Του Δημοσθένη Γεωργακόπουλου
Το ρολόι σημαδεύει το 115’ στο Μπερναμπέου. Από τη μία, οι εξέδρες φλέγονται για τη διαφαινόμενη πρόκριση της Ρεάλ και από την άλλη, ο τηλεοπτικός φακός είναι μόνιμα στραμμένος στον Πεπ Γκουαρδιόλα, καταγράφοντας τις αντιδράσεις του. Σε μία από αυτές, ο Ισπανός τεχνικός κάθεται αποσβολωμένος στον πάγκο, σαν να περιμένει να τελειώσει το μαρτύριο. Σαν να ξέρει ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει στο ματς. Είναι η στιγμή που ο Κάρλο Αντσελότι κάνει τις δύο τελευταίες του αλλαγές. Έξω ο Βινίσιους και ο (τραυματίας) Μιλιτάο, μέσα ο Λούκας Βάθκεθ και ο Βαγιέχο.
Ο έμπειρος Ισπανός σκηνοθέτης γνωρίζει πως εκείνη τη στιγμή «όλα τα λεφτά» τηλεοπτικά, είναι οι αντιδράσεις εκτός αγωνιστικού χώρου. Και εκτός από τον Γκουαρδιόλα, δείχνει συνεχώς τον πάγκο της Ρεάλ. Ξέρετε ποιοι ήταν εκείνη τη στιγμή στον πάγκο των γηπεδούχων; Πάρτε χαρτί και σημειώστε. Μπενζεμά, Μόντριτς, Κροος, Κασεμίρο και οι τελευταίοι – όπως είπαμε – Βινίσιους, Μιλιτάο. Και με τους Μαρσέλο-Αλάμπα, επίσης, στον πάγκο, χωρίς να έχουν αγωνιστεί δευτερόλεπτο. Ο αριθμός όλων αυτών; Ολογράφως, οκτώ.
Πόσοι από τους λεγόμενους βασικούς ήταν στον αγωνιστικό χώρο εκείνη τη στιγμή; Ο τεράστιος Κουρτουά και ο μαχητής Καρβαχάλ (συγχωρέστε με, αλλά η αδυναμία μου στον Μαρσέλο με κάνει να μη θεωρώ αναντικατάστατο τον Μεντί). Οι υπόλοιποι εννιά ήταν οι εξής: Βαλβέρδε, Νάτσο, Μεντί, Καμαβινγκά, Θεμπάγιος, Ασένσιο, Ροντρίγκο και οι νεοεισελθόντες Βάθκεθ και Βαγιέχο. Κι όμως, όλοι τους ήταν ανίκητοι. Ο game changer Ροντρίγκο έμοιαζε με τον Κριστάνο Ρονάλντο, ο φιλότιμος Νάτσο με τον Σέρχιο Ράμος και ο 19χρονος Καμαβινγκά με τον Τσάμπι Αλόνσο στα καλύτερα του. Και όλοι μαζί σαν μια μεικτή κόσμου, που δεν υπήρχε περίπτωση να χάσει το εισιτήριο της πρόκρισης.
Ήταν η αύρα του Μπερναμπέου; Ήταν η αίσθηση υπεροχής από την ανατροπή που είχε προηγηθεί; Ή μήπως αυτή η ρημάδα η φανέλα για την οποία γίνεται λόγος όλη τη σεζόν φέτος; Δεν ξέρω τι ήταν, όμως εκείνη τη στιγμή οι αστέρες της Μάντσεστερ Σίτι έδειχναν σαν… εφηβική ομάδα που δεν πίστευε ότι μπορεί να αντιδράσει, μετά από αυτό που της είχε συμβεί. Ίσως αν φορούσαν εκείνοι τα λευκά, τότε να είχαν περάσει στον τελικό. Ή έστω να διεκδικούσαν μέχρι τέλους την πρόκριση, από το να πετάξουν λευκή πετσέτα από το 90’ και μετά. Επειδή, όμως, με τα… αν δε γράφεται ιστορία, εγώ ήδη σκέφτομαι να αγοράσω μια φανέλα της Ρεάλ και φορώντας τη να πηγαίνω πλέον με τους φίλους μου για 5Χ5. Και ποιος ξέρει, μπορεί έτσι να σταυρώσω καμιά νίκη στο τέλος…
Πηγή: Gazzetta
