Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Ζήλεψα, αυτές τις ημέρες των Εθνικών Ομάδων, τα τέσσερα γκολ που έβαλε η Αλβανία στην Ισλανδία. Τέσσερα γκολ! Είπα μέσα μου, ουάου! Η Ελλάδα έχει να βάλει τέσσερα γκολ, από τα παιγνίδια με το Γιβραλτάρ στα προκριματικά του Μουντιάλ 2018. Με το λιανό Γιβραλτάρ, όχι στην σκληρή Ισλανδία.
Επίσης αυτές τις μέρες των Εθνικών Ομάδων, σκέφτηκα το κρίμα να μη είναι στη ζωή, για να δει την πρόοδο των Κοσοβάρων που αυτός την έκανε να συμβεί, ο Φαντίλ Βόκρι. Ενας παλαιός σέντερ-φορ της Παρτίζαν που μετά σπούδασε μπίζνες μάνατζμεντ, ήταν ο πρόεδρος της ομοσπονδίας τους.
Μου τον είχε συστήσει στο Παρίσι την ημέρα του τελικού του EURO 2016, μόλις είχαν ενταχθεί σε UEFA/FIFA, ο Θεόδωρος Θεοδωρίδης. Μέσα σε τρία χρόνια, έγιναν διεθνώς ανταγωνιστική ομάδα. Τα γιουγκοσλαβικά γονίδια, η σκληροτράχηλη αλβανική ράτσα, η βασική εκπαίδευση σε χώρες της Κεντρικής Ευρώπης και της Σκανδιναβίας. Κι ένας παλαίμαχος, αξιοσέβαστος Ελβετός εκλέκτορας που τους κατευθύνει.
Ο Βόκρι πέθανε πέρυσι, αιφνιδίως που λένε. Ηξερε πως ξεκινώντας από το σημείο-μηδέν, αργά ή γρήγορα, έτσι θα γινόταν. Η αλβανική διασπορά αρκεί για να γεμίσει ρόστερ, όχι μίας, τριών-τεσσάρων Εθνικών Ομάδων. Το ήξερε, ότι έτσι θα γινόταν. Αλλά δεν έζησε, για να το δει να γίνεται. Σήμερα, έχει μείνει το όνομά του. Στο εθνικό στάδιο, στην Πριστίνα. Για να θυμίζει, το κληροδότημα.
Δεν συζητώ για τη Φινλανδία και την Αρμενία, είναι στον όμιλό μας, ζήσαμε στο πετσί μας τη δική τους πρόοδο ενόσω η δική μας ομάδα κάνει, το ένα μετά το άλλο, συνεχώς βήματα πίσω. Αφιέρωσα ένα δίωρο την Τρίτη, να πεταχτώ στο Ελ Πάσο να δω Ελλάδα-Λιθουανία, Ελπίδες.
Η ομάδα νίκησε 1-0, κυρίως επειδή το ζόρισε ως το τέρμα, με την έφεσή του στο ένας-εναντίον-ενός, ο μάλλον μοναδικός νέος Ελληνας ποδοσφαιριστής που υπάρχει λόγος να αισθάνεται ήδη Ανδρας, ο Λημνιός. Ειδάλλως, δεν κερδίζαμε ποτέ! Ένα ματς που ο περσινός Μπουζούκης θα το ‘παιρνε μονάχος. Ο εφετινός, ας έβαλε το γκολ, είναι επιβεβαίωση πόσο έχει μαραθεί το πρότερο κλίμα αλεγρίας στον Παναθηναϊκό. Εβαλε το γκολ μεν, αγνώριστος δε.
Εφυγα από το γήπεδο με την αίσθηση ότι η νύχτα στο ελληνικό ποδόσφαιρο θα είναι μακράς διάρκειας. Οι μικροί, δεν παίζουν κάτι διαφορετικό από τους μεγάλους. Εύλογα η κατάληξη είναι, πάνω-κάτω, η ίδια. Ένα γκολ, εάν, με αίμα. Δύο βασικά ελλείμματα είναι απολύτως ευδιάκριτα. Το understanding, η κατανόηση/αντίληψη του παιγνιδιού. Και το ένα τέμπο, δίχως αλλαγές και αυξομειώσεις, από την αρχή ως το τέλος.
Φίλοι στη Νέα Σμύρνη που πήγαν Πανιώνιος-Βόλος στην πρεμιέρα της Σούπερ Λιγκ, μου μίλησαν για τον Μπαλογιάννη. Τέτοιον χαφ ο ΠΑΟΚ δεν έχει, άκουσα. Ο Μπαλογιάννης παίζει δανεικός, από τον ΠΑΟΚ στον Βόλο. Τον είδα πρώτη φορά, στην Κ-21. Οκτάρι. Καλός, πράγματι. Αλλ’ αυτό που σημειώσαμε, ένα τέμπο. Σαν να βλέπεις αυτοκίνητο που ταξιδεύει Αθήνα-Θεσσαλονίκη, επί 500 χιλιόμετρα στην ίδια ταχύτητα. Δεν είναι η στιγμή ν’ ανοίξουμε το ερώτημα, γιατί ξόδευαν/ξοδεύουν ένα μπαούλο λεφτά οι πλούσιοι, ο Ολυμπιακός ή ο ΠΑΟΚ, στην ακαδημία.
Κάτι άλλο να μας πείθει ότι έρχεται «από κάτω» με απαιτήσεις, δεν είδα. Μόνον ένα φωτάκι που απλώς μας καλεί να το(ν) ξαναδούμε για να σιγουρευτούμε. Ο Νταβιώτης, ένας ενενηνταοκτάρης του Ατρόμητου για τις τρεις θέσεις στο μεσοεπιθετικό πλάτος, που έφτασε να κλείσει τα 21 για να παίξει Σούπερ Λιγκ. Αποκάλυψη της προετοιμασίας του Ατρόμητου, μου είπαν.
Τουλάχιστον με τον Αναστασίου και τον Ρούτερ πλάι του (δεν έχω ιδέα ποιο θα είναι το τελικό αγωνιστικό αποτέλεσμα του Ατρόμητου στη χρονιά, όμως) ξέρω πως όπου εντοπίζονται Νταβιώτηδες, θα μπαίνουν και θα παίζουν…
Πηγή: Sport DNA
