Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Κακή ομάδα, δεν ανταγωνίζεται σε ευρωπαϊκό όμιλο τη Ρεάλ Μπέτις ούτε βγάζει νοκ-άουτ τη Μίλαν. Ο Ολυμπιακός, εάν η υπενθύμιση χρειάζεται, είναι μια καλή ομάδα. Αλλ’ ένα τέτοιο επιχείρημα θα παραήταν ισχνό για να εισακουστεί, στο ημίχρονο του ματς με την ΑΕΚ. Εκεί και τότε, το 0-1 έμοιαζε σαν η ελάχιστη τιμωρία.
Πελαγωμένοι στο μέσον του πουθενά, εύκολα ο χειρότερος Ολυμπιακός της σεζόν, έπαιζαν τόσο άσχημα, άσχημα σε…σουρεαλιστικό βαθμό, όσο για να ‘ναι μοναδική συζήτηση στο ημίχρονο εάν η επόμενη πτήση στη ζωή του Πέντρο Μαρτίνς θα ήταν το τσάρτερ για το Κίεβο μεσοβδόμαδα ή η πρώτη διαθέσιμη της TAP για Λισσαβώνα.
Ο Πέντρο Μαρτίνς δεν θα ‘ταν ο πρώτος προπονητής, ούτε ο τελευταίος, που μία Κυριακή, μία εβδομάδα, ένα δεκαήμερο, θα του ακύρωνε δουλειά μιας χρονιάς. Στα κλαμπ αιχμής, τρίτο κακό μέσα σε οκτώ ημέρες παντού είναι δύσκολο να το διαχειριστεί κανείς. Στον Ολυμπιακό, τρίτο κακό μέσα σε οκτώ ημέρες είναι αδύνατον να το διαχειριστεί κανείς.
Μία ώρα αργότερα, η σοκαρισμένη με τον εαυτό της ομάδα του Πέντρο Μαρτίνς είχε κιόλας κάνει δική της την πιο εμφατική νίκη που καταγράφηκε σε ντέρμπι στο εφετινό πρωτάθλημα. Πλέον, μετά την αμφιβολία, η επόμενη πτήση είναι σίγουρη. Κίεβο. Και τα επιχειρήματα, με το 4-1 υπάρχουν ανοιχτά αυτιά για να εισακουστούν. Football, bloody hell!
Το είπε μια βραδυά (ξέρετε, ποια…) στη Βαρκελώνη πριν είκοσι χρόνια ο Σερ Αλεξ, αργότερα έγινε ο τίτλος στο βιβλίο της αυτοβιογραφίας του Σκωτσέζου, ισχύει παντού και πάντοτε. Football, bloody hell. Με το 4-1, έχεις τους πρόθυμους ακροατές για τη σύγκριση, τι παρέλαβε ο Πέντρο Μαρτίνς και πού το έχει πάει, εκείνο που παρέλαβε.
Πέρυσι ο Ολυμπιακός έκανε έξι ήττες και έξι ισοπαλίες, και τερμάτισε οριακά 3ος (στο +1) μπροστά από τον 4ο της κατάταξης Ατρόμητο, μίλια πίσω από ΑΕΚ (-13) και ΠΑΟΚ (-7). Ενώ τώρα, προς το παρόν μετράει τρεις ήττες και τρεις ισοπαλίες. Και στη χειρότερη περίπτωση, είναι άνετα 2ος μπροστά από την ΑΕΚ (+8) και τον Ατρόμητο (+9).
Το τσεκ-ιν για το Κίεβο, το εξασφάλισε στον Πέντρο Μαρτίνς το σωστικό συνεργείο Τοροσίδης/Χριστοδουλόπουλος. Ξεκάθαρα αυτοί ήταν που ήλθαν, άφθαρτοι απ’ το χάος του α’ ημιχρόνου, και έχτισαν το μομέντουμ της ανατροπής. Πολλαπλασίασαν τη διάσταση της δεξιάς πλευράς. Εδωσαν την ώθηση. Πιθανότατα, μετά θα ερχόταν και ο Νάτχο. Αν δεν μεσολαβούσε ο (αυτο)τραυματισμός του Λάζαρου. Δεν χρειάστηκε. Η ΑΕΚ έσκασε.
Η ένταση που ο Μανόλο Χιμένεθ απαιτεί, για πολλούς και διάφορους λόγους αυτή τη στιγμή αυτό το γκρουπ δεν μπορεί να την υποστηρίξει. Απλώς, δεν μπορεί. Τελεία. Εάν μπορούσαν, θα έκαναν κι αυτοί το πάρτι του Μπίζεσβαρ στα μεσοδιαστήματα. Τους προσφέρθηκε, στο πιάτο. Αλλά δεν μπορούσαν. Οσο ο χρόνος κυλούσε, η περιοχή γύρω απ’ τον Αντρέ Σιμόες γέμιζε αίμα. Το μυρίστηκαν οι άλλοι και, με μπροστάρη τον Φορτούνη, όρμησαν.
Εδώ, στην περίπτωση του Χιμένεθ, ταιριάζει εκείνο που λένε «όχι όπως τα ‘ξερες μάστορα, όπως τα βρήκες». Ο Χιμένεθ ό,τι/εάν μένει να κάνει ως τον Μάιο, έχει πια μονάχα το κύπελλο για να το κάνει. Κι αν πρόκειται να καταφέρει πράγματι κάτι στο κύπελλο, έτσι «όπως τα βρήκε» θα χρειαστεί να επινοήσει εναλλακτικά κόλπα…
Πηγή: Sport DNA