Του Νίκου Παπαδογιάννη
Για τον Δημήτρη Ιτούδη και τους συνεργάτες του, η καλύτερη «προπόνηση» χθες ήταν μία βόλτα στη Μ.Ο.Α. Arena για κατασκοπεία στην αναμέτρηση Λιθουανίας-Μαυροβουνίου. Η δική μας ομάδα αρκέστηκε σε προαιρετικό ξεμούδιασμα και σχεδόν όλοι οι προπονητές πήραν το πεντάλεπτο μονοπάτι που οδηγεί από το ξενοδοχείο στο γήπεδο.
«Δεν μας χρειάζεστε, είμαστε έτοιμοι», ήταν το πρώτο κρυμμένο μήνυμα προς την ομάδα. «Θα προκριθούμε στον επόμενο γύρο και οφείλουμε να μάθουμε από τώρα τους επόμενους αντιπάλους», το δεύτερο. Σωστά και τα δύο, θέλω να πιστεύω.
Ακόμα και ο γιατρός της Εθνικής δεν είχε να προσφέρει κάτι στον τραυματία Θανάση Αντετοκούνμπο. Εάν η συμμετοχή του Θανάσαρου στο αυριανό ματς περάσει «στη διακριτική ευχέρεια του αθλητή», ο αθλητής θα παίξει ακόμα και με κομμένο πόδι, που λέει ο λόγος. Αυτόν δεν υπάρχει περίπτωση να τον μπλοκάρουν οι Μπακς!
Τα νέα από το μέτωπο του διπλανού Ομίλου, που μόλις ολοκληρώθηκε, δεν είναι και τόσο καλά. Παρά τις ηχηρές απουσίες της (Σαμπόνις, Γκριγκόνις, Ουλάνοβας, Γκεντράιτις, Λεκάβιτσιους κ.α.), η Λιθουανία είναι μία ωραία και αποτελεσματική ομάδα, με γρήγορο ρυθμό, ικανούς σουτέρ, δυνατά ψηλά κορμιά, αθλητικότητα, αλλά και αρκετό βάθος. Δεν μοιάζει καθόλου αφελής και παίζει και άμυνα.
Τα ονόματα που την στελεχώνουν δεν γεμίζουν το μάτι -ακόμα και όταν προστεθούν στην εξίσωση οι έμπειροι Μοτιεγιούνας, Κουζμίνσκας- αλλά οι θεωρητικά «απρόσωποι» παίκτες από την 7η θέση και πίσω κουμπώνουν καλά με τους άλλους και έχουν καλή καθοδήγηση από τον Κάζις Μακσβίτις της Ζαλγκίρις.
Ο εξαίρετος Ρόκας Γιοκουμπάιτις είναι μάλλον ο πιο αδύναμος κρίκος, επειδή μοιάζει αβοήθητος στο ρόλο του πλέι-μέικερ. Η ελληνική ομάδα θα χρειαστεί να ξεκινήσει το σχέδιό της με κάμποσο αντιμπάσκετ για να αποκόψει τον γκαρντ της Μπαρτσελόνα από τον κάπως άκεφο Γιόνας Βαλανσιούνας και τους υπόλοιπους. Αν παίξουμε βέβαια την Παρασκευή με τη Λιθουανία και όχι με καμιά Αίγυπτο…
Το Μαυροβούνιο είναι βελτιωμένο και μόνο όταν επιστρατεύει παγκίτες θυμίζει την αδύναμη ομάδα που -με παρόμοια σύνθεση- έγινε παιχνιδάκι στα χέρια των δικών μας το 2019 στην Κίνα. Ο Κέντρικ Πέρι έχει δώσει οντότητα στην περίμετρο με την άμυνα, τη διεισδυτικότητα και τον δυναμισμό του, ενώ ο Σιμόνοβιτς στο «4» φτιάχνει δίδυμο ικανότατων σκόρερ δίπλα στον ξεχωριστό Βούτσεβιτς.
Ο Μπόγιαν Ντούμπλιεβιτς έρχεται από τον πάγκο και βρίσκεται πια σε δεύτερο πλάνο, αλλά διαθέτει την πείρα και το know-how. Οι τρίποντοι είναι αρκετοί και επικίνδυνοι (αν και σήμερα επιδόθηκαν σε λιθοβολία) και η κυκλοφορία της μπάλας γρήγορη. Πέκοβιτς ευτυχώς δεν υπάρχει, παρά μόνο στην εξέδρα των επισήμων!
Με αυτούς εδώ ματσάρουμε πολύ καλύτερα, αφού υστερούν αισθητά σε λύσεις από τον πάγκο. Μπορούμε να τους νικήσουμε παίζοντας κανονικό μπάσκετ και όχι απαραίτητα κατενάτσιο, αλλά φαβορί δεν ξέρω αν είμαστε. Σε κάθε περίπτωση, χωρίς άμυνα στον Νίκολα Βούτσεβιτς δεν θα γίνει δουλειά. Ο Γιώργος Παπαγιάννης θα είναι το κομβικό πρόσωπο και στα δύο ματς. Αν υπάρξουν βέβαια τέτοια ματς και δεν βρεθούμε στον Όμιλο 17-32…
Θα ήταν ευχής έργο εάν το ματς Μαυροβουνίου-Λιθουανίας τελείωνε με μικρή διαφορά υπέρ οποιουδήποτε, ώστε να μείνει ζωντανή η πιθανότητα πρόκρισης στα προημιτελικά μέσω τριπλής ισοβαθμίας της Εθνικής με αυτές τις δύο ομάδες στο 3-2 (πίσω από το πιθανότατο 5-0 των ΗΠΑ). Μετά από το σβουριχτό +20 των αήττητων Λιθουανών, αυτό το σενάριο μάλλον το σκίζουμε, αφού θα χρειαστεί να τους νικήσουμε την Παρασκευή με γενναία διψήφια διαφορά για να παλαντζάρουμε το +/- , πριν χάσουμε από τους Μαυροβούνιους.
Όλα δείχνουν, συνεπώς, ότι η Εθνική μας ψάχνει 2 νίκες στους ισάριθμους αγώνες της επόμενης φάσης, πάει να πει 3 στα 3 αρχής γενομένης από αύριο. Στο πρώτο παραπάτημα, όποτε και αν έρθει αυτό, θα πει «τετέλεσται». Κάθε ματς και ένας τελικός. Έχει κάποιος πρόχειρο το DVD του Ελλάδα-Λιθουανία από το Ευρωμπάσκετ 2017 στην Κωνσταντινούπολη;
Ξέρω, ξέρω. Την πήγα πολύ μακριά τη βαλίτσα και όπου να ‘ναι θα αρχίσω να σας τσαμπουνάω για τους πιθανούς αντιπάλους της Εθνικής στα …προημιτελικά (Σερβία ή Δομινικανή Δημοκρατία με αουτσάιντερ την Ιταλία, για να μη ψάχνετε). Προέχει η Νέα Ζηλανδία στο αυριανό χωρίς επιστροφή ραντεβού, αλλά θα μου επιτρέψετε να κατατάξω τον εαυτό μου στους αδιαπραγμάτευτα αισιόδοξους.
Η ομάδα μας γνωρίζει καλά ότι δεν πρόκειται να νικήσει κανέναν με τη φανέλα και παίρνει πολλά από πολλούς, όπως σχεδίαζε εξαρχής. Οι ατυχίες τη χαλυβδώνουν, το κλίμα θρυλείται ότι είναι εξαιρετικό, η ποιότητα του υλικού ανώτερη από την αντίστοιχη του αντιπάλου.
Προσωπικά δεν συμμερίζομαι την άποψη ότι η Νέα Ζηλανδία «παίζει ατελείωτο ξύλο» ούτε θεωρώ ότι ο αγώνας θα κριθεί στις ρακέτες και θα παιχτεί στα όρια του φάουλ. Πήγα άραγε σε λάθος γήπεδο χθες ή διαβάζω λάθος στατιστικό, τώρα που βλέπω τα -7 ριμπάουντ της απέναντι στην Ιορδανία;
Πιστεύω ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την Εθνική μας σε αυτό το ματς θα είναι να βγάλει η Νέα Ζηλανδία πολλά ελεύθερα σουτ χωρίς να αισθανθεί πίεση και να ζεστάνει έμπρακτα τους σουτέρ της, οι οποίοι έγραψαν 22/53 τρίποντα συνολικά στα πρώτα δύο ματς, 13/25 χθες.
Εάν το «άλφα» του ελληνικού σχεδίου είναι η σκληρή περιφερειακή άμυνα, το ξύλο με Γουόκαπ, Λούντζη, Λαρεντζάκη και σία, ήρθε η ώρα να το αποδείξουμε στην πράξη, με χέρια πάνω στη μπάλα, αυτοσυγκέντρωση και σωστές περιστροφές. Σε κάθε περίπτωση, δεν γίνεται να χάσουμε από τους Νεοζηλανδούς. Γίνεται δηλαδή, αλλά τότε μάλλον θα έχουμε χάσει από τον εαυτό μας.
Πηγή: Gazzetta
