Του Νίκου Παπαδογιάννη
Κάθε χρόνο, μα κάθε χρόνο, παρασύρομαι στο ίδιο λάθος. Μετά από νικηφόρο ματς της Εθνικής μπάσκετ, όταν τέλος πάντων ξεμπερδέψω με τη δουλειά, σερφάρω στα θολά νερά του διαδικτύου για να διαβάσω τα θετικά σχόλια και να μοιραστώ νοερά τη χαρά και την αισιοδοξία μου.
Και κάθε χρόνο, μα κάθε χρόνο, εκτοξεύω το κινητό σε κάποιο ντουβάρι από τα νεύρα μου, στην καλύτερη περίπτωση πισίνα. «Ελπίζω να μη τα βλέπουν και οι παίκτες αυτά», λέω στον εαυτό μου. «Ελπίζω να τα βλέπω και οι παίκτες αυτά», απαντάει το διαβολάκι που επιμένει ότι ο πληγωμένος εγωισμός είναι ο ισχυρότερος σύμμαχος.
Χθες, απέναντι στην Ιορδανία, η Εθνική έπαιξε καλά και, τηρουμένων των ασφυκτικών αναλογιών, παρουσίασε το καλύτερο δυνατό πρόσωπο. Όλοι ανεξαιρέτως οι παίκτες της ήταν από θετικοί μέχρι θαυμάσιοι. Ο προπονητής πρόφτασε να φτιάξει καινούριο rotation και να αλλάξει προσανατολισμό μέσα σε ένα 24ωρο. Παίκτες που έμοιαζαν μαγκωμένοι ξεκλείδωσαν και πρωταγωνίστησαν. Η στατιστική έβγαλε θετικούς δείκτες σε όλους σχεδόν τους τομείς.
Το άσχημο ξεκίνημα ξεπεράστηκε με ηρεμία, η αντεπίθεση του αντιπάλου αντιμετωπίστηκε με σιγουριά. Τα λάθη και οι αστοχίες διορθώθηκαν στην πράξη. Όταν ακούστηκε η κόρνα της λήξης, το κοντέρ έγραψε +21 για την ελληνική ομάδα. Οι ύφαλοι της πρεμιέρας ξεπεράστηκαν με στεγνά πόδια.
Ε, και; Οι στρατιές του ιερού πολέμου ήταν εκεί, στις επάλξεις. Πόνεσαν λέει τα μάτια τους. Έχουμε, ισχυρίζονται, τη χειρότερη Εθνική όλων των εποχών. Θα χάσουμε και από την Ιορδανία, όχι, σταθείτε, αυτή τη νικήσαμε, οπότε από τη Νέα Ζηλανδία. Αίσχος να έχουμε καλύτερο παίκτη τον Θανάση. Παλαίμαχος ο Παπανικολάου, ξοφλημένος ο Παπαπέτρου. Του Παπαγιάννη ο Βαλανσιούνας θα του βάλει 80 πόντους. Ποιος Μποχωρίδης και ποιος Χατζηδάκης; Ο Ιτούδης ας παραιτηθεί και ας γυρίσει στην Τουρκία, καλύτερα παίζαμε με Σκουρτόπουλο. Τερατώδεις οι ελλείψεις, τζάμπα πήγαμε στις Φιλιππίνες. Προβλημάτισε η ομάδα, δεν πάμε πουθενά έτσι. Ξύπνα «Ηττούδη», βγάλε Λαρεντζάκη, Παπαγιάννη και βάλε μέσα Χουάντσο και Μιλουτίνοφ.
Τι λέτε, μωρέ; Πού τα είδατε όλα αυτά; Σε ποιον πλανήτη «προβλημάτισε» η Εθνική; Ίσα ίσα, προβλημάτισε μόνο όσους την έχουν ξεγραμμένη και καταδικασμένη. Η ομάδα είναι καλή όσο της το επιτρέπει η συγκυρία, ικανή να καμουφλάρει τις αδυναμίες και τα κενά της. Έχει ικανότατους έμπειρους παίκτες στην πρώτη γραμμή και από πίσω μερικούς νεότερους που δεν νιώθουν να τους στενεύει το μπλε παπούτσι. Διαθέτει πρωτοκλασάτο προπονητή, εξαιρετικό κλίμα και ομοψυχία.
Μετάλλιο δεν θα πάρει, στην τετράδα δεν θα φτάσει, αλλά συγγνώμη κιόλας που ο Θανάσης δεν ευλογήθηκε από τους θεούς όσο ο Γιάννης, που ο Λούντζης δεν στήνει πικ εντ ρολ σαν τον Σλούκα, που ο Μωραΐτης δεν πασάρει σαν Καλάθης και που ο Χατζηδάκης δεν έχει τον γλυκό καρπό του Μήτογλου. Γίνονται προσπάθειες να κλωνοποιηθούν Σπανούλης, Παπαλουκάς και Διαμαντίδης, αλλά δεν ξέρω αν θα προλάβουμε να τους δηλώσουμε. Τον Γκάλη και τον Γιαννάκη τους είχαμε έτοιμους, αλλά έκαναν ένσταση οι Σέρβοι επειδή θυμήθηκαν το ’87 και τρόμαξαν.
Δεν λέω, μπορεί να χάσουμε, ακόμα και από τους Νεοζηλανδούς. Υπάρχουν και αντίπαλοι, με βαθύτερη δεξαμενή, ψηλότερα κορμιά, περισσότερο ταλέντο, υψηλότερο βαθμό ετοιμότητας και πληρότητας. Εάν περπατήσετε μία βόλτα στο Κάουνας, ανάμεσα στους γίγαντες, θα σκεφτείτε ότι αυτούς δεν θα τους κερδίσουμε ποτέ στο μπάσκετ. Στο Βελιγράδι με τα αμέτρητα γήπεδα μπάσκετ σε κάθε γειτονιά, το ίδιο. Η Ιταλία είναι μια χώρα 60 εκατομμυρίων με τεράστια αθλητική παράδοση, που εκτός των άλλων αξιοποιεί και τα μεταναστόπουλα. Η Γερμανία τα ίδια, αλλά προσθέστε και άλλα 25 εκατομμύρια πληθυσμό. Ο Καναδάς διαθέτει ίσαμε 30 παίκτες στο ΝΒΑ, η Αυστραλία έχασε για μια βολή το εισιτήριο για τον τελικό του 2019. Η πρωταθλήτρια Ισπανία είναι τόσα έτη φωτός μπροστά, που δεν βλέπει κανέναν.
Εμείς ποιοι ακριβώς είμαστε και απαιτούμε μεγαλεία στο μπάσκετ; Πώς είναι δυνατόν να συμπληρώνουμε τέσσερις δεκαετίες στην κορυφογραμμή και να γκρινιάζουμε ακόμη; Στη Γαλλία, που η παινεμένη ομαδάρα της εισέπραξε 30άρα από τους Καναδούς, γιατί δεν έπεσε ακόμη η κυβέρνηση Μακρόν; Οι Ιταλοί γιατί δεν στήνουν ικριώματα μετά την ήττα από τη Δομινικανή Δημοκρατία, την ίδια που κόντεψε να χάσει προχθές από τις Φιλιππίνες;
«Χωριό», διάβασα κάπου, η Ιορδανία. Καλέ μου, σου έχω άσχημα νέα. Το χωριό είμαστε εμείς: μία χώρα ολοκληρωτικά διαλυμένη και ένας λαός πλήρως χρεοκοπημένος, σε όλα ανεξαιρέτως τα επίπεδα. Το μπάσκετ είναι ίσως το τελευταίο μας αποκούμπι. Βγαίνουμε 9οι στην Ευρώπη ή 11οι στον κόσμο και κλαίμε. Πότε θα προσγειωθούμε, επιτέλους, από το συννεφάκι μας;
Θα μου πείτε, μιλάμε για τον ίδιο πάνσοφο και συμβίβαστο λαό που απαξίωσε την Εθνική ποδοσφαίρου του 2004, την πρωταθλήτρια Ευρώπης του θαύματος θαυμάτων, επειδή …δεν έπαιζε καλή μπάλα. Εκεί η λογική κατεβάζει τα μολύβια και βουτάει και αυτή στην πισίνα, μαζί με το κινητό μου.
«Πού πάμε;», αναρωτιούνται φουρκισμένοι οι …ρεαλιστές. Να σας πω εγώ, πού πάμε. Στους 16 ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου, εκεί πάμε. Ίσως και στους 8, όπου μάλιστα προβλέπω ότι θα μας περιμένει ο Δομίνικος. Σας προειδοποιώ, ότι τις επόμενες μέρες δεν θα παίξουμε καλή μπάλα ούτε στις νίκες και ότι θα χρειαστείτε κολλύριο, εκεί που ξαφνικά θα πανηγυρίζετε.
Σας προειδοποιώ, επίσης, ότι πλησιάζει η μεγάλη στιγμή που κάποιος διεθνής θα πει αυτό που ονειρεύομαι: «Όχι, δεν παίζουμε για να κάνουμε καμία Ελλάδα υπερήφανη. Παίζουμε για τους εαυτούς μας, για όσους μας σέβονται και για τους λίγους που μας στηρίζουν». Για τη σιωπηλή μάζα, που παραμένει νηφάλια και δεν βγαίνει στα σόσιαλ μύδια να βγάλει τα χειμωνιάτικα απωθημένα της πάνω στην καμπούρα μίας ομάδας εθνικής και εθελοντικής.
Στο κάτω κάτω, ας εγκαλέσουν οι ασυγκράτητοι τους παίκτες που (διαχρονικά) βαριούνται να παίξουν στην Εθνική, τους συλλόγους που (διαχρονικά) δυσανασχετούν με τη συμμετοχή των αθλητών τους, την Ομοσπονδία που (διαχρονικά) αδυνατεί να θωρακίσει την ομάδα, τη FIBA που (ολοένα περισσότερο) μετατρέπει τους μπασκετμπολίστες σε άλογα κούρσας για να μαζέψει γρόσια.
Οι παρόντες και η ομάδα που ταξίδεψε στις Φιλιππίνες απαιτούν σ-ε-β-α-σ-μ-ό. Εάν δεν σας αρέσει, υμών που τα βλέπετε όλα πράσινα, κόκκινα και γκρίζα, απλά αλλάξτε κανάλι, ιδίως αύριο που θα εισπράξουμε 40άρα από τους Αμερικανούς. Μεσημεράκι θα ‘ναι, πολύ νωρίς για ριάλιτι και για ποδόσφαιρο, αλλά μπορεί να πετύχετε κανένα μεσημεριανάδικο για να ευφρανθούν τα βλέφαρά σας.
Πηγή: Gazzetta
