Ας ξεκινήσουμε ανάποδα, κόντρα στο πανηγυρικό κλίμα της ημέρας: Η Τούμπα, σε ντέρμπι “φωτιά”, όπου ο ΠΑΟΚ έπαιζε τις τελευταίες του ελπίδες για πρωτάθλημα, είχε πολλά κενά καθίσματα.
Δεν ψέγω κανέναν – από το Ηράκλειο όπου βλέπω τα περισσότερα παιχνίδια πώς θα μπορούσα; Ο καθένας γνωρίζει τις οικονομικές και ψυχολογικές αντοχές του και πράττει αναλόγως.
Αλλά το γεγονός είναι και ενδεικτικό: ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου του ΠΑΟΚ εξακολουθεί να μην πιστεύει την φετινή ομάδα! Κι ας τους έχει δώσει πάμπολες αφορμές για το αντίθετο. Πραγματικά δεν ξέρω τι άλλο πρέπει να κάνει φέτος ο Λουτσέσκου; Να καταπιεί σπαθιά;
Ασφαλώς διαπράττει λάθη, ασφαλώς έχει κολλήματα, ασφαλώς θα δεχτεί κριτική όταν πρέπει. Αλλά η σεζόν που τρέχει ο ΠΑΟΚ, με τα σκαμπανεβάσματα και τα ξενερώματά της, είναι υπερβατική! Όποιος δεν το βλέπει, δεν θέλει να το δει.
Με ρόστερ που υπολείπεται σε βάθος και ποιότητα, κατά την γνώμη μου, και των τριών ανταγωνιστών του, με κομβικές μεταγραφές να μην δίνουν τα αναμενόμενα (Σαμάτα, Έκονγκ, ακόμα και ο Οζντόεφ), ο “Δικέφαλος” είναι στην διεκδίκηση του τίτλου, έστω και ως αουτσάιντερ, έφτασε στους “8” του Κόνφερενς Λιγκ (ξεκινώντας από το καλοκαίρι χωρίς περιθώριο λάθους) όπου αποκλείστηκε από την -σούπερ φορμαρισμένη όπως αποδεικνύεται – Κλαμπ Μπριζ, έφτασε στον ημιτελικό κυπέλλου όπου αποκλείστηκε in extremis. Τα παραπάνω, με μεγάλα διαστήματα εντυπωσιακού ποδοσφαίρου. Με πρότζεκτ όπως ο Κουλιεράκης και ο Κοτάρσκι (για τον Ντέλια κρατάω ειδικό υστερόγραφο) να “μεγαλώνουν” διαρκώς. Με ποδοσφαιριστές όπως ο Μπράντον, ο Μουργκ, ο 34χρονος Σβάμπ να είναι κομβικοί.
Και με διαρκείς, εντυπωσιακές επιστροφές, τη μία μετά την άλλη, όταν άπαντες τον έχουν ξεγραμμένο. Με τη νοοτροπία “refuse to lose” να έχει πάει σε άλλο επίπεδο. Αν ούτε αυτά πείθουν τους αμφισβητίες για την δουλειά του Ραζβάν, δεν ξέρω τι θα τους πείσει (βασικά ξέρω: τίποτα).
Την Κυριακή, όταν δέχτηκε το 1-2 στο 75ο λεπτό, κόντρα στην ροή του αγώνα (και από ανύπαρκτο φάουλ) περισσότεροι πιστέψαμε και πάλι πως ΄’να, αυτή είναι η τελική μπουνιά. Ήρθε και το νοκ άουτ”. Αμ δε. Ο ΠΑΟΚ τρέκλισε για μερικά λεπτά και μετά, προτού το καταλάβουν καλά – καλά οι οπαδοί του και σίγουρα οι αντίπαλοί του, σήκωσε το κεφάλι, κοίταξε την ΑΕΚ στα μάτια και της είπε: “Όχι απόψε, όχι στο σπίτι μου”.
Ο ΠΑΟΚ άξιζε τη νίκη, για να είμαστε ξεκάθαροι. Δεν την έκλεψε. Η ΑΕΚ που αντέδρασε εντυπωσιακά μετά το 1-0 και μέχρι το 35ο λεπτό περίπου ήταν η καλύτερη ομάδα στην Τούμπα, σταδιακά έσβησε. Στο δεύτερο ημίχρονο ειδικά, οι γηπεδούχοι είχαν διαρκώς την μπάλα, πίεζαν με στημένα, δεν κινδύνευαν, επιβεβαίωσαν ξανά ότι έχουν καλύψει μεγάλη από την απόσταση, η οποία τους χώριζε με την Ένωση και δικαιώθηκαν. Χάρη στον Σαμάτα που πήρε μια χαμένη φάση και τον εκτελεστή Ντέλια, χάρη και στον -αδικημένο – Σάστρε που ήταν ο κορυφαίος του δευτέρου ημιχρόνου.
Αλλά και χάρη σε όσους ήταν και πάλι στην Τούμπα και είναι εκεί ολόκληρη τη χρονιά: φωνάζουν διαρκώς, δεν μουρμουράνε ποτέ, πεισμώνουν θαρρείς από τα άδεια καθίσματα εκείων που δεν πήγαν , επειδή δεν μπορούσαν ή δεν πιστεύουν και κατάφεραν ώρες – ώρες ακούγονται σαν 60.000!
Η δική τους πίστη και θετική ενέργεια, το απίθανό χειροκρότημα στον Μπράντον που έβγαινε και στον πολυζητημένο Σαμάτα που έμπαινε (ίσως η πιο ενδεικτική στιγμή) , είναι το συστατικό που μαζί με τους παίκτες, τη διοίκηση, τον Ραζβάν και το επιτελείο του, κρατά τον ΠΑΟΚ όρθιο μέχρι τώρα.
Το έχω γράψει κι άλλες φορές: “ο ΠΑΟΚ αντέχει, αντεπεξέρχεται, παλεύει, ματώνει, επιμένει. Κι όπου βγει. Μπορεί να μην βγει πουθενά. Και πάλι, η συνολική προσπάθεια του γκρουπ θα αξίζει ένα θερμό χειροκρότημα”.
Για να δούμε που θα βγει τελικά και πόσοι θα μείνουν να χειροκροτήσουν.
Υ.Γ. 1: Για το επεισόδιο με τον Αλμέιδα: Κρατώ ότι -έστω και μετά από πίεση- παραδέχθηκε το δικό του λάθος και ζήτησε συγγνώμη από τον άνθρωπο που έπιασε από τον λαιμό. Ο εκνευρισμός είναι ανθρώπινο συναίσθημα και η αναγώριση του λάθους βήμα προς την σωστή κατεύθυνση.
Το επίμαχο πανό ήταν ντροπιαστικό και δικαίως ζήτησε η ΑΕΚ να κατεβεί.
Από αυτό το σημείο, μέχρι να γίνεται συστηματική προσπάθεια να παρουσιαστεί η Τούμπα ως “κόλαση ανομίας” υπάρχει μεγάλη απόσταση και μεγάλη υποκρισία.
Υ.Γ.2: Το προηγούμενο διάστημα δέχτηκα πολλά μηνύματα για τον Κωνσταντέλια, κατά κύριο λόγο επιθετικά προς τον Λουτσέσκου, ο οποίος σύμφωνα με τους αποστολείς ξενέρωσε τον μικρό που ως εκ τούτου σερνόταν εδώ και ένα μήνα.
Εντωμεταξύ ο Ντέλιας σερνόταν διότι πέρασε και ίωση που τον εξασθένησε, αλλά εντάξει, μην αφήνεις μια λεπτομέρεια να σου χαλάσει μια ωραία ιστορία.
Ο Λουτσέσκου έχει ένα συγκεκριμένο μοντέλο διαχείρισης του Κωνσταντέλια στο μυαλό. Δεν είναι πάντα σωστό και όλοι σκεφτήκαμε σε συγκεκριμένα παιχνίδια “ποιος Μουργκ ρε παιδιά;.
Ο “μάγος” του ΠΑΟΚ όμως δεν έχει ακόμα ούτε την σωματική, ούτε την πνευματική επάρκεια για να ανταποκριθεί στον φετινό “μαραθώνιο” χωρίς ανάσες. Η λογική “ας παίζει ο Μουργκ στα εύκολα και σε όλα τα άλλα ο Ντέλιας” είναι περασμένου αιώνα. Η διαχείρισή του ήταν υποχρεωτική, όχι προαιρετική, ακριβώς για να μην “καεί”.
Με αυτό το σκεπτικό τον χειρίζεται ο Ραζβάν. Θα μπορούσε να πάρει περισσότερα φέτος; Ίσως. Ποιος βάζει στοίχημα όμως ότι αν το επιχειρούσε, δεν θα είχε τα αντίθετα αποτελέσματα;
Σε κάθε περίπτωση, αν οι εμφανίσεις του το τελευταίο διάστημα υπήρξαν και απόρρροια ξενερώματος, τότε το λάθος είναι δικό του, όχι του Ραζβάν. Και αυτό το λάθος είναι επίσης και μέρος της ωρίμανσης του.
Ο Κωνσταντέλιας, όσο κι αν το ξεχνάμε ακόμα μεγαλώνει. Την Κυριακή ήταν το πρώτο τόσο μεγάλο παιχνίδι που τον είδα να βγάζει ηγετικά χαρακτηριστικά. Ηγέτης, σε τέτοιο βαθμό όχι.
Το παιδί γίνεται άντρας λοιπόν. Χωρίς να χάνει το χαμόγελό του.
Ε, κάτι καλό θα έχει κάνει και στην περίπτωση του ο Ραζβάν.
Πηγή: Sdna
