Του Θάνου Σαρρή
H δεκαετία του ’80 ξεκίνησε με έναν αέρα αισιοδοξίας για την Αργεντινή. Η κατάρρευση της χούντας και η επιστροφή της εκλογικής διαδικασίας, έφεραν στη θέση του προέδρου τον Ραούλ Αλφονσίν. Αρκετές προσωπικότητες των τεχνών και των επιστημών που είχαν εγκαταλείψει τη χώρα επί των ημερών του στρατιωτικού καθεστώτος, επέστρεψαν στα πάτρια εδάφη, ενώ η νέα κυβέρνηση αναγνώρισε των βρώμικό πόλεμο της χούντας και προχώρησε στη σύσταση Εθνικής Επιτροπής για τους Εξαφανισμένους, υπό τον λογοτέχνη Ερνέστο Σάμπατο. Παράλληλα, υπήρξε συμφιλίωση με τους περονιστές.
Ο Μαραντόνα και η Αρχεντίνος Τζούνιορς
Παρά, λοιπόν, την κακή οικονομική κατάσταση, σε κοινωνικό και πολιτιστικό επίπεδο φύσηξε αέρας αλλαγής, ο οποίος έφτασε και στο ποδόσφαιρο. Αρχικά, με την επιστροφή των ομάδων της Αργεντινής στον θρόνο των Copa Libertadores. Η Ιντεπενδιέντε κατέκτησε τον έβδομο και τελευταίο μέχρι σήμερα τίτλο της το 1984, πέντε χρόνια μετά τον χαμένο τελικό της Μπόκα από την Ολίμπια. Κι έπειτα, ήταν τα χρόνια εκείνα που ένα μικρό κλαμπ από τη Λα Πατερνάλ του Μπουένος Άιρες, έμελλε να αλλάξει για πάντα το ποδόσφαιρο.
Ο Ντιέγο Μαραντόνα ανδρώθηκε στους «Σεμπογίτας» της Αρχεντίνος και έκανε ντεμπούτο με τη φανέλα της το 1976, σε ηλικία 16 ετών, όντας ο νεότερος ποδοσφαιριστής που έχει αγωνιστεί στο πρωτάθλημα της Αργεντινής. Φόρεσε τη φανέλα των «μπίτσο» μέχρι το 1981, όταν και πωλήθηκε στην Μπόκα Τζούνιορς, έχοντας προλάβει να πετύχει 115 γκολ σε 167 συμμετοχές. Η παρουσία του ήταν αρκετή για να οδηγήσει την Αρχεντίνος μέχρι τη δεύτερη θέση του πρωταθλήματος, όμως όχι στον τίτλο του 1980.
Η σωτηρία εις βάρος της Σαν Λορέντσο και η αντεπίθεση
Η απώλειά του ήταν εμφανής στην επόμενη σεζόν. Η Αρχεντίνος βρέθηκε από τα ψηλά πατώματα στο χείλος του υποβιβασμού, σε μια χρονιά ούτως ή άλλως ιστορική για το ποδόσφαιρο της Αργεντινής. Κι αυτό γιατί η «άστεγη» Σαν Λορέντσο, που είχε χάσει το γήπεδό της από τις μηχανορραφίες της χούντας, έχασε στην ουδέτερη έδρα της Φέρο τον «τελικό» παραμονής απέναντι στην Αρχεντίνος. Το γκολ της σωτηρίας προήλθε από εύστοχο χτύπημα πέναλτι του Σαλίνας, ο οποίος ήταν ένας από τους παίκτες που είχαν δοθεί ως έμψυχα ανταλλάγματα για τον Ντιέγο.
Η πώληση του Μαραντόνα από την Μπόκα στην Μπαρτσελόνα έφερε στα ταμεία της Αρχεντίνος 5.58 εκατομμύρια δολάρια, όμως η απόφαση ήταν να επενδυθούν σε υποδομές, καθώς τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα. Χωρίς λοιπόν ενίσχυση, συνέχισε να παλεύει για τη σωτηρία της και τα κατάφερε στο… νήμα, με έναν βαθμό διαφορά, ο οποίος προήλθε από ένα 0-0 με τη Νουέβα Τσικάγο που διακόπηκε στο ημίχρονο! Η διοίκηση αποφάσισε να αλλάξει προσέγγιση. Προσέλαβε τον θρύλο της «Maquina», Άνχελ Λαμπρούνα ως προπονητή και ενίσχυσε το ρόστερ σημαντικά, με τις μεταγραφές του τερματοφύλακα Φιλόλ και του μέσου Λόπες από τη Ρίβερ Πλέιτ να ξεχωρίζουν. Τον Σεπτέμβριο του 1983, όμως, ο Λαμπρούνα μπήκε στο νοσοκομείο για μια επέμβαση χολής. Έπαθε καρδιακή προσβολή και έφυγε από τη ζωή.
Η Αρχεντίνος Τζούνιορς πρωταθλήτρια
Η Αρχεντίνος προσέλαβε τον πρώην προπονητή της Εστουδιάντες και της Ταγιέρες, Ρομπέρτο Σαπορίτι, για να αναλάβει το δύσκολο έργο της αντικατάστασης, όμως τα θεμέλια που βρήκε ήταν πολύ γερά. Ο Σαπορίτι έχτισε πάνω στην αγωνιστική νοοτροπία που βρήκε και η ομάδα έκανε πρωταθλητισμό, παίζοντας ελκυστικό ποδόσφαιρο και σκοράροντας σχεδόν δύο γκολ ανά ματς. Στην τελευταία στροφή του πρωταθλήματος Νασιονάλ, η Αρχεντίνος και η Φέρο, η πρωταθλήτρια της προηγούμενης χρονιάς, ήταν ισόβαθμες. Η Φέρο, ωστόσο, έμεινε στην ισοπαλία στην έδρα της Εστουδιάντες και η «μπίτσο» νίκησε την Τέμπερλεϊ για να φτάσει στην κατάκτηση του πρώτου τίτλου της ιστορίας της.
Αποδείχθηκε πως τα καλύτερα ήταν μπροστά. Ο Χοσέ Γιούδικα, ο οποίος είχε πραγματοποιήσει μια μικρή ποδοσφαιρική επανάσταση με το πρωτάθλημα της Κίλμες το 1978, ανέλαβε προπονητής. Ήταν, επίσης, εκείνος που είχε επαναφέρει τη Σαν Λορέντσο στα μεγάλα σαλόνια. Ένας προπονητής που μπορούσε να «κουμπώσει» την τακτική του στα πλεονεκτήματα του ρόστερ, γεγονός που αποδεικνύεται άλλωστε από το γεγονός ότι ο τρόπος που οδήγησε την Αρχεντίνος στις επιτυχίες, με επιθετικό ποδόσφαιρο, ήταν διαφορετικός από εκείνον της Κίλμες. Το back to back πρωτάθλημα Νασιονάλ, το οποίο είχε αλλάξει δομή, ήρθε με νίκη επί της Βελές στα πέναλτι, όμως ο μεγάλος στόχος ήταν το Copa Libertadores.
Το Copa Libertadores που άλλαξε την ιστορία
«Οι Αρχεντίνος είναι μια από τις καλύτερες ομάδες στην Αργεντινή αυτή τη στιγμή. Κι αυτό γιατί έχουμε τον τέλειο παίχτη σε κάθε θέση», έλεγε ο Γιούδικα, όμως έπρεπε να αποδείξει πως η κυριαρχία στην Αργεντινή ήταν αρκετή για να φέρει ξανά στη χώρα τον πολυπόθητο τίτλο του πρωταθλητή Νότιας Αμερικής.
Η Αρχεντίνος κυριάρχησε στον πρώτο όμιλο με Φέρο, Φλουμινένσε και Βάσκο Ντα Γκάμα, ωστόσο στον όμιλο των ημιτελικών έφτασε να θέλει νίκη απέναντι στην πρωταθλήτρια Ιντεπεδιέντε, στον τελευταίο αγώνα, για να προκριθεί. Η πρώην ομάδα του Μαραντόνα κατάφερε να προηγηθεί 2-1, αλλά δύο λεπτά πριν τη λήξη η Ιντεπενδιέντε κέρδισε πέναλτι. Ο Βιδαγιέ κατάφερε να αποκρούσει την προσπάθεια του Μαρανγκόνι, βάζοντας φαρδιά-πλατιά τη σφραγίδα του στην πρόκριση. Ο Βιδιαγιέ ήταν πρωταγωνιστής και στον τελικό με την Αμέρικα ντε Κάλι, ο οποίος, μετά από δύο ματς με το ίδιο σκορ (1-0), κρίθηκε στα πέναλτι. Εκεί, απέκρουσε την προσπάθεια του ντε Άβιλα. Το νούμερο «1» ήταν τελικό αυτό που χάρισε τη μεγάλη κούπα.
Η Αρχεντίνος είχε γράψει τη δική της ιστορία, παρότι μερικά χρόνια πριν είχε πουλήσει τον μεγαλύτερο παίκτη που φόρεσε ποτέ τη φανέλα της. Για τον Γιούδικα, το σημαντικό ήταν ότι έγινε με τον δικό της τρόπο, με σεβασμό στο παιχνίδι και στην παράδοσή του. Ο αρχιτέκτονας του τίτλου έφυγε λίγες εβδομάδες αργότερα, μετά την απώλεια του Διηπειρωτικού από τη Γιουβέντους και μια κόντρα που ξέσπασε με τη διοίκηση. Πήρε πρωτάθλημα Αργεντινής και με τη Νιούελς, γεγονός που τον έκανε τον πρώτο προπονητή που καταφέρνει κάτι αντίστοιχο. Με το Libertadores της Αρχεντίνος, ωστόσο, πέτυχε κάτι μεγαλύτερο: Έδειξε πως το ποδόσφαιρο της Αργεντινής είχε επιστρέψει δυνατό, πως ακόμα μια ομάδα έξω από το γκρουπ των «5 μεγάλων», είχε δικαίωμα στο όνειρο. Ακόμα κι αν ο Μαραντόνα έχτιζε το δικό του μύθο στον ιταλικό νότο. O Γιούδικα έφυγε από τη ζωή τον Αύγουστο του 2021 και ο σύλλογος δεν ξέχασε να τον ευχαριστήσει για τα όσα πέτυχε…
Πηγή: Fanatico
