Ο Ρόδρι δεν είναι ένας ποδοσφαιριστής, άξιος να του απονεμηθεί η Χρυσή Μπάλα. Ο Ρόδρι είναι ποδοσφαιριστής, άξιος να του έχει ήδη απονεμηθεί η Χρυσή Μπάλα από το 2023. Τρεμπλ στη Μάντσεστερ Σίτι, νικητήριο γκολ σε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ. Το 2024 ο Ρόδρι πήρε…μόνο το αγγλικό πρωτάθλημα, το Γιούρο και το αγαλματάκι του καλύτερου παίκτη στο Γιούρο. Ενα τέτοιο ποδοσφαιριστή χρειάστηκε η Ισπανία, στον τελικό του Γιούρο, να αντικαταστήσει στην ανάπαυλα λόγω τραυματισμού. Θεωρητικά, ΤΟ πλήγμα. Οι Ισπανοί τον αντικατέστησαν, και κανείς δεν κατάλαβε στο δεύτερο ημίχρονο κάτι. Οτι έλειπε!
Γι’ αυτό η Ισπανία είναι η πρωταθλήτρια Ευρώπης. Εκεί που οι άλλοι κάνουν τις κινήσεις από τον πάγκο για να αλλάξουν, ει δυνατόν, τα πάντα στο παιγνίδι, εξ ου και game-changers, η Ισπανία κάνει τις αλλαγές…για να μη αλλάξει τίποτα στον τρόπο παιγνιδιού της. Μονάχα για να τον κρατήσει, απαράλλακτο. Game-non-changers. Σαν αθλητές σκυταλοδρομίας. Ολοι, ο ένας μετά τον άλλον, την κοινή (μία και μοναδική) δουλειά μπαίνουν να υποστηρίξουν. Οχι, να φέρουν το διαφορετικό. Ως εδώ, εγώ. Τώρα, εσύ. Μετά, ο επόμενος. Αλλά πάντοτε, όποιος και να είναι, το ίδιο με τον προηγούμενο.
Ο Θουμπιμέντι μπήκε, για να συνεχίσει αυτό που έκανε ο Ρόδρι. Και το έκανε. Ο Ογιαρθάβαλ μπήκε, για να συνεχίσει αυτό που έκανε ο Μοράτα. Στη φάση του δύο-ένα, ο Μοράτα αν ήταν μέσα, και εκείνος ακριβώς αυτό που έκανε ο Ογιαρθάβαλ θα έκανε. Νωρίτερα στη διοργάνωση ο Πέδρι βγήκε, κι ο Ντάνι Ολμο ήρθε και το έπιασε από εκεί που ο Πέδρι το είχε αφήσει. Αποτέλεσμα. Τρία γκολ, δύο ασίστ, δώρο η απόκρουση στη γραμμή με το κεφάλι στο 90′ του τελικού. Οταν δε ήρθε κάποια στιγμή ο Μερίνο να πάρει τη σκυτάλη από τον Ντάνι Ολμο, ο Μερίνο έβαλε το γκολ-πρόκριση στην παράταση με τη Γερμανία.
Ποτέ κανείς, πριν την Ισπανία, δεν είχε φτάσει στο τρόπαιο με 7/7 νίκες. Ποτέ κανείς, πριν την Ισπανία, δεν είχε βάλει σε μία διοργάνωση 15 γκολ. Τα 12, με ασίστ. Τα επτά, με αριστερό πόδι! Μαζί με τα προκριματικά μες στο 2023, έγραψαν 14/15 νίκες (και το…στατιστικό λάθος μιας ήττας στη Γλασκώβη). Νίκησαν, αυτόν τον ένα μήνα, όλο το (άλλο) big-5 της Ευρώπης. Ιταλία, Γερμανία, Γαλλία, Αγγλία. Εβλεπες ταχύτητα, έβλεπες νεανικότητα, έβλεπες εμπειρία, έβλεπες φρέσκο χάρισμα, έβλεπες εργατική ηθική. Ολα, μαζεμένα, σε μία ομάδα. Ξέρουν τους ρόλους, ξέρουν πώς να μπαίνουν σε αυτούς, ξέρουν να μεταφράζουν τα ματς.
Τόσο νέος να κάνει αριστουργηματικά πράγματα σαν τον Λαμίν Γιαμάλ, τέσσερις ασίστ και ένα γκολ, δεν ήταν καν ο Πελέ στην πρώτη εμφάνισή του το 1958 στο Μουντιάλ της Σουηδίας. Το ένα-μηδέν της Ισπανίας την Κυριακή στο Βερολίνο, έμοιαζε με το ένα-μηδέν της Ολλανδίας στο Μόναχο το 1974. Εκκίνηση ημιχρόνου, τότε πρώτου ημιχρόνου ενώ τώρα δεύτερου, γκολ προτού ακουμπήσει τη μπάλα αντίπαλος. Εδώ, ήταν η πρώτη φορά στον αγώνα που οι Ισπανοί μπόρεσαν (να μετουσιώσουν την ιδέα και) να βγάλουν τους εξτρέμ “στην πλάτη” των ακραίων μπακ. Τον Λαμίν Γιαμάλ, στην “εσωτερική” του Σο. Τον Νίκο Ουίλιαμς, στην “εξωτερική” του Ουόκερ. Το αρραγές οχυρό της Αγγλίας, έσπασε.
Το αποτέλεσμα του τελικού, είναι σοφό. Δύο γκολ, αυτοί που άλλη “μία μέρα στη δουλειά” βγήκαν να παίξουν το ποδόσφαιρό τους με φυσικότητα. Ενα γκολ, αυτοί που έδειξαν φανταστική προσήλωση στο να ανακόψουν τη ροή, τη φούρια ρόχα κατά κυριολεξίαν, εκείνων που έπαιζαν το ποδόσφαιρό τους με φυσικότητα. Αλλ’ αυτό, η οργάνωση πίσω ώστε να μη διαπερνά τις γραμμές το παραμικρό, στο ποδόσφαιρο έχει “ημερομηνία λήξης”. Δεν είναι εφικτό, να γίνεται επί 90 λεπτά. Πολύ περισσότερο, όταν ο αμυνόμενος σέντερ-φορ ακουμπά πρώτη φορά τη μπάλα στο…25′. Ο Κέιν αποσύρθηκε στη μία ώρα, και είχε προλάβει να κάνει όλες-όλες 13 επαφές!
Τρία χρόνια πίσω, στο προηγούμενο Γιούρο, Ισπανία και Αγγλία ήταν σε κοινό παρονομαστή. Η Ισπανία έχασε στα πέναλτι από την Ιταλία, ημιτελικό. Η Αγγλία έχασε στα πέναλτι από την Ιταλία, τελικό. Τρία χρόνια μετά, η Ισπανία εμφάνισε ένα γκρουπ εις βάθος αλλαγμένο. Μόνον ένας στους τρεις του 2021, επιβίωσε και συνεχίζει. Η ανανέωση, με διαφορετικό προπονητή, είναι δραστική. Στα ίδια αυτά τρία χρόνια, πάνω-κάτω αυτά που άλλαξαν (σε πρώτο πλάνο) στην Αγγλία είναι ο Γκέι στη θέση του Μαγκουάιρ, ο Μέινου στου Φίλιπς, κι ο Φόντεν με τον Μπέλινγκαμ αντί Μάουντ+Στέρλινγκ, τέλος. Ιδιος προπονητής, ίδια λογική.
Φυσικά, δεν έχει να κάνει μονάχα με τον αριθμό των (νέων) προσώπων. Πρώτη είναι, η μέθοδος. Ισπανία να διανύει ολόκληρο τον άξονα με μόλις τρεις κάθετες πάσες (Λαπόρτ στον Φαμπιάν, Φαμπιάν στον Ντάνι Ολμο, Ντάνι Ολμο στον Ογιαρθάβαλ), και να βάζει το γκολ του τελικού θριάμβου με το πιο απλό ένα-δύο (Ογιαρθάβαλ, Κουκουρέγια, Ογιαρθάβαλ), κάτι σε πιο άμεσο από αυτό δεν νοείται. Η καταλανική Ισπανία της επήρρειας Πεπ, θα το έκανε με καμιά πενηνταριά πάσες. Στο EURO 2024 όμως, είδαμε μια βασκική Ισπανία. Ευθείας και απέριττης προσεγγίσεως.
Οι σκόρερ στον τελικό, ένας της Αθλέτικ Μπιλμπάο και ένας της Ρεάλ Σοθιεδάδ, δίνουν τον αδρό συμβολισμό της βασκικής Ισπανίας. Οι γκολκίπερ, ο βασικός και ο ένας από τους δύο αναπληρωματικούς, επίσης έρχονται από τη χώρα των Βάσκων. Οι game-non-changers που λέγαμε, ο Μερίνο κι ο Θουμπιμέντι, βγήκαν από αυτή τη σχολή. Το κεντρικό δίδυμο των σέντερ-μπακ, γεννημένοι Γάλλοι, ο Λαπόρτ κι ο Λε Νορμάν, εκεί βύζαξαν το γάλα. Εκεί ξεπετάχτηκε και ο εναλλακτικός τους, ο Βιβιάν. Και βέβαια, πούρα βασκική σχολή είναι κι ο προπονητής.
Το είχα σημειώσει, σε δυο-τρεις πρότερες ευκαιρίες εδώ. Μια ορθή επανάληψη, σήμερα. Δεν είναι η χρονιά των Βάσκων, είναι η εποχή των Βάσκων. Βάσκος προπονητής, ο Αρτέτα, τσίτωσε στο αγγλικό πρωτάθλημα τη Μάντσεστερ Σίτι “ως εκεί που δεν παίρνει”. Βάσκος προπονητής, ο Εμερι, έφερε με ασφάλεια την Αστον Βίλα πρώτη φορά στο Τσάμπιονς Λιγκ. Βάσκος προπονητής, ο Σάμπι Αλόνσο, έκανε νταμπλ στη Γερμανία…με τη Νέβερκουζεν και έπαιξε τελικό Γιουρόπα Λιγκ. Βασκικής μενταλιτέ προπονητής, ο Βαλβέρδε, οδήγησε την Αθλέτικ στο πρώτο Κύπελλο Ισπανίας μετά από σαράντα χρόνια. Βάσκος, ο Μεντιλίμπαρ, πήρε (πέρυσι Γιουρόπα Λιγκ και εφέτος) το Κόνφερενς Λιγκ.
Ο Ντε Λα Φουέντε, ήταν το κερασάκι.
Πηγή: Sdna
