Του Βασίλη Σκουντή
Τα ξημερώματα της Κυριακής (25/07), με το που ακούστηκε η κόρνα της λήξης του αγώνα ανάμεσα στην Εθνική και την Ουγγαρία, ένιωσα σαν να βλέπω μπροστά μου σε διάφορα κλικ τη ζωή μου όλη!
Στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ είναι γνωστό και το έχω ξαναγράψει ότι πως έχω εξ απαλών ονύχων την καψούρα μου με το γουότερ πόλο, οπότε κάθε φορά που οι τύποι με τα σκουφάκια πετυχαίνουν κάτι, μαζί τους πετάω κι εγώ τη σκούφια μου!
Θα ήθελα να ήμουν εκεί, κοντά τους, μαζί τους, αλλά τζίφος…
Θα ήθελα να ήμουν εκεί και θα μεριμνούσα κιόλας να πάρω μαζί μου και μια δεύτερη αλλαξιά με ρούχα, διότι δεν το συζητώ: θα είχα βουτήξει στην πισίνα Tatsumi για να πανηγυρίσω έναντι οποιουδήποτε κόστους…
Ας μου αφαιρούσαν τη διαπίστευση, ας με απέβαλαν από τη διοργάνωση, ας με κρεμούσαν ανάποδα!
Διάβολε, αυτή η ομάδα αξίζει ένα σεπούκου όπως αποκαλούν και οι Γιαπωνέζοι τον τελετουργικό τρόπο αυτοκτονίας των Σαμουράι!
Τα απωθημένα και τα ποθημένα
Προς τι τέτοια υπερβολή;
Μα απλούστατα διότι με τη νίκη αυτή εκπληρώσαμε τα απωθημένα και τα ποθημένα μας που βάσταγαν σχεδόν μισό αιώνα!
Τους μεγάλους μάγιστρους της παγκόσμιας υδατοσφαίρισης τους ανταμώσαμε για πρώτη φορά το 1972 στο Μόναχο και χάσαμε με 6-1…
Θα ακολουθούσαν άλλες επτά ήττες σε ισάριθμα Ολυμπιακά Τουρνουά και μια ισοπαλία (στις 10 Αυγούστου του 2016 στο Ρίο με 8-8) που τη γραπώσαμε πέντε δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη, με το γκολ του Αγγελου Βλαχόπουλου…
Το κισμέτ του Βλαχόπουλου
Πέντε χρόνια αργότερα έλαχε ο κλήρος στον ίδιο να ξορκίσει τους δαίμονες που κατέτρυχαν την εθνική και να ρίξει στο κανναβάτσο τους Ούγγρους οι οποίοι τον ξέρουν κιόλας από την καλή κι από την ανάποδη λόγω της τριετούς θητείας του στην Εγκερ (2017-2020).
Τότε η Εθνική είχε προηγηθεί με 6-4, οι Μαγυάροι απάντησαν με ένα σερί 3-0 για το 6-7 και η Εθνική ισοφάρισε στο 7-7 με τον Ντίνο Γενηδουνιά και στο 8-8 με τον Βλαχόπουλο…
Ακολούθησε άλλη μια ήττα στο Ρίο ντε Τζανέιρο με 12-10 στον αγώνα κατάταξης για την πέμπτη θέση, αλλά την Κυριακή τους πετσοκόψαμε, να συγχωρεθούν τα πεθαμένα μας!
Το εννοώ αυτό, διότι γενιές και γενιές μεγάλωσαν χωρίς ποτέ να καταφέρουν να αποσείσουν το ουγγρικό σύνδρομο…
Ο αλυτρωτισμός και τα ουρλιαχτά
Το λες και αθλητικό αλυτρωτισμό αυτό!
Μεγάλωσα κι εγώ με δαύτον, εξ ου και τα ουρλιαχτά μου εν τω μέσω της νυκτός μόλις έβαλε το γκολ ο Βλαχόπουλος, χώρια το… μανικιούρ που έκανα στα νύχια μου τρώγοντας τα από την αγωνία στα τριάμισι λεπτά τα οποία απέμεναν!
Δεν ήμουν εκεί αυτή τη φορά…
Ήμουν όμως εκεί σε δυο νίκες που μεταμορφώθηκαν σε …ήττες στα ύστερα ισάριθμων θρίλερ στα Παγκόσμια Πρωταθλήματα…
Οι δείκτες του ρολογιού μου έμεναν σταματημένοι στις 24 Ιουλίου του 2003 και στις 29 Ιουλίου του 2005…
Τα βρωμόχερα του Βάρι και του Κις
Σαν χθες πριν από 18 χρόνια στην πισίνα “Πικορνέλ” της Βαρκελώνης, είχαμε φτάσει μια ανάσα από μια μεγαλειώδη νίκη και την πρόκριση στον τελικό, αλλά ας όψονται τα… βρωμόχερα του Αττίλα Βάρι και του Γκέργκελι Κις…
Ο Θοδωρής Χατζηθεοδώρου και ο Δημήτρης Μάζης έβαλαν την Εθνική μπροστά με 7-6 και 8-7, αλλά ο Βάρι ισοφάρισε, ο Κις έγραψε το 9-8 και ο μεγάλος τελικός έμεινε ένα όνειρο, ενώ στον αγώνα για την τρίτη θέση χάσαμε από τη Σερβία με 5-3.
Ο δήμιος “Φασιανός”
Δυο χρόνια αργότερα, στις 29 Ιουλίου του 2005, στο “Ζαν Ντραπό” του Μόντρεαλ δίκην déjà vu ξαναείδαμε το ίδιο έργο, πού να πάρει η οργή!
Πάλι στον ημιτελικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος, οι Ούγγροι μας πήραν την μπουκιά από το στόμα νικώντας με 7-6 σε ένα αλλόκοτο ματς που το καθάρισε ο Πίτερ Μπίρος… Οι λεγάμενοι έβαλαν επτά γκολ: το ένα ο Κις και όλα τα άλλα ο άτιμος ο “Φασιανός”, όπως είναι το παρατσούκλι του!
Εκεί όπου κάνουν σεξ οι αράχνες
Απλώς σε αντίθεση με ό,τι είχε συμβεί δυο χρόνια νωρίτερα, στο Μόντρεαλ αξιωθήκαμε να ανέβουμε στο βάθρο νικώντας την Κροατία στην παράταση…
Και πώς; Με το εκπάγλου καλλονής και λυτρωτικό γκολ του Γιώργου Αφρουδάκη ο οποίος –όπως είπε ο αδερφός του, ο Χρήστος- “έστειλε την μπάλα εκεί όπου κάνουν σεξ οι αράχνες”!
Η Ουγγαρία είναι για το γουότερ πόλο, ό,τι το ΝΒΑ για το μπάσκετ και η Βραζιλία για το ποδόσφαιρο, τουτέστιν κάθε νίκη απέναντι της μοιάζει με έπος. Ένα τέτοιο έπος το γράψαμε στις 31 Μαίου του 1997 στο ΟΑΚΑ στον αλήστου μνήμης ημιτελικό του FINA Cup…
Ο κέρβερος Μάκης
Eκείνο το βράδυ η Εθνική ήταν όντως ονειρώδης, καθώς στραγγάλισε τους Ούγγρους, προηγήθηκε με 6-0 στις αρχές του τρίτου επταλέπτου και εντέλει επικράτησε με 8-4.
Ακόμη πιο ονειρώδης και σκέτος κέρβερος υπήρξε ο Μάκης Βολτιράκης που κατέβασε από την αρχή τα ρολά και έπιανε τα άπιαστα! Στην κορύφωση αυτής της συναρπαστικής και φαντασμαγορικής εμφάνισης του, ο Χανιώτης τερματοφύλακας έκανε την μαγική κίνηση “ποδήλατο” με τα πόδια κάτω από το νερό, εκτινάχθηκε και κατέβασε την μπάλα σε ένα περίτεχνο σουτ του συχωρεμένου εδώ και 13 μήνες, Τίμπορ Μπένεντεκ…
Ιδού οι πρωταγωνιστές αυτής της διθυραμβικής επιτυχίας, συμπεριλαμβανομένων του νυν ΓΓΑ Γιώργου Μαυρωτά και του αρχηγού της αποστολής στο Τόκιο, Γιώργου Αφρουδάκη:
Μάκης Βολτιράκης, Φίλιππος Καϊάφας, Γιώργος Μαυρωτάς 3, Κώστας Λούδης, Γιώργος Αφρουδάκης 1, Τάσος Παπαναστασίου (“Πιλότος”) 1, Τεό Λοράντος 3, Δημήτρης Μάζης, Γιάννης Θωμάκος, Θοδωρής Καλακόνας, Μάκης Λυκούδης, Γιώργος Ψύχος, Βαγγέλης Πάτρας. Προπονητής: Κούλης Ιωσηφίδης.
Σαν τσαμπιά στις εξέδρες
Το επόμενο βράδυ κι ενώ σχεδόν 10.000 νοματαίοι κρέμονταν σαν τα τσαμπιά με τα σταφύλια από τις εξέδρες, η ελληνική ομάδα γνώρισε την ήττα από τις ΗΠΑ με 8-5, αλλά η Ιστορία είχε ήδη γραφτεί…
Είναι σαν την Ιστορία της Εθνικής μπάσκετ στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2006, με τη νίκη επί των Αμερικανών στον ημιτελικό και την ήττα από την Ισπανία στον τελικό.
Είκοσι τέσσερα χρόνια αργότερα η Εθνική ομάδα αξιώθηκε να πετύχει μια άλλη μεγάλη νίκη που έχει μουσειακό χαρακτήρα και μένει να φανεί που θα μας βγάλει ελόγου της στο τέλος του Τουρνουά…
Πηγή: Sport 24
