Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Η αμυντική συμπεριφορά της Εθνικής στο Τάλιν, ήταν η αναμενόμενα επαρκής. Οι διεθνείς ανέκτησαν 41 μπάλες, καθάρισαν 27 καταστάσεις, έβαλαν οκτώ φορές τάκλιν, έκαναν τέσσερα μπλοκ σε τελειώματα αντιπάλων, κι όλ’ αυτά δίνοντας μόλις επτά φάουλ και παίρνοντας…καμία κάρτα.
Αλλά το ενδιαφέρον είναι, η επιθετική συμπεριφορά της Εθνικής. Σε παιγνίδι με τη μπάλα 59% δική τους, την κυκλοφόρησαν με ακρίβεια στο 85% (499/584 πάσες). Κι απ’ τις έντεκα ενέργειες για γκολ τις οποίες ολοκλήρωσαν, στις έξι έστειλαν τη μπάλα στον στόχο.
Πήρε λίγο χρόνο, για να θεμελιωθεί το στερεότυπο ότι η Ελλάδα ξέρει να αμύνεται και δεν ξέρει να επιτίθεται. Ακόμη και στις καλύτερες στιγμές, πράγματι, η επίθεση εκδηλωνόταν πιο πολύ με την προσωπικότητα αντρών παρά με τη συνδυαστικότητα ποδοσφαιριστών.
Θα πάρει απείρως περισσότερο χρόνο, για ν’ ανατραπεί το στερεότυπο. Αυτό το γκρουπ που σιγά-σιγά «έρχεται στα πράγματα» ενόσω ωριμάζει και δένει, είναι μια ευοίωνη πιθανότητα. Ν’ αλλάξουμε μπαλιές, που λέει. Και οι τρεις μαζί, τα δεκάρια μας, μετά βίας αθροίζουν +60 συμμετοχές. Ολο το έργο, είναι μπροστά.
Η Εσθονία ήταν απλώς, μια αρχή. Ο,τι ομαδικό μπόρεσαν οι διεθνείς να σκαρώσουν στους χώρους που οι γηπεδούχοι έκλειναν, θα χρειαστεί να το κάνουν σε διάρκεια και με συνέπεια. Να μεγαλώσουν τα παραγωγικά διαστήματα, μες στο παιγνίδι.
Και να ‘ναι αξιόπιστοι στη δημιουργική προσέγγισή τους, από παιγνίδι σε παιγνίδι. Μόνον έτσι, στερεότυπα ανατρέπονται. Με αγωνιστική αξιοπιστία. Εάν η αφετηρία τους είναι να παίξουν, εναντίον καλύτερων αντιπάλων θα παίζουν και οι ίδιοι, οι Ελληνες διεθνείς, καλύτερα.
Η εξάρτηση ολόκληρου του μηχανισμού από την καταληκτική παρουσία του Μήτρογλου, είναι οφθαλμοφανής. Ολη η δουλειά κι όλος ο ιδρώτας είναι, να φτάσει η μπάλα ως εκεί. Μετά, εκείνος ξέρει. Να εκτελέσει ή να σερβίρει. Είναι ο φάρος, που τους δείχνει τον προορισμό.
Εάν ο φάρος σβήσει, ο προορισμός χάνεται απ’ τα μάτια. Η ομάδα θα χρειαστεί να το κάνει, και αυτό. Να μάθει να ζει και να βρίσκει τον δρόμο, και με τον Μήτρογλου έξω. Το κυριότερο είναι να μη αφήσουν κανένα, να τους βάλει μες στο κεφάλι την ιδέα ότι δεν μπορούν. Να παίξουν με τη μπάλα. ‘Η να παίξουν δίχως τον Μήτρογλου.
Βλέπω ένα Σκίμπε, πλέον άνετο. Τρόπον τινά, με τα χέρια λυμένα. Να ζωγραφίζει σ’ αυτόν τον δεύτερο κύκλο του στην Εθνική, δικό του πίνακα. Το δικό του έργο. Κρατάει την ομάδα, μαζεμένη. Φαίνεται να έχει αποτελεσματική επικοινωνία με τους αρχηγούς. Τους σέβεται, και τους χρησιμοποιεί.
Γνωρίζω ότι και το σύστημα περί τον προπονητή, στην ομοσπονδία, έγινε πιο λειτουργικό. Στήθηκαν φαστ-τρακ παρακάμψεις, σε δομές που καθυστερούσαν τα πράγματα. Γενικώς, δόθηκε σημασία. Η σημασία που βλέπει κανείς σε μια λεπτομέρεια, π.χ. στην αγορά ενός μηχανήματος.
Η απόσταση που άνοιξε μετά το 2014, η απόσταση της Ελλάδας από τις πολύ καλές ομάδες, δεν θα είναι εύκολο να συρρικνωθεί. Ούτε φυσικά, πολύ γρήγορο. Πάλι όταν θα φτάσει μία πρόκριση να παίζεται απέναντι σ’ ένα Βέλγιο σε όμιλο ή σε μια Κροατία σε πλέι-οφ, οι πιθανότητες θα ‘ναι με το Βέλγιο. Με την Κροατία.
Ο δρόμος όμως, είναι το ποδόσφαιρο. Ο δρόμος δεν είναι το μη-ποδόσφαιρο. Αυτό το γκρουπ, των 30-κάτω, δείχνει ότι θα τον περπατήσει. Με την καθοδήγηση των 30-άνω…
Πηγή: Sport DNA
