Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Το πρώτο ημίχρονο είναι, οι δυνατότητες και η προοπτική. Το δεύτερο ημίχρονο είναι, το κομμάτι που εκκρεμεί να διανυθεί. Η Εθνική έχει φτάσει το ποδόσφαιρό της, σε πολύ καλό σημείο. Εκείνο που μένει, είναι η ενδυνάμωση του χαρακτήρα της. Μες από τα ματς, τις διοργανώσεις, τις εμπειρίες, τις αναποδιές. Θέλει, τον χρόνο του. Δεν γίνεται, απλώς δεν γίνεται, σήμερα έβαλα τις ελιές σήμερα θέλω το λάδι.
Ενδυνάμωση χαρακτήρα, δεν σημαίνει ότι θα πάψουν να γίνονται λάθη που κοστίζουν. Ο κάθε Μαυροπάνος κι ο κάθε Χατζηδιάκος θα συνεχίσουν να κάνουν λάθη, γιατί αυτό είναι το φυσικό. Αλλά, εδώ είναι η απόσταση του πεπειραμένου από τον άπειρο, θα μάθουν να είναι αγέρωχοι μετά τα εκάστοτε λάθη τους. Να κρατάνε το κεφάλι στο ύψος του και να πηγαίνουν παρακάτω, σαν να μη τους αγγίζει ότι έκαναν λάθος.
Η Ελλάδα είχε να ηττηθεί σε “επίσημο” ματς, ακριβώς δύο χρόνια. Ρώμη, 12 Οκτωβρίου 2019, 2-0 η Ιταλία. Από ένα, καλή ώρα, πέναλτι στο δεύτερο ημίχρονο που, τότε στο Ολίμπικο, ο Μπουχαλάκης μπορούσε να το έχει αποφύγει (χέρι). Στοκχόλμη, 12 Οκτωβρίου 2021, 2-0 η Σουηδία, ο Μπουχαλάκης ένιωσε τι περνούσε ο Μαυροπάνος. Αυτά τα δύο χρόνια, ο Μπουχαλάκης μεγάλωσε. Εξελίχθηκε. Πολλαπλασίασε το μέγεθός του. Πήγε στο τέλος, και σήκωσε από το γρασίδι τον απαρηγόρητο Μαυροπάνο.
Σε δύο χρόνια από σήμερα, ο Μαυροπάνος θα θυμάται και θα ξέρει. Αυτός τότε, θα σηκώσει τον επόμενο. Ετσι πάει. Προλογίζοντας τη μετάδοση στο Open πέντε λεπτά πριν τη σέντρα, δεν είπα λέξη για πρόκριση/αποκλεισμό/συσχετισμούς/σενάρια/όνειρα/Κατάρ. Είπα μόνο “μία από τις πιο ενδιαφέρουσες βραδυές για την ανάπτυξη, για την εξέλιξη και το μεγάλωμα, του ελληνικού γκρουπ”. Αυτό, και τίποτα άλλο εκτός από αυτό, τώρα είναι το ζητούμενό μας.
Είναι εύκολο σφάλμα, να συνδέουμε ευθέως το λάθος με την απειρία. Λάθος, κάνει και ο έμπειρος. Ο Μπουχαλάκης από το τίποτα, στο 0-0 παραλίγο να δωρίσει ένα γκολ (με “ασίστ”) στον Κουέισον. Η διαφορά, ήδη εξήγησα πού έγκειται. Ο Τζαβέλλας και ο Μπακασέτας, έκαναν λάθος ότι φόρτωσαν στον εαυτό τους την κίτρινη κάρτα για αψιμαχία, ο Τζαβέλλας στο Μπατούμι, ο Μπακασέτας στη Σόλνα. Απ’ αυτές τις κάρτες, ο Τζαβέλλας δεν έπαιξε στη Σόλνα, ο Μπακασέτας δεν θα παίξει στην Αθήνα με την Ισπανία.
Ο Τζαβέλλας, 34 ετών τον ερχόμενο μήνα, είναι ο πρεσβύτερος του γκρουπ by far. Ο Μπακασέτας είναι ο αρχηγός. Στην πραγματικότητα, στην ενδεκάδα της Σόλνα ο Μπακασέτας κι ο Μπουχαλάκης ήταν, ενενηντατριάρηδες, οι δύο μεγαλύτεροι. Κι αν έπαιρναν την “κακή” κάρτα ο Τζόλης ή ο Δουβίκας, εσφαλμένα θα σπεύδαμε να την αποδώσουμε στο “νεαρόν της ηλικίας”.
Το ποδόσφαιρο της ομάδας είχε σχέδιο, πίστη, ισορροπία, φιλοδοξία, οργάνωση στη λεπτομέρεια, στις στατικές φάσεις, στο open play. Είχε κυριαρχικότητα. Η εικόνα ήταν, σχεδόν σοκαριστική! Θα έλεγα, σουρεάλ. Οχι, πολύ καλό για να ‘ναι αληθινό. Και πολύ καλό, και αληθινό. Ακόμη καλύτερο, πολύ καλύτερο, από τον Σεπτέμβριο με τη Σουηδία στο Ολυμπιακό Στάδιο. Ενα κανονικό ρεσιτάλ.
Κι όμως στην ανάπαυλα, μετά από όλο αυτό, η αίσθηση ήταν, τι; Περισσότερο ένα μούδιασμα ότι τα πράγματα θα στραβώσουν στο δεύτερο ημίχρονο, παρά η ακλόνητη πεποίθηση ότι τα δοκάρια του πρώτου ημιχρόνου θα γίνουν γκολ στο δεύτερο ημίχρονο. Η αίσθηση γύρω-γύρω δείχνει, τι αναδίδει ένδον η ομάδα. Αναδίδει, ότι ακόμη δεν είναι γινωμένη. Δεν εμπνέει, αυτό που θα λέγαμε “τυφλή πίστη”.
Ενα τέτοιο ρεσιτάλ να αυτοκαταστρέφεται από μια γιόμα του σέντερ-μπακ και ένα βολέ του τερματοφύλακα, αντιλαμβάνομαι ότι δεν καταπίνεται. Διαλύει, ψυχικά. Ο ρεαλισμός επιβάλλει όμως, να μη κρύβει η μικρή εικόνα τη μεγάλη. Η Εθνική έχει παίξει δέκα ματς μες στο 2021. Σκόραρε στα εννέα, μόνο στη Σουηδία δεν σκόραρε. Αξιοπρόσεκτο, για ομάδα που “δεν δημιουργεί” και “δεν κάνει γκολ”.
Επίσης σε αυτά τα δέκα ματς του 2021, η Εθνική δέχθηκε γκολ στα εννέα, μόνο στο Μπατούμι το Σάββατο έμεινε η εστία καθαρή. Η μεγάλη εικόνα, η συνολική εικόνα, είναι αυτή. Η ωφέλιμη προσέγγιση συνεπώς, δεν μπορεί να είναι άλλη. Βρισκόμαστε στην καμπή του προτσές, που η ομάδα χρειάζεται περισσότερα “μηδέν πίσω”. Για να γίνεται η δουλειά της, και στις νύχτες που τα πράγματα δεν βγαίνουν. Αυτή η αντιτουριστική Σουηδία, στα έξι παιγνίδια της στον προκριματικό όμιλο έχει τέσσερα “μηδέν πίσω”. Η Ελλάδα, μόλις ένα.
Σε ένα μήνα, ο “κύκλος Κατάρ” κλείνει. Ανεξαρτήτως πιθανοτήτων, το χρέος δεν αλλάζει. Η Εθνική έχει να κλείσει τον κύκλο, με (αυτο)σεβασμό στη δουλειά αυτών των δύο χρόνων. Επειτα έρχεται μια καλή ευκαιρία, στη λογική ιεράρχηση των εφεξής προτεραιοτήτων. Μια ιεράρχηση, από τα χαμηλά προς τα υψηλά. Από τα προσιτά, κλιμακωτά προς τα πιο δύσκολα. Πρώτη προτεραιότητα, να προβιβαστεί η Εθνική από την τρίτη στη δεύτερη κατηγορία (στην αμέσως επόμενη διοργάνωση) του Nations League.
Δεύτερη στη σειρά, να διεκδικήσει ευθέως (και όχι σαν να πρόκειται για θαύμα…) τη συμμετοχή της στο EURO 2024. Κι ύστερα, τρίτη προτεραιότητα, αφού πρώτα θα έχουν επιτευχθεί αυτά, τα εφικτά, να κοιτάξει και το Μουντιάλ (2026). Εμείς εδώ, κοιτάξαμε μονομιάς το Κατάρ δίχως να έχει επιτευχθεί, πριν, τίποτα. Για μια φορά, ας χαράξουμε κι ας προχωρήσουμε σ’ ένα δρόμο σειράς και λογικής.
Πηγή: Sport DNA
