Του Ανδρέα Δημάτου
Στο χώρο του ελληνικού αθλητισμού κάποιες ατάκες, ίσως οι πιο σημαντικές, περνάνε στο ντούκου… Ειδικά όταν δεν σηκώνουν σκόνη και κυρίως όταν δεν προκαλούν και δεν θρέφουν την αντιπαλότητα. Ισως επειδή έχουμε μάθει ότι το μίσος και η απαξίωση του αντίπαλου, αλλά και η δημιουργία και η συντήρηση στα όρια της υπερβολής του εξωτερικού εχθρού είναι αυτό που τροφοδοτεί το ενδιαφέρον, τις έντονες συζητήσεις, τη μεγάλη αναπαραγωγή στα social media, τσιτώνει τα νεύρα, δίνει νόημα στη ζωή μας…
Παρακολουθώντας πλέον τα πράγματα από μια κάποια απόσταση, όχι μόνο χιλιομετρική, εκτιμώ ότι θα πρέπει να μείνουμε λίγο παραπάνω στην ατάκα του Δημήτρη Γιαννακόπουλου ως προς την κατάσταση στον μπασκετικό Παναθηναϊκό και αυτό το φαινομενικά κλισέ… «μόνο μόνοι μας μπορούμε να σταματήσουμε αυτό που έρχεται»…
Συμπαθάτε με, ειδικά όσοι κατά καιρούς έχετε μάλλον φυσιολογικά αντιπαρατεθεί με δηλώσεις και ενέργειες του ιδιοκτήτη της ΚΑΕ Παναθηναϊκός, αλλά κρύβεται πολύ μεγάλο νόημα στη συγκεκριμένη τοποθέτηση, αν πραγματικά την εννοεί ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος. Και αυτό γιατί βασική συνθήκη για να αλλάξουν πράγματα στην εγχώρια αθλητική πραγματικότητα σε υψηλό επίπεδο είτε μιλάμε για ποδόσφαιρο είτε για μπάσκετ είναι οι μεγάλες ομάδες να βάλουν σε προτεραιότητα την αντιμετώπιση των δικών τους παθογενειών, πριν ρίξουν το φταίξιμο στον αντίπαλο για όλα τα δεινά που συμβαίνουν γύρω μας. Πριν επιχειρηματολογήσουν στο στυλ… «ναι μεν, αλλά θυμηθείτε εσείς τι είχατε κάνει» ή «να δούμε ποιος έκανε πρώτο το ένα και το άλλο»…
Μόνο όταν οι μεγάλες ομάδες μας σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ στρέψουν την προσοχή αλλά και την ενεργητικότητά τους στο εσωτερικό των συλλόγων τους, όταν σταματήσουν να αισθάνονται δέσμιες του τι κάνει ο αντίπαλος, όταν αντιμετωπίσουν τα εσωτερικά τους προβλήματα, όταν αποφασίσουν να χαράξουν νέες στρατηγικές και να πρωτοτυπήσουν, αδιαφορώντας για τις πρακτικές του αντιπάλου τους, μόνο τότε θα έχουμε κάνει βήματα προς τα εμπρός. Πρόκειται για πολύ μεγάλα club που κουβαλούν πολύ κόσμο και τεράστια ιστορία ώστε να συνεχίσουν να αυτοπροσδιορίζονται με βάση τον αντίπαλο και όχι το δικό τους πλάνο δράσης.
Και εδώ δεν μιλάμε απλώς για θεωρία. Παρακολουθώντας από μακριά τους αγώνες Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού στην Ευρωλίγκα δεν είναι και τόσο δύσκολο να διαπιστώσεις τη μεγάλη βελτίωση των συνθηκών από πλευράς διοργάνωσης στους εντός έδρας αγώνες τους. Γήπεδα γεμάτα, παθιασμένη ατμόσφαιρα χωρίς να ξεπερνά τα επιτρεπτά όρια, κόσμος χαρούμενος με μικρά παιδιά που απολαμβάνουν το αθλητικό σόου, αντίπαλος που υφίσταται τον ενθουσιασμό και τον παλμό της εξέδρας αλλά τίποτα περισσότερο που να παραπέμπει σε εικόνες του πρόσφατου παρελθόντος.
Ακόμα και η ένταση της αντιπαλότητας ανάμεσα στις δύο ελληνικές ομάδες που μετέχουν στην Ευρωλίγκα έχει περιοριστεί, είναι ευδιάκριτη με γυμνό μάτι η προσπάθεια των ομάδων να δουν τα πράγματα εντελώς διαφορετικά, το όλο κλίμα είναι κατά πολύ αλλαγμένο, ακόμα και αν δεν πρόκειται για κάτι από κοινού μεθοδευμένο ή προσεκτικά σχεδιασμένο.
Κάποια στιγμή οι ομάδες μας θα πρέπει να αντιληφθούν ότι πέρα από κόντρες με τον… μισητό αντίπαλο, επενδύσεις, νίκες, τίτλους και μεγάλες πορείες είναι εξίσου σημαντικό ο φίλαθλος να πηγαίνει στο γήπεδο, ανοιχτό ή κλειστό, όχι μόνο για να εκτονωθεί, να φωνάξει, να αποθεώσει ή να αποδοκιμάσει, αλλά να περάσει καλά μαζί με το παιδί του ή και ολόκληρη την οικογένειά του. Να μην ακούει άλλο τη γυναίκα του να του λέει… «που το πας το παιδί, δεν φοβάσαι μην γίνει κάτι;», αλλά να γκρινιάζει επειδή τα αγορασμένα εισιτήρια είναι δυο και όχι τρία…
Και είναι γεγονός ότι αυτό μπορούν να πετύχουν ή να το σταματήσουν… μόνες τους. Δεν υπάρχει κανένας αντίπαλος, καμία ομοσπονδία, κανένας διαιτητής, κανένα εξωθεσμικό κέντρο, που να μπορεί να τους το καταστρέψει και να τους το στερήσει!
Πηγή: Gazzetta
