Του Νίκου Παπαδογιάννη
Η κακιά μου συνήθεια, τέτοιες μέρες, είναι να σκαλίζω τους τραυματισμούς της Εθνικής ομάδας και να ανιχνεύω τι κρύβεται πίσω από τις ανακοινώσεις. Γνωρίζω, βλέπετε, ότι μία ταχύρρυθμη προετοιμασία 30-35 ημερών και ένα τουρνουά τριών εβδομάδων δεν έχουν την πολυτέλεια να περιμένουν τους λαβωμένους και τους ανέτοιμους.
Βεβαίως, σε μία Εθνική ομάδα υπάρχουν παίκτες λιγότερο ίσοι από τους υπόλοιπους. Εάν στη θέση του Κώστα Σλούκα βρισκόταν το 2019 κάποιος «αναλώσιμος», θα είχε κοπεί με συνοπτικές διαδικασίες. Για τον αναντικατάστατο Σλούκα, το ιατρικό επιτελείο έκανε τα αδύνατα δυνατά και τον παρέδωσε ετοιμοπόλεμο στον Θανάση Σκουρτόπουλο, για την πρεμιέρα του Μουντομπάσκετ, μόλις 15 μέρες μετά τον τραυματισμό του ακριβώς κάτω από το γόνατο σε ένα από τα τελευταία φιλικά.
Για το βαρύ διάστρεμμα που υπέστη ο Βασίλης Σπανούλης στην ποδοκνημική τις μέρες του Ευρωμπάσκετ 2013 στη Σλοβενία, τα έχω ξαναγράψει: το πόδι του έμοιαζε με αργίτικο πεπόνι. Και όμως, η εντατική θεραπεία τον έφερε ξανά στο παρκέ μόλις έξι βράδια αργότερα. Ήταν ένα μικρό ιατρικό θαύμα.
Όταν άκουσα ότι ο συνήθως βιονικός Γιώργος Παπαγιάννης είναι τραυματίας, με έζωσαν τα φίδια. «Θα προπονείται χωρίς επαφή μέχρι να δούμε πότε θα είναι ασφαλές να τον έχουμε κοντά μας», δήλωσε αινιγματικά ο Δημήτρης Ιτούδης.
Ο πρώτος άνθρωπος που ρώτησα, όταν βρέθηκα στην προπόνηση της Εθνικής το μεσημέρι του Σαββάτου, ήταν σχετικά καθησυχαστικός: «Ο ψηλός έχει μία θλασούλα, από τις καλοκαιρινές προπονήσεις, αλλά όχι, δεν νομίζω ότι τίθεται θέμα συμμετοχής του στο Ευρωμπάσκετ. Μετράνε βέβαια και οι χαμένες προπονήσεις».
Θορυβημένος, πλησίασα κάποιον άλλον, ο οποίος με δέσμευσε με off the record σε ό,τι αφορά την πηγή της είδησης και αμέσως μετά μου είπε αυτό που φοβόμουν: «Ναι, υπάρχει αμφιβολία. Δίνουμε αγώνα δρόμου για να προλάβει το Ευρωμπάσκετ». Και όλα αυτά, πριν βγει το -αποθαρρυντικό- αποτέλεσμα της σημερινής μαγνητικής τομογραφίας.
Με άλλα λόγια, έχουμε καινούρια υπόθεση Σλούκα 2019 ή Σπανούλη 2013. Ο κατακόρυφα βελτιωμένος Παπαγιάννης, κορυφαίος ριμπάουντερ και μπλοκέρ της περυσινής Euroleague, παίκτης κλειδί στην άμυνα με αλλαγές, σταθερός σκόρερ των 10-12 πόντων μέσα από τη ρακέτα, ακόμα και αξιόπιστος σουτέρ από μέση απόσταση, είναι ένας από τους 6-7 παίκτες τους οποίους η Εθνική δεν έχει την πολυτέλεια να χάσει στο Ευρωμπάσκετ.
Με δεδομένη και την απουσία του Ντίνου Μήτογλου, η ομάδα κινδυνεύει να εμφανιστεί αποδεκατισμένη στη μπροστινή γραμμή της, αφού δεν έχει άλλο «πεντάρι» με εμπειρία μεγάλων αγώνων. Οι εναλλακτικές λύσεις για τη θέση του φουνταριστού εξαντλούνται στον Κώστα Αντετοκούνμπο και τον Κωστή Γόντικα. Ο Γιώργος Τσαλμπούρης κόπηκε σήμερα.
Βεβαίως, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο προορίζεται για τη θέση του σέντερ για ένα γεμάτο 15λεπτο σε κάθε ματς, ώστε να μένει και ζωτικός χώρος στους δύο «Παπ» και στον Θανάση, όπως έγινε και στην Κίνα. Άλλο όμως 15, άλλο 30-35. Ο σκληροτράχηλος Δημήτρης Αγραβάνης είναι μία κάποια λύσις, αλλά η φυσική του θέση είναι το «4».
Πέρα από τα τεχνάσματα, πιθανή απουσία του πολύσύνθετου Παπαγιάννη χαμηλώνει αισθητά τον πήχη της δυναμικότητας της Εθνικής και την κάνει πιο ευάλωτη στον έλεγχο της εναέριας κυκλοφορίας. Το μπόι της μειώνεται, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Υποθέτω ότι δεν χρειάζεται περισσότερη ανάλυση.
Ας ελπίσουμε, ότι η αποθεραπεία του γιγαντόσωμου παίκτη θα είναι γρήγορη και απόλυτη. Σημειώνω ότι ο Παπαγιάννης έπαιξε σε όλα σχεδόν τα περυσινά παιχνίδια του Παναθηναϊκού, ενώ το βράδυ του αγώνα Ελλάδας-Τουρκίας έτρεξε από τα Λιόσια στο ΟΑΚΑ για να δηλώσει παρών και στο (βαθμολογικά αδιάφορο) παιχνίδι που έδιναν το ίδιο βράδυ οι «πράσινοι»!
Εάν είχε χρησιμοποιηθεί, θα ήταν σήμερα κάτοχος ενός σπάνιου ρεκόρ. Σε κάθε περίπτωση, είναι εξαιρετικά ανθεκτικός και γερή κράση. Ειδάλλως δεν θα σήκωνε τόσο βάρος μέσα στη σεζόν.
Το φετινό χρονοδιάγραμμα της «επίσημης αγαπημένης» είναι λίγο περίπλοκο. Το πρώτο σημάδι του Δημήτρη Ιτούδη είναι η 25η Αυγούστου, όταν η Εθνική καλείται να εκστρατεύσει στο Βελιγράδι για να αντιμετωπίσει τους Σέρβους για τα προκριματικά του Μουντομπάσκετ 2023. Ακολουθεί, τρεις μέρες αργότερα, το εξίσου επίσημο, αλλά πιο βατό, ματς με τους Βέλγους στο ΟΑΚΑ.
Η δεύτερη ημερομηνία σταθμός είναι φυσικά η Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου, βραδιά πρεμιέρας για το Ευρωμπάσκετ: Ελλάδα-Κροατία στο Μιλάνο. Την επόμενη μέρα παίζουμε με τους οικοδεσπότες του Ομίλου Ιταλούς και μετά έχουμε ρεπό.
Υπάρχει, τέλος, και η αφετηρία της δεύτερης φάσης, όπου όλοι οι αγώνες είναι νοκ-άουτ: 11 Σεπτεμβρίου στο Βερολίνο. Σχεδόν ένας μήνας από σήμερα. Στην ανάγκη, η Εθνική θα μπορούσε να περιμένει τον Παπαγιάννη (ή οποιονδήποτε άλλον ανέτοιμο) μέχρι τότε. Θέλω να πιστεύω ότι δεν κινδυνεύουμε με αποκλεισμό στον πρώτο γύρο, αφού αρκούν δύο νίκες σε Όμιλο με Ιταλία, Κροατία, Ουκρανία, Μ.Βρετανία, Εσθονία. Αλίμονο, δηλαδή.
Δεν ωφελεί η μεμψιμοιρία. Ευρωμπάσκετ χωρίς αναποδιές δεν γίνεται. Δεν έχουμε το βάθος για να χάνουμε βασικούς παίκτες, αλλά θα πρέπει να αποδείξουμε ότι μπορούμε να βρούμε λύσεις εκ των ενόντων. Ειδάλλως, δεν έχει νόημα η συζήτηση περί διάκρισης.
Πηγή: Gazzetta
