρέπει να πούμε δυο πράγματα για αυτό που απασχόλησε την επικαιρότητα της ομάδας τις προηγούμενες μέρες δηλαδή την δήλωση του Αταμάν πως αν η ομάδα του δεν προκριθεί στο Final4 του Βερολίνου ο ίδιος θα φύγει. Το ό,τι μπορεί ο Τούρκος να έκανε αυτή την δήλωση για να ξυπνήσει τους παίκτες του είναι αρκετά πιθανό. Πολύ πιθανό είναι επίσης η δήλωση να προέκυψε για να γίνει αυτή θέμα συζήτησης και όχι η ήττα από την Μακάμπι. Ο Αταμάν είναι καλός σε αυτά, πλην όμως κάποιοι που στην Αθήνα τον γνωρίζουν λένε πως ανεξάρτητα από την εργαλειοποίησή της η δήλωσή του αποτελεί ένα είδος δέσμευσης: όντως λέει πως ή θα φτάσει στο Βερολίνο ή θα φύγει. Ο τρόπος που δούλεψε φέτος στον ΠΑΟ ο Αταμάν έβαλε το αποτέλεσμα, δηλαδή την παρουσία του ΠΑΟ στο Final 4, μπροστά από οτιδήποτε άλλο. Ο Αταμάν πιστεύει στον στόχο – τον χρειάζεται, τον έκανε για τους παίκτες του κίνητρο. Τα υπόλοιπα είναι δευτερεύοντα. Από το στόχο, δηλαδή την επίτευξη του αποτελέσματος, δεν εξαιρεί την δική του παρουσία και κατ επέκταση και την δική του ευθύνη. Δεν υπάρχει αυτός και οι παίκτες του: όλοι είναι ένα, έστω κι αν ο ίδιος δεν θα διστάσει ποτέ του να εκφράσει δημόσια τα παράπονά του για όποιον νομίζει πως οφείλει να δώσει κάτι παραπάνω. Ο παίκτης οφείλει να δώσει, αλλά κι ο ίδιος ο Αταμάν επιβάλλεται να βρει τρόπο αυτό το κάτι παραπάνω να το πάρει.
Ο Αταμάν έχει προειδοποιήσει τους παίκτες του εδώ και καιρό για συγκεκριμένα επαναλαμβανόμενα λάθη τους, αλλά την ίδια στιγμή θεωρεί ότι για αυτή την κατάσταση έχει ευθύνη και ίδιος. Αυτό που είπε το είπε γιατί το πιστεύει. Ως άνθρωπος που πιέζει τους παίκτες, δεν εξαιρεί τον εαυτό του από τα όσα συμβαίνουν. Και δεν έχει αναζητήσει ποτέ του κάποια σημαντική δικαιολογία για ήττες αν εξαιρέσει κανείς τα συνηθισμένα και στο μπάσκετ παράπονα των προπονητών για την διαιτησία, όταν τα πράγματα δεν έχουν εξελιχτεί κατ’ ευχήν. Αλλωστε λόγια λένε όλοι – το θέμα είναι οι πράξεις και οι πράξεις του Αταμάν είναι συγκεκριμένες: δεν ζήτησε προσθήκες, στηρίζει τις καλοκαιρινές του επιλογές, άφησε τον Γκάι να φύγει όταν αυτός του το ζήτησε και το γεγονός ότι δήλωσε πως έχει παράπονα από κάποιους παίκτες του δεν είχε ως αποτέλεσμα να τους αφήσει στην άκρη. Αλλά με την δήλωσή του μας υπενθύμισε πως υπο κρίση (από τον εαυτό του πρώτα από όλα) τελεί και ο ίδιος.
Η ατομική του ευθύνη
Είναι ενδιαφέρον ότι οι δυο Τούρκοι προπονητές που δουλεύουν στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή, ο Αταμάν και ο Τερίμ, βάζουν πάντα μπροστά από όλα την ατομική ευθύνη απαιτώντας από τους παίκτες να μην κρύβονται από αυτή. Σε αυτό διαφέρουν αρκετά από τους δικούς μας προπονητές πχ που σπανίως μιλάνε δημοσίως για ευθύνες των παικτών ή και δικές τους. Ο Αταμάν ακολουθεί και για τον ίδιο, τον ίδιο κανόνα που χρησιμοποιεί και για τους παίκτες του: δεν δίνει δεύτερες ευκαιρίες ούτε στον εαυτό του! Θα πιάσει αυτή η τακτική; Θα το δούμε στην συνέχεια. Μπορώ ωστόσο να σας διαβεβαιώσω για κάτι: οι παίκτες στην συντριπτική τους πλειοψηφία προτιμούν τους προπονητές που ό,τι έχουν να πουν το λένε δημοσίως και όχι πίσω από την πλάτη τους. Ο Αταμάν αυτό το έχει υπολογίσει: το θα φύγω δεν το είπε ούτε για τον κόσμο, ούτε για τον Γιαννακόπουλο, αλλά για τους παίκτες του. Ένας άλλος θα έλεγε «θα σας διώξω». Αυτός όχι. Διότι πάντα πίστευε πως για να έχεις μερίδιο στις επιτυχίες πρέπει να αναλαμβάνεις και την ευθύνη στις αποτυχίες. Αλλιώς κερδίζεις πάντα εσύ και χάνουν πάντα οι άλλοι. Αλλά αυτά δεν ταιριάζουν στον Αταμάν, είναι για άλλους…
Πηγή: Κάρπετ Show
