Του Βασίλη Σκουντή
Ο συχωρεμένος ο (παράγων του Παγκρατίου και της ΕΟΚ) Νίκος Βαφάκης συνήθιζε να λέει μια ατάκα που δυστυχώς κολλάει γάντι στην περίσταση…
Ο χαμένος, λέει, είναι χειρότερος από τον γα@@@ο!
Ζητώ συγνώμη για το αγοραίο ύφος και την προσβολή των χρηστών ηθών, αλλά αυτή είναι η αλήθεια.
Για την ακρίβεια, αυτή είναι η μαύρη αλήθεια, την οποία η Εθνική βιώνει επί 14 συναπτά έτη, μουντζωμένη, θαρρείς, από τη μοίρα της να κυνηγάει χίμαιρες, που ως γνωστόν, οι ρουφιάνες είναι άπιαστες!
Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
Στο εμβληματικό ποίημα του “Οι Μοιραίοι”, ο Κώστας Βάρναλης προσπαθώντας να βρει την αιτία της δυστυχίας των απόκληρων της ζωής απαριθμεί διάφορες εκδοχές και εντέλει καταλήγει σε αδιέξοδο…
“Φταίει το ζαβό το ριζικό μας, φταίει ο Θεός που μας μισεί, φταίει το κεφάλι το κακό μας, φταίει πρώτ’ απ’ όλα το κρασί! Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Κανένα στόμα δεν το ‘βρε και δεν το ‘πε ακόμα”!
Βεβαίως στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι ούτε σωστό, ούτε τίμιο να αποδίδουμε τα δεινά που μας βαράνε αλύπητα σε μεταφυσικές αιτίες, χώρια που αυτές λειτουργούν αποπροσανατολιστικά.
Τουναντίον οφείλουμε να εγκύψουμε πάνω στο πρόβλημα της παρατεταμένης αποτυχίας η οποία έχει οδηγήσει την Εθνική ομάδα σε μια μακρά παρακμιακή φάση και να προσπαθήσουμε να ξορκίσουμε τους δαίμονες που μας στοιχειώνουν αρχής γενομένης από τις 4 Σεπτεμβρίου του 2010 στην Κωνσταντινούπολη…
Πέρασαν κιόλας 14 χρόνια από την τελευταία φορά που η Εθνική ανέβηκε σε ένα βάθρο (EuroBasket 2009) και το… εξωτικό Κατοβίτσε της Πολωνίας μοιάζει τόσο μακρινό, όσο οι ελληνιστικοί χρόνοι!
Το 0/12, η κηδεία, το μνημόσυνο και η Επίσημη… Αποτυχημένη!
Προϊόντος του χρόνου, από το 2010 έως το 2023, η ελληνική ομάδα δεν κατάφερε να ανάβει στο βάθρο ή ακόμη και να βρεθεί στην τετράδα (που κατά τη δεκαετία του ‘90 λογιζόταν ως αποτυχία) σε 12 διαδοχικές επίσημες διοργανώσεις: πέντε Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα (2011, 2013, 2015, 2017, 2022), τέσσερα Παγκόσμια Κύπελλα (2010, 2014, 2019, 2023) και τρία Προολυμπιακά Τουρνουά (2012, 2016, 2021).
Να λοιπόν πώς η πάλαι ποτέ αποκαλούμενη “Επίσημη Αγαπημένη” κατάντησε Επίσημη… Αποτυχημένη!
Δυστυχώς εδώ και 14 χρόνια, κάθε καλοκαίρι η κηδεία της Εθνικής σε μια διοργάνωση γίνεται το μνημόσυνο της προηγούμενης αποτυχίας!
Ο συχωρεμένος ο φίλος μου, ο Στέλιος που είχε το ρακάδικο στον Πλάτανο, στην παλιά πόλη του Ρεθύμνου, συνήθιζε να λέει μια ατάκα που δυστυχώς αποδείχθηκε πως ταιριάζει γάντι στην περίπτωση της Εθνικής μπάσκετ, από το 2010 και εντεύθεν.
“Από την ίδια θα φέρω”
Κάθε φορά που κάποιοι είχαν πιει τον άμπακο και του έλεγαν “μη φέρεις άλλη”, αυτός τους έλεγε “εντάξει, δεν φέρνω άλλη, από την ίδια θα φέρω”!
Αυτό δυστυχώς συμβαίνει και με την Εθνική ομάδα, ανελλιπώς και αδιαλείπτως…
Οι αποτυχίες της δεν είναι άλλες, οι ίδιες είναι! Ή -για να το πώς με ακρίβεια-είναι άλλες, αλλά μένουν ίδιες!
Σύμφωνοι, “σημασία δεν έχει πόσες φορές θα πέσεις, αλλά πόσες φορές θα σηκωθείς”, αλλά και που ξανασηκωνόμαστε μετά την εκάστοτε νίλα, τι καταλαβαίνουμε;
Χαΐρι και προκοπή δεν έχουμε δει όλα αυτά τα χρόνια και στον βωμό της ελπίδας που αποδεικνύεται φρούδα και του ονείρου το οποίο εντέλει καθίσταται εφιάλτης έχουν θυσιασθεί ένας σκασμός από (οκτώ) προπονητές και παίκτες!
Σκέτη εκατόμβη, μαθές!
Οι τέσσερις νίκες και οι εξοστρακισμοί
Το λένε και τα χαρτιά μου, όπως επέμενε και ο συχωρεμένος ο Δημήτρης Τσοβόλας από του βήματος της Βουλής πριν από καμιά τριανταπενταριά χρόνια…
Σε αυτό το ατέρμονο γαϊτανάκι της συμφοράς, η Εθνική έχει πετύχει μονάχα τέσσερις νίκες σε μονούς do-or-die αγώνες, αλλά καμιά από δαύτες δεν άνοιξε την πόρτα της τετράδας ή των Ολυμπιακών Αγώνων, που μένει ερμητικά κλειστή από την οποία έχει εξοστρακισθεί από το 2010 και εντεύθεν…
Έριξε στο κανναβάτσο το Βέλγιο το 2015 στη Λιλ, τη Λιθουανία το 2017 στην Κωνσταντινούπολη, την Τουρκία το 2021 στη Βικτόρια και την Τσεχία το 2022 στο Βερολίνο, αλλά στο καπάκι ηττήθηκε από την Ισπανία, τη Ρωσία, την Τσεχία και τη Γερμανία και έμεινε εκτός νυμφώνος…
Όλα αυτά τα χρόνια, στις ατελέσφορες επιχειρήσεις την πατήσαμε με πολλούς, διάφορους και διαφορετικούς τρόπους, είτε μοστράραμε μια Dream Team, όπως με μπόλικη δόση αυταρέσκειας την αποκαλούσαμε (βλέπε EuroBasket 2015 και 2022), είτε πήγαμε με προσωπικό ασφαλείας και ομάδες έκτακτης ανάγκης (EuroBasket 2011, Προολυμπιακό Τουρνουά 2021, Παγκόσμιο Κύπελλο 2023).
Μας ήρθε ο ουρανός σφοντύλι
Άλλες φορές χάσαμε στον πόντο και στις λεπτομέρειες (Γαλλία/2011, Νιγηρία/ 2012, Ισπανία/2015, Κροατία/2016, Ρωσία/2017), άλλες δεν πιάσαμε τη χρειαζούμενη διαφορά πόντων (Τσεχία/2019) και άλλες μας ήρθε ο ουρανός σφοντύλι!
Προς επίρρωσιν τούτου υπενθυμίζω ότι στις τελευταίες τρεις διοργανώσεις, η Εθνική υπέστη ισάριθμες καταδικαστικές ήττες με σούμα 61 πόντων: από την Τσεχία στον τελικό του Προολυμπιακού Τουρνουά του 2021 στη Βικτόρια με 97-72, από τη Γερμανία στον προημιτελικό του EuroBasket του 2022 στο Βερολίνο με 107-96 και χθες από τη Λιθουανία με 92-67.
Φάγαμε δηλαδή 97, 107 και 92 πόντους σε τρία ματς στα οποία έπρεπε να δαγκώνουμε σίδερα και να κάνουμε τους αντιπάλους μας να ματώσουν για να σκοράρουν, σηκώνοντας το παλιό αμυντικό λάβαρο μας, που δυστυχώς είναι καταχωνιασμένο στη ντουλάπα μέσα στη ναφθαλίνη!
Τα 43 τρίποντα σε πεδίο βολής φτηνό!
Aμ’ το άλλο, που εμπίπτει κιόλας στην αλληλουχία του αιτίου και του αιτιατού;
Σε αυτούς τους τρεις αγώνες το soundtrack έμοιαζε βγαλμένο από το τραγούδι “Με μια πιρόγα” του Μανώλη Μητσιά…
“Κι εγώ ένα πεδίο βολής φτηνό που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι”!
Απλώς εδώ οι ξένοι φαντάροι δεν έβριζαν, αλλά γλένταγαν στην πίστα των 6μ.75, εκτελώντας κατά ριπάς: 11/25 τρίποντα έβαλαν οι Τσέχοι στη Βικτόρια, 17/31 οι Γερμανοί στο Βερολίνο και 15/24 χθες οι Λιθουανοί στη Μανίλα!
Σούμα 43 στα 80, πάει να πει καμία τύχη!
Ένας φίλος μου χθες το βράδυ μού έστειλε σε μήνυμα την αποφθεγματική ατάκα του Χαρίλαου Τρικούπη…
“Δυστυχώς επτωχεύσαμεν”!
Πτωχεύουμε κάθε χρόνο, δεν είμαστε νεόπτωχοι, αλλά το κακό είναι πως γίναμε εθιστικοί σε αυτές τις αποτυχίες και στο τέλος της κάθε ημέρας, μένουν μονάχα τα δάκρυα των πιο ευαίσθητων παικτών!
Χθες βούρκωσε ο Κώστας Παπανικολάου και η στιγμή που εμφανίσθηκε μπροστά στην κάμερα και κόμπιαζε να αρθρώσει τις κουβέντες του υπήρξε ανατριχιαστική…
Οι λυγμοί στο Βερολίνο και στο Τορίνο
Στις 13 Σεπτεμβρίου του 2022, στο Βερολίνο, μετά την ήττα από τη Γερμανία είχαν πλαντάξει στο κλάμα ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης, ο Θανάσης Αντετοκούνμπο και ο Κώστας Αντετοκούνμπο…
Στις 8 Ιουλίου του 2016 ο Δημήτρης Αγραβάνης αναλύθηκε σε λυγμούς μετά την αποβολή του με πέντε φάουλ στον ημιτελικό του Προολυμπιακού Τουρνουά με την Κροατία στο Τορίνο και χρειάσθηκε τον πάρει στην αγκαλιά του ο Γιάννης Μπουρούσης για να τον ηρεμήσει και να τον παρηγορήσει…
Το κλάμα του Ζήση και ο Αντετοκούνμπο
Στις 7 Σεπτεμβρίου του 2014 στη Μαδρίτη, μετά την ήττα από τη Σερβία στον αγώνα της φάσης των 16 του Παγκοσμίου Κυπέλλου και ενώ, όπως χθες στη Μανίλα οι “Πελαργοί” αποθέωναν την Εθνική, δεν είχε καταφέρει να συγκρατήσει τα δάκρυα του ο Νίκος Ζήσης…
Αυτή μάλιστα είναι η σκηνή που έχει χαρακωθεί στη μνήμη του τότε πρωτάρη στην Εθνική, Γιάννη Αντετοκούνμπο.
Μιας και το ‘φερε η κουβέντα στον σούπερ σταρ του ΝΒΑ, που περί άλλα τυρβάζει τον τελευταίο καιρό, έπεσε στην κέντα σε δυο από τις ήττες που έφραξαν τον δρόμο της Εθνικής τα τελευταία χρόνια…
Τι εννοώ; Αποβλήθηκε με πέντε φάουλ και στο ματς με την Τσεχία το 2019 στη Σενζέν και σε εκείνο με τη Γερμανία πέρυσι στο Βερολίνο!
Υπάρχει και φιλότιμο
Τι αποδεικνύουν όλες αυτές οι σκηνές που απαρίθμησα προηγουμένως;
Το στοιχειώδες και αυτονόητο: οι παίκτες δεν είναι αναίσθητοι, ούτε γαϊδούρια που ζουν στην κοσμάρα τους και δεν τους νοιάζει τι συμβαίνει…
Υπάρχει και φιλότιμο, το μόνο σίγουρο!
Εκτός από το φιλότιμο, υπάρχουν επίσης οι μαζεμένες αποτυχίες και η ανάγκη του εξαγνισμού, που κανείς δεν ξέρει πότε και εάν θα συντελεσθεί…
Μπορεί να κάμει ξαστεριά και να φλεβαρίσει του χρόνου, στη 13η διοργάνωση στην οποία η Εθνική θα επιδιώξει να απενοχοποιηθεί, έστω κι αν θα μας τσούξει λίγο παραπάνω.
Χάνουμε πλέον και τις καθημερινές
Τα εθνικά μας ζητήματα εξελίσσονται σε μια πονεμένη ιστορία διότι στη δεκαετία του ’90, όταν πλείστοι όσοι σπουδαίοι παίκτες (Σιγάλας, Αλβέρτης, Οικονόμου, Παπανικολάου, Ρεντζιάς, Κορωνιός, Γαλακτερός, Μπουντούρης, Μπακατσιάς, Κακιούσης) δεν αξιώθηκαν να ανέβουν στο βάθρο, χάναμε στους ημιτελικούς και στους μικρούς τελικούς…
Τότε την πατάγαμε τα Σαββατοκύριακα και η συνηθισμένη επωδός ήταν το «Never on Sunday», αλλά από το 2010 και πέρα δεν κάνουμε διακρίσεις στις ημέρες της εβδομάδας…
Χάνουμε και τις καθημερινές!
Η υπόθεση σηκώνει μεγάλη κουβέντα. Σηκώνει επίσης και τσιγάρο!
Αυτή η στάνη αυτό το γάλα βγάζει!
Κάποιες από τις πολλές διαστάσεις της (σε επίπεδο οργάνωσης, ανάπτυξης, στελέχωσης, δομής, νοοτροπίας) τις κουβεντιάσαμε χωρίς θυμό και συναισθηματικές φορτίσεις και τις κατέγραψε κιόλας νωρίτερα εδώ ο Γιάννης Φιλέρης με τον οποίο βίωσα παρέα όλες τις μεγάλες στιγμές, αλλά και τα φιάσκα.
Σε μια φάση της κουβέντας, αποδεχόμενος μοιρολατρικά την κατάσταση των πραγμάτων, είπα κάτι που αποδεικνύεται ότι ισχύει…
“Αυτή η στάνη αυτό το γάλα βγάζει”!
Συμφωνώ και επαυξάνω ότι η τελική αποτίμηση και κυρίως ο σχεδιασμός για την επόμενη επιχείρηση και γενικότερα για το μέλλον της Εθνικής δεν πρέπει να γίνουν εν θερμώ στη Μανίλα, αλλά ούτε και να χρονίσουν…
Το Προολυμπιακό Τουρνουά, τα παράθυρα του EuroBasket του 2025, η παραμονή του Δημήτρη Ιτούδη, η στελέχωση της ομάδας, η επιθυμία και η διαθεσιμότητα των παικτών που απουσίασαν, η θωράκιση και η ενδυνάμωση της ομάδας θα τεθούν επί τάπητος και ό,τι ήθελε προκύψει…
Με την ουρά στα σκέλια
Η Εθνική θα ρίξει την αυλαία της ένατης συμμετοχής της σε Παγκόσμιο Κύπελλο, αύριο κόντρα στο Μαυροβούνιο, που κατά σύμπτωση, το είχε αντιμετωπίσει στην πρεμιέρα της προηγούμενης διοργάνωσης στη Ναντζίνγκ (1η Σεπτεμβρίου 2019, σκορ 85-60) και από το οποίο δεν έχει ηττηθεί ποτέ (5-0).
Για την Ελλάδα το 19ο Μουντομπάσκετ τελειώνει και πάλι μια εβδομάδα πριν από τη λήξη του και όπως συνέβη το 2010, το 2014 και το 2019 γυρίζουμε πάλι πίσω με την ουρά στα σκέλια…
Με τόσες απουσίες και τέτοια προβλήματα δεν λέγαμε κάτι στα φωναχτά, αλλά προσπαθήσαμε να πάμε στα μουλωχτά κι ό,τι κάτσει!
Δεν έκατσε, πάλι καλά που τη σκαπουλάραμε με τη Νέα Ζηλανδία, προκριθήκαμε στη φάση των 16 και δεν καταγράψαμε ιστορικό χαμηλό στην κατάταξη, πισωγυρίζοντας στο 1952 και στο 1961.
Η οκτάδα αποδείχθηκε υψηλό εμπόδιο, τόσο υψηλό όσο το μπόι του Γιόνας Βαλανσιούνας και έμεινε όνειρο θερινής και μάλιστα βροχερής (ελέω των μουσώνων) νυκτός.
Δεν θέλαμε δα και το Κύπελλο Κόσμου!
Τα “κοράκια” του Ιωαννίδη και οι αγαπημένοι του Γιαννάκη
Επίτηδες το γράφω αυτό, διότι πάντοτε έχω στο μυαλό μου τις μνημειώδεις οργίλες ατάκες του αγριεμένου Γιάννη Ιωαννίδη στις 14 Σεπτεμβρίου του 2003 στη Στοκχόλμη, μετά τη νίκη επί της Σερβίας και την κατάληψη της πέμπτης θέσης στο EuroBasket…
“Ε βέβαια, εσείς δεν είσαστε ευχαριστημένοι, γιατί θέλατε το Κύπελλο κόσμου” είπε απευθυνόμενος προς τους εκπροσώπους των ΜΜΕ.
Και συνέχισε: “Το μόνο που κάνατε τόσες μέρες ήταν να γράφετε ότι οι παίκτες τσακώνονται μεταξύ τους, γι αυτό μάλιστα σκεφτήκαμε να βάλουμε τσιρότα στα πρόσωπα τους, ώστε να διακωμωδήσουμε τα δημοσιεύματα των εφημερίδων. Αυτά είναι σενάρια επιστημονικής φαντασίας και εκείνο που ξέρω εγώ είναι ότι οι ομάδες διαλύονται όποτε πέφτουν πάνω τους τα κοράκια”!
Εκ των υστέρων ο Ιωαννίδης διευκρίνισε ότι δεν εννοούσε τους δημοσιογράφους, αλλά δεν διευκρίνισε κιόλας ποιοι ήταν τα κοράκια.
Δόξα τω Θεώ, στη Μανίλα δεν είχαμε τέτοια ντράβαλα με σενάρια επιστημονικής φαντασίας, τσακωμούς, τσιρότα και κοράκια, άλλωστε όπως έλεγε στις εκάστοτε αποστολές της Εθνικής ο Παναγιώτης Γιαννάκης, “Σημασία έχει να γυρίζουμε πιο αγαπημένοι απ’ όσο ήμασταν όταν φύγαμε”!
Πηγή: Sport 24
