Ο Μιχάλης Τσόχος γράφει για τον Μίκελ Αρτέτα, ο οποίος φανερώνει σε μικρό χρονικό διάστημα εκείνες τις αρετές που είχε διακρίνει ο Γκουαρδιόλα και τον είχε χαρακτηρίσει “ιδανικό διάδοχό μου στη Σίτι”…
Το κορμί της Αρσεναλ είναι ταλαιπωρημένο, χρόνια πολλά. Οσοι νομίζουν ότι το πρόβλημα του club εντοπίζεται στα 3-4 τελευταία χρόνια που δεν τερματίζει στην πρώτη τετράδα και δεν βρίσκει εισιτήριο για το Τσάμπιονς Λιγκ, απλώς δεν βλέπουν προσεκτικά.
Η Αρσεναλ μία δεκαετία πλέον, είναι όχι μακριά από το πρωτάθλημα, αλλά μακριά και από την διεκδίκησή του. Από το 2010 και μετά κάθε χρόνο έκανε και ένα βήμα προς τα πίσω. Δεν διεκδικούσε πρωτάθλημα, δεν μπορούσε να πάρει μία πρόκριση για τα προημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ και σταματούσε μονίμως στους δεκαέξι και που και που έπαιρνε ένα Κύπελλο για να θυμάται ότι είναι μεγάλη ομάδα. Αλλά όλα αυτά ήταν τα αποτελέσματα που έχουν τη σημασία τους, αλλά στην πραγματικότητα δεν ήταν το μεγάλο πρόβλημα… Η Αρσεναλ εδώ και μία δεκαετία έπαψε να παίζει το γοητευτικό ποδόσφαιρο των προηγούμενων ετών και έπαψε να ζει με τις αρχές της, που ήταν ως ένα βαθμό και η ανάδειξη ταλέντων. Η Αρσεναλ είχε πάψει προ πολλού να τηρεί το μότο που η ίδια και ο Βενγκέρ είχαν κάνει μόδα “δεν αγοράζουμε σούπερ σταρ, τους φτιάχνουμε…”
Η Αρσεναλ λοιπόν όλα αυτά τα χρόνια έχανε μέρα με τη μέρα το χαρακτήρα της και στο τέλος λίγο έλειψε να αλλοιώσει και το dna που της είχε δημιουργήσει ο Αρσέν Βενγκέρ. Ο Αλσατός έμεινε για να… πεθάνει προπονητικά με τις ιδέες του, οι οποίες στις αρχές του αιώνα έκαναν θραύση και ήταν οι ιδανικές για το ποδόσφαιρο, αλλά την τελευταία δεκαετία ξεπεράστηκαν…
Όλα αυτά τα 10 χρόνια, αν έβλεπες την Αρσεναλ, ήξερες ότι το project που έτρεχε κάθε φορά δεν μπορούσε να οδηγήσει στο τέρμα. Ήταν ένα project του τύπου “να γίνουμε λίγο καλύτεροι από πέρυσι” και ποτέ δεν έβλεπες στο φινάλε του, μία άλλη διαφορετική Αρσεναλ, πρωταγωνίστρια.
Είναι λίγο υπερβολικό να κρίνω τον Αρτέτα μέσα από ένα τόσο μικρό δείγμα γραφής και χωρίς πριν να έχει καθίσει σε άλλο πάγκο, αλλά στο τέλος του δρόμου, μετά από 3-4 χρόνια με την Αρσεναλ που αυτός φτιάχνει νομίζω ότι ο κάθε φίλος της μπορεί να φανταστεί τα πάντα. Θα του πάρει περισσότερο χρόνο, γιατί πλέον η Αρσεναλ δεν είναι ούτε οικονομικά ισχυρή και είναι βέβαιο ότι φέτος στην Πρέμιερ Λιγκ θα βρεθούν τουλάχιστον 10 ομάδες που θα ξοδέψουν περισσότερα από αυτήν για μεταγραφές, αλλά ο Αρτέτα μοιάζει ικανός να φτάσει μέχρι το τέρμα, βάζοντας ξανά με το καλημέρα μπροστά τον πρώτο κανόνα: «δεν αγοράζουμε σούπερ σταρ τους φτιάχνουμε…».
Ο κανονιέρης Αρτέτα…
Φαίνεται τουλάχιστον τώρα στην αρχή της θητείας του Αρτέτα, ότι είναι σημαντικό το γεγονός ότι έχει παίξει μπάλα στην Αρσεναλ για αρκετά χρόνια και έχει υπάρξει αρχηγός της. Δεν χρειάζεται χρόνο προσαρμογής στα εσωτερικά του club και καταλαβαίνει καλύτερα από τον καθένα τον οπαδό της. Δεν έχει την άνεση στην επικοινωνία που έχει ο Πεπ, πόσο μάλλον να είναι χαρισματικός όπως ο Κλοπ, αλλά οι κώδικες επικοινωνίας με το κοινό της Αρσεναλ είναι ευδιάκριτοι. Η επικοινωνία με τον Τύπο και μέσω αυτού με την κοινωνία της Πρέμιερ Λιγκ, δεν προσφέρει τις ατάκες ή την διασκέδαση που προσφέρει ο Κλοπ, αλλά είναι μία συζήτηση με ανοιχτά χαρτιά. Ο Αρτέτα μιλάει για όλα, απαντά σε όλα, και δεν κρύβει τίποτα. Οι δημοσιογράφοι στην Αγγλία ήδη έχουν αρχίσει να λατρεύουν το γεγονός ότι τον Αρτέτα μπορείς να τον ρωτήσεις τα πάντα χωρίς δισταγμό. Μπορείς δύο φορές την εβδομάδα που τον συναντάς να τον ρωτάς τι γίνεται με τον Εζίλ και αυτός να μην ενοχλείται, να μην εκνευρίζεται και να απαντά.
Επιπλέον ο Αρτέτα έχοντας ζήσει στην εποχή “Arsene knows”, αλλά και έχοντας μάθει τα γράμματα της προπονητικής δίπλα στον Γκουαρντιόλα, μοιάζει να έχει τον τρόπο να διαχειριστεί μία πολύ δύσκολη στιγμή του club.
Η σχέση με τους ποδοσφαιριστές…
Ο Αρτέτα ξέρει πως να κερδίσει και τους παίκτες του. Πλέον είναι καθημερινό το φαινόμενο ένας ποδοσφαιριστής της Αρσεναλ να τοποθετείται δημοσίως για το πόσο καλά αισθάνονται με τον νέο προπονητή, πόσο σίγουροι είναι ότι θα βελτιώνονται συνεχώς και πόσο χαίρονται ξανά το παιχνίδι. Το παιδί θαύμα της Αρσεναλ, ο Μπουκαγιό Σακά μέσες άκρες άφησε να εννοηθεί ότι υπέγραψε νέο συμβόλαιο και για χάρη του, γιατί βλέπει την προοπτική και την εξέλιξη. Ακόμη και ο Ομπαμεγιάνγκ που ήταν βέβαιο ότι θα φύγει τώρα το συζητά να ανανεώσει και ίσως να είναι και κοντά στο να το κάνει. Ο Αρτέτα μιλάει δημοσίως με σεβασμό, αλλά και με ειλικρίνεια. “Είναι δική μας δουλειά να πείσουμε τον Πιερ ότι πρέπει να μείνει. Να εξηγήσουμε σε αυτόν, στην οικογένειά του, την προοπτική, την σημασία της αφοσίωσης, την άποψη του club για αυτούς” έχει πει δημοσίως ο Αρτέτα για την διαδικασία ανανέωσης του συμβολαίου του πρώτου σκόρερ της ομάδας.
Γενικά ο Βάσκος δεν είναι καθόλου φειδωλός στα κοπλιμέντα και στα καλά λόγια για τους παίκτες του. Για τον Τίρνεϊ έχει πει… μύθους, για τα πιτσιρίκια, τον Σακά και τον Νκέτια, τα καλύτερα και πάντα προτάσσει τον χαρακτήρα τους και την συμπεριφορά τους. Ακόμη και για τον Νταβίντ Λουίζ, ο Αρτέτα την αλήθεια είπε. Όταν τον ρώτησαν για την απόφασή του να ανανεώσει το συμβόλαιό του, ο Αρτέτα δεν μίλησε για τα αγωνιστικά προσόντα του Βραζιλιάνου, τα οποία έχουν σχεδόν χαθεί, αλλά για το πόσο σημαντικός είναι στα αποδυτήρια. “Πρέπει να δείτε πως συμπεριφέρεται στα αποδυτήρια, πως μιλάει στα νέα παιδιά, πως τα κατευθύνει, πως τους δίνεις οδηγίες. Είναι απαραίτητος και σημαντικός στην καθημερινότητά μας, η εμπειρία του είναι πολύτιμη για εμάς” είπε ο Αρτέτα και μας άφησε να καταλάβουμε ότι πληρώνει έναν ακόμη βοηθό που απλώς κάποιες φορές θα είναι και μέσα στο χόρτο και όχι έναν στόπερ κλάσης…
Αλλά ο Αρτέτα δεν έχει μόνο αυτή την πλευρά. Ο Γκεντουζί και όλη η ομάδα είδε και την άλλη.
Στις πρώτες του εβδομάδες στην Αρσεναλ ο Βάσκος ήταν εντυπωσιασμένος από τα αγωνιστικά προσόντα του Ματέο Γκεντουζί. Μία σειρά από μικρά περιστατικά, όχι απλώς του άλλαξαν την άποψη για το αν πρέπει να χτίσει γύρω του τη νέα Αρσεναλ, αλλά τον τελείωσε κιόλας. Μία έντονη λογομαχία που είχαν οι δύο τους σε μία προπόνηση, μία μπλαζέ συμπεριφορά του παίκτη προς έναν δύο νεαρούς παίκτες της ομάδας και ένα υποτιμητικό σχόλιο προς τον Μοπέ της Μπράιτον “τι πανηγυρίζεις ρε, δεν θα δεις ποτέ τα λεφτά που παίρνουμε εμείς στη ζωή σου…” ήταν αρκετά. Μία προειδοποίηση, δεύτερη προειδοποίηση, την τρίτη ο Γκεντουζί τελείωσε από την Αρσεναλ. Εδώ και τρεις εβδομάδες ο Γάλλος που ο Αρτέτα πίστευε πάρα πολύ, δεν μετέχει καν στις προπονήσεις της ομάδας. Ο Αρτέτα έδωσε εντολή να κάνει προπόνηση μόνος του και διαφορετικές ώρες από την ομάδα γιατί δεν ήθελε να τον βλέπει καν. Η Αρσεναλ έχει ήδη ενημερώσει τον μάνατζέρ του ότι πωλείται και ότι δεν θα ξαναπαίξει για το club.
Το ποδόσφαιρο της Αρσεναλ επιστρέφει…
Στην πραγματικότητα αυτό που κυρίως συμβαίνει στην Αρσεναλ είναι ότι χαίρεται ξανά η ίδια να παίζει ποδόσφαιρο και μαζί τους περνάς καλά κι’ εσύ. Βλέπεις την πρόοδο, την διάθεση, την δουλειά και το μοντέρνο ποδόσφαιρο της Αρσεναλ και περνάς καλά μαζί τους. Βεβαίως πέρα από τις σύγχρονες ιδέες του Αρτέτα, πέρα από την ένταση στο παιχνίδι της Αρσεναλ, αλλά και τους αυτοματισμούς που πλέον αρχίζουν και βγαίνουν, διακρίνεις και άλλα πράγματα. Η μισή ομάδα θα μπορούσε να είναι μία Εθνική Ελπίδων που λέγαμε παλιά. Σε κάθε ματς από τρεις ως έξι βασικοί παίκτες είναι μικρά παιδιά. Αλλος δεν έχει κλείσει τα 19, άλλος δεν έχει κλείσει τα 20, άλλος μόλις τα έχει πατήσει. Η έλλειψη εμπειρίας και παραστάσεων είναι δεδομένη. Στην ενδεκάδα της Αρσεναλ θα βρεις τέσσερις πέντε παίκτες που 40 συμμετοχές στην Πρέμιερ Λιγκ (μία ολόκληρη χρονιά δηλαδή) δεν έχουν…
Οσο κι’ αν κρύβεται πλέον σε αρκετά ματς, είναι δεδομένο ότι σε κάποια κοστίζει κιόλας. Για παράδειγμα η κόκκινη κάρτα που είδε στο ματς με τη Λέστερ ο Νκέτια τέσσερα λεπτά μετά την είσοδό του στο ματς και η οποία κόστισε δύο βαθμούς.
Αυτά υπάρχουν και θα υπάρχουν όταν μιλάμε για τόσο νεανικό ρόστερ, αλλά υπάρχει και το ποδόσφαιρο κατοχής και πρωτοβουλίας, υπάρχει και η ασταμάτητη και με υπέροχο συγχρονισμό πίεση ψηλά, υπάρχει και η διάθεση για επιθετικό ποδόσφαιρο, υπάρχουν τα τρεξίματα και η λειτουργία τόσο στην επίθεση, όσο και στην άμυνα που το καταλαβαίνεις ότι είναι υπόθεση όλων και των έντεκα. Οποιος δεν το καταλαβαίνει όπως ο Εζίλ, απλά δεν παίζει. Οποιος δεν σκίζεται μέσα στις τέσσερις γραμμές δεν παίζει. Ας είναι ο Εζίλ με τα 30 εκατ ευρώ το χρόνο συμβόλαιο, ή ας είναι ο Νικολά Πεπέ η ακριβότερη μεταγραφή στην ιστορία της Αρσεναλ που κόστισε πριν λίγους μήνες 80 εκατ ευρώ.
Για τον Αρτέτα υπάρχει μόνο η προπόνηση και το γήπεδο, τα υπόλοιπα όπως και ο ίδιος λέει συχνά πυκνά δεν τον αφορούν και δεν παίζουν κανένα ρόλο σε καμία απόφασή του. Αυτό το αίσθημα δικαιοσύνης είναι που έχει κάνει όλους τους παίκτες της Αρσεναλ να σκίζονται. Βλέπεις με τι πάθος πιέζει, μαρκάρει κυνηγάει μπάλες, ο… δανεικός Θεμπάγιος που είναι εξαιρετικά αμφίβολο ότι του χρόνου θα παίζει στην Αρσεναλ και καταλαβαίνεις τα πάντα για το τι συμβαίνει μέσα στην ίδια την ομάδα πλέον…
Οσο για το στυλ παιχνιδιού. Ενα γνήσιο τέκνο του Πεπ, προσπαθεί να παίξει όχι ακριβώς το ποδόσφαιρο του Πεπ, τουλάχιστον όχι τώρα στην αρχή, αλλά ένα στυλ αντίστοιχο και βγαλμένο από τη φιλοσοφία του.
Ο δύσκολος δρόμος…
Ολα αυτά βέβαια δεν σημαίνουν ότι η Αρσεναλ επέστρεψε. Το αντίθετο έχει δρόμο και χρόνο για να πεις ότι έκανε το πρώτο βήμα της επιστροφής. Προφανώς και ο Αρτέτα στα δικά μου μάτια είναι η ιδανική επιλογή για να χτιστεί η Αρσεναλ, αλλά μέχρι να συμβεί αυτό, το club μπορεί να ζήσει ακόμη πιο δύσκολα. Θέση για το επόμενο Τσάμπιονς Λιγκ δεν υπάρχει ασφαλώς κι’ αν θέλτε την άποψή μου θα ήταν και ουτοπικό να υπάρξει. Μόνο τα μαθηματικά το έλεγαν, τίποτα άλλο. Ο ρεαλιστικός και καθόλου εύκολος στόχος βάσει προγράμματος για την Αρσεναλ είναι να παίξει στο Europa League. Οχι τόσο για την οικονομία της, δεν κάνει και κάποια τόσο μεγάλη διαφορά, αλλά για την ψυχολογία της και για την εξέλιξη των μικρών. Οσο πιο πολλά ματς, τόσο περισσότερο θα αγωνίζονται τα “μωρά”του Αρτέτα και μέσα από τις συμμετοχές θα έρχεται και η εξέλιξη τους.
Η Αρσεναλ τέσσερις στροφές πριν το φινάλε του πρωταθλήματος είναι εκτός επτάδας και άρα εκτός ευρωπαϊκών εισιτηρίων. Τα επόμενα δύο ματς είναι με Τότεναμ εκτός και Λίβερπουλ εντός και τα δύο τελευταία με Αστον Βίλα και Γουότφορντ που θα παίζουν την ύπαρξή τους. Με αυτό το πρόγραμμα πρέπει να συγκεντρώσει περισσότερους βαθμούς από μία δύο ομάδες που είναι από πάνω της. Διαφορετικά θα πρέπει να πάρει το Κύπελλο αποκλείοντας στον ημιτελικό τη Σίτι του Πεπ και στον τελικό να νικήσει μία εκ των Τσέσλι ή Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Δύσκολα πράγματα για τα πιτσιρίκια του Αρτέτα που παίζουν ασταμάτητα Τετάρτη – Κυριακή εδώ και τρεις εβδομάδες…
Δεν είναι λοιπόν καθόλου απίθανο η πρώτη χρονιά του Αρτέτα να είναι και η πρώτη στον 21ο αιώνα που η Αρσεναλ δεν θα βγει στην Ευρώπη. Ο δύσκολος δρόμος όμως δεν είναι μόνο εκεί. Η Αρσεναλ λεφτά για μεταγραφές δεν έχει και δεν ξέρει αν θα έχει στις τάξεις της και τον πρώτο σκόρερ της εδώ και χρόνια τον Ομπαμεγιάνγκ. Άγνωστο παραμένει τι θα γίνει και με τον Λακαζέτ, ενώ όσο κι’ αν προσπαθεί, θα δυσκολευτεί να απαλλαχθεί από το συμβόλαιο του Εζίλ, ώστε να δημιουργήσει λίγο χώρο στα ταμεία για κάποια σημαντική προσθήκη.
Ο Αρτέτα έχει ζητήσει την παραμονή του Ομπαμεγιάνγκ, την παραμονή του Θεμπάγιος, τον Τόμας Παρτέι από την Ατλέτικο Μαδρίτης και έναν στόπερ κλάσης. Αν τα έχει όλα ίσως να μπορέσει να κόψει δρόμο και να γλιτώσει χρόνο, αλλά με τα δεδομένα οικονομικά της Αρσεναλ όλα αυτά μοιάζουν δύσκολα. Η άλλη επιλογή είναι να συνεχίζει να στηρίζει τα μικρά παιδιά και να περιμένει να ωριμάσουν μαζί τους και η ομάδα. Η διοίκηση σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει να δώσει χρόνο (αν δεν του δίνει λεφτά) και φυσικά στήριξη, ενώ οι φίλοι της θα πρέπει να κάνουν υπομονή σε ότι έχει να κάνει με τα αποτελέσματα, διότι το βελτιωμένο ποδόσφαιρο λογικά θα είναι εκεί.
Και φυσικά θα πρέπει να μην ξεχνούν ότι ο Αρτέτα παρέλαβε μία Αρσεναλ 10η στη βαθμολογία και με 5 νίκες σε 18 ματς, στο χειρότερο ξεκίνημά της στην ιστορία της στην Πρέμιερ Λιγκ. Στα δικά του χέρια το 2020 η Αρσεναλ είναι η 2η ομάδα σε συγκομιδή βαθμών πίσω μόνο από την Λίβερπουλ… Οπως επίσης κανείς δεν πρέπει να ξεχνά τι έχει να αντιμετωπίσει ο Αρτέτα την επόμενη σεζόν στην Πρέμιερ Λιγκ.
Αντίπαλοί του θα είναι η πρωταθλήτρια Λίβερπουλ, η διψασμένη για επιστροφή στον τίτλο Σίτι, η νέα υπέροχη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ του Σόλσκιερ, η τρομερά ενισχυμένη Τσέλσι και φυσικά η Τότεναμ και η Λέστερ του Μπρένταν Ρότζερς.
πηγή: gazzetta.gr
