Του Βασίλη Σκουντή
Τη δική τους εθνική ομάδα γουότερ πόλο των ανδρών, οι Ιταλοί τη λένε “Settebello”. Είναι ένα παρατσούκλι που της το κόλλησαν εδώ και δεκαετίες από ένα παιχνίδι της τράπουλας και σημαίνει “οι επτά όμορφοι”. Επτά όμορφοι αυτοί, επτά πανέμορφοι εμείς, απλώς στο τέλος του σημερινού αγώνα, αυτοί ομόρφυναν κι εμείς ασχημύναμε!
Η ισοπαλία της Εθνικής με την Ιταλία εμπίπτει στην υπόθεση με το ποτήρι που έχει νερό ίσαμε τη μέση. Πώς το λες διάβολε; Μισογεμάτο ή μισοάδειο; Η αλήθεια βρίσκεται εκεί ακριβώς… Στη μέση!
Η πατητή και η… Παπαρίζου
Κλίνω περισσότερο προς το μισοάδειο, διότι η ελληνική ομάδα εμφανίστηκε σαν σίφουνας στη δεύτερη περίοδο, έτρεξε ένα σερί 5-0, μετέτρεψε το 1-2 σε 6-2 και φαινόταν να αγκαλιάζει τη νίκη.. Δεν την αγκάλιαζε απλώς, πατητή της είχε κάνει! Εάν έπιανε κάποιος εκείνη τη στιγμή τον Σάντρο Καμπάνια από τη μύτη, θα έσκαγε…
Εκείνη τη στιγμή θυμήθηκα κιόλας το παλιό τάμα μου και ούτως ειπείν, ανοίγω μια παρένθεση στα σημερινά διατρέξαντα…
Το 2005 ήταν μια πολύ καλή χρονιά για την Ελλάδα και τον αθλητισμό της. Αρχίσαμε με τη νίκη της Ελενας Παπαρίζου στον διαγωνισμό της Eurovision και ύστερα τραγουδάγαμε νυχθημερόν το “My Number One”! Λαχείο μου ‘τυχε (και) επί προσωπικού εκείνο το καλοκαίρι: δεν ήμουν βεβαίως στο Κίεβο με την Παπαρίζου, αλλά δεν έβαλα κιόλας τον κ@@o μου κάτω!
Βάλτε το αγόρια μου!
Πρώτα πήγα με την Εθνική ομάδα πόλο των ανδρών στο Τορόντο για τον προκριματικό γύρο του World League, όπου ισοβαθμήσαμε στη δεύτερη θέση και πήραμε την πρόκριση. Έπειτα έκανα τον γύρο της Αμερικής, τύφλα να ‘χει ο Κολόμβος που την ανακάλυψε!
Πρώτα βρέθηκα στο Μόντρεαλ για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του υγρού στίβου στο οποίο δρέψαμε το χρυσό μετάλλιο του Άρη Γρηγοριάδη στα 50μ. ύπτιο και το χάλκινο μετάλλιο της Εθνικής ομάδας πόλο. Από το Μόντρεαλ ταξίδεψα στην Κόρντομπα και στη Μαρ ντελ Πλάτα με την Εθνική ομάδα μπάσκετ κάτω 21 ετών, η οποία ανέβηκε στο δεύτερο σκαλί του βάθρου. Γύρισα από εκεί, κάθισα έναν μήνα στο σπίτι μου και ύστερα στο Βελιγράδι.
Βάλ’ το αγόρι μου!
Στο Μόντρεαλ., στον μικρό τελικό με την Κροατία, το είχε βάλει το γκολ ένα αγόρι, ονόματι Γιώργος Αφρουδάκης. Στη Μαρ ντελ Πλάτα έβαλε τις καθοριστικές βολές (μετά το φάουλ του Παναγιώτη Βασιλόπουλου) ένα ξένο αγόρι που αργότερα έγινε δικό μας (Oλυμπιακός, Μαρούσι), ο Λιθουανός Ρενάλντας Σεϊμπούτις. Στο Βελιγράδι το ‘βαλε, το ‘βαλε ένας Δημήτρης (Διαμαντίδης) και το φώναζε ένας άλλος (Χατζηγεωργίου).
Σάντρο σου ‘ρχομαι!
Μεσούντος του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος στο Μόντρεαλ έστειλα ένα sms στον Καμπάνια. Του έγραψα επί λέξει “εάν νικήσουμε την πατρίδα σου, παίρνω το πρώτο αεροπλάνο κι έρχομαι”! Η Εθνική νίκησε την Ιταλία στον προημιτελικό με 13-9, αλλά εγώ δεν κρατιόμουν. Είχα ανέβει στο αεροπλάνο προτού αρχίσει ο αγώνας και όταν, σαν σήμερα (27 Ιουλίου 2005), έφτασα στο Μόντρεαλ, όρμησα στην αγκαλιά του Σάντρο και ένιωσα πως είχα εκπληρώσει το τάμα μου!
Ακριβώς μετά από 16 χρόνια, εγώ είμαι στο Ρέθυμνο και ο Καμπάνια -όπως επίσης και ένα από τα πρωτοπαλίκαρα του τότε, ο Γιώργος Αφρουδάκης- στο Τόκιο. Στο 6-2 ο Καμπάνια σφιγγόταν, ο Αφρουδάκης κρατιόταν και εγώ ένιωσα τον εαυτό μου να παίζει άμυνα εξ αποστάσεως!
Παρεμπιπτόντως η άμυνα μας στον παίκτη λιγότερο υπήρξε σεμιναριακού επιπέδου (εξ ου και τα δυο γκολ των Ιταλών σε 13 ευκαιρίες παραπάνω), με τον Μάνο Ζερδεβά να μοιάζει πάλι με κέρβερο…
Μη ο Σαργκάνης και ο Ζερδεβάς
“Μη ο Σαργκάνης συντριβή”, είχε βάλει κάποτε τίτλο στο εξώφυλλο του “Φωτός των Σπορ” o συχωρεμένος ο Θόδωρος Νικολαίδης. “Μη ο Ζερδεβάς ήττα”, παραποιώ τώρα αυτό το παλιό πρωτοσέλιδο κυρίως για την απόκρουσή του στην τελευταία επίθεση των Ιταλών κι ενώ είχε αποβληθεί με τρίτη ποινή και ο Γιάννης Φουντούλης, μετά τον Άγγελο Βλαχόπουλο και τον Ντίνο Γενηδουνιά.
Τη σώσαμε την παρτίδα με αυτή την απόκρουση. Θα την κερδίζαμε ίσως εάν σούταρε καλύτερα στην τελευταία ευκαιρία μας ο Μάριος Καπότσης. Αλλά, ως γνωστόν, στον αθλητισμό και γενικότερα στη ζωή, δεν έχει καμιά πέραση και κανένα νόημα το “what if”.
Δεν παραπονιέμαι, δεν γκρινιάζω, δεν είμαι αχάριστος, φωτιά να πέσει να με κάψει εάν τους βγάλω κακή, κατά πως λένε και στο χωριό μου.. Δεν νικήσαμε λοιπόν σήμερα τους Ιταλούς. Αλλά, διάβολε, δεν χάσαμε κιόλας από δαύτους και η ζωή συνεχίζεται με τα επόμενα ματς στην Α’ φάση, απέναντι στους Γιαπωνέζους, στους Νοτιοαφρικανούς και στους Αμερικανούς.
Πρωταθλητές Ευρώπης και κόσμου
Τώρα που το σκέπτομαι καλύτερα, συνειδητοποιώ κιόλας το μέγεθος των επιτευγμάτων της Εθνικής μέχρι στιγμής. Νίκησε για πρώτη φορά στο πλαίσιο των Ολυμπιακών Αγώνων τους πρωταθλητές Ευρώπης του 2020, Ούγγρους. Και έφερε ισοπαλία με τους πρωταθλητές κόσμου του 2019, Ιταλούς!
Ε, διάβολε, αυτούς τους τρεις βαθμούς δεν τους λες ούτε λίγους, ούτε ευκαταφρόνητους και σε κάθε περίπτωση συνιστούν μια πολλά υποσχόμενη προίκα για τη συνέχεια του Ολυμπιακού Τουρνουά.
Γιατί δεν νικήσαμε σήμερα;
Ο φόβος της νίκης
Για κάτι τέτοιες περιπτώσεις, σε ανύποπτο χρόνο, ο Παναγιώτης Γιαννάκης είχε πει ότι “στον αθλητισμό ο φόβος μιας νίκης είναι μεγαλύτερο από τον φόβο μιας ήττας”! Δεν είμαι σίγουρος ότι φοβηθήκαμε να νικήσουμε, αλλά νομίζω ότι κάτι δεν πήγε καλά με τη διαχείριση του προβαδίσματος και του momentum που έφερε την Εθνική στο 6-2.
Μίλησα με έναν προπονητή της υδατοσφαίρισης (δεν έχει σημασία το όνομα του) αμέσως μετά τη λήξη του αγώνα και μου είπε ότι “δεν είναι καλό να προηγείσαι νωρίς με μεγάλη διαφορά”. Σωστό κι αυτό…
Η Εθνική δεν σταμάτησε να παίζει όταν προηγήθηκε με 6-2. Αλλά, δεν έπαιξε όπως έπρεπε για να διαφυλάξει τον θησαυρό που είχε στα χέρια της και οι Ιταλοί αντέδρασαν με τη λογική του “ο σώζων εαυτόν σωθήτω”!
Έπαιξαν τα ρέστα τους, δεν είχαν τι άλλο να χάσουν, μας έβαλαν σε κατάσταση πίεσης, η πίεση γέννησε τα λάθη και τον εκνευρισμό, ε δεν θέλει και πολύ να στραβώσει το πράγμα. Ένα αχρείαστο πέναλτι (του Παπαναστασίου), δυο λάθη στην άμυνα, κάποιες κακές επιλογές στην επίθεση και να πως το 6-2 μετατράπηκε σε 6-6 και παρά λίγο κιόλας να γίνει και το 6-7 και να μείνουμε με άδεια χέρια.
Το τείχος ανοσίας
Δεν νικήσαμε. Ναι, αλλά ούτε χάσαμε μπάρε μου! Βάλαμε μάνι μάνι έξι γκολ και ύστερα κολλήσαμε. Ναι, σύμφωνοι, αλλά και τα έξι γκολ του παθητικού είναι ένα μεγάλο παράσημο για την άμυνα μας.
Δεν ξέρω πού θα φτάσει αυτή η Εθνική και σε ποια θέση θα καταλήξει. Ξέρω όμως-και το ξέρουν πολύ καλύτερα από εμένα ο Θοδωρής Βλάχος, ο Δημήτρης Κραβαρίτης και οι 13 παίκτες- ότι αυτή η Εθνική κτίζει το δικό της τείχος ανοσίας! Έχει αυτοπεποίθηση, ποντάρει στις αρετές της, προσπαθεί να καμουφλάρει τα μειονεκτήματα της, κοιτάζει κάθε αντίπαλο στα μάτια, βλέπει το δέντρο και όχι το δάσος και οψόμεθα!
Πηγή: Sport24
