Του Θοδωρή Λινάρδου
Πού χάθηκες εσύ, Λάζαρε Σεφερίδη… Την απάντηση σε αυτό (και σε πολλά ακόμη καυτά ερωτήματα) μάς τη δίνει ο ίδιος από τις ΗΠΑ όπου και διαμένει. Οι εμπειρίες σε Α2, Α1, τα παράθυρα που άνοιξαν σε μόντελινγκ, ηθοποιία, οι ομάδες που έπαιξε και η Αμερική μαζί και τα ματς ως θεατής στο ΝΒΑ! Οι εποχές με Σπανούλη, Σχορτσανίτη, οι εμπειρίες από Καβάλα, Δράμα, Ξάνθη, ο Δούκας, η Δάφνη, το Μαρούσι και ποια ομάδα υποστηρίζει… Όλα αυτά με κάθε λεπτομέρεια από τον ίδιο τον 42χρονο που έχει ανοίξει ορίζοντες, αλλά δεν λέει να κόψει το αγαπημένο του μπάσκετ ούτε στις ΗΠΑ, σε μία αφοπλιστική συνέντευξη!
Η αρχή
«Μεγάλωσα στη Καβάλα. Δοκίμασα σαν παιδί κατά καιρούς διάφορα αθλήματα, αλλά αυτό που με κέρδισε ήταν το μπάσκετ. Είδωλό μου απόλυτο ο Τζόρνταν και ήταν ο λόγος που ερωτεύτηκα το μπάσκετ. Μπαίνοντας στην εφηβική ηλικία, το είχα πάρει στα σοβαρά. Επιθυμία μου ήταν να κάνω ό,τι χρειαστεί ώστε να φτάσω στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο, αντιμετωπίζοντας τους καλύτερους. Έκανα όνειρα, θυσίες και πολύ προπόνηση. Είχα έναν στόχο, έπρεπε να βελτιωθώ, κάνοντας προπόνηση ώστε να ξεπεράσω τα όριά μου».
Η πορεία
«Ξεκίνησα την αθλητική μου σταδιοδρομία από τον Ηρακλή Καβάλας, συνέχισα στην Ένωση Καβάλας, αργότερα ΚΑΟΔ Δράμας, Εκπαιδευτήρια Δούκα, Ξάνθη, Δάφνη και τέλος Μαρούσι. Είμαι πολύ ευγνώμων και πολύ υπερήφανος με ό,τι κατάφερα. Πάντα δίπλα μου και στήριγμά μου ήταν η οικογένειά μου. Πίστεψαν σε μένα, μου δώσανε αγάπη, μου δίδαξαν ήθος, σεβασμό και πειθαρχία. Με πολύ κόπο, υπομονή και επιμονή, πραγματοποίησα τους στόχους μου. Μέσα από αυτή την υπέροχη διαδρομή του μπάσκετ, έχω να θυμάμαι μόνο όμορφες στιγμές και προσπαθώ να ξεχάσω τις άσχημες… Από κάθε κατάσταση κέρδισα και κάτι. Οι δύσκολες στιγμές εξάλλου σε κάνουν δυνατότερο».
Η συνέχεια
«Στην πορεία μου διαπίστωσα ότι τίποτα δεν είναι εύκολο και τίποτα δεν σου χαρίζεται… Μέσα από το μπάσκετ έζησα μοναδικές και αξέχαστες εμπειρίες. Είχα την τιμή να αγωνιστώ σαν συμπαίκτης, σαν αντίπαλος με σπουδαίους αθλητές και να συνεργαστώ με κορυφαίους προπονητές. Έκανα μόνο φίλους, αγαπήθηκα και αγάπησα χωρίς να πουλήσω οπαδιλίκι, απλά όσοι με έζησαν και με γνώρισαν, ξέρουν ότι όταν αγωνιζόμουν άφηνα την ψυχή μου μέσα στο γήπεδο. Όλα αυτά τα χρόνια κατάλαβα ότι για να παίξεις μπάσκετ δεν αρκεί μόνο το ταλέντο. Είναι θέμα συγκυριών, πρέπει να ταιριάξεις στη φιλοσοφία του προπονητή, να δέσεις στη χημεία της ομάδας, αλλά πάνω απ’ όλα να έχεις καρδιά και να το λέει η ψυχή σου. Αγαπημένη μου θέση ήταν σούτινγκ γκαρντ. Κάπου κάπου σμολ φόργουορντ, γιατί μου άρεσε και να ποστάρω. Ο πρώτος προπονητής που με ενέπνευσε να γίνω επαγγελματίας ήταν ο Γιώργος Γανιάρης».
Απολογισμός
«Οι επιλογές μου εκείνη την χρονική στιγμή, ήταν οι καλύτερες δυνατές επιλογές που είχα. Δεν μετανιώνω για καμία μου επιλογή. Αμφισβητήθηκα από αρκετούς, άλλα αυτό με παρακίνησε και με πείσμωσε περισσότερο, ώστε να μην τα παρατήσω ποτέ και να γίνω καλύτερος. Ευνοήθηκα από ελάχιστους ανθρώπους που πίστεψαν σε μένα. Τους ευχαριστώ από καρδιάς και τους είμαι ευγνώμων. Τα οικονομικά προβλήματα στον χώρο του μπάσκετ ήταν τεράστια. Ομάδες με προβλήματα σε όλες τις κατηγορίες. Υπήρχαν και υγιή σωματεία, αλλά αυτά ήταν ελάχιστα, χωρίς σταθερότητα και διάρκεια. Οι συνθήκες δεν ευνοούσαν και οι κακοπληρωμές των ομάδων, δεν επέτρεπαν να μου παρέχουν μια ασφάλεια ή σιγουριά για το μέλλον. Κάθε χρόνο ήμουν μέσα στο άγχος αν θα πληρωθώ. Έτσι αποφάσισα δυστυχώς να σταματήσω το μπάσκετ, μόλις 30 χρονών εξερευνώντας άλλες επιλογές… Όταν σταμάτησα μού κόστισε πολύ ψυχικά και δυσκολεύτηκα να το ξεπεράσω. Τον περισσότερο μου χρόνο τον περνάω στο πατρικό μου την Καβάλα όταν έρχομαι Ελλάδα. Συνήθως περνάω αρκετό χρόνο Αθήνα και Θεσσαλονίκη».
Άλλες δουλειές
«Για να ακολουθήσω το όνειρό μου, να συνεχίζω να παίζω μπάσκετ και να μπορώ να πληρώνω τα “προς το ζην”, δούλευα συγχρόνως βράδυ πορτιέρης, ή PR. Παράλληλα έκανα και μόντελιγνκ. Το είδα καθαρά μόνο σαν χόμπι και επειδή μου απέφερε κάποια έξτρα χρήματα. Στη πορεία όμως είχα απρόσμενες και ευχάριστες εξελίξεις… Αντιλήφθηκα ότι έχει προοπτική και αφιέρωσα περισσότερο χρόνο. Έκανα γνωριμίες και συνεργασίες. Οι προκλήσεις και ο ανταγωνισμός ήταν μεγάλος. Κατάφερα και διεκδίκησα κάποιες δουλειές, που αργότερα με καθιέρωσαν στον χώρο. Στο μυαλό μου όμως είχα πάντα την Αμερική, ήθελα να δουλέψω και να ζήσω ειδικά στη Νέα Υόρκη. Τεράστια πρόκληση, αποφάσισα χωρίς κανένα δισταγμό να δοκιμάσω την τύχη μου και να ξενιτευτώ. Την τύχη, εμείς την φτιάχνουμε… Εκείνοι που θεωρούν τον εαυτό τους τυχερό, είναι συνήθως άνθρωποι θετικοί, ανοιχτόμυαλοι, εξωστρεφείς, ανοιχτοί σε εμπειρίες, αισιόδοξοι και με αυτοπεποίθηση».
Η ζωή στις ΗΠΑ
«Ήταν δύσκολα στην αρχή αλλά προσαρμόστηκα γρήγορα. Μου φάνηκε πολύ ακριβό το κόστος ζωής, ειδικά τα ενοίκια ήταν εκτός λογικής. Ήταν φορές που ήθελα να επιστρέψω πίσω στην Ελλάδα. Η Νέα Υόρκη είναι ερωτεύσιμη, είναι μαγική. Πιστεύω το τέλειο μέρος δεν υπάρχει πουθενά, πάντα θα σου λείπει κάτι… Αυτή η πόλη έχει μια ανεξίτηλη ενέργεια, υπέροχους ανθρώπους, απεριόριστες επαγγελματικές ευκαιρίες, καλές συνθήκες επιβίωσης, σύστημα και αξιοκρατία. Είναι μια πολιτιστική πρωτεύουσα, με τόση ποικιλία που αποτελείται από εκατοντάδες διαφορετικές κουλτούρες, κουζίνες και γλώσσες. Στα πρώτα μου βήματα Αμερική με βοήθησε η οικογένεια Στρουμπάκη και τους είμαι ευγνώμων».
Ανοιχτοί ορίζοντες
«Εκτός από το μόντελιγκ ακολούθησα μαθήματα υποκριτικής και ασχολήθηκα με την ηθοποιία. Εκτός από κάτι casting δεν έκανα τίποτα σπουδαίο. Κρατάω όμως τις εμπειρίες. Δούλεψα παράλληλα σαν personal trainer και bartender. Μέσα από την Ελληνική κοινότητα στη Νέα Υόρκη, που προσωπικά με αγκάλιασε, έκανα πολλές φιλίες. Σήμερα δουλεύω σε μια εργολαβική εταιρεία στο αντικείμενο των πωλήσεων. Είμαι παντρεμένος με μια καταπληκτική γυναίκα και είμαι ευτυχισμένος. Έχω κλείσει ήδη τα 12 χρόνια στη Νέα Υόρκη και μπορώ να πω ότι περνάω υπέροχα. Στόχος μου είναι να έρχομαι όσο πιο συχνά μπορώ στην Ελλάδα. Ίσως κάποια στιγμή επιστρέψω μόνιμα. Ποτέ δεν ξέρεις. Προς το παρόν δεν σκοπεύω να γυρίσω μόνιμα, ίσως μελλοντικά όταν κάνω οικογένεια ενδεχομένως να αλλάξουν τα δεδομένα. Πάντα θα μου λείπει και θα νοσταλγώ το κλίμα της Ελλάδας. Μου αρέσει όμως η Αμερική και έχω προσαρμοστεί. Με ικανοποιεί το γεγονός το ότι μπορώ με την πρώτη ευκαιρία να επισκεφτώ την Ελλάδα έστω και για διακοπές».
Παντοτινή αγάπη
«Η αγάπη μου για το μπάσκετ εξακολουθεί να είναι παντοτινή. Συνεχίζω και παίζω κανονικά σε ερασιτεχνικό επίπεδο και συμμετέχω σε τοπικά πρωταθλήματα. Παρακολουθώ εντατικά μπάσκετ, όλα τα δρώμενα στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, ειδικά Euroleague. Με το NBA πλέον έτσι όπως έχει εξελιχθεί το παιχνίδι δεν τρελαίνομαι, παρ’ όλα αυτά πηγαίνω στο γήπεδο. Το ενδεχόμενο να ασχοληθώ με το κομμάτι του μπάσκετ σε οποιοδήποτε πόστο δεν το αποκλείω ειδικά με παιδιά ή στο κεφάλαιο ατζέντης, θα ήταν κάτι πολύ όμορφο και ανέκαθεν υπάρχουν σαν σκέψη, αρκεί να είναι οι σωστές βάσεις και ένα εύστοχο πλάνο, οπουδήποτε».
Με μία γρήγορη ματιά
Καλύτεροι συμπαίκτες; Δυσκολότεροι αντίπαλοι; Καλύτεροι φίλοι ή και μη;
«Είχα πολλούς αξιόλογους συμπαίκτες. Θα αναφέρω αυτούς που πορεύτηκα μαζί τους και είχαν επιρροή στο παιχνίδι μου. Πενταζίδης, Κοσμίδης, Νικολαΐδης, Σχορτσανίτης, Σουλίδης, Μουσίκας,Τσακαλίδης, Σιαμανδούρας, Ζαρζαβατσίδης, Καρακουλάκης, Δρόσος, αφοί Παπαδόπουλοι, Σχοινάκης, Στάντζιος, Βλάχος, Αμπεριάδης, Αμπελακιώτης, Ανίσογλου, Μαγιάννης, Σδράκας, Κεραμιτσόπουλος, Μουλλάκης, Παπαδόπουλος Κ, Μπαρλάς Συμεωνίδης, Μόσχου, Κακαρούδης, Γάκης, Αρμούτης, Νικάκης, Χατζινικολάου, Μελισσαρίδης, Μανώλας, Τασούδης, Εξουζίδης, Χαρισμίδης, Πουλής, Κουτσογιάννης, Γκογκίδης, Τσολάκης, Καμαριώτης, Εμμανουηλίδης, Βασιλόπουλος, Γκαγκαλούδης και Κόμματος. Δυσκολότεροι αντίπαλοι: Διαμαντίδης, Σπανούλης, Παπαλουκάς, Ζήσης, Μαρκόπουλος. Αν και με τα χρόνια έχουμε χαθεί, παρ’ όλα αυτά επιδιώκω να κρατάω επαφές με τους περισσότερους. Με κάποιους μάς δένει μια ιδιαίτερη φιλία (Καμαριώτης κολλητός μου). Δεν θυμάμαι ποτέ να είχα ιδιαίτερο πρόβλημα με κάποιον ώστε να μη μιλάμε, ό,τι συνέβαινε μέσα στο γήπεδο, τελείωνε εκεί».
Αν μπορούσες να παίξεις ένα ματς αμισθί σε μία ομάδα από Ελλάδα, Ευρωλίγκα και ΝΒΑ, ποιες θα ήταν;
«Αμισθί θα ήθελα να παίξω για τον ΠΑΟΚ, γιατί είναι η ομάδα που υποστήριζα από μικρός. Δεν είμαι οπαδός, είμαι φίλαθλος. Ευρωλίγκα θα επέλεγα Partizan. Επίσης Barcelona λόγω ACB που θεωρώ είναι το καλύτερο πρωτάθλημα στην Ευρώπη. Από NBA Chicago Bulls γιατί μεγάλωσα με την εμβληματική δυναστεία τους. Εγώ δέθηκα περισσότερο με τον κόσμο της Δράμας και της Ξάνθης».
Ποιο ματς θα θυμάσαι για πάντα που έπαιξες και ποιο θα ξανάπαιζες;
«Θα θυμάμαι για πάντα το πρώτο μου παιχνίδι με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό μέσα στο ΟΑΚΑ με το Μαρούσι. Θα ήθελα να ξαναπαίξω ένα χαμένο παιχνίδι που μας κόστισε στα προκριματικά την επόμενη φάση στο πανελλήνιο πρωτάθλημα εφήβων με τον Ηρακλή Καβάλας απέναντι στον Κεραυνό Λάρισας του Σπανούλη τότε».
Πώς είχε προκύψει η συνεργασία στο Μαρούσι σε μια δύσκολη εποχή τότε για την ομάδα;
«Πάντα ήθελα να παίξω στην Α1. Το Μαρούσι ήταν σε μεταβατικό στάδιο και έκανε γενική διαρρύθμιση ομάδας λόγω της κρίσης και του χαμηλού μπάτζετ. Έχτιζε ομάδα από την αρχή με νέο προπονητή και κατά βάση Ελληνικό κορμό. Είχα την τύχη να συμπεριληφθώ σε εκείνο το ρόστερ. Όταν σταμάτησα το μπάσκετ δεν είχα επαφές με ομάδες γιατί έφυγα για Αμερική».
Τον Σπανούλη τον πέτυχες στα παρκέ; Πώς βλέπεις την Εθνική πλέον;
«Με τον Βασίλη Σπανούλη είμαστε συνομήλικοι και όταν ακόμη ήταν στη Λάρισα παίζαμε χρόνια αντίπαλοι στα παιδικοεφηβικά κλιμάκια και στα πανελλήνια πρωταθλήματα. Ξεχώριζε από τότε ότι θα γίνει σπουδαίος. Είχε άστρο και με την αξία του έκανε τεράστια καριέρα. Τον αδερφό του τον Δημήτρη είχα την τύχη να τον αντιμετωπίσω στην Α2. Ήταν επίσης μεγάλος σκόρερ αλλά δυστυχώς δεν εξελίχτηκε η καριέρα του στο αναμενόμενο. Η Εθνική σήμερα έχει το ταλέντο και τις δυνατότητες απλά πρέπει να συσπειρωθεί για να ελπίζει σε επιτυχίες. Τα τελευταία χρόνια έχει ανέβει πάρα πολύ το Ευρωπαϊκό μπάσκετ σε εθνικό επίπεδο και πλέον όλες οι ομάδες είναι πολύ ισχυρές. Στηρίζω τις επιλογές και την φιλοσοφία του Σπανούλη. Είμαι αισιόδοξος ότι σύντομα θα επανέλθουν οι επιτυχίες».
Εχεις δει τους Αντετοκούνμπο ή κάποιον Ευρωπαίο από κοντά σε ματς ΝΒΑ;
«Είχα την τύχη όσο έπαιζα ακόμη στην Ελλάδα να γνωρίσω προσωπικά και να παίξω με τον Θανάση και τον Γιάννη Αντετοκούνμπο τον καιρό που ήταν στον Φιλαθλητικό. Ταπεινοί, υπέροχοι άνθρωποι, αγαπημένα αδέρφια, εκπροσωπούν και διαφημίζουν την Ελλάδα σε κάθε τους προβολή. Υπόδειγμα χαρακτήρων και πρότυπα για τη νέα γενιά. Έχω γνωρίσει προσωπικά Durant, Harden, Jokic και Doncic. Στην Αμερική έχω δει πολλά παιχνίδια. Μου αρέσει να πηγαίνω γήπεδο Madison Square Garden ή Barclays Center και ειδικά όταν παίζουν οι Bucks στη Νέα Υόρκη. Έχω ταξιδέψει σε Λ.Α., Σικάγο, Βοστόνη και Μαϊάμι. Έχω δει όλους τους μεγάλους παίκτες Lebron, Wade, Carmelo, Nowitzki, Duncan, Ginobili, Pierce, Garnett, Curry, Durant, Harden, Embeed και ασφαλώς τον συγχωρεμένο Κobe».
Και από δυο λόγια για κάθε ομάδα σου με την σειρά:
«Ξεκίνησα από Ηρακλή Καβάλας συμπαίκτης με Σχορτσανίτη. Θυμάμαι κάποια φάση που πρέπει να ήμουν 15 χρονών έπαιζα σε όλα τα τμήματα του συλλόγου. Προπονητές: Γανιάρης, Σαρόγλου, Παπανικολάου, Καλφόπουλος, Παπαδόπουλος και Λυκόπουλος. Team manager: Μακρίδης. Πρόεδρος: Βεζερτζής Σωτήρης. Ένωση Καβάλας: Προπονητές: Καμαράκης, Αιβαζίδης, Λυκόπουλος, Μπράνιμιρ Ίλιτς (Μπάκι). Team manager: Σαρημανώλης. Εκείνη την σεζόν είχα τον πρώτο μου σοβαρό τραυματισμό και το πρώτο μου χειρουργείο στο αριστερό γόνατο. Πρόεδρος ήταν ο Κώστας Σιμιτζής και με στήριξε απόλυτα. Τα χρόνια που έπαιζα στην Καβάλα θυμάμαι είχαμε πολλά ταλαντούχα παιδιά αλλά για κάποιο λόγο οι ομάδες δεν επένδυσαν ποτέ σε αυτούς. Πάντα υπήρχε ερασιτεχνική νοοτροπία. Δεν υπήρχε το κίνητρο για να προσελκύσει τα παιδιά με ταλέντο να ασχοληθούν σοβαρά. Όσες φορές είχαμε ομάδες σε μεγάλες κατηγορίες οι σύλλογοι έκαναν λάθος επενδύσεις σε ξένους παίχτες και προπονητές με τεράστιες δαπάνες που προκάλεσαν αστάθεια και ρήξη στις ομάδες. Χάθηκαν άδικα πολλά ταλέντα με αυτό τον τρόπο».
«ΚΑΟΔ: Προπονητές: Γρηγοριάδης, Τσιαμούρας, Καλφόπουλος. Team manager: Ιωαννίδης. Πρόεδροι: Άκης Γρηγοριάδης, Κεραμιτσόπουλος Ευστάθιος. Συγκεκριμένα μια χρονιά είχαμε πολύ καλή ομάδα και στις λεπτομέρειες χάσαμε την άνοδο στην Α1. Οι παράγοντες αφοί Άκης και Κώστας Γρηγοριάδης μου έκαναν τρομερή εντύπωση για την αγάπη τους για το μπάσκετ, μπορούσαμε να συζητάμε για ώρες. Ήταν όλοι εκεί σαν δεύτερή μου οικογένεια. «Δούκας: Προπονητές: Καραγιάννης, Βόβορας. Team mamager: Ταρνατόρος. Πρόεδρος: Δούκας Κωνσταντίνος. Υπερπλήρες ρόστερ με αξιόλογους παίχτες και εμπειρία αλλά ήταν μια πολύ ανταγωνιστική σεζόν με πολλές δυνατές ομάδες στο πρωτάθλημα και δυστυχώς προς έκπληξη όλων ήρθε ο υποβιβασμός».
«Ξάνθη: Προπονητές: Ζαφειρούδης, Σουλιώτης. Team manager: Σταυρακάρας. Πρόεδρος: Νικολόπουλος Νίκος. Ομάδα ανταγωνιστική ειδικά στα εντός έδρας παιχνίδια. Έκανα άλλο χειρουργείο στο δεξί μου γόνατο και ευχαριστώ ιδιαίτερα τον πρόεδρο που μου φέρθηκε άψογα. Στο μπάσκετ σαν ομάδα μπορεί να μην κάναμε την διαφορά αλλά στο πόκερ σαν παρέα ήμασταν σίγουρα πρωταθλητές. Δάφνη: Προπονητές: Ζαβός, Παππάς. Με πρόεδρο Κώστα Τζιβελέκα μία από τις μεγαλύτερες μορφές του ελληνικού μπάσκετ και κύριος με τα όλα του. Ήταν μια ανταγωνιστική ομάδα και τερματίσαμε στην μέση της βαθμολογίας. Φίλος μου ο αείμνηστος Γιάννης Κατμερτζής γνωστός και ως “γάιδαρος”, ήταν θρύλος της Δάφνης».
«Μαρούσι: Προπονητές Μπαρτζώκας, Λινάρδος, Αλεξανδρής, Μανωλόπουλος, Λινοξυλάκης. Team manager: Ελληνιάδης. Πρόεδροι: Βωβός Άρης, Κωνσταντίνου Βασίλης. Ομάδα που φτιάχτηκε την τελευταία στιγμή με πολλές ανακατατάξεις. Ο Αλεξανδρής ο λυτρωτής, σαν ήρωας έσωσε την παρτίδα και κατάφερε ειδικά στον δεύτερο γύρο του πρωταθλήματος και διαμόρφωσε ομάδα φόβητρο παίζοντας ανά διαστήματα καταπληκτικό μπάσκετ. Κακή εικόνα για μένα που δεν είχα την στήριξη που ήθελα από κάποιον στον νέο τραυματισμό μου, όπου με βοήθησε ο γιατρός Δημήτρης Τσούκας».
Πηγή: ΕΟΚ e-magazine
