Του Αλέξανδρου Σόμογλου
Η λεπτή γραμμή που χωρίζει στην Ελλάδα την αποθέωση από τον αφορισμό επιβεβαιώθηκε – απόλυτα φυσιολογικά – και στην περίπτωση του διαζυγίου της ΑΕΚ με τον Μαρίνο Ουζουνίδη. Άνθρωποι που μόλις πριν από λίγους μήνες αφιέρωναν ύμνους στον Έλληνα τεχνικό, λόγω της πρόκρισης της Ένωσης στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, εδώ και μέρες ανέλυαν τους λόγους για τους οποίους απέδειξε στον «κιτρινόμαυρο» πάγκο πόσο… λίγος είναι! Άβυσσος η ψυχή κάθε παντογνώστη αναλυτή!
Μακριά από αποθεώσεις και αφορισμούς, λοιπόν, η ουσία είναι ότι η σχέση ΑΕΚ – Ουζουνίδη εξελίχθηκε σε ένα μεγάλο χαμένο στοίχημα και για τις δύο πλευρές. Και εξηγώ γιατί…
Επιστρέφοντας στο θρόνο της πρωταθλήτριας μετά από 24 ολόκληρα χρόνια, η Ένωση είχε την υποχρέωση να χτίσει αγωνιστικά πάνω στην επιτυχία της και να βελτιωθεί. Συμβόλαιο με την επιτυχία δεν έχει κανείς. Η αγωνιστική βελτίωση, ωστόσο, είναι άλλη υπόθεση. Και στο συγκεκριμένο σκέλος η ΑΕΚ πραγματοποίησε βήματα προς τα πίσω. Έχασε την αυτοπεποίθηση και το μέταλλο που της επέτρεπε να ανατρέπει εις βάρος της δεδομένα κατά τη διάρκεια αγώνων που στράβωναν, έχασε τον χαρακτήρα της και φυσικά έχασε και σημαντικότατα στελέχη της που δεν αντικαταστάθηκαν επάξια.
Δεν αξιοποίησε μέρος των εσόδων που προήλθαν από την είσοδο στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ για να προσδώσει βάθος και επιπλέον ποιότητα στο ρόστερ της (με αποτέλεσμα να καταρρεύσει και ψυχικά και σωματικά υπό το βάρος της παρουσίας σε δύο εξαιρετικά απαιτητικές – για διαφορετικούς λόγους – διοργανώσεις), ενώ κατά τη διάρκεια του χειμώνα φρόντισε να… βγάλει η ίδια τα μάτια της με μια αναχρονιστική διαχείριση των υποθέσεων Σιμόες – Μπακασέτα. Θα μου πείτε οι δύο παίκτες ανανέωσαν τα συμβόλαιά τους, άρα η κίνηση Μελισσανίδη να τους θέσει εκτός ομάδας, υπό μια έννοια, δικαιώθηκε. Όποιος πιστεύει ότι ένας σύγχρονος ποδοσφαιρικός οργανισμός μπορεί να διοικηθεί με λογικές του προηγούμενου αιώνα «θα σου κρεμάσω το δελτίο στον τοίχο», είναι βαθιά γελασμένος.
Το μόνο που κατάφερε η ΑΕΚ ήταν να αποψιλώσει στην πιο κρίσιμη καμπή της σεζόν το ήδη φτωχό της ρόστερ και να αφαιρέσει από τη φαρέτρα του προπονητή της δύο από τα πιο βασικά γρανάζια της. Με δεδομένο ότι, όπως αποδείχτηκε περίτρανα τις τελευταίες μέρες, Σιμόες και Μπακασέτας ούτε είχαν συμφωνήσει με καμιά άλλη ελληνική ομάδα (όπως… διέρρεαν παπαγαλάκια στο διαδίκτυο), ούτε θέλησαν να κοροϊδέψουν κανέναν – απλά ως επαγγελματίες προσπαθούσαν να εξασφαλίσουν όσο το δυνατόν καλύτερους οικονομικούς όρους στη συνεργασία τους – το μόνο που κατόρθωσε η Ένωση ήταν να θέσει στο περιθώριο για σημαντικό χρονικό διάστημα δύο κομβικούς παίκτες που αγαπούν και πονάνε την ομάδα.
Πάμε, όμως, και στην πλευρά του Μαρίνου Ουζουνίδη. Είναι εξαιρετικά απλοϊκό να απαντήσει κανείς μονολεκτικά στην ερώτηση «πέτυχε ή απέτυχε ο Ουζουνίδης στην ΑΕΚ». Από τη μια πλευρά συνέβαλε τα μέγιστα για να κερδίσει η ομάδα το μεγαλύτερο στοίχημα που είχαν θέσει οι άνθρωποί της για την τρέχουσα σεζόν (την είσοδο στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ), από την άλλη ευθύνεται για την αγωνιστική οπισθοδρόμηση της ομάδας εντός συνόρων και το γεγονός ότι σε κανένα σημείο της χρονιάς δεν κατάφερε να φανεί ανταγωνιστική στην κούρσα του τίτλου και να κοντράρει ουσιαστικά όχι μόνο τον πρωτοπόρο ΠΑΟΚ, αλλά και τον δεύτερο –και ολοκαίνουργιο με ό,τι συνεπάγεται αυτό- Ολυμπιακό.
Θα έλεγα ότι ο Μαρίνος απέτυχε να διαχειριστεί το βάρος της περίστασης, όχι τόσο κατά τη διάρκεια των αγώνων, όσο πριν την έναρξή τους και μετά το τέλος τους. Είναι εξαιρετικά άκομψο να στοχοποιεί δημόσια τους παίκτες του οποιοσδήποτε προπονητής και να τους μεταθέτει το βάρος της ευθύνης για τη μη πετυχημένη πορεία μιας ομάδας. Ο Ουζουνίδης το έπραξε πολλάκις. Σφάλμα, μέγα σφάλμα, ειδικά σε μια ποδοσφαιρική κοινωνία που… διψάει για αίμα!
Η αίσθηση που μου έδιναν οι παίκτες της ΑΕΚ στα τελευταία παιχνίδια ήταν ότι έπαιζαν για τον εαυτό τους, την ομάδα, τον κόσμο, αλλά όχι για τον προπονητή τους. Αίσθησή μου είναι, μπορεί να είναι και λανθασμένη. Δεδομένα, πάντως, ο Μαρίνος Ουζουνίδης έχασε ένα μεγάλο προσωπικό στοίχημα στον «κιτρινόμαυρο» πάγκο. Δεν ευθύνεται μόνο ο ίδιος γι’ αυτό, αλλά σίγουρα φέρει και ο ίδιος μεγάλο μερίδιο ευθύνης. Και επειδή καμιά καριέρα προπονητή δεν σταματά σε ένα διαζύγιο, οφείλει να προχωρήσει σε σοβαρή αυτοκριτική, έτσι ώστε να είναι πιο έτοιμος να αναλάβει την επόμενη δύσκολη και απαιτητική αποστολή που θα του ανατεθεί. Γιατί είναι ένας εξαιρετικός προπονητής (η άποψη μου δεν αλλάζει) που πρέπει όμως να αποβάλλει συγκεκριμένα σύνδρομα που χαρακτηρίζουν τους περισσότερους Έλληνες τεχνικούς στο χώρο του ποδοσφαίρου.
ΥΓ: Πάντα όταν συζητάμε για την ΑΕΚ θα πρέπει να βάζουμε στην εξίσωση της κουβέντας την ανέγερση της Αγιά Σοφιάς. Η κατασκευή του νέου γηπέδου εννοείται ότι δεν διαγράφει λανθασμένες αποφάσεις ή επιλογές, ωστόσο είναι μια παράμετρος που δεν πρέπει να αγνοείται σε οποιαδήποτε συζήτηση.
ΥΓ2: Κάποια στιγμή θα πρέπει να καταλάβουμε ότι και οι αποτυχίες, τα λάθη, οι κακές επιλογές, αποτελούν κομμάτια της ζωής ενός αθλητικού οργανισμού. Η ευκολία με την οποία ισοπεδώνουμε τα πάντα στην Ελλάδα, η ψύχωση με την οποία αναζητούμε στόχους για… λιθοβολισμό προκειμένου να ικανοποιηθεί ο προσωπικός οπαδικός μας εγωισμός, ξεπερνά πολλές φορές κάθε όριο. Ναι, προφανώς και ο Μελισσανίδης και η ΑΕΚ και ο Ουζουνίδης έκαναν λάθη κατά τη διάρκεια της σεζόν. Είναι, όμως, αυτός λόγος για να ισοπεδώνονται τα πάντα σε μια ομάδα (από μερίδα των ίδιων των φίλων της) που μόλις πριν από λίγους μήνες έζησε μια ιστορική στιγμή; Και όχι, η ισοπέδωση δεν βοηθάει κανέναν σύλλογο να σταθεί ξανά στα πόδια του και να επιστρέψει στις επιτυχίες. Η κριτική ναι, η ισοπέδωση όχι…
Πηγή: Sport DNA