Του Γιώργου Αδαμόπουλου
Κάθε βράδυ που το φως στο δωμάτιό της έσβηνε, η μικρή Μισέλ άφηνε στο κομοδίνο το αγαπημένο βιβλίο της. Δεν χόρταινε ποτέ τις ιστορίες για τον Black Stallion.
Μαθημένο στην πειθαρχία, εκείνο το κορίτσι από τη Σάντα Κλάρα δεν σκόπευε να παραβεί τους εσωτερικούς κανόνες. Τσάκιζε τη σελίδα και δεν έμπαινε στον πειρασμό να διαβάσει λίγο ακόμη. Όσο κι αν το ήθελε.
Μονάχα που το σκοτάδι δεν την ανάγκαζε να κλείσει και τα μάτια της. Έβαζε τα χέρια πίσω από το κεφάλι, όμως δεν σκεφτόταν τις παραλίες της Καλιφόρνια. Και ας της έλειπαν μετά τη μετακόμιση στο Σιατλ.
Τα πρώτα χρόνια της, δεν είχε διανοηθεί καν τη μετέπειτα μεγάλη αγάπη της. Η πρώτη λατρεία της, άλλωστε, δεν ήταν το άθλημα που την έκανε διάσημη. Αυτό που ήθελε πάντοτε από μικρή ήταν να έχει άλογα… «Δεν υπήρχαν, όμως, αρκετά χρήματα για να ικανοποιήσουν οι γονείς μου αυτό το όνειρο», έχει εξηγήσει.
Η Μισέλ Έικερς άρχισε να παίζει ποδόσφαιρο, soccer όπως το λένε στην πατρίδα της και δεν σταματούσε ούτε όταν σκίζονταν τα παπούτσια της. Είχε μάθει να περνάει μία ταινία γύρω από τη σόλα, ώστε να κρατά όσο περισσότερο γινόταν τις τάπες.
Οι δυσκολίες, ωστόσο, δεν την πτοούσαν. Αντίθετα, την πείσμωναν. Όπως την πείσμωναν και οι αμφιβολίες για το αν μπορεί ένα κορίτσι να κλωτσήσει μία μπάλα…
Το ταλέντο της στο γυμνάσιο Σόρκρεστ δεν κρυβόταν. Αυτό που κρατούσε μέσα της η έφηβη Μισέλ, όμως, ήταν η «δίψα» να παίξει, να προπονηθεί.
Ενώ έδειχνε συχνά αδιάφορη, έπειτα από έναν αγώνα στον οποίο το σχολείο της ηττήθηκε, έτρεξε στα αποδυτήρια δακρυσμένη. Ο Ρόμπερτ Έικερς, με το ίδιο ταχύ βήμα, στάθηκε πλάι της.
Αλλά ο πατέρας της δεν την παρηγόρησε. Τη ρώτησε ευθέως, «σου αρέσει αυτό που κάνεις; Περνάς καλά;».
Η κόρη του σκέφτηκε για λίγο τα αγαπημένα της άλογα. Για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου, ενώ η επαγγελματική καριέρα δεν ήταν τότε στα πλάνα της, σκέφτηκε ότι για να τα αποκτήσει, θα πρέπει να έχει χρήματα.
Λέγοντας από μέσα της κάτι σαν «ας παίξω ποδόσφαιρο», έγινε ξαφνικά ανταγωνιστική και εξελίχθηκε σε μία «αδίστακτη» και ανταγωνιστική παίκτρια και σε μία εκ των κορυφαίων αθλητριών όλων των εποχών στο χορτάρι.
Ήταν το «συστατικό» που έλειπε από το βιογραφικό της, γιατί οι ικανότητες διακρίνονταν με γυμνό μάτι και η κορμοστασιά της, με μπόι 1,78μ. και βάρος 68 κιλά πριν καν ενηλικιωθεί, της έδιναν επιπλέον πλεονέκτημα.
Ο πατέρας της θέλησε με εκείνη την ερώτηση να την αφυπνίσει, διότι ποτέ δεν αμφέβαλε ότι το κορίτσι του μπορεί να κλωτσήσει. Αυτό ήταν κάτι που και η ίδια κατάλαβε νωρίς και κάποιοι δύσπιστοι ακόμη και από το… NFL κατάλαβαν, λίγο αργότερα.
Η Μισέλ Έικερς, η οποία γεννήθηκε την πρώτη μέρα του Φεβρουαρίου 1966 στη Σάντα Κλάρα, έπαψε στο τέλος του γυμνασίου να είναι ένα γλυκό κοριτσάκι.
Η υποτροφία στο πανεπιστήμιο Σέντραλ Φλόριντα ήταν αποτέλεσμα και του σχεδόν… εκφοβιστικού παιχνιδιού της. Το επιβεβαίωσε και στο κολέγιο, όπου αναδείχθηκε και τις τέσσερις χρονιές στην κορυφαία ενδεκάδα του NCAA και αποφοίτησε το 1989 ως η πρώτη σκόρερ στην ιστορία του σχολείου!
Το ίδιο καλοκαίρι, με μία διεθνή καριέρα να βρίσκεται ήδη στα πόδια της, η Έικερς έφτασε κοντά στο να δοκιμαστεί στην προετοιμασία των Ντάλας Κάουμποϊς, ομάδας του αμερικανικού φούτμπολ!
Σύμφωνα με ένα δημοσίευμα των «Los Angeles Times» , ο Τζιμ Μέισον, ένας χειροπρακτικός από το Φορτ Ουόρθ, πίστευε πάντα οι γυναίκες μπορούν να παίξουν στο NFL ως kickers.
Ο Μέισον επικοινώνησε με πολλούς προπονητές soccer και ο Ντέιβ Ρόμπινσον τού τόνισε πως η μοναδική κοπέλα στα κολέγια που μπορεί πράγματι να το πετύχει είναι η Μισέλ Έικερς.
Κατόρθωσε να τη συναντήσει και να την πείσει να δώσει μία ευκαιρία. «Μου είπε ότι ένα κορίτσι μπορεί να κλωτσήσει τη μπάλα του NFL… “Φυσικά και μπορεί”, του απάντησα. Δεν χρειαζόταν να μου το “πουλήσει” αυτό».
Η νεαρή έφτασε στο Ντάλας και άρχισε να σουτάρει εκείνες τις μπάλες με το παράξενο σχήμα… «Και ήταν πολύ εύκολο!», έλεγε και ξανάλεγε με μπόλικη αυτοπεποίθηση.
Τα ρεπορτάζ της εποχής έκαναν λόγο για εξαιρετικές επιδόσεις και η ίδια η Μισέλ επέμενε πως «μπορούσα να βρω το στόχο ακόμη και από τις 52 γιάρδες».
Ο Τζιμ Μέισον δεν περίμενε ποτέ ότι θα εντυπωσιαστεί τόσο και πως θα υπάρχει μία νέα κοπέλα που θα επιβεβαίωνε την πεποίθησή του. Έστειλε την Έικερς στην Καλιφόρνια, στο καμπ του τότε προπονητή των kickers στους Κάουμποϊς, Μπεν Αγκατζανιάν.
Με καταπληκτικά χτυπήματα σε έναν άσχημο αγωνιστικό χώρο, ο Αγκατζανιάν σκέφτηκε ότι αυτή η γυναίκα είναι τόσο ξεχωριστή που στο «χαλί» του NFL θα είναι ακόμη πιο αποδοτική. Περίμενε ότι θα βελτιώνεται διαρκώς και δεν έκρυψε σε δηλώσεις του ότι «στα αλήθεια έχει δυνατότητα να παίξει μία μέρα στο αμερικανικό φούτμπολ!».
Ο Αγκατζανιάν είπε στην Μισέλ ότι μπορεί να της εξασφαλίσει μία θέση στη βασική προετοιμασία των Ντάλας Κάουμποϊς.
Η Έικερς κολακεύτηκε. Δεν κάθισε να αναρωτηθεί αν όλη αυτή η δοκιμασία ήταν απλώς ένα καπρίτσιο και ένα τεστ για τα δικά της όρια, όμως αρνήθηκε, λέγοντας πως προτιμά να αφοσιωθεί στην καριέρα της στο ποδόσφαιρο.
Εκείνη τη σεζόν η ομάδα του Τέξας πέτυχε μόλις μία νίκη στους 16 αγώνες και οι δύο kickers, Ρότζερ Ρούζεκ και Λουίς Ζεντέγιας, είχαν μία πολύ κακή χρονιά.
Όταν γίνονταν όλα αυτά, η Μισέλ ήταν ήδη στη Σουηδία για την πρώτη επαγγελματική ευκαιρία της καριέρας της.
Τα πρώτα «παράσημα» δεν να έρθουν. Έχοντας παντρευτεί και παίζοντας στη σουηδική Tyreso FF, η 24χρονη Έικερς ήταν βασικό στέλεχος της Εθνικής Η.Π.Α. στο Μουντιάλ της Κίνας, το 1991.
Ενώ από το 1985 ως το 1990 είχε πετύχει 15 γκολ σε 24 παρουσίες με το εθνόσημο, τη σεζόν 1990-1991 σκόραρε 39 σε 26 ματς και οδήγησε τη χώρα της στην κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου, σκοράροντας και τα δύο γκολ στη νίκη 2-1 επί της Νορβηγίας στον τελικό!
Ήταν η κορυφαία σκόρερ του παρθενικού Μουντιάλ, με δέκα γκολ (εκ των οποίων τα πέντε σε ένα ματς!) και ήταν ήδη σταρ στην Αμερική.
Όμως, μετά τον θρίαμβο στην Κίνα, αποφασίστηκε να «μετατεθεί» από την επίθεση στη μεσαία γραμμή, ώστε να αποφύγει και το «ξύλο» που δεχόταν σε κάθε αγώνα.
Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1995 υπέστη διάσειση στις αρχές του τουρνουά και στον χαμένο ημιτελικό με τη Νορβηγία τραυματίστηκε στο γόνατο…
Αυτός ο πόνος τη συνόδευσε και στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα, όπου δεν σκέφτηκε ποτέ να μείνει εκτός και παίζοντας με σχισμένο τον μεσαίο σύνδεσμο στο γόνατο, οδήγησε την Εθνική της στην κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου!
Έδειχνε συχνά ακούραστη, ωστόσο δεν ήταν. Για την ακρίβεια, πολλοί δεν περίμεναν ότι θα αντέξει ως το 2000, όταν και αποσύρθηκε.
Την άνοιξη του 1991 διαγνώστηκε με χρόνια ανοσολογική δυσλειτουργία (CFIDS), που στη συνέχεια έγινε γνωστή ως μυαλγική εγκεφαλομυελίτιδα ή σύνδρομο χρόνιας κόπωσης.
Για να αντέξει τους ακατάπαυστους ρυθμούς, άλλαξε τη διατροφή της, προσάρμοσε το πρόγραμμα προπόνησης και τη θέσης στο χορτάρι, όμως ποτέ δεν μπόρεσε να ανακτήσει πλήρως τις δυνάμεις της.
Αυτό έμοιαζε με ένα ακόμη «διαμάντι» στο «στέμμα» της. Δεν έγινε ποτέ απορία στο διαχρονικό «τι θα γινόταν αν;» από τη συνηθισμένη αρνητική προσέγγιση. Κάποιοι σκέφτηκαν, πάντως, πού θα μπορούσε να φτάσει αν ήταν 100% υγιής.
Στην επίσημη ιστοσελίδα της FIFA αναφέρεται ότι «το παιχνίδι της Έικερς “σημαδεύτηκε” από την έντονη αποφασιστικότητά της, αν και αγωνιζόταν με εξουθενωτικές ημικρανίες…».
Στους πανηγυρισμούς στα αποδυτήρια, έπειτα από νίκες, ξεκουραζόταν λίγο στη γωνιά της πριν φορέσει μία μάσκα οξυγόνου. Σε έναν αγώνα κατέρρευσε στο γήπεδο.
Δικοί της άνθρωποι εξιστόρησαν πολλά χρόνια αργότερα ότι υπήρχαν μέρες που δεν είχε δυνάμεις να σηκωθεί από το κρεβάτι της και χρειαζόταν στήριξη για να φτάσει ως το μπάνιο και να κάνει εμετό…
Σε μία ομιλία της στο Κογκρέσο, το 1996, εξήγησε πως «η ειρωνεία της ασθένειας είναι ότι όσο πιο σκληρά προπονείσαι, τόσο περισσότερο σε σέρνει κάτω. Τόσο περισσότερο σε “απενεργοποιεί”».
Ο πόνος ήταν η ιστορία της ζωής της. Στο Μουντιάλ του 1999, που διοργανώθηκε στην πατρίδα της, αγωνίστηκε με εξάρθρωση ώμου, όμως δεν τα παράτησε και οδήγησε τις Η.Π.Α. στο δεύτερο τρόπαιό της!
Αποχώρησε από την Εθνική μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ, το 2000, ως η δεύτερη σκόρερ όλων των εποχών στην Αμερική -με 105 γκολ σε 153 ματς- πίσω από την Μία Χαμ. Στις μέρες μας είναι, πια, στην 11η θέση.
Το 2002 η παγκόσμια ομοσπονδία την ανέδειξε κορυφαία παίκτρια του αιώνα μαζί με την Σουν Γουέν από την Κίνα. Το 2004, ήταν μαζί με την Χαμ οι μοναδικές γυναίκες στη λίστα της FIFA, με τους 125 σπουδαιότερους εν ζωή σκόρερ του παγκόσμιου ποδοσφαίρου!
Η γνώμη της ζητήθηκε πολλές φορές στη σύγχρονη Εθνική Η.Π.Α., η οποία χάρη σε σταρ σαν τις Άμπι Ουάμπακ και Μέγκαν Ραπίνο εξακολούθησε να κυριαρχεί, και είναι τακτικά ομιλήτρια σε συνέδρια για το ποδόσφαιρο γυναικών και την εξάλειψη των διακρίσεων.
Έχοντας συμπληρώσει μισό αιώνα ζωής, πραγματοποίησε και το παιδικό όνειρο εκείνου του κοριτσιού που άφηνε κάθε βράδυ στο κομοδίνο το βιβλίο του «Επιβήτορα».
Η Μισέλ Έικερς ζει πλέον σε μία φάρμα στη Τζόρτζια, έχοντας γράψει τρία βιβλία και μεγαλώνοντας άλογα.
Απέκτησε το πρώτο πουλάρι το 1996, όμως η ζωή της άλλαξε το 2007, όταν έσωσε την Ζόι, την οποία πήρε κακοποιημένη και νηστική από ένα τοπικό καταφύγιο. Η Ζόι ανάρρωσε πλήρως και πρόσφερε στην άλλοτε σταρ των γηπέδων έναν νέο σκοπό.
Ίδρυσε μαζί με τον έφηβο γιο της μία μη κερδοσκοπική οργάνωση για τη διάσωση αλόγων και βοηθά ηθικά και οικονομικά ένα άλλο καταφύγιο στην κεντρική Φλόριντα, το οποίο φροντίζει 70 άλογα και 30 σκυλιά.
Στις νέες γεμάτες ευαισθησία ασχολίες της προσφέρει το ίδιο πάθος με το οποίο έπαιζε ποδόσφαιρο.
Επισημάνει πως θέλει να συνδυάσει τις δύο πλατφόρμες της, «καλώντας τον κόσμο του soccer να βοηθήσει στη διάσωση αυτών των ζώων και να προωθήσει την υιοθεσία τους, γιατί και οι δύο πλευρές είναι για μένα οικογένεια».
Όσο κι αν την εμπνέει και την ηρεμεί αυτός ο νέος σκοπός της, έμαθε να ζει με τις ημικρανίες. Είναι, θαρρεί κανείς, μία επιπλέον ανάμνηση από την ένδοξη καριέρα της, Μία ανάμνηση η οποία δεν χωρά σε τροπαιοθήκες, αλλά (δεν) καθορίζει ακόμη τη ζωή της.
Όταν την ρωτούν πόσες είναι οι επεμβάσεις στις οποίες έχει υποβληθεί στο γόνατο, αποκρίνεται «περισσότερες από 40…». Όμως, «όσο και αν δεν μπορώ να τρέξω καλά, παραμένω ενεργή».
Μία επιγονατίδα είναι συνήθως πάνω από το παντελόνι της, αλλά δεν την αποτρέπει να στέκεται όρθια. Αυτό έκανε πάντα.
Συνδύασε τα όνειρά της και ήθελε να κυριαρχεί. Κάποτε στο γήπεδο, απέναντι σε ανήμπορες αντιπάλους. Στις μέρες μας θέλει να κυριαρχεί στον ίδιο τον εαυτό της και να προσφέρει στον αγώνα για ένα ισότιμο ποδόσφαιρο.
Εξηγώντας ότι «έκανα τα πάντα για να νικήσει η ομάδα μου αλλά ταυτόχρονα, πίεζα τον εαυτό μου ως τα όριά του».
Αυτό ήταν πάντα το κάτι καινούριο που επιθυμούσε να μαθαίνει. Διότι, αυτό που γνώριζε πάντα ήταν πως μπορεί να κλωτσήσει πολύ καλά κάθε μπάλα στο διάβα της.
Πηγή: Athletes’ Stories
