Του Βασίλη Σκουντή
Είμαι ευσυγκίνητος, γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε… Είμαι τόσο ευσυγκίνητος, ώστε με το που ακούστηκε η κόρνα της λήξης του προημιτελικού με το Μαυροβούνιο, με πήραν τα ζουμιά και άρχιζα να κατεβάζω καντήλια!
Έβαλα τα κλάματα βλέποντας τους ατσίδες με τα μπλε να ξορκίζουν τους δαίμονες 17 ετών…
Και βρίζω ακόμη, διότι πάμε να πάρουμε ένα μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο κι εγώ είμαι στο Ανω Μέρος!
Μια χαρά είναι το Ανω Μέρος Αμαρίου, το χωριό της μάνας μου στο Ρέθυμνο, αλλά, διάβολε, θα προτιμούσα να βρίσκομαι εκεί…
Εκεί στη χώρα του ανατέλλοντος ηλίου και …hopefully του ανατέλλοντος μεταλλίου!
Ενας από τους λόγους για τους οποίους με πήραν τα ζουμιά ήταν η ερώτηση που έκανε ο Νίκος Γκομώλης στον Γιάννη Φουντούλη, μετά τη λήξη του προημιτελικού…
Είναι η πιο ευτυχισμένη στιγμή της καριέρας σου μέχρι την επόμενη;
Στις 10 Ιουνίου του 1987, μετά τη long-awaited και ως εκ τούτου στοιχειωμένη νίκη της Εθνικής μπάσκετ επί της Ιταλίας, στον προημιτελικό του Eurobasket, είχα κάνει αυτή την ερώτηση κατά το ήμισυ στο Νίκο Γκάλη…
Το επόμενο παιχνίδι του Γκάλη
Είναι, είχε αποκριθεί ο Νικ. Είναι, μέχρι το επόμενο παιχνίδι. Ο αρχηγός της Εθνικής ομάδας πόλο απάντησε ότι ευελπιστεί να είναι…
Θα είναι Γιάνναρε, αξίζει να είναι γι’ αυτή την ομάδα και για εσένα, όπως το είχε μαντέψει πριν από 17 χρόνια ο Καμπάνια…
Αυτή είναι μια ωραία ιστορία που είχε εκτυλιχθεί λίγες εβδομάδες πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας…
Βρισκόμασταν στο Τορόντο για την προκριματική φάση του World League και ένα βράδυ που τρώγαμε στο εστιατόριο του CN Tower με τον Σάντρο, τον συνεργάτη του, τον Παναγιώτη Τρούλο και τον συχωρεμένο τον φυσικοθεραπευτή της ομάδας, Πέτρο Πεταλάκη, ανοίξαμε κουβέντα περί ανέμων και υδάτων…
“Εχουμε καλή ομάδα και ταλαντούχους παίκτες, αλλά υπάρχουν και άλλα παιδιά που έρχονται από πίσω” είπε κάποια στιγμή ο Ιταλός προπονητής…
Προτού προλάβω να του ζητήσω διευθύνσεις και ονόματα, ο Σάντρο μαρτύρησε από μόνος του χωρίς… ξύλο!
Ο Φουντούλης των… τσικό
“Φουντούλης“! Εγώ πίστευα ότι αναφερόταν στον Γιώργο Φουντούλη, αλλά ο Σάντρο εννοούσε τον μικρότερο αδερφό του, τον Γιάννη, που τότε δεν είχε σκάσει ακόμα από το αυγό του…
Τότε ήταν 16 χρονών και έπαιζε στα… τσικό!
Δέκα επτά χρόνια αργότερα ο Γιάννης είναι αρχηγός αυτής της ομάδας και φιλοδοξεί να την οδηγήσει….
Το κόβω εδώ: δεν γράφω πού μπορεί και πού θέλει να την οδηγήσει, διότι σε τέτοιες περιπτώσεις ισχύει διαχρονικώς η ατάκα που μου είχε πει το 2014 o τότε συνεργάτης του Φώτη Κατσικάρη στην Εθνική ομάδα και νυν προπονητής του Παναθηναϊκού) Δημήτρης Πρίφτης…
“Ο,τι κι αν έχουμε στο μυαλό μας, δεν πρέπει να βγαίνει από το στόμα μας…“.
“Μ’ έναν πόνο αδερφέ”!
Με καβαλάει ο διάολος όμως και θα το ξεφουρνίσω, όπως το έγραψα και σε ένα μήνυμα που έστειλα πριν από λίγη ώρα στον Θοδωρή Βλάχο…
Μ’ έναν πόνο αδερφέ!
Τις προάλλες μετά την ισοπαλία με την Ιταλία αναρωτιόμουν εδώ εάν το ποτήρι ήταν μισοάδειο ή μισογεμάτο.
Σήμερα το ποτήρι ξαναμπαίνει στην κουβέντα μου…
Σήμερα, η Εθνική ήταν να την πιείς στο ποτήρι!
Σε βλέπω στο ποτήρι μου και πίνοντας σε πίνω, κατά πως έλεγε και η Τζένη Βάνου…
Αυτή η ομαδάρα έπαιξε έξι αγώνες μέχρι τούδε στο Ολυμπιακό Τουρνουά και δεν ηττήθηκε σε κανέναν: έχει πέντε νίκες (Ουγγαρία, Ιαπωνία, Νότια Αφρική, ΗΠΑ, Μαυροβούνιο), μια ισοπαλία (Ιταλία) και επιφυλάσσεται δια τα περαιτέρω…
Τα περαιτέρω είναι, ο ημιτελικός και ο (μικρός ή ο μεγάλος) τελικός, πάει να πει οκτώ οκτάλεπτα για να εκπληρωθούν τα απωθημένα και τα ποθημένα μας και να ξορκίσουμε τους δαίμονες μας…
Στην πρεμιέρα, με την ιστορική νίκη επί της Ουγγαρίας, συγχωρέθηκαν τα πεθαμένα μας.
Τα κοκόρια, το παστέλωμα και ο… Μαραντόνα
Σήμερα γεν(ηδου)νούσαν και τα κοκόρια μας!
Στ’ αλήθεια, καθόσον ο Ντίνος Γενηδουνιάς έβαλε πέντε γκολ, ένα μάλιστα (στο 5-1) το… παστέλωσε με αριστοτεχνικό τρόπο.
Το επόμενο που έβαλε (για το 6-1) με πέναλτι προέκυψε από την… Μαραντονοειδή κίνηση του Αλέξανδρου Παπαναστασίου, που φοράει το νούμερο 6 του πατέρα του και θέλει να πάρει το οικογενειακό αίμα τους πίσω!
Ο “Πιλότος” υπήρξε ένα φουνταριστός παγκοσμίου βεληνεκούς, αλλά δεν αξιώθηκε να φτάσει εκεί όπου βρίσκεται τώρα ο γιόκας του…
Επίσης, όπως μου έλεγε πριν από λίγη ώρα ο Τάσος, “εγώ δεν ήξερα να κάνω ντρίμπλες και προσποιήσεις και τέτοια κορδελάκια, ήμουν ένας φουνταριστός δωρικού ρυθμού“!!!
Ο Αλέξανδρος κλίνει προς τον ιωνικό ή τον κορινθιακό ρυθμό, αλλά, διάβολε, όλοι οι καλοί χωράνε!
Και όλα τα καλά επίσης, διότι, όπως είπε ο υιός του πατρός, «τώρα αρχίζει το καλό»!
Οι δαίμονες της Αθήνας
Δέκα επτά χρόνια πριν, πάλι τα ίδια λέγαμε…
Τότε, στο Ολυμπιακό Τουρνουά της Αθήνας, η Εθνική είχε ηττηθεί από τη Γερμανία στην πρεμιέρα, αλλά στη συνέχεια πήγε μπάλα…
Τερμάτισε στην πρώτη θέση του Α’ ομίλου, τούτου δοθέντος απέφυγε τον προημιτελικό και προκρίθηκε απ’ ευθείας στον ημιτελικό, όπου ηττήθηκε από τη Σερβία με 7-3.
Η ελληνική ομάδα είχε μια δεύτερη ευκαιρία να γραπώσει ένα μετάλλιο, αλλά μαγαρίστηκε το απογευματάκι της 29ης Αυγούστου, όταν οι Ρώσοι τη νίκησαν 6-5, εκμεταλλευόμενοι την κούραση και το ανελέητο ξύλο που είχαν φάει στον ημιτελικό της προηγούμενης ημέρας από τους Σέρβους, ο Γιώργος Αφρουδάκης και οι Αντώνης Βλοντάκης.
Ο Χανιώτης φουνταριστός έμεινε στα πιτς, ο Αφρουδάκης πάλευε σαν λιοντάρι όντας δυο παίκτες σε συσκευασία ενός, αλλά ο Γεωργιανός Ρεβάζ Τσομαχίτζε έβαλε τέσσερα γκολ και το όνειρο έμεινε στο ράφι!
Δέκα επτά χρόνια αργότερα, ο Βλοντάκης έγινε ηθοποιός και παίζει σε τηλεοπτικά σίριαλ, ενώ ο Αφρουδάκης ηγείται της ομάδας του Απόλλωνα Σμύρνης και είναι Α’ αντιπρόεδρος της ΚΟΕ και αρχηγός της αποστολής στο Τόκιο.
Άντρες έτοιμοι για όλα
Τότε ο Ντίνος Γενηδουνιάς ήταν ένα πιτσιρίκι έντεκα χρονών που τσαλαβούταγε στο Παλαιό Φάληρο…
Τώρα άντρας σωστός και έτοιμος για όλα, όχι μονάχα αυτός, αλλά ολάκερο το σινάφι του…
Άντρες έτοιμοι για όλα: άντρες εμφορούμενοι κιόλας από τον διακαή πόθο να βαδίσουν στα χνάρια των γυναικών, που το 2004 ανέβηκαν στο δεύτερο σκαλί του βάθρου…
Ζήλεψαν τότε τα αγόρια, τώρα ιδού το Τόκιο, ιδού και το πήδημα τους!
Η ονειρώδης εμφάνιση και η κραυγή του Αργυρόπουλου
Εάν έπρεπε να χαρακτηρίσω με μια λέξη τη σημερινή εμφάνιση κόντρα στο Μαυροβούνιο, θα της ταίριαζε η λέξη που χρησιμοποιούσε το 1968 ο Βασίλης Γεωργίου για να περιγράψει κάθε ραβέρσα του Γιώργου Τρόντζου…
Ονειρώδης!
Ονειρώδης μαθές, καθ’ όλα!
Στην άμυνα, που έμοιαζε με ένα διαρκές live σεμινάριο, στην αριστουργηματική αντίδραση με παίκτη λιγότερο, στην αυτοσυγκέντρωση, στη ψυχραιμία, στην επιβλητικότητα, στην αυτοπεποίθηση, στην κυριαρχικότητα, στη στοχοπροσήλωση και δεν συμμαζεύεται…
Δεν μπήκε ποτέ στο τριπάκι και στο δωμάτιο του πανικού, δεν έδωσε στους Μαυροβούνιους δικαιώματα και ευκαιρίες για… πονηρές σκέψεις όπως είχε συμβεί στο ματς με την Ιταλία (που το 6-2 μετετράπη σε 6-6) και όπως έλεγε και ο Γιάννης Ιωαννίδης, «τον αντίπαλο σου όταν μπορείς και τον βρίσκεις μπόσικο πρέπει να τον πατάς κάτω και να του κόβεις το λαρύγγι»!
Αυτό ακριβώς διέπραξε σήμερα η Εθνική που στραγγάλισε τους πρωταθλητές Ευρώπης του 2008 και πάει γι’ άλλα…
«Ναι» όπως κραύγασε σφίγγοντας κιόλας τη γροθιά του ο Στέλιος Αργυρόπουλος-Κανακάκης (για να τονίζεται κιόλας η κρητική καταγωγή του), τρία λεπτά και πενήντα δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη του ματς, όταν με ένα γυριστό σουτ έκανε το σκορ 8-3.
Αυτό το «ναι» το φώναξε τόσο δυνατά που θα προκάλεσε σεισμό στο Τόκιο και ο αχός του θα έφτασε ίσαμε τις Μαδάρες των Λευκών Ορέων και τον Τίμιο Σταυρό του Ψηλορείτη!!!
Ναι ρε π@@@η μου!
Τα βελούδινα μάτια του Ζερδεβά
Α, για να μην το ξεχάσω: ονειρώδης υπήρξε δια μίαν εισέτι φοράν και ο Μάνος Ζερδεβάς…
Τον έβλεπα κέρβερο στην υπεράσπιση των Θερμοπυλών της ελληνικής εστίας, τον αποθέωνα για το πώς γήτευε τα σουτ των αντιπάλων του και το πώς αιχμαλώτιζε την μπάλα και όταν αργότερα στη μικτή ζώνη τον είδα κιόλας ξεσκούφωτ, αυτός ο μαγνητισμός των ματιών του μου έφερε στο νου έναν επιφανή παλαίμαχο ομόλογο του…
Τον Σοβιετικό Γεβγένι Σαρόνοφ που το παρατσούκλι του ήταν «The Velvet Eyes»…
Τα βελούδινα μάτια!
Όπως είπε και ο Γενηδουνιάς, εδώ που φτάσαμε είναι κρίμα, να φύγουμε με άδεια χέρια…
Βεβαίως κανείς δεν υπογράφει συμβόλαιο με την επιτυχία και ούτε η Ουγγαρία, που θα την ξαναβρούμε απέναντι μας μεθαύριο, ούτε η Σερβία και Ισπανία (οι οποίες τίθενται αντιμέτωπες στον άλλο ημιτελικό) είναι ομάδες του χεριού μας…
Αλλά, διάβολε, κι εμείς δεν είμαστε του πεταματού, ούτε φράσαμε ίσαμε εδώ από τύχη και από συγκυρίες…
Επτά αυτοί, επτά κι εμείς
Πριν από τον προ μισού αιώνα τελικό του Παναθηναϊκού με τον Άγιαξ στο Γουέμπλεϊ, ο Φέρεντς Πούσκας είχε συμπυκνώσει την ουσία του πράγματος σε μια απλοϊκή, αλλά σοφή ατάκα…
Έντεκα αυτοί, έντεκα κι εμείς…
Αναλογικά, επτά ελόγου του, επτά κι ελόγου μας!
Το σημείωνα και τις προάλλες ότι με την “take no prisoners defense” που παίζει σε κάθε αγώνα, αυτή η Εθνική κτίζει το δικό της τείχος ανοσίας!
Ο Ησίοδος είχε πει “πόλεμος, αρχή πάντων”. Του Θοδωρή του Βλάχου έχει μαλλιάσει η γλώσσα του, ως διαπρύσιου κήρυκος, να λέει “άμυνα αρχή πάντων”.
Ουδέν αληθέστερον τούτου, άλλωστε η Εθνική ομάδα του μπάσκετ στη δεκαετία του millennium μεγάλωσε με τον Παναγιώτη Γιαννάκη να μυεί τους παίκτες σε αυτή την ίδια λογική…
Η επίθεση -έλεγε ο “Δράκος”- είναι το ριψοκίνδυνο ποντάρισμα στο Χρηματιστήριο και η άμυνα η σίγουρη κατάθεση στην Τράπεζα! Η άμυνα της Εθνικής είναι ένα blue chip που πληρώνει χίλια στο δεκάρικο!
Μ’ αυτά και μ’ αυτά η ελληνική ομάδα πέρασε με τα τσαρούχια της στην τετράδα, βρίσκεται στη ζώνη των μεταλλίων και μένει να φανεί πού θα μας κάτσει η μπίλια…
Πηγή: Sport 24
