Θα είναι ωραίο να διαβάσουμε – ήδη διαβάζουμε – όσο το δυνατόν περισσότερες ιστορίες με πρωταγωνιστή τον Δημήτρη Χατζηχρήστο. Σε κάθε θάνατο μιας προσωπικότητας για την οποία θεωρούμε ότι η κληρονομιά είναι πολύτιμη, για μένα αυτή είναι η ουσία. Να αποτυπωθεί για τις επόμενες γενιές αυτή η κληρονομιά. Οι φίλοι, οι σύντροφοι, οι χιλιάδες οπαδοί της ΑΕΚ που συναναστράφηκαν επί 40 χρόνια μαζί του, να πουν, να γράψουν, να περιγράψουν όσο το δυνατόν περισσότερες ιστορίες για τον Μίμη.
Ο Χατζηχρήστος, όπως και πολλοί ταπεινοί άνθρωποι σαν κι εκείνον, δεν μοιράζονται τις προσωπικές ιστορίες στα media, παρά μόνο στις παρέες. Όμως για προσωπικότητες σαν και τη δική του, αξίζει κάποιες απ΄αυτές τις ιστορίες να τις μοιραστούν οι συνοπαδοί και φίλοι του. Όχι, όχι δεν είμαι τόσο… ρομαντικός όσο εκείνος. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει περίπτωση να δούμε «Χατζηχρήστους» στο οπαδικό κίνημα των «μεγάλων» εν έτει 2025 στην Ελλάδα. Μπορεί, ενδεχομένως, να βρούμε σε οπαδούς ομάδων που έχουμε μάθει να τις αποκαλούμε «μικροεμεσαίες». Στους «μεγάλους», όμως, «Χατζηχρήστους» και «Ντόκεν» δύσκολα θα βρούμε.
Τι ήταν για την ΑΕΚ ο Χατζηχρήστος σε τέσσερις σερί δεκαετίες από το 1980 έως και πρόσφατα, το ξέρουν καλύτερα οι ΑΕΚτσήδες. Πώς το(ν) βλέπω εγώ, ένας «απέξω» που μεγάλωσε μαζί και με τον Μίμη, σε άλλες οπαδικές εποχές, όπου το ξύλο έπεφτε παντού, χωρίς όμως ακρότητες; Ο Χατζηχρήστος πρόσφερε πολύ περισσότερα στην ΑΕΚ συγκριτικά με αμέτρητους προέδρους, παίκτες, προπονητές, παράγοντες. Ολων των σπορ, σ’ όλα αυτά τα 40 χρόνια! Ηταν πολύ πιο σημαντικός για την αγαπημένη ομάδα του από πολλούς προέδρους, παίκτες, προπονητές, παράγοντες της Ενωσης. «Μεγάλωσε» την ΑΕΚ με τον δικό του τρόπο και από τη δική του θέση πολύ περισσότερο από τη συντριπτική πλειονότητα των αθλητών της και των προέδρων της. Εφερε κοντά στην ΑΕΚ με μια άλλη, «παλιακιά» τη λένε τώρα, νοοτροπία, πολλούς ανθρώπους που αγάπησαν την ομάδα τους όχι όπως εκείνος, αλλά με τη δική του ανιδιοτέλεια. Μιλώντας με ανθρώπους που τον έζησαν από κοντά, καταλαβαίνεις πώς ό,τι έζησε ο Χατζηχρήστος ήταν ΑΕΚ. Με αγάπη, θυσίες, χρόνο, κόπο. Για την Ενωση. Την Ενωση την οποία εκείνος έβλεπε μέσω της ΑΕΚ στους ανθρώπους.
Ο Χατζηχρήστος σαγηνευόταν από την παρέα. Από την ομάδα ανθρώπων. Από το ταξίδι. Από το «μαζί». Από τις συζητήσεις. Χωρίς να το επιδιώκει, αυτή την ένωση, αυτή τη συσπείρωση, αυτή την ιδέα για το «μαζί», μακριά από εγωισμούς, φράγκα, προσωπικά οφέλη, τη δίδαξε σε πολλούς. Υποδόρια. Αφανώς. Χωρίς να το προσπαθεί. Μ’ αυτό που ήταν και μ’ αυτό που έκανε. Από τη ζωή του με την ΑΕΚ, απ’ όσα έκανε για το οπαδικό κίνημα της ΑΕΚ έγραψε ανεξίτηλες αναμνήσεις σε χιλιάδες ανθρώπους που ακόμα θα θυμούνται με αληθινή αγάπη και νοσταλγία που θα φέρνει δάκρυα στα μάτια αυτές τις στιγμές όταν φτάσουν στα βαθιά τους γεράματα. Τις χαρές και τις λύπες, τα ταξίδια και τις δυσκολίες, το τραγούδι και την Original, τις κόντρες, τις μάχες, τις «μάχες», την απογοήτευση την πίκρα, τα νεύρα, την ανατριχίλα, τη συγκίνηση, όλα τα συναισθήματα που μπορεί να γεννήσει η λατρεία για μια ομάδα.
Το Κιτρινόμαυρο μονοπάτι που χάραξε ο Χατζηχρήστος, με τα αυθεντικά λάθη του και τα αυθεντικά καλά του, είναι σπάνιο. Είναι δύσβατο. Κατά τη γνώμη μου, στη σημερινή εποχή είναι αδύνατο να το διαβεί κάποιος στην Ελλάδα. Eίναι αδύνατον να ηγηθεί κάποιος με τη δική του νοοτροπία και το δικό του χρόνο που αφιέρωσε στην ΑΕΚ. Ο ωφελιμισμός, το προσωπικό συμφέρον, οι υπο-ομάδες, οι μικρο-«μαφίες», η ατμόσφαιρα και οι πρακτικές «νύχτας» είναι λογικό να βρίσκουν πρόσφορο έδαφος στους σημερινούς συνδέσμους οπαδών. Όμως ακόμα κι αν κατά καιρούς έχουν εμφανιστεί ακόμα και στους οργανωμένους της Ενωσης, ήταν πολύ μακριά από αυτό που πρέσβευε ως οπαδός ο Χατζηχρήστος.
Όμως υπάρχει κάτι με το οποίο θα μπορούσαν να ομοιάσουν στον ηγέτη της Original. Στην ωραία οπαδική τρέλα, στην αληθινή οπαδική τρέλα εντός του γηπέδου. Αυτό, ναι, είναι κάτι το οποίο μπορούμε να το βλέπουμε στην Ελλάδα από χρόνο σε χρόνο σε όλες τις ομάδες. Αυτό δεν είναι κάτι ανέφικτο. Γι’ αυτό δεν χρειάζονται η ηγεσία, η κοσμοθεωρία και οι θυσίες του Χατζηχρήστου. Πρωτίστως στην κερκίδα της ΑΕΚ! Μακάρι να το βλέπουμε όλο και πιο πολύ τα επόμενα χρόνια…
Υ.Γ. Τελευταία φορά τον είδα ένα σαββατιάτικο μεσημέρι στη Βυτίνα. Τον περασμένο Νοέμβριο. 23 Νοεμβρίου. Φαινόταν μια χαρά. Ψηλός, ωραίος, με το βαρβάτο μπουφάν του και τα μποτάκια του, περπατούσε στην κατηφόρα γοργά με μια σακουλίτσα στο χέρι. Ανώνυμος, μέσα στο πλήθος. Στενοχωρήθηκα που τον είδα μόνο. Χάρηκα πολύ που τον είδα καλά. Μετάνιωσα την ίδια μέρα που κώλωσα σαν μ@@@ς και δεν πήγα να του πω… αυτά που ήθελα να του πω. Ας είναι. Μακάρι από εκεί ψηλά να διαβάζει όλα όσα γράφονται για εκείνον από χθες και να πανηγυρίζει για τα πρωταθλήματα της ΑΕΚ στο γυναικείο ποδόσφαιρο και στο futsal. Γιατί για εκείνον κάθε τμήμα ΑΕΚ ήταν ΑΕΚ. Τελεία και παύλα.
Υ.Γ. 1 Το post του πρώην εκτελεστικού διευθυντή της ΠΑΕ ΑΕΚ, Γιώργου Κωνσταντινίδη, είναι ενδεικτικό του… μυαλού που κουβαλούσε ο Χατζηχρήστος για την ΑΕΚ και για τους “αλλόθρησκους”. Και το post του Παντελή Θαλασσινού για όσους δεν τον είχαν δει ποτέ live στην κερκίδα. Εστω και από την απέναντι κερκίδα, όπως ο γράφων.
Πηγή: Gazzetta
